"Gusto mo ng gummy bear?" masigla kong alok kay Corazon nang salubongin ko ito papasok ng aming silid.
Nakasanayan ko na ang bumili ng mga gummy bear na ito, dahil masarap naman kahit papaano.
"Umagang-umaga naninira ka ng araw ko," masungit nitong tugon saka lang ako nilagpasan.
"Bakit ba napakasungit mo pagdating sa'kin, 'diba nga dapat nagpapakitang gilas ka sa pamilya ng boyfriend mo," sinabayan ko ito sa paglalakad hanggang sa makarating siya sa upuan niya.
"Alam mo mr. gummy bear kung dapat man akong magpakitang-gilas — hindi sa'yo 'yon." Pinandilatan pa ako nito ng mata.
"At bakit naman hindi kapatid ako ng boyfriend mo, ako pa ang magsasabi sa magulang namin kung gaano ka kabait, pero sa tingin ko hindi ka pasado sa kanila." Napahawak ako sa baba ko at umakto na parang nag-iisip.
"Bakit ba napaka kulit mo layuan mo nga ako p'wede ba." Naitulak ako nito ng marahan sa balikan saka ito naupo sa silya niya sa unahang iyon.
"Pag naghiwalay kayo ni kuya ako na siguro ang pinakamasayang tao sa araw na iyon, ewan ko lang kung may mas isusungit ka pa." Tumawa ako rito ng nakakaluko ngunit inis itong pinanlisikan ako ng mata.
Kung sakali man talagang mangyari ang araw na iyon subra akong matutuwa dahil baka doon may pagasa na ako sa'yo Corazon.
"Gummy bear for you, enjoy." Inilapag ko na ng kusa sa desk ng upuan niya ang isang plastic na may lamang gummy bear, alam ko naman kasing hindi niya iyon tatanggapin kaya iniwan ko na.
"Ang gummy bear na 'to ay kasing kunat ng pagmumukha mo!" Tatalikod na sana ako ngunit sinigawan ako nito.
Muli ko itong nilingon habang may ngiti sa mga labi ko.
"Kasing kunat man iyan ng pagmumukha ko, ngunit sinasabi ko sa'yo, masarap ako." mabilis na kindat ang ginawa ko na ikinatigil niya, hindi na ito nakapagsalita pa habang pigil na pigil naman ako ng tawa.
Ang inisin siya sa araw-araw ay para bang nagbibigay sa akin ng lakas ng katawan, sapat na sa aking mapansin niya ako kahit sa paraan lang ng pang-aasar sa kanya.
Mabilis na akong tumungo sa sarili kong upuan, mabuti na lang at kaming dalawa pa lang ni Corazon ang nandito sa silid kaya walang mga kamag-aral na mangangantiyaw sa amin.
Ang oras ay muling tumakbo ng mabilis, tapos na ang unang klase namin kay Mrs. Tan sa subject na Filipino kaya naman may ilang minuto kami para makapag recess.
"Corpuz!" papalabas na sana ako ng silid na iyon nang ikinagulat kong tawagin ako ni Mrs. Tan habang nakaupo pa ito sa unahan.
Tanging kaming tatlo na lang ng anak nito ang naiwan sa silid na iyon matapos magsilabasan ng iba.
Tanging paglingon lamang ang ginawa ko rito at hindi na nagsalita, sunod na napatingin ako sa mga papel na hawak nito iyon ang mga papel namin sa pagsusulit na ginawa kani-kanina lang.
Marahan akong lumapit kay Mrs. Tan dahil mukhang may gusto itong sabihin sa akin, matapos kong makalapit sa mesa kaharap niya ay siya namang paglapit ni Corazon sa amin.
"Nabanggit ni Cora sa akin na kapatid mo pala si Brent, bakit hindi mo kaya gayahin ang kapatid mo. Naging istudyante ko na rin kasi ang kuya mo at madalas siya ang nangunguna sa klase, pero ikaw Benny anong meron sa'yo nakita ko ang mga grades mo mula sa pinaggalingan mong school puro pasang awa ang mga marka mo, pati sa mga pagsusulit natin hindi ka manlang nakakakuha ng mataas." Tumingin pa ito sa hawak n'yang mga papel.
