Kabanata 0003

Sa paglagay ng recognition plaque sa glass cabinet sa living room, ngumiti si Samantha sa award na natanggap niya. Noong isang araw lang, inawardan siya ng Mayor ng lungsod bilang isa sa pinakamagaling na chef ng Monroe!

Ngumiti siya habang nilalasap ang achievement, habang nakatingin dito.

Mula sa kawalan, sinabi niya sa sarili niya, “Ama, balang araw… makikita mo kung paano ko nagawa na may marating ng mag-isa… at magiging proud ka sa akin.”

Halos limang taon ang lumipas ng ipanganak ni Samantha si Kyle at Kenzie.

Sa edad na dalawamput anim, maganda pa din si Samantha tulad ng dati. Namaintain niya ang maladyosa niyang katawan at nananatiling agaw pansin.

Nagtatrabaho siya ngayon bilang head chef sa The Emerald, isang pamosong four star hotel, kung saan matatagpuan ang restaurant. Dito siya nakilala dahil sa kanyang kamangha-manghang culinary skills.

Sa halip na maging parte ng militar, matagal na niyang pangarap na maging head chef. Ngayon at malaya na siya mula sa kontrol ng kanyang ama, napagtanto niya ang kanyang mga ninanais sa buhay, tulad ng suhestiyon ng lola niya.

Nag-enroll siya sa prestihiyosong culinary school sa parehong lungsod habang inaalagaan ang kanyang kambal.

Inunti-unti ni Samantha. Hindi nga naman madali ang mag-aral habang nagpapalaki ng dalawang bata.

Mabuti na lang, ang tita Diana niya ay maagang nagreture, para matulungan si Samantha. Ang tita niya ay halos laging available para alagaan ang kambal niya sa tuwing papasok sa school si Samantha.

Hindi napagtanto ni Samantha kung gaano katagal siyang nakatitig sa achievement niya at inaalala ang nakaraang mga taon ng buhay niya. Dito lang niya naisip tignan ang oras at napasabi, “Oh no! Halos alas dos na ng tanghali!”

“Go! Go, Sam. Kailangan mo pa ihanda ang set menu’s ngayong gabi!” sambit ng tita niya habang papasok sa living room.

Habang kinukuha ni Samantha ang mga gamit niya, hindi nakalimutan ni Kyle at Kenzie na tawagin siya.

Si Kyle ay nasa laptop niya ng sabihin niya, “Mommy, ang windows mo ay luma na. Kailangan ito maupgrade.”

Umirap si Samantha sa genius niyang anak. Hidni niya naintindihan kung paano naging magaling sa gadgets ang anak niya. Bumuntong hininga siya, “Oh well. Hindi ko rin naman alam. Kasama na yan sa laptop ng binili ko noong isang taon. Sige na… i-upgrade mo na.”

“May bayad, one hundred ang twenty dollars,” sambit ni Kyle habang nakatingala sa kanya.

“Wow!” sagot ni Samantha. “Puwedeng… mamaya na lang. Okay pa sa akin gamitin ang lumang version.”

Lumapit siya at hinalikan si Kyle para sabihin, “Kailangan ko na umalis, baby! Mahal kita!”

“Mommy? Kailan namin makikita si Daddy?” mula sa kabilang panig ng living room, nagtanong ang isa pa niyang anak.

Napangiti si Samantha sa tanong ni Kenzie at nautal siya bigla, “Ano! Si Daddy! Abala pa si Daddy! Pero malapit na, Kenzie… Malapit na.”

Hinalikan niya si Kenzie at itinuro ang ang anak niya, “Huwag ninyo kakalimutan mag hapunan! Kita tayo mamayang gabi!”

Nagbigay siya ng flying kiss sa dalawa bago siya nagpaalam at sinabi, “Mahal ko kayo! Mahal ko kayo!”

“Mahal din kita, Mommy!” sabay na sambit ng kambal.

