Sa palagay mo ba, si Jhoanna ang may pakana ng lahat?" tanong sa akin ni Trina, "ang lakas naman ng loob niya kung nagkataon." "Doctor yun, maraming alam sa mga gamot. Base sa nakita naming hitsura ni Drake, parang wala siyang lakas ng mga araw na iyon. Nanghihina siya." kwento ko sa kanya, "hindi normal na routine ni Drake yung nakita namin." 'Sa palagay ko, may ginamit si Jhoanna upang magkaganun si Drake. Ang ikinakatakot ko, baka mamaya, kung saan niya ito dinala. Alam mo naman ang tao kapag nawawala na sa sarili, hindi ba? Hindi na niya alam kung ano ang mga ginagawa niya." "Tama ka friend," sagot ni Trina sa akin, "ano ba ang balak ng tatay niya?" "Kakausapin niya ang mga pinsan ni Drake upang makahingi ng tulong. Hindi maaaring hindi namin matagpuan si Drake, ngayon pa bang alam niyang may anak kami na labis na nasasabik sa kanya, hindi ba?" tugon ko sa kanya, "sana, magkaroon agad ng lead kung nasaan na ang babaeng iyon." "Mahirap paniwalaan na kaya palang gawin ng b
"Mommy, kailan po ako dadalawin ni daddy? parang matagal na siyang hindi nagagawi dito," sabi sa akin ni Blake. Halata ko ang lungkot sa kanyang tinig. Isa iyon sa nagpapabigat ng aking kalooban. "Anak, hindi ko pa alam eh. Baka busy pa ang daddy mo.." mahina kong sagot sa kanya. Hinagod ko ang kanyang buhok, bakit? ayaw mo na bang makita si mommy? hindi na ba ako sapat sayo?" "Mommy naman.. mahalaga po kayo sa akin. Pero di ba, ngayon pa lang kami nagkakalapit ni daddy, kaya dapat, magkasama ko rin siya." nakangiting sagot niya sa akin, "bakit po? ayaw na ba niya sa akin?" "Hindi naman anak. Alam mo naman kung gaano ka kamahal ng daddy mo, hindi ba? baka talagang marami lang siyang ginagawa ngayon." nilalaro ng kanyang daliri ang labi ng kanyang anak, "nakakatuwa, kamukhang kamukha ka niya..""Talaga po?" lumiwanag na ang mukha ni Blake pagkarinig sa kanyang sinabi. "Sana po, puntahan na ko ni daddy no? tawagan po kaya natin siya?"Napatingin ako kay Trina. Nalulungkot ang mukha
"Hindi rin kita masasagot, dahil hindi din namin alam," napakagat ako sa aking pang ibabang labi, ng sabihin ko iyon. Naaalala ko na naman ang mga bangkay na nakita namin sa unit ni Drake. "Bakit may yellow cautions sa unit? as if naman may namatay doon," natatawang tanong ni Bruno. Ngunit seryoso ko siyang tiningnan, kaya bigla siyang tumahimik pagtawa, "me-meron nga?" alanganin ang kanyang mga salitang tanong sa akin. Tumayo ako at nagtungo sa glass wall, at tinanaw ko ang mga sasakyan sa parking lot ng hospital, "yung katulong at doctor na kaibigan ni Jhoanna ang natagpuan doon.." "Si doctor Lizbeth?" nanlaki ang mga mata ni Bruno, "baby, siya yung doctor ko dito." "Siya nga.. may hinala ang mga pulis na pinatay ang mga iyon, maaaring ni Jhoanna, dahil kakagaling lang sa ospital ni Drake noong ilabas siya ni Jhoanna ng unit nila. Ngayon, hindi din namin makontak si Drake." paliwanag ko sa kanila. "Sabi ko na nga ba, may sayad ang Jhoanna na yun! kakaiba ang ikinikilos niy
AYON SA REPORT , NAWAWALA DAW ANG ACTOR NA SI DRAKE SANCHEZ NA NGAYON AY HINAHANAP NG KANYANG MGA KAMAG ANAK. WALANG MAKAPAGSABI KUNG NASAAN ANG BINATA. TIKOM ANG BIBIG NG KANYANG MGA KAMAG ANAK AT MGA KAIBIGAN. AYON SA SOURCE, ANG HULING KASAMA NI DRAKE AY ANG ACTRESS TURNED DOCTOR NA SI JHOANNA LEDESMA. HINDI-- "Bwesit!" naiinis na sabi ni Jhoanna. "Lintik na mga to, hindi pa mamatay lahat!" itinapon niya ang hawak na remote. Kinagat niya ang kanyang mga kuko. Ganito siya kapag natetense. Sinilip niya si Drake sa basement. Naroon ito at nakatulala na naman. "Hindi kaya mabaliw to kakasaksak ko sa kanya ng gamot?" napapaisip siya bigla, "pero deserve niya naman.. nakaratay ako dahil sa kanya.. pati kaibigan ko, napatayo ko rin. Nakakainis.." Narinig ni Mia, na nag uusap sila ng kaibigan niyang si Lizbeth tungkol sa tatay ng kanyang dinadala, yung isa niyang kasamahang doctor. Alam niyang isusumbong siya nito sa magulang ni Drake, kaya kinausap agad niya ang babae. "May