Ikinabagsak ng mga balikat ko matapos marinig iyon sa guro, hindi ko akalaing mapupuna pa nito ang mga marka ko dati.
"Kulang ka lang sa tiyaga iho, bakit hindi mo kaya gawing inspirasyon ang kuya mo napakatalino niya, mag-aral ka rin ng mabuti upang maabot mo rin ang kaya niya," dagdag pa ng guro.
Napatingin ako kay Corazon na kasalukuyang nasa harapan ko at nakatingin din sa'kin, pilit akong ngumiti bago nagsalita.
"Sinubukan ko na po ang lahat para lang mapantayan siya simula pa noon kung alam n'yo lang, at pagod na po ako," saad ko habang pinipilit pang 'wag maging malungkot ang tinig kong iyon upang hindi nila mahalata ang sakit na nararamdaman ko sa loob ko.
Akala ko dati ang pagkumpara ng magulang sa anak niya ang pinakamasakit ko nang maririnig, ngunit may mas isasakit pa pala, ngayong narinig ko mismo mula sa ibang tao na ipagkumapara ako sa sarili kong kapatid.
Bakit ba hindi na lang nila tanggapin na magkaiba kami ni kuya —magkaibang-magkaiba.
Pasensya ito lang naman ako eh.
Sunod na akong lumabas ng silid matapos ang mga sinabi ko, pansin kong ipinagtaka nila ang inasta ko ngunit hindi ko na siguro kailangan pang magpaliwanag.
Nawalan na ako ng gana upang pumasok sa susunod na klase ko, nagpasya akong tumungo sa music room dahil alam kong doon ako makakahanap ng katahimikan, bukas ang silid na iyon kaya kahit anong oras pwedeng p'wede ako pumasok dahil miyembro na ako ng music club.
Walang katao-tao sa silid na iyon ng makapasok ako, wala ring ingay dahil sarado lahat ang mga bintana. Maliwanag ang buong silid kaya nagpasya akong libangin na lang ang sarili ko sa pamamagitan ng pagtugtog ng gitara ng may makita ako sa tabi.
Naka sounds proof ang silid na ito iyon ang alam ko, pinasadya siguro iyon upang kahit anong ingay dito sa loob walang maiistorbong klase sa labas.
Paulit-ulit akong tumugtog ng gitara hanggang sa nagsawa na ako, kaya napahiga na lamang ako sa malamig na sahig at dinama ang katahimikan ng buong paligid ko, hindi ko na lang namalayan na nakatulog na pala ako.
"Hey wake up." Nagising ako sa tinig na iyon na gumigising sa akin, kaya naman marahan kong iminulat ang mata upang alamin kung sino iyon.
Mukha ni Corazon ang humangad sa akin habang nakaluhod ito sa sahig upang pantayan ako.
"Lunch break na, bakit hindi ka pumasok sa klase. Natulog ka lang ba rito buong oras?"
Hindi ako sumagot sa tanong nito, bumangon lang ako mula sa pagkakahiga at saka naupo.
"Sorry." Ikinagulat ko ang paghingi nito ng tawad sa'kin sa hindi ko maipaliwanag na dahilan, tiningnan ko siya sa mata ngunit wala akong makita na kahit anong reaksyon doon sunod noon ay naupo rin ito sa sahig hindi naman malayo sa p'westo ko.
"Sorry for what?" pagtataka kong tanong.
"Sorry if na-offend ka sa sinabi ni mama sa'yo kanina, wala naman kasi akong makitang ibang dahilan kung bakit bigla ka na lang hindi pumasok sa klase."
"Tsk." Napangisi ako sa sinabi nito, sa unang pagkakataon ngayon lang siya nakitungo sa akin ng hindi nagsusungit. Ngayon ko lang nakita ang mukha nito na hindi nakasalubong ang mga kilay dahil sa inis.
