Chapter 4: Unspoken Rules

Kinabukasan, parang ang bigat ng ulo ko. Kailangan ko ng kape.

Diretso ako sa paborito kong café, hoping na sana ma-wash away ang weird vibes mula kagabi. Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit ang saya ko, pero parang may mga tanong akong hindi ko kayang sagutin.

Pagpasok ko sa café, may nakita akong familiar na mukha.

“Luna!” Tawag ni Ethan.

Napatingin ako.

“Ethan?” tanong ko, parang di makapaniwala.

Nakangiti siya.

“Hindi ba’t ikaw ‘yung type na masarap ang kape dito?”

“Baka,” sagot ko,

“pero hindi ibig sabihin noon gusto ko mag-coffee date.”

“Doon tayo sa counter.” He led the way.

“Ano’ng order mo?”

Nagkibit-balikat ako.

“Same as usual na lang.”

Habang naghihintay, ramdam ko pa rin ang awkwardness. Parang may tinatago siya parang hindi ko siya kilala, kahit pa ilang beses na kaming nagkita.

Binigay niya ang kape ko.

“Cheers?”

“Cheers,” sagot ko, kahit na parang may something na hindi ko kayang i-ignore.

Naglakad kami patungong mesa at naupo. Tahimik. May mga pagkakataong gusto ko nang magtanong, pero hindi ko alam kung paano sisimulan. Parang may binabalak siya, pero hindi ko pa siya kayang basahin.

“Luna, seryoso lang,” sabi niya, habang nakatutok ang mata sa akin.

“Bakit parang may iniiwasan ka?”

“Hindi ko alam,” sagot ko,

“siguro sa utak ko lang.”

Hindi siya umimik. Nakatingin lang siya sa kape niya. Bawat sagot niya, may halong misteryo, parang gusto ko na lang sumabog at itanong kung anong laro ito.

“Baka,” sabi niya, tumingin sa mata ko.

“Minsan, hindi ang sagot ang kailangan, kundi kung paano mo tinatanong.”

Nanahimik lang kami, at ang utak ko naglalaban. Gusto ko siyang tanungin ng diretso pero alam kong may sagot siya na hindi ko kayang tanggapin. Hindi ko alam kung saan ito patungo, pero ayoko ring tumigil.

---

Tahimik kami sa loob ng café, at yung awkward na silence na yun, hindi ko na kayang pigilan. May mga sandali na gusto ko nang sumabog at magtanong, pero hindi ko pa rin alam kung anong direksyon ito pupunta.

Tumingin si Ethan sa akin, ang mata niyang seryoso pero may konting pagka amused.

“May masama bang nangyari kahapon?” tanong niya.

“Wala,” sagot ko agad,

“pero... parang may mali lang.”

“Mali? Anong mali?”

Nagkibit-balikat ako.

“Baka sa ulo ko lang.”

“Luna,” sabi niya, medyo pabirong tono.

“Kung ako ang tatanungin, parang may hinahanap ka pa.”

“Baka naman ikaw ang may tinatago,” sabi ko, habang kinukuha ang cellphone ko, parang binabaliwala ang mga tanong niya.

Naglabas siya ng isang malalim na buntong-hininga.

“Hindi ko alam kung paano ko pa ito ipaliwanag sa’yo, pero… there are things I can’t tell you yet.”

“Why?” tanong ko, na may halong inis.

“Kasi may sikreto kang ayaw mong ibahagi?”

“Something like that,” sabi niya. Tumango-tango lang siya, parang nagsususpense.

Tumingin ako sa paligid, hindi pa rin kayang magpigil ng curiosity.

“Sino ka ba talaga, Ethan?”

Tumawa siya.

“Bakit, masyado bang nakakaintriga?”

“Medyo,” sagot ko,

“pero teka, bakit parang ikaw ang may power dito?”

Nagbuntong-hininga siya,

“You’ll find out soon enough.”

Hindi ko alam kung nananadya siya o kung talagang may pinag-aaralan siyang strategy na hindi ko pa nakikita. Pero nung tinanong niya ako,

“Puwede ba natin itong gawing secret?” pakiramdam ko parang pinipilit niyang isara ang lahat ng pinto para makalabas.

“Secret?” tanong ko, may halong pagtataka.

“Kung anuman ang iniiwasan natin, baka magulo lang.”

Pero he just shrugged, as if it was just another small thing.

“Sometimes, Luna, secrets are the only thing keeping us sane.”

Napansin ko ang mabigat niyang tinig. Para bang meron siyang ibig sabihin na hindi ko pa nakukuha. Pero bago ko makuha ang chance na magtanong, bigla siyang tumayo at nagsabi,

“I’ll walk you out.”

Hinawakan niya ako sa braso, gently, as if to prevent me from walking away. May init sa palad niya. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko, pero parang hindi ko na kayang umiwas.

Naglakad kami papunta sa counter, at ang buong paligid ng café ay parang isang pelikula—matamis na amoy ng kape, malambot na musika, at ang boses ni Ethan na parang palaging may sinasabi.

“Order tayo ng parehong ginawa natin kahapon,” sabi ko, hindi na kayang itago ang ngiti.

“Tamang-tama.” Umayos siya ng upo.

“Pero anong twist ang meron?”

“I’m not pretending anymore,” sabi ko, tapos nilingon ko siya.

“Gusto kong malaman kung anong meron sa’yo.”

Napatingin siya sa akin ng seryoso.

“Ano ang tingin mo, Luna?”

Wala akong sagot agad. Instead, nakipagtitigan lang kami. Hindi ko alam kung anong nangyayari sa akin, pero ramdam ko na may magnet na umaakit sa’kin papalapit sa kanya. Hindi ko kayang alisin ang mga tanong sa isip ko.

“Hindi ko alam. Pero gusto kong malaman.”

Bago pa siya magsalita, lumapit ang waiter at inabot sa amin ang order. Hindi ko maintindihan kung bakit ako kabado—parang lahat ng sinabi ko ay may halong kabigatan, ngunit nararamdaman ko ring may kakaibang koneksyon sa bawat sagot niyang ipinapaabot sa’kin.

---

Habang kumakain kami, tumahimik kami. Ang mga mata niya ay parang may mga lihim na hindi ko pa kayang intindihin. Hindi ko matukoy kung totoo ba o laro lang ang lahat ng ito.

“Alam mo, Luna, hindi mo pa rin alam kung ano ang pinapasok mo,” sabi niya bigla, ang boses ay halos pabulong.

“Hindi ko rin alam,” sagot ko.

“Pero gusto kong malaman.”

“I told you, there are things better left unsaid.” Tumayo siya, tahimik na naglakad papunta sa counter.

“Pero one day, maybe you'll understand.”