"Hindi pa rin namin malocate ang kinaroroonan ni Jhoanna. Nakabantay pa rin ang mga pulis sa kanilang tahanan," wika ni kuya Cris, habang inilatag niya ang isang papel na sa tingin ko ay mapa. "Wala siya sa kanilang bahay. Sinusundan namin ang kanyang mga magulang, ngunit tanging sa grocery store lang ang mga iyon nagtutungo." "Wala bang ibang bahay ang babaeng yan?" tanong ni tito Frank. "Ayun sa kanyang ama, pero hindi naman tayo naniniwala, wala na daw ibang bahay si Jhoanna. Sa kanila daw yun laging umuuwi." sagot ulit ni Cris. "Ang dami na ng pinagdadaanan ng pamilya natin. Wag mo na lang itong babanggitin sa papa.. hindi pa siya nakakamove on sa pagkawala ni Marcus. Ayokong magpatung patong pa ang kanyang dinadala. Tayo na lang ang rumesolba nito," tugon naman ni tito Frank kay Cris. Nakikinig lang kami ni tita Leona sa tabi. Ni isa sa amin ay walang mangahas na magsalita. Wala rin naman kaming maiiambag sa sitwasyong iyon kundi panalangin."Wala pa kaming lead kahit saan ti
"Nasaan ang anak ko? sino ang kumuha sa anak ko!" naghehestirikal na ako habang nasa lobby ng ospital. Ibinalita sa akin na may kumuha sa aking anak. Hindi ko malaman kung sino ang nagtraydor sa akin. Bakit may nakapasok doon ng hindi namamalayan ng gwardiya sa labas. "Ma'am, huminahon kayo," awat sa akin ng isang nurse. "Huminahon? putang ina! hihinahon ako? nawawala ang anak ko!" sigaw ko, "nasaan si Trina!!" sigaw ko pa sa kanila. "Ah.. eh.. ma'am.. " napayuko ang nurse sa aking harapan, "si--si ma'am Ti-Trina po- na-nasa operating room." "Bakit?" napamulagat siya ng malaman iyon. "Sa-sabi po ng gwardiya, si mam Trina ang nalabas sa bata, pero nakita po namin siya, nasa gilid ng kama ni Blake, may laslas po siya sa leeg, hubad po siya.. puro sugat po ang kanyang mga kamay at braso.. May saksak po siya sa likod. Nagmamadali kong tinakbo ang operating room. Halos liparin ko ang patungo doon. Hindi niya lubos maisip ang nangyari kay Trina. May isang doctor na lumabas buhat doon
Nagmamadaling pumasok si Jhoanna sa bahay. Inilapag niya ang batang si Blake sa sofa. Agad niyang pinuntahan si Drake, na nakaupo lang at nakatulala. May kadena ito sa paa. "Baby, alam mo ba, kinuha ko na ang anak mo, na magiging anak na natin, okay ba yun?" niyakap niya si Drake, "alam mo, ang hirap makalusot, pero nagawan ko ng paraan para sayo." Binalikan niya ang bata, na noon ay natutulog pa. Ininjectionan niya ito ng isang uri ng gamot na unti hunting magdudulot dito ng pagkalimot sa lahat. Pati kay Drake, ganoon din ang ginawa niya. May progress na ito sa lalaki. Siya lang ang pinaniniwalaan nito. Kay Blake naman, bilang bata, mabilis din itong magiging epektibo. "Magluluto muna ako, baby, hintayin mo lang ako dito ha," hinalikan niya ito sa labi. "Baby.. sino ang kasama mo?" hindi ata nito narinig ang sinabi niya kanina. "Anak natin yan. Ngayon kasing magaling ka na, dapat, sama sama tayong mag anak dito, hindi ba?" hinaplos niya ang buhok nito. "Bakit ako nakakadena?"