"Hindi na bago sa akin na ipagkumpara ako kay kuya, totoo naman kasi kaya sanay na ako sa ganoon."
"Sanay ka na pala pero bakit nagpapa-apekto ka pa rin, masanay kang 'wag masaktan iyon ang dapat mong gawin alam ko at alam mo sa sarili mo na magkaiba kayo ni Brent, just accept the fact, you're just like that iyan lang ang kaya mo hindi mo kailangan pilitin na gawin ang mga bagay para lang pantayan ang kuya mo, magkaiba kayo."
Para bang hinaplos ang puso ko sa mga sinabi nito, mga salitang ipinaunawa sa akin na kailangan ko na lang tanggapin at huwag nang magpa-apekto sa mga naririnig dahil iyon ang pinaka mabuting gawin.
"Bakit bumait ka bigla anong nakain mo?" sunod na tanong ko rito habang natatawa, sunod noon ay sumalubong na naman ang kilay niya.
"Ayaw mo bang maging mabait ako?"
Napailing ako. "Haha biro lang sana maging mabait ka na lang parati," natatawang saad ko pa.
"Alam kong may problema ka nakita ko iyon sa mga mata mo kanina, gusto ko sanang tanungin ka pero alam ko namang hindi ka handang mag-kwento kaya hindi ko na lang itatanong." Tumayo na ito mula sa pagkakaupo niya at sunod na dinampot ang bag.
"Wala ka bang gagawin mamaya?" tanong na nito habang nakatayo na sa harapan ko, pag-iling na lang ang sinagot ko ibig sabihin ay wala.
"Pakatapos ng klase mamayang hapon, sumama ka sa gig namin masaya do'n malilibang ka." walang emosyong saad nito upang alukin ako, hindi na ito naghintay na magsalita pa ako at nagsimula nang maglakad papalabas.
"Sandali!" tinawag ko siya dahilan kaya napatigil ito sa paglalakad at muling humarap sa akin.
"Kung sakali bang handa na akong mag-kwento makikinig ka ba?" nahihiya man ay naitanong ko pa rin iyon sa kaniya, dahil sa totoo lang kailangan ko talaga ng isang taong handang makinig sa mga sakit na tinitago ko sa loob ko.
Hindi ko inaasahang ngingiti si Corazon sa akin matapos ang tanong kong iyon, isang matamis na ngiting pinakananais kong makita, isang ngiti mula sa kanya para sa akin.
"Kung handa ka nang mag-kwento 'wag kang magdalawang isip lapitan ako, handa akong makinig." Nakangiting sabi niya at matapos noon ay agad na ulit itong tumalikod at tuluyang lumabas ng silid na iyon.
Naiwan akong naka tanga sa kawalan, pilit kung pinapaniwala ang sarili ko na totoo nga ang ngiting iyon, ngumiti na sa akin si Corazon.
Kahit isang beses wala pang kahit isa ang nakinig sa lahat ng problema ko sa buhay, wala kahit isa ang nagpalakas ng loob ko ngunit...
Noong araw na iyon may isang tao ang nagsabi sa akin na handa siyang makinig kung sakaliang handa na akong mag-kwento.
Matapos ang klase namin ng hapon magkasama kaming tumungo ni Corazon sa isang Cafe kagaya ng pinag-usapan namin.Isang cafe iyon kung saan sila kumakanta para magbigay aliw sa mga taong tumatambay o kaya naman ay kumakain."Mabuti at pinapayagan ka ng mama mo na kumanta rito," saad ko habang naglalakad kami papasok ng restong iyon."Kaibigan ni mama ang may-ari nitong cafe, si mama rin ang nagpasok sa'kin dito kasi alam niyang pagkanta ang hilig ko," tugon naman nito sa akin. Napatango na lamang ako bilang sagot rito."Hey Ben what's up, sasama ka ba sa amin kumanta?" hindi ko pa inaasahan na nandito rin sina Owen kasama ang ilan pa sa mga miyembro namin sa music club."Hindi siya kakanta, sinama ko lang siya rito," si Corazon ang sumagot."Bakit naman hindi pakantahin na natin si Ben magaling naman siya, ako ang magpapaalam kay ms. Sam para pakantahin siya."
