Mukhang may kasunduan sina langit at tadhana—kada kasama ko si Ethan, laging may ulan.Hindi ako makagalaw nang marinig ko siyang bigkasin ang pangalan ko habang nakatitig sa bracelet. Parang may ibang bigat 'yung simpleng “Luna” mula sa kanya. Hindi dahil dramatic, kundi dahil parang... totoo.“Uy,” sabay kurot ko sa braso niya.“Inaanalyze mo ba 'yang bracelet o tinitimbang mong fake gold siya?”Napangisi siya.“Genuine,” sagot niya.“Hindi lang 'yung bracelet. Pati ikaw.”Okay, wait. Bakit parang ako 'yung kinuryente?Pinilit kong tumawa.“Yuck. Cheesy. Sino'ng nagturo n’yan sa'yo? ChatGPT?”“Hindi,” sagot niya habang ibinabalik ang bracelet sa pulso ko.“Instinct.”At ngayon, pati pulso ko—may kasamang butterflies.Paglabas namin ng café, syempre, inabutan ulit kami ng ulan. Pero this time, handa siya. Nilabas niya ang payong, parang magic trick.“Let me guess,” simula ko,“biglaan ka na namang prepared?”“Strategic,” sagot niya.“Umuulan tuwing kasama kita. Pattern na 'yan.”“Pat
“Hi. I’m Ethan. Boyfriend.”PAK. Parang may sampal na di ko naramdaman—pero todo echo sa utak ko.Si Carlo, nakatitig. Si Ethan, kalmado. Ako? Internally screaming.“Boyfriend?” ulit ni Carlo, medyo natawa pero may halong pagkagulat. “Ang bilis, ah.”Nag-iwas ako ng tingin. Please, Luna, huwag kang umiyak o magsuka. Kahit isa lang sa dalawa.Pero bago pa ako makahanap ng escape plan, nagsalita ulit si Ethan.“Bakit? May problema ba kung masaya siya ngayon?” Diretso, pero may lambing. At, yes, may konting yabang.Suminghot ako, pero hindi dahil sa sipon—kundi para hindi maiyak. Luna, compose yourself. Naka-blind date ka lang, hindi ka dapat main character sa telenovela!“Wala naman,” sagot ni Carlo. “Nagulat lang ako. I mean... dati, allergic siya sa label.”OUCH.Sumingit ako. “Okay, teka. Pwede bang mag-pause muna ang teleserye? Hindi ako updated sa script.”Ngumiti si Ethan, hawak pa rin ang bracelet niya. “Sorry. Improvised lang.”“Improvised?” asar kong tanong. “E ‘yung boyfr
Luna's POVNakatayo si Carlo sa may pintuan—parang multong galing sa nakaraan. Suot pa rin niya ‘yung leather jacket na regalo ko noon. Buhay pa pala ‘yon?“Luna…” mahina niyang sabi. Pero ang bigat.Napatingin ako sa hallway. Baka may makakita. Baka si Ethan. Bakit ngayon pa?“A-Anong ginagawa mo rito?” bulong ko. May gulat. Kaba. Inis. Kaunti lang naman.“Pwede ba tayong mag-usap?” ‘Yung mata niya may background music vibes.“Please. Isang pagkakataon lang.”Gusto kong isara ang pinto. Gusto ko siyang yakapin. Gusto kong tumakbo. Pero napaubo lang ako.“Nagka-COVID ka ba?” seryoso niyang tanong.“Allergic lang ako sa ex na may timing.” Umirap ako. Pero pinapasok ko rin siya. Ayoko ng eskandalo.Sa loob, naupo siya sa parehong sofa na inuupuan ni Ethan minsan. Awkward. Parang multo ng kasalukuyan at nakaraan nagkabanggaan.“Luna, sorry. Alam kong hindi sapat, pero araw-araw kitang iniisip. Araw-araw akong nagsisisi.”Sinaktan mo ako. Paulit-ulit. Pero hindi ko sinabi.“Kailangan ko l