"Hindi po kaya niya ako hinahanap ngayon?" naupo ito sa kanyang tabi," hindi po kaya?" unti hunting naglandas ang luha ng bata sa kanyang pisngi. "Blake,' niyakap niya ito. Nahahabag siya, subalit walang puwang ang awa at kunsensiya sa kanya. Hindi siya maaaring maawa dito. Hindi pwede! Lumingon siya sa kabilang bahagi niya. Iniwasan niyang makita ang hitsura ng bata. "Kumain ka na," nilagyan niya ito ng pagkain sa plato, "pagkatapos mong kumain, dadalahin kita sa daddy mo.." Magandang advantage din na sanay sa kanya si Blake. Hindi na ito masyadong nagtatanong at sanay ito na kasama siya. Madalas naman itong iniiwan ni Justine sa kanya. Alam niya sa kanyang sarili na susunod sa kanya ang bata kahit ano man ang kanyang sabihin. Maniniwala ito sa kanya at sisiguraduhin niyang kamumuhian nito ang sariling ina. Pinapanood niya ito habang kumakain. Magaling humawak ng kubyertos ang batang ito, at alam kung paano gamitin ang mga utensils ng maayos, halatang naturuan ito ng maigi. "
"Aalisin na natin ang iyong benda," narinig ko ang tinig ni doc, habang ako ay nakapikit. "Justine, handa ka na ba?" "Opo doc, handa na po ako," sagot ko sa kanya. Nakaambang sa amin sina Blake at ang iba pang taong malalapit sa amin. Unti unti ng inaalis ni doc ang benda sa aking mukha. Parang ang pagkakapulupot noon sa akin ay napakatagal alisin. Naiinip ako sa bawat Segundo na lumilipas. Sa wakas, natapos na ang aming paghihintay. Ang lahat ay namamangha, na nakatingin sa akin. Napalunok na lang ako. Ang tinging iyon ba ay nagagandahan? o tinging masama ang nakikita? Napalunok ang doctor sa pagkakatitig sa akin. "Doc?" medyo kinakabahan na ako sa naging resulta. Inabutan niya ako ng salamin. Dahan dahan ko iyong tinanggap. Nanginginig ang aking mga kamay habang inilalapit ko ang salamin sa aking mukha. Habang papalapit ang salamin sa aking mukha, ramdam ko ang kabog ng aking dibdib. Hindi ko alam kung handa na akong makita ang resulta ng operasyon. Unti-unting lumi
"Ooperahan ka na daw, narinig mo?" masaya kong sabi kay Justine. Napapasaya ko, dahil pagkatapos nito, mapapakasalan ko na siya. Ang babaeng aking pinakamamahal. Ngumiti si Justine, kahit may bahid ng kaba sa kanyang mga mata. “Oo, narinig ko,” sagot niya, mahina pero puno ng pag-asa ang boses. "Sana nga matapos na ito nang maayos." Hinawakan ko ang kanyang kamay nang mahigpit, pinipilit ipakita ang lakas ng loob at pagmamahal. “Maging matapang ka lang, mahal. Alam kong makakayanan mo ito. At pagkatapos ng lahat ng ito, magkasama nating haharapin ang bagong yugto ng ating buhay.” Napangiti siya, kahit halata ang pag-aalala sa kanyang mukha. “Drake, natatakot pa rin ako… sa resulta, sa kung anong mangyayari pagkatapos ng operasyon.” “Huwag kang mag-alala, Justine,” sabi ko, inilapit ang kanyang kamay sa aking mga labi at hinalikan ito. “Ano man ang mangyari, nandito ako. Hindi magbabago ang pagmamahal ko sa'yo. At kapag naging maayos ang lahat, matutupad ang pangako ko—ikakasal