"Ma, ano bang itinuro niyo kay Ben at lumaking sumail ang batang iyon? Kahit isa man sa bahay na ito ay hindi niya pinapakinggan," tinig ni mom ang narinig ko."Kahit sa akin ay hindi rin 'yan nakikinig, kaya nga pinilit kitang kunin siya hindi ba upang makasama kayo. Teresa naman, sana intindihin mo ang ugali niya lumaki siyang salat sa pagmamahal mula sa inyo kaya siya nagrerebilde at kung may sisisihin man rito ay kayo 'yun hindi niyo ipinaramdam kay Ben ang pagmamahal na dapat maramdaman ng isang bata, pagmamahal at pag-unawa ang kailangan niya mula sa inyo," nahihimigan naman ang galit sa tono ng pananalita ni lola.Kasabay noon ay nakaramdam na naman ako ng galit, akala ko kinuha talaga ako ni mom upang makasama nila pero pinilit lang pala siya ni lola.Mula sa likod ng pintong pinagtataguan ko ay ipinagpatuloy ko ang pakikinig sa usapan nila, hindi nila ako mapapansin dahil medyo tago ang lugar kung asan ako. 
Ilang mga araw pa ang lumipas ay mas nakilala ko pa ng maigi si Corazon, masayahin siyang babae at matalino.Madalas masungit ngunit nasasabayan ko na lang iyon ng kalokohan.Mas marami pa nga yata ang oras na ako ang nakakasama ni Corazon kumpara kay kuya, dahil madalas nakasama ko lagi si Corazon sa pag-iinsayo ng kanta habang si kuya ay abala naman sa sport nito.Hindi ko malaman kung bakit sa tuwing sinusubukan kong umiwas ay wala akong magawa dahil siya rin ang kusang lumalapit. Sinubukan kong ituon sa ibang bagay ang pansin upang mawala ang atensyon ko kay Corazon ngunit nabigo ako, dahil habang tumatagal mas lalo lamang akong nahuhulog rito, sa hindi ko rin maunawaang dahilan. Hindi lang basta nahuhulog dahil sa totoo lang may nararamdaman na ako sa kanya —minamahal ko na siya.Kahit isang beses ay hindi ko pa naranasan ang kumain ng paruparo, ngunit sa tuwing nakikita ko ang matamis na ngiti nito ay para bang may
"Pangarap ko ang ibigin kaAt sa habang panahon, ikaw ay makasamaIkaw na lang ang siyang kulang sa buhay kong itoPangarap ko ang ibigin ka..."Maririnig sa magandang boses ni Corazon ang tuwa sa kinakanta niya, habang ang mga mata ay nakatingin kay kuya, kaya naman kay kuya sunod nabaling ang paningin ko.Hindi ko alam kung ano ba dapat ang maramdaman ko ng mga sandaling iyon nang nakitang wala manlang kaemo-emosyon ang mukha nito na tila ba wala manlang kasupo-suporta sa ginagawa ng kanyang kasintahan.Kahit ang pagngiti ay hindi manlang nito ginawa na para bang nanonood lang siya ng isang nakakabagot na palabas kahit pa ang kinakantang iyon ni Corazon ay para sa kaniya.Tama nga ang sinabi ni Corazon noong nakaraan na wala naman hilig si kuya sa music. Pero nakakainsulto lang isipin na sana kahit pagsuporta lang sana ang gawin nito.Na
"Gummy bear gusto mo?" ikinagulat kong tanong nito saka ako napatingin sa hawak niya nang bigla na lamang siyang maglahad ng isang plastic ng gummy bear sa harapan ko, habang tahimik lang akong nakaupo sa isang sulok na iyon ng music room.Kakatapos lang ng practice namin ngayon para sa gaganaping intramurals sa school at kami ang naatasan sa pagkanta at pag-arrange ng mga gagamiting sound sa araw na iyon."Bakit?" imbis na tanggapin iyon tinanong ko siya."Anong bakit?" pinandilatan ako nito ng mata niya at sinagot din ako ng tanong."Bakit mo 'ko binibigyan niyan?""Naisip ko lang, mukhang hindi ka na ata nakakain ng gummy bear kaya wala ka lagi sa mood," aniya.Napapansin na nga siguro nito na lagi akong wala sa mood, simula pa noong nakaraan.Nag pa-praktis kami ng kanta ngunit tanging pag-iling at tango lang ang ginagawa ko upang sundin ang sinasa
