CHAPTER 6: Hidden Doors, Unspoken Fears

“Luna,” seryoso ang tono ni Ethan.

“May mga bagay tungkol sa pamilya ko na hindi mo gustong malaman.”

Napatigil ako. Tumigil din ang paghinga ko.

Pero syempre, mas lalo akong naintriga.

“Too late,” sabi ko.

“Nagsimula na ‘kong magtanong.”

I mean, seriously, ang gwapo ni Ethan, pero parang may kasamang malaking tanong mark sa buhay niya... Kaya siguro siya nawawala sa limelight, hindi lang dahil business mogul siya, kundi baka may secret life siya na hindi ko kayang i-handle. But then again, baka hindi ko na kayang hindi hanapin kung ano yun... Gosh, Luna, ikaw na ang pinakamalupit na 'saksi' sa secretive billionaire world.

“Kung ayaw mong malaman ko, huwag kang magpa-misterious.”

Tahimik siya.

“Fine,” dagdag ko.

“Kung hindi mo sasabihin, ako na lang ang hahanap.”

“Luna—”

“Salamat sa coffee.” Tumalikod ako at tuluyang lumabas.

---

Pagbalik ko sa apartment, hindi ako tumigil. Agad kong binuksan ang laptop. Type. Click. Scroll.

Villareal family missing connections.

Villareal estate secrets.

Ex-girlfriends ng Villareal heir nasan na sila?

Walang solid. Lahat puro blind items. Puro

"source close to..." vibes.

Pero may isang article na humatak ng pansin ko.

“Villareal ancestral house no longer open to public mystery behind sudden closure.”

Hmm. Matagal na nilang binuksan ‘yon sa charity events, ‘di ba?

Bakit biglang isinara?

---

Dalawang araw ang lumipas, at narito na ako sa tapat ng ancestral house.

Oo, nag-sneak in ako. Salamat kay Maxine.

“Sure ka dito?” tanong niya habang nagtatago kami sa likod ng mga halaman.

“Kapag hindi mo makita sa G****e, hanapin mo sa realidad,” bulong ko.

“Sana hindi tayo makulong.”

“Kung makulong tayo, at least kasama kita,” sabay kindat.

“Ugh. Wag mong idamay sa kabaliwan mong may kilig.”

Tahimik na tumaas ang mga kilig ko, pero hindi ko pinahalata.

Wala pang bantay sa paligid. Mabilis kaming gumapang papasok sa side door na hindi nakalock. Weird.

Sa loob, amoy alikabok at luma. Madilim. Tahimik.

Hanggang sa may narinig akong click.

“Teka, did you hear that?”

“Tao ba ‘yan?”

Hindi.

Isang frame ang gumalaw sa wall. Napalapit ako.

Hinipo ko ang gilid. Click.

May umusog na panel. Secret door.

“Maxine, ‘wag kang hihiwalay sa’kin.”

Tumango siya, nanginginig na rin.

Pumasok kami.

---

Pagpasok namin sa loob, isang mini-library ang sumalubong sa amin. Pero hindi ito ordinaryo.

Mga libro na walang titulo. Lumang documents. Mga sketch ng... mga symbols?

Ngunit isang bagay ang agad nakakuha ng pansin ko: isang maliit na kahon sa ilalim ng mesa.

Binuksan ko.

Isang kwintas.

Silver. Circular pendant.

Gaya ng suot ni Ethan nung minsang nagtagpo kami sa elevator.

“Hala,” bulong ni Maxine.

“Parang creepy yan ah.”

Bago pa ako makapagsalita, may narinig kaming yabag.

Paparating.

At pamilyar na boses.

“Who’s there?” si Ethan.

Oh no.

“Oh my gosh—run?” tanong ni Maxine.

“Hide?” sabi ko.

Pero huli na. Bumukas ang pinto.

At doon siya nakatayo, seryoso, hawak ang isang maliit na remote.

Pero ang mas nakakakilabot?

Sa likod niya, bumukas ang isang bagong pader.

At sa loob noon…

May isang upuang mukhang pang-interrogation.

At litrato ko sa pader.

Nakatingin ako kay Ethan, na ngayon ay hawak ang remote na parang walang nangyaring kakaiba. Ang katawan ko’y nag-freeze, ang mga kamay ko’y nagsimulang manginig.