Isang linggo na kaming nanatili sa ospital, kasama si Blake. Kahit maayos na ang lagay namin, hindi pa rin mapanatag ang loob ko na iwan si Justine. Alam kong kailangan niya ng suporta at pagmamahal ngayon higit kailanman, kaya’t pinili naming manatili sa ospital upang alalayan siya. Si Blake ay palaging nasa tabi ko, tahimik ngunit bakas sa kanyang mga mata ang pag-aalala sa kanyang ina. Minsan ay hinahawakan niya ang kamay ni Justine, para bang nais iparamdam na nandito lang kami para sa kanya. "Mommy, andito lang kami ni daddy," bulong ni Blake sa kanya isang araw, habang nakaupo siya sa gilid ng kama ni Justine. "Magiging okay ka rin." Napangiti si Justine kahit halata ang hirap sa kanyang mukha. "Salamat, anak," mahinang sabi niya, hinahaplos ang buhok ni Blake gamit ang natitirang lakas. "Lahat ng ito... lahat ng sakit, kakayanin ko... para sa inyo." Araw-araw, binibisita kami ng doktor at mga nars, inaalam kung paano ang kondisyon ni Justine. May mga araw na tila may pag-
Iyak ng iyak si Justine ng dumating sa ospital. Nagpilit akong bumangon upang makita siya. "Anak, kaya mo na ba?" tanong ni mommy sa akin. Nasa tabi siya ng aking anak na mahimbing na natutulog. “Oo, mommy,” sagot ko, pinipilit ang sarili na bumangon mula sa kama. Mahapdi pa ang mga sugat ko, pero hindi ko kayang magpahinga nang hindi nakikita si Justine. Kailangan kong malaman kung ayos lang siya, kung ligtas na siya mula sa kamay ni Jhoanna. Nang makarating ako sa pintuan ng kwarto, nakita ko si Justine na nakahiga habang nilalapatan ng paunang lunas. "Drake, lumabas ka muna, baka hindi mo kayanin ang makikita mo," pigil sa akin ni kuya Luis. "Nais ko siyang masilayan kahit ano pa ang nangyari sa kanya.." malungkot kong sabi. 'Binuhusan ni JHoanna ng asido ang kanyang mukha, nasira iyon, at sunog na sunog. Iba na ang hitsura niya ngayon." paliwanag ni Luis sa akin. "Kuya, kahit ano pa ang kanyang hitsura, alam ko sa sarili ko na iniibig ko siya. Marami namang procedure na maa
Hinahanap ni Devon ang cord na maaaring putulin upang matanggap ang Bomba sa katawan ng paslit na si Blake. "Kuya Cris, parang walang cord na maliit ito, mukhang hindi ito Bomba,' sabi niya sa akin. Agad ko iyong tiningnan. Tama nga siya, wala iyong cord na may mga kulay, parang isang cable cord lang iyon. "Patingin nga," sabi ni Luis. Sinipat niya ang buong katawan ng bata. "Hindi po ako sasaktan ni mommy.." sabi ni Blake sa amin. "mabait po siya. Nangunot naman ang aking noo, "hindi ka talaga kayang saktan ng mommy mo, kaya nga hinanap ka niya, hindi ba?" 'HIndi siya.. si mommy Jhoanna, mabait po siya.. " sagot ng bata. "Ano ba itong inilagay niya sayo?" tanong ni Luis habang iniikot ikot ang bata. "Wala lang daw po itong suot ko kaya wag daw po akong matakot. Humingi siya ng sorry sa akin," humihikbing sabi ni Blake, "nasaktan lang daw po siya." "Kung ganoon, cord lang ito?" napatingin pa si Devon. Eksaktong pag alis nila ng cord, biglang sumabog ang kotse kung saa
"Oo naman, ano ang kailangan kong gawin upang pakawalang mo ang anak ko?" tanong ko sa kanya, habang patuloy ang umakyat na pag aalala sa aking puso. "Ikaw ang pumalit sa pwesto ng anak mo," nakangiting sagot ni Jhoanna, "halika dito.. para mapaalis na natin ang anak mo." "Sige.. sige, gagawin ko!" Sagot ko sa kanya. "Justine.. mag iingat ka," bulong ni Luis sa akin, "mukhang nahihibang na si Jhoanna. "Ano pang ipinagbubulungan niyo diyan! bilisan mo!" sigaw naman ni Jhoanna sa amin. Napalunok ako ng malalim at tumingin sa mga mata ni Jhoanna. Nakita ko ang galit na tila apoy na naglalagablab, pero may bahid din ng kirot at takot. Hindi ko alam kung anong balak niya sa akin, pero alam kong kailangan kong iligtas si Blake, kahit pa ang kapalit ay ang sarili kong buhay. Dahan-dahan akong lumapit kay Jhoanna, itinaas ang aking mga kamay bilang tanda ng pagsuko. "O, heto na ako," sabi ko, pilit pinapakalma ang sarili kahit pakiramdam ko'y parang may malaking bato sa dibdib ko. "Pakaw