Isang linggo ang lumipas at dumating ang intramurals, nakasanayan ko na simula elementary na hindi ako pumunta sa kahit na anong event sa paaralan ngunit ngayon kinakailangan kong pumunta dahil isa ako sa kakanta bilang panimula sa pagbubukas sa unang araw ng okasyon.Bitbit ang sarili kong gitara ay tinahak ko ang daan patungo sa music room kung saan naroroon ang iba kong kasama.Hindi pa man nagsisimula ang okasyon tila ba pinamamahayan na ako ng kaba dahil hindi lamang ito ordinaryong araw na kakanta ako, ito ang araw na mas madami ang makikinig at manonood sa akin at ang isipin na nandito rin si mom sa school ay mas nagpadagdag ng kaba sa akin.Family day kasi ang unang event na magaganap ngayong unang araw ng intramurals kaya karamihan ay naririto ang mga magulang upang samahan ang kanilang mga anak.Kinakabahan akong isipin na manonood si mom sa akin dahil kahit isang beses pa man ay hindi niya ako narinig n
Buwan na ang lumipas.Naagaw ni Chloe ang atensyon ko ng makita ko itong nakaupo sa may sala ng bahay matapos kong makapasok.Kakauwi ko lang galing iskwela at hindi ko inaasahan na nandito ito ngayon.Kilala ko si Chloe dahil minsan na rin itong nakapunta rito sa bahay, anak siya ng kaibigan ni dad na si Mr. Davis. Halos kasing edad lang ni kuya si Chloe, maganda siyang babae at lumaki rin sa may kayang pamilya, sa unang tingin pa lang makikitang angat siya sa buhay dahil sa mga mamahaling kasuotan nito."Hey Benny, nice to see you again. How are you?" nakangiting bati nito sa akin kasabay ng pagtayo niya. Lumapit ako rito."Wala pa sila, bakit ka naparito may kailangan ka ba?" malamig na saad ko at sinabing wala pa sina mom, hindi ko sinagot ang pangungumusta nito."Hindi naman sina tita ang pinunta ko rito, actually I was waiting for your brother," aniya.
Nag-umpisa nang lumalim ang gabi ngunit ramdam ko pa rin ang kakaibang tensiyon sa pagitan ng dalawa, mula pa ng makarating sila kanina ay hindi ko manlang napansin na nag-usap sila kahit saglit lang.Kahit pa magtinginan sa isa't isa ay parang hirap pa silang gawin.Hindi ko rin maunawaan kong bakit ngayon lamang kami inabot ng ganito kalalim ng gabi dahil madalas naman kapag alas dyes na ay iyon ang oras na nagpapasya kaming magsi-uwi, ngunit ngayon mag-a-alas dose na nandito pa rin kami at iilan na lang rin ang mga tao."Happy anniversary nga pala sa inyong dalawa Cora at Brent, salamat sa libre guys pero kailangan na naming mauna hinihintay na rin ako sa bahay." Nagpaalam na ang isa sa kasamahan namin, at nagpasalamat pa ito sa panglilibre ni kuya dahil ito ang nagbayad sa lahat ng kinakain namin.Nagsimula na ring magsi-uwian ang iba pa hanggang sa kaming apat na lang nina Owen, Corazon at kuya ang natira sa