“Ano ‘to?” tanong ko, ang boses ko parang hindi ko na kilala.

“Bakit… bakit may mga litrato ko dito?”

Hindi siya sumagot agad. Tumango lang siya, pinapanood ako ng mata niyang hindi ko matukoy kung nag-aalala o seryoso lang.

“Ethan…” nilapitan ko siya, pero ang distansya namin ay parang hindi ko kayang tapusin.

“Ano ‘to?”

Hindi ako sigurado kung nagbabalak siya o kung ang tunay na sagot ay hindi ko kayang tanggapin.

“I don’t know what you’re thinking, but you need to tell me what’s going on here.”

Mabilis ang tibok ng puso ko. Lahat ng tanong ko, parang dumaan na sa isip ko at naging mas madali, pero hindi ko kayang pigilan ang kaba.

At pagkatapos ng ilang segundo, nagsalita siya.

“It’s not what you think,” sabi niya, ang tinig niya ay puno ng ganap na seryosong tono.

Tumingin ako sa mga litrato sa pader, sa mga old documents na nakatambak sa mesa.

“Then what is it, Ethan? Because this looks like I’m part of some kind of investigation… or worse, an obsession.”

Tumagilid siya, hindi matukoy kung paano ko siya basahin.

“It’s all connected, Luna.”

“Connected? Anong ibig mong sabihin?” tanong ko habang kumunot ang noo ko.

“I’ve been asking questions, and now you’re telling me everything’s ‘connected’? I need answers, Ethan.”

Walang sagot mula sa kanya. Tumagal ang mga ilang segundo ng katahimikan, ang bawat isa ay nag aantay ng susunod na galaw. Maya-maya pa, inilabas niya ang isang maliit na file mula sa kanyang bag, hindi ko ito nakita nang una.

Pinakita niya sa akin ang mga litrato ng pamilya Villareal. Mga eksena sa mga old family gatherings, ngunit may mga faces na hindi ko nakikita sa public records. May mga pangalan din na hindi ko alam.

“Mga pamilya ko… mga pinaprotektahan ko. Kung papayag kang magpatuloy, magka-alaman tayo,” sabi niya.

Pero hindi ko na kaya.

“Ethan, sa bawat sagot na tinatago mo, parang may higit pang madilim na nakatago. Hindi lang ikaw hindi lang tayo. Lahat. Pati ako.”

Tumahimik siya. Sa mga mata niya, may halong panghihinayang at sakit.

“Baka hindi mo kayanin ang mga susunod na sagot,” aniya, hindi ako tinitingnan.

“But if you want to know, you’ll have to understand… I’m not just any businessman.”

“Then what are you?” tanong ko, na parang hindi ko kayang pigilan.

He closed his eyes for a brief moment, then finally met my gaze.

“Luna, I’m part of something bigger than you can imagine. And if you’re not careful, your curiosity will make you a target.”

Ang mga salita niyang iyon ay parang palasong dumaan sa katawan ko. Wala akong sinasabi, pero ramdam ko ang bigat ng lahat ng ito. Ang mga tanong ko, ang mga sagot na tila may kailangang itago, ang misteryo na hindi ko kayang alisin.

Kaya naman, nang sumunod na araw, nagdesisyon ako hahanap ako ng sagot. Kahit anong mangyari.

---

Isang linggo ang lumipas, at nagpatuloy ako sa pagsisiyasat sa pamilya Villareal. Pero habang tumatagal, parang lahat ng mga clue na nahanap ko ay nagiging mas malabo. Isang taon na akong nagtatanong, at hindi ko na alam kung anong totoo at kung anong kasinungalingan.

Hanggang sa natagpuan ko na naman si Maxine.

“Ano bang nakita mo kay Ethan?” tanong niya, habang umiinom ng cocktail sa isang bar.

“Mas madami pang tanong,” sagot ko.

“Alam ko, may sekreto siya. Pero ngayon, parang may buong pamilya niyang tinatago.”

“Luna,” sabi ni Maxine, habang tumingin sa paligid.

“Alam ko, ikaw na rin ang may sariling paghahanap. Pero… ingat lang.”

Pero bago pa siya makapagsalita ng mas marami, dumating na si Ethan.