"At ang Lagay, magiging masaya kayo?" asik ni Jhoanna sa akin, "walang ganoong magaganap, ano yan? si snow white ka at ako ang witch?" "Jhoanna! maawa ka sa anak ko.." sigaw ko sa kanya, naglulumuhod ako at nagmamakaawa. "pakawalang mo ang aking anak!" pagsusumamo ko. "Jhoanna, sumuko ka na!' sigaw ni Cris, "wala ka ng ibang mapupuntahan!" "Huh!" ikinasal nito ang baril," okay lang, magsasama na lang kami ng batang ito sa impiyerno!" "Mommy.. bakit po?" nilingon si Jhoanna ni Blake, "akala ko ba, bati tayo?" Hindi sinagot ni Jhoanna ang bata, subalit ang kanyang hawak na baril ay nakatutok dito. Naguguluhan din ako, bakit mommy ang tawag ni Blake kay Jhoanna. "Anak, ako ang mommy mo.." tawag ko kay Blake. Malungkot niya akong tiningnan, saka tumingin ulit kay Jhoanna, "mommy.." ang kanyang mga mata ay basang basa na sa luha na dulot ng labis na pag iyak. "Tumigil ka na, Jhoanna! hindi namin akalaing magagawa mo ito!" sigaw ni Luis, "wala kang awa! pati bata, idinadamay m
"Ayun," wika ng isang pulis naming kasama, natanaw niya ang isang kotse sa di kalayuan. "Sssh, magdahan dahan tayo, hawak pa ni Jhoanna ang bata. baka kung ano pa ang gawin niya kay Blake," warning ni Cris sa amin. Halos gumapang na lang kami paglapit doon. Pinalibutan namin ang sasakyan, kung saan naroroon iyon sa may gilid ng puno. Binuksan nila ang pinto ng kotse, walang tao sa loob. Nakita pa namin ang mga balat ng candies at chocolates sa lapag. "Naunahan niya tayo, nakatungo agad siya," wika ni Luis sa amin, "halughugin ang paligid, naririyan lang iyon." Parang gumuho ang aking mundo, ng marealized na hindi ko na naman makikita ang aking anak. Sobrang sakit sa puso na ang aking pag aalala ay nagpatung patong pa. Napaupo na lang ako sa isang tabi. Nanlulumo ako at nanlalambot. Masakit para sa akin ang umaasa ng umaasa tapos ako ay mabibigo lang. Sinubukan kong igala ang aking mga mata, baka sakaling may mapapansin akong bakas ni Jhoanna. Nagtungo ako sa sasakyan, at
Habang pinagmamasdan ko si Blake na mahimbing na natutulog, hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. Napakaamo ng kanyang mukha, tila ba walang kamuwang-muwang sa lahat ng gulong nagaganap sa aming paligid. Ang liit ng kanyang katawan, halos magkasya sa upuan ng sasakyan. Napakasimple ng kanyang mundo, walang iniintinding problema, walang iniisip na hinanakit. Sinulyapan ko ang gauge ng gas, kaunting-kaunti na lang. Malapit na itong maubos, at hindi ko alam kung saan kami tutuloy pagkatapos. Wala na akong ibang plano kundi manatili rito, sa loob ng sasakyan na tila ba nagsisilbing tanggulan namin mula sa magulong mundong ito. Pero gaano pa katagal? Hanggang kailan ko kakayanin? Iniisip ko si Justine. Puno ng galit at hinanakit ang puso ko. Sa tuwing naiisip ko siya, parang apoy na gustong lumabas mula sa aking dibdib. Siya ang dahilan kung bakit nagkaganito ang lahat. Siya ang pumasok sa buhay namin ni Drake, ang sumira sa lahat ng plano, sa lahat ng pangarap. Isang nakakapason