Nakahiga ako sa kama, ang utak ko’y muling naglalakbay sa mga alaala na ayaw ko nang balikan. Parang sinabugan ng confetti—pero ang mga piraso’y puro sakit, hindi saya. Kalahati ro’n kay Carlo, kalahati kay Ethan. Wala ni isa ang gusto kong pulutin. Ang tanging hinahanap ko lang ngayon—isang tahimik na umaga, o kahit isang tasa ng kape na walang mga pasakit sa isip. Pero hindi pala kape ang kailangan ko. Kundi clarity. Pero paano ka magkakaroon ng clarity kung dalawang lalaki ang dumaan sa buhay mo, at ang lahat ng nangyari parang isang malupit na telenovela finale? Bumangon ako at lumabas ng unit. Doon siya—si Carlo. Nakaupo sa hallway, parang hindi makapaniwala na may gano’n akong throw pillow na may mga pusa sa astronaut suits, na animo’y may sariling mundo sa likod ng mga mata niya. “Luna,” mahinang sabi niya, parang ang bigat ng bawat salita, ang mga mata niyang puno ng pasensya at pag-aalala. “Sorry kung ginulo kita kagabi,” sabi niya, ang boses niya puno ng paghingi ng
Nanigas ako sa kinatatayuan. “Undercover? As in... spy ka?”“Hindi spy. Investigator,” sagot niya agad, pero hindi pa rin makatingin nang diretso. “May mga anomalies sa accounting reports. Na-trace pabalik sa kompanya ni Carlo.”Napaatras ako ng bahagya. “So, ginamit mo ‘ko?”“Hindi, Luna. Oo, una, trabaho ‘to. Pero hindi ikaw ang target. Hindi dapat ikaw ang madadamay.”“Pero nadamay ako.” Iba ang pagkakabigkas ko—hindi galit, kundi puno ng hindi maipaliwanag na sakit.Tahimik. Ang tanging naririnig ko lang ay tunog ng fountain sa likod namin. Tumitig ako sa milk tea na hawak ko. Nanlamig na rin, gaya ng pagitan naming dalawa.“Luna...” Nilapitan niya ako, dahan-dahan. “Gusto kong ipagtanggol ka. Pero kung may kinalaman si Carlo sa mga missing funds, kailangan ko ring gawin ang tama.”“Anong tama, Ethan? Ang paasahin ako habang iniimbestigahan mo ‘yung past ko?”Hindi siya sumagot. Binuksan niya ang phone niya, pinakita ang isang email—company logo, confidential report, Carlo’s n
Nakahilata ako sa sulok ng café, tinititigan ang orasan sa dingding. Blind date. Grabe, bakit ba ako pumayag dito? Hindi ko alam kung anong pumasok sa utak ko.Huminga ako nang malalim. Just smile, Luna.“Luna, right?” isang boses ang pumasok sa eksena. Paglingon ko ayun na siya, si Ethan. Matangkad, maayos ang suot… grabe, ang gwapo pala niya in person.“Ah, oo.”Pinilit kong ngumiti at iniabot ang kamay ko.“Ikaw siguro si Ethan.”Ngumiti siya. Para bang sinusuri ng mga mata niya ang buong pagkatao ko."You're not what I expected," sabi niya, may halong pagkabigla.Kumunot ang noo ko."What do you mean by that?""Well, I thought you'd be... I don't know, more..." nag-pause siya"Na bore sa buhay."What the heck?"Excuse me?""Haha, I didn’t mean it like that." Tinaas niya ang kamay niya, parang nagde-defend."You just look… different from what I imagined."Great. Real charmer ka pala ha."Yeah, right. You're a real charmer," sabi ko, rolling my eyes.Medyo awkward ang simula. Parang
Hindi ko alam kung paano nangyari ’yon, pero eto kami ngayon—nasa tapat ng isang food truck, kumakain ng fries at hotdog na may cheese, habang nilalamon ako ng tanong sa utak ko:Who the hell is Ethan?“Masarap ’to ah,” sabi niya habang inaagaw ang fries ko.“Hoy! Ako bumili niyan!” sabay hampas ko sa kamay niya.“Sharing is caring,” ngumiti siya na parang walang nangyari.Seriously? Ang lalaking ’to, may suot na relo na mukhang kaya kong pagkakasyahin ang tuition ko for two years, tapos nakikiagaw ng fries?“’Di ba dapat ikaw ’yung nagyayaya ng fine dining? Bakit dito mo ako dinala?” tanong ko, half-joking, half-curious.“Mas gusto ko ’to. Mas nakakakilala ng tao sa ganitong setting.” Tinitigan ko siya. Steady. Tahimik. Pero may kung anong tension sa mga mata niya—parang may binabasa siya sa akin na ako mismo, hindi ko pa maintindihan.“’Ikaw nga pala.” Sabay kuha niya ng tissue at pinunasan ang cheese sa gilid ng labi ko.Nag-freeze ako.What the—“Smooth move,” bulong ko.Ngumiti s