“At… Mahal din namin si Daddy!” idinagdag ni Kenzie, kung saan napatigil si Samantha sandali.

Oo, nagsinungaling si Samantha sa mga anak niya tungkol sa kanilang ama.

Noong tatlong taong gulang na ang kambal, mas lalo sila nagiging aware sa kung ano dapat mayroon ang pamilya; isang nanay, isang tatay at mga anak.

Napansin ng mga anak niya na wala silang ama.

Paras a single at busy na nanay tulad ni Samantha, mahirap para sa kanya na ipaliwanag kung bakit walang ama ang kambal niya. Lalo na kung wala silang alam kung paano nabuo ang pamilya nila.

Noong una, isinantabi lang niya ito, sinasabi na nasa malayo ang ama nila, iniisip na makakalimutan din nila ito.

Sa kasamaang palad, noong umattend sila ng nursery, ang mga salitang “tatay” at “Ama” ay paulit-ulit na nabanggit ng mga teacher at classmate nila. Napaisip sila tungkol sa nawawala nilang ama noong apat na taong gulang na sila, sinabi na lang ni Samantha na nagtatrabaho ang ama nila sa Braeton City.

Ang Braeton City ay kung saan siya ipinanganak. Ang parehong lugar kung saan siya kinalimutan.

Wala siyang plano na bumalik doon. At least, hindi sa ngayon. Determinado siyang ligtas naman na magsinungaling at sabihin kung saan marahil nakatira ang nawawala nilang ama!

Balang araw, kapag naiintindihan na ng mga anak niya ang tungkol sa mga single na nanay at mga anak na ipinanganak kahit na hindi kasal, nangangako siyang sasabihin niya ang totoo.

Sa loob-loob niya, nagpapasalamat siya dahil bata pa sila at inosente. Si Kenzie at Kyle, dahil bata pa sila, ay hindi masyadong inisip ang topic. Madali silang madistract ng mga regalo at digital entertainment mula sa pagtatanong pa tungkol sa kanilang ama.

Kasama ni Samantha ang kanyang tita Diana habang papunta sa pinto, nagbigay siya ng babala, “Sam, kailangan mo ito itigil. Magiging five years old na sila. Anong gagawin mo kung magbackfire ito sa iyo?”

“Alam ko, tita. Malapit na. Pangako,” sambit na Samantha bago idinagdag, “Alagaan mo ang mga bata para sa akin.”

***

Makalipas ang ilang tibok ng puso, nagmadlai si Samantha patungo sa hotel kung saan siya nagtatrabaho bilang head chef ng kanilang fine dining restaurant.

Nagbihis siya ng uniporme ng chef at tumungo sa restaurant. Dito siya binati ng mgalang ng kanyang staff, “Magandang tanghali, Chef Sam!”

Habang nakangiti, nagsignal siya na lumapit sila, “Magandang tanghali! Magtipon tayong lahat at pag-usapan ang menu ngayon—”

“Sandali, Sam!” tumalikod si Sam at nakita ang kanyang boss, ang general manager ng hotel, si Gregory Patrick.

“Mr. Patrick, magandang tanghali! Kumusta ka?” bati ni Samantha habang elegante ang ngiti.

“Sam! Naku naku! May maganda akong balita sa iyo!” masayang lumapit si Gregory kay Samantha at inudyok siyang maupo sa upuan.

Nakasarado pa ang restaurant sa ngayon, naghahanda sila ng espesyal na dinner, na kadalasang nagsisimula ng alas singko ng hapon.

Matapos magpaalam sa mga staff ng restaurant, sinundan niya si Gregory at naupo. Dito sinabi sa kanya ang matinding balita na ikinasasabik ni Gregory.

“Noong isang gabi, ang isa sa pinakamalaking businsessmen mula sa Braeton City ay tumungo para makipag dinner sa atin,” sambit ni Gregory.

Kinilabutan siya ng mabanggit ang lungsod.