Sumakay ako sa passenger seat, tahimik lang kami sa unang ilang minuto.“Hindi mo man lang ako tinanong kung saan tayo pupunta,” sabi niya habang naka-focus sa daan.“Baka kasi hindi ko gusto ang sagot.”“Fair enough.”Lumiko siya sa daan na hindi ko pamilyar. Hindi ito papunta sa usual na food truck spot. Hindi rin mukhang may kainan sa lugar na ‘to.“Sigurado ka bang may fries dito?”“Mas maganda kaysa fries,” sabi niya.Mas lalo akong kinabahan. Ramdam ko ang kaba sa dibdib ko ‘yung tipong parang may quiz ka na di mo alam.After ilang liko, huminto siya sa isang lumang building. Closed ang signage. Walang tao. Medyo creepy.“Okay… serial killer vibes ‘to, Ethan.”Tumawa siya.“Trust me.”Ayoko. Pero ginawa ko.Binuksan niya ang pinto, pinapasok ako. Madilim sa loob pero amoy na amoy ko ang bagong lutong tinapay at kape.Nagbukas siya ng ilaw.What the—A mini café. May fairy lights. May isang table sa gitna. At sa ibabaw ng mesa, fries, burgers, milkshake. Mukhang freshly made laha
Nanigas ako sa kinatatayuan. “Undercover? As in... spy ka?”“Hindi spy. Investigator,” sagot niya agad, pero hindi pa rin makatingin nang diretso. “May mga anomalies sa accounting reports. Na-trace pabalik sa kompanya ni Carlo.”Napaatras ako ng bahagya. “So, ginamit mo ‘ko?”“Hindi, Luna. Oo, una, trabaho ‘to. Pero hindi ikaw ang target. Hindi dapat ikaw ang madadamay.”“Pero nadamay ako.” Iba ang pagkakabigkas ko—hindi galit, kundi puno ng hindi maipaliwanag na sakit.Tahimik. Ang tanging naririnig ko lang ay tunog ng fountain sa likod namin. Tumitig ako sa milk tea na hawak ko. Nanlamig na rin, gaya ng pagitan naming dalawa.“Luna...” Nilapitan niya ako, dahan-dahan. “Gusto kong ipagtanggol ka. Pero kung may kinalaman si Carlo sa mga missing funds, kailangan ko ring gawin ang tama.”“Anong tama, Ethan? Ang paasahin ako habang iniimbestigahan mo ‘yung past ko?”Hindi siya sumagot. Binuksan niya ang phone niya, pinakita ang isang email—company logo, confidential report, Carlo’s n
Nakahiga ako sa kama, ang utak ko’y muling naglalakbay sa mga alaala na ayaw ko nang balikan. Parang sinabugan ng confetti—pero ang mga piraso’y puro sakit, hindi saya. Kalahati ro’n kay Carlo, kalahati kay Ethan. Wala ni isa ang gusto kong pulutin. Ang tanging hinahanap ko lang ngayon—isang tahimik na umaga, o kahit isang tasa ng kape na walang mga pasakit sa isip. Pero hindi pala kape ang kailangan ko. Kundi clarity. Pero paano ka magkakaroon ng clarity kung dalawang lalaki ang dumaan sa buhay mo, at ang lahat ng nangyari parang isang malupit na telenovela finale? Bumangon ako at lumabas ng unit. Doon siya—si Carlo. Nakaupo sa hallway, parang hindi makapaniwala na may gano’n akong throw pillow na may mga pusa sa astronaut suits, na animo’y may sariling mundo sa likod ng mga mata niya. “Luna,” mahinang sabi niya, parang ang bigat ng bawat salita, ang mga mata niyang puno ng pasensya at pag-aalala. “Sorry kung ginulo kita kagabi,” sabi niya, ang boses niya puno ng paghingi ng
Luna's POVNakatayo si Carlo sa may pintuan—parang multong galing sa nakaraan. Suot pa rin niya ‘yung leather jacket na regalo ko noon. Buhay pa pala ‘yon?“Luna…” mahina niyang sabi. Pero ang bigat.Napatingin ako sa hallway. Baka may makakita. Baka si Ethan. Bakit ngayon pa?“A-Anong ginagawa mo rito?” bulong ko. May gulat. Kaba. Inis. Kaunti lang naman.“Pwede ba tayong mag-usap?” ‘Yung mata niya may background music vibes.“Please. Isang pagkakataon lang.”Gusto kong isara ang pinto. Gusto ko siyang yakapin. Gusto kong tumakbo. Pero napaubo lang ako.“Nagka-COVID ka ba?” seryoso niyang tanong.“Allergic lang ako sa ex na may timing.” Umirap ako. Pero pinapasok ko rin siya. Ayoko ng eskandalo.Sa loob, naupo siya sa parehong sofa na inuupuan ni Ethan minsan. Awkward. Parang multo ng kasalukuyan at nakaraan nagkabanggaan.“Luna, sorry. Alam kong hindi sapat, pero araw-araw kitang iniisip. Araw-araw akong nagsisisi.”Sinaktan mo ako. Paulit-ulit. Pero hindi ko sinabi.“Kailangan ko l
“Hi. I’m Ethan. Boyfriend.”PAK. Parang may sampal na di ko naramdaman—pero todo echo sa utak ko.Si Carlo, nakatitig. Si Ethan, kalmado. Ako? Internally screaming.“Boyfriend?” ulit ni Carlo, medyo natawa pero may halong pagkagulat. “Ang bilis, ah.”Nag-iwas ako ng tingin. Please, Luna, huwag kang umiyak o magsuka. Kahit isa lang sa dalawa.Pero bago pa ako makahanap ng escape plan, nagsalita ulit si Ethan.“Bakit? May problema ba kung masaya siya ngayon?” Diretso, pero may lambing. At, yes, may konting yabang.Suminghot ako, pero hindi dahil sa sipon—kundi para hindi maiyak. Luna, compose yourself. Naka-blind date ka lang, hindi ka dapat main character sa telenovela!“Wala naman,” sagot ni Carlo. “Nagulat lang ako. I mean... dati, allergic siya sa label.”OUCH.Sumingit ako. “Okay, teka. Pwede bang mag-pause muna ang teleserye? Hindi ako updated sa script.”Ngumiti si Ethan, hawak pa rin ang bracelet niya. “Sorry. Improvised lang.”“Improvised?” asar kong tanong. “E ‘yung boyfr
Mukhang may kasunduan sina langit at tadhana—kada kasama ko si Ethan, laging may ulan.Hindi ako makagalaw nang marinig ko siyang bigkasin ang pangalan ko habang nakatitig sa bracelet. Parang may ibang bigat 'yung simpleng “Luna” mula sa kanya. Hindi dahil dramatic, kundi dahil parang... totoo.“Uy,” sabay kurot ko sa braso niya.“Inaanalyze mo ba 'yang bracelet o tinitimbang mong fake gold siya?”Napangisi siya.“Genuine,” sagot niya.“Hindi lang 'yung bracelet. Pati ikaw.”Okay, wait. Bakit parang ako 'yung kinuryente?Pinilit kong tumawa.“Yuck. Cheesy. Sino'ng nagturo n’yan sa'yo? ChatGPT?”“Hindi,” sagot niya habang ibinabalik ang bracelet sa pulso ko.“Instinct.”At ngayon, pati pulso ko—may kasamang butterflies.Paglabas namin ng café, syempre, inabutan ulit kami ng ulan. Pero this time, handa siya. Nilabas niya ang payong, parang magic trick.“Let me guess,” simula ko,“biglaan ka na namang prepared?”“Strategic,” sagot niya.“Umuulan tuwing kasama kita. Pattern na 'yan.”“Pat
Hindi ko alam kung malamig lang talaga ang ulan o may kakaibang lamig na sa pagitan naming dalawa ni Ethan. Hawak pa rin niya ang kamay ko habang naglalakad kami pabalik sa condo niya, basang-basa pareho, pero parang wala lang—parang ang mahalaga, magkasama kami.“Okay ka lang?” tanong niya, habang pinupunasan ang buhok ko gamit ang panyo niya.“Okay lang,” sagot ko, sabay ngiti. “Medyo basa, medyo gutom, medyo confused sa feelings ko. Pero manageable.”Natawa siya, ‘yung tipong tawa na hindi pilit. “Puwede akong magluto. Gusto mo?”Napataas ang kilay ko. “Wow, marunong ka pala magluto? Kala ko alam mo lang mag-drive ng sports car at mag-wink nang nakakakilig.”“Multi-talented ako, Luna,” sabi niya, sabay kindat. “Specialty ko… corned beef with egg. May twist.”“Anong twist? May pa-‘I love you’ sa ketchup?” biro ko.“Secret,” sagot niya, sabay hatak sa kamay ko papasok ng building.**Sa loob ng unit niya, malamig at mabango. Lavender, may pagka-vanilla, at kung iisipin mo pa, par