“Si Ethan Wright!” dagdag ni Gregory habang tumatango at sinabi, “Ang nag-iisa at walang iba na si Ethan Wright at tumungo sa restaurant natin at natikman ang isa sa mga luto mo!” Hinawakan niya ang parehong kamay ni Samantha at sinabi, “Sam! Nagustuhan niya!”

“Nagustuhan niya ng husto!” inulit niya muli habang itinataas ang mga kamay niya.

“Ang Wright Diamond Corporation ay recent na ininvade ang hotel industry, at gusto nila at gusto nila ipakilala ang best fine dining restaurant sa Braeton City! At pagkatapos matikman ang pagkain mo, Sam! Gusto niyang bigyan ka ng offer.

“Nagustuhan ka niya ng husto at gusto niyang bayaran ang contrata mo sa hotel namin!” siwalat ni Gregory. “Ang assistant niya ay pupunta sa Braeton City!”

Ang bilis ni Gregory dito, mahirap kay Samantha na maintindihan ang nangyayari. May isang taon pa siyang kontrata sa The Emerald. Hindi siya pupunta sa kahit na saan. At least, hindi kasama ang termination fee niya, na libong dolyar ang halaga!

“Sandali? Ano? Anong sinasabi mo, Greg?” nilinaw ni Samantha. “Nagdududa ako na isusuko ako ng ganoon na lang ng management.”

Habang nakatingin sa mga mata niya, siniwalat ni Gregory, “Sam, ang alok ni Mr. Wright ay hindi lang bayaran ang termination fee pero ibigay sa The Emerald ng additional twenty thousand dollars pa!”

Kumurap si Gregory kay Samantha bago inamin, “Nakakakuha din ako ng galanteng tip sa pagkausap ko sa iyo tungkol dito.”

“Mabuti!” itinaas niya ang kanyang mga kamay sa pagkadismaya, “Ibinenta mo ako!”

“Makinig ka sa akin, Sam. Kunin mo ang pagkakataon na ito! Para ito sa mga anak mo at hinaharap! Ang pinaguusapan natin ay ang pinakamalaking corporation sa Braeton City!” kinuha ni Gregory ang kamay niya at sinabi kay Sam, “Sam, willing siya na bayaran ka ng tatlong beses ng salary mo sa The Emerald! Bukod pa doon, bigyan ka ng sarili mong flat sa loob ng hotel na pagtatrabahuhan mo!”

“Ano pa ang hihilingin mo? Libreng tirahan at monthly salary na ten thousand dollars a month!” sabik niyang sinabi.

“Paano—” Handa na talaga si Samantha na laitin si Gregory, pero matapos marinig ang “sampung libong dolyar” nagulat siya ng husto. “Ano—Anong sinabi mo?”

“Tama ka ng narinig, Sam. Willing siya na bayaran ka ng ganoong halaga. Ang gusto niya ang ang the best para sa grand opening ng hotel niya, at gusto niya na maging parte ka ng Wright Diamond Corporation!” lumapit si Gregory kay Samantha na tulala at sinabi, “Tara na, Samantha. Once in a life time opportunity ito!”

Bigla, nasindak siya sa takot na babalik siya ng Braeton City. Ilang segundong nawala ang isip niya at naalala ang masakit na nakaraan, pero kasabay nito, inamin niya, napakaganda ng offer.

Gamit ang sampung libong dolyar na sahod kada buwan, madali siyang makakaipon para sa business niya. Maliban doon, kailangan niyang ikunsidera ang mga pangangailangan nila habang tumatanda. Base sa kasalukuyan niyang sahod, nahihirapan siyang bayaran ang tuition nila bukod pa sa renta sa tinutuluyan nila sa kasalukuyan.

Ngayon, nabigyan siya ng offer na mas malaki at libreng tutuluyan pa.

Nahihirapan siya ng tanungin niya ang kanyang sarili, “Dapat ko ba ito tanggapin?”