“Okay ka lang?” tanong ni Ethan habang hawak ko pa ang mug na may natitirang cinnamon heart.“Hindi ko alam kung kinikilig ako o kinakabahan,” sagot ko, sabay higop ulit.“Both is good,” bulong niya.Tinakpan ko ang mukha ko ng palad.“Stop. Mas maraming asukal ‘tong kape kaysa sa dessert sa café natin.”Tatawa na sana siya, pero bigla siyang natigilan.“Wait… Luna.” Tumitig siya sa akin. “Have we met before the blind date?”Napakunot-noo ako. “Like… sa dream mo?”“Hindi. I swear, parang pamilyar ka na kahit noon pa. May isang beses, nasa bookstore ako, tapos may girl na tumakbo at nabangga ako—”“Wait,” napalakas ang boses ko. “May bitbit akong limang libro no’n, tapos natapon lahat!”“YES! Ako ‘yung nabuhusan ng coffee mo!”Napanganga ako. “Tapos ikaw ‘yung hindi nagalit, binigyan mo pa ako ng tissue!”“Akala ko nun, ang bait ko. Pero totoo pala, natulala lang ako.”Sabay kaming natawa.“Akala ko dati, small moment lang ‘yon,” sabi ko.“Baka malaking hint na pala.” Tumingin siya
“Sino ‘yung tumatawag ng 7 a.m.?” reklamo ko habang pilit inaabot ang cellphone na nagva-vibrate sa tabi ng unan ko.Ethan.“Good morning, Miss ‘Certified Wala Nang Balikan,’” bungad niya, boses niya mas fresh pa sa brewed kong kape.“Ethan, sinong normal na tao ang tumatawag ng ganito kaaga?”“Yung boyfriend mong may surprise date. 9 a.m. sharp. Wear something comfy.”“Wait—ano?! Anong—Ethan!”Click. Binaba niya.9:01 a.m. Ako, naka-crocs, hoodie, at mukhang hindi sure kung pupunta sa grocery o magtatago sa ex.Bumusina si Ethan sa labas ng café, nakangisi sa loob ng kotse.“Late ka,” asar niya.“Hindi ko alam na kailangan kong mag-ayos!”“Tamang-tama. Hindi ito fashion show. It’s a... banana papaya mission.”Napakunot-noo ako. “Banana—ano?”Next thing I knew, nasa palengke na kami. Si Ethan, naka sunglasses at parang out-of-place billionaire sa gitna ng mga tinderang galit sa sukli.“Kailangan ko ng papaya,” seryoso niyang sabi.“Para saan?”“Secret recipe ko sa smoothie.”“Smoothie
“Ayoko ng toast na may kaluluwa,” reklamo ko habang hawak ang sunog kong tinapay.“Luna,” tawa ni Ethan, “paano ka naging café owner kung hindi mo kayang mag-toast?”“Barista ako, hindi chef. May division of labor ‘to.”Umikot siya papunta sa toaster, kinuha ang tinapay, at tumingin sa akin na para bang sinasabi, ‘Hayaan mo na, ako na bahala.’“Tingin mo ba pogi points ‘yan?” tanong ko, nag-aabang ng comeback niya.“Pwedeng pogi points. Pwede ring boyfriend goals. Depende sa mood mo.”Napangiti ako. “Hmm. Today feels like a boyfriend goals kind of day.”“Then let me earn it.”Lumapit siya, suot pa rin ang luma kong apron na may nakasulat na ‘Bean Me Up, Scotty.’ At kahit halatang awkward siyang isuot iyon, suot pa rin niya. For me.“Kape o halik?” tanong niya, nakangisi.“Caffeine muna bago affection, please,” sabi ko, sabay abot ng empty mug.“Coming right up, ma’am. One tall latte with a side of charm.”Nagkibit ako ng balikat. “Kung ganyan ka mag-deliver ng pick-up lines, baka m