Kabanata 0004

Kunin mo, Sam,” narinig ni Samantha na sinambit ng lola niya sa kabilang linya habang kausap siya.

Natural, sinabi niya sa kanyang lola ang oportunidad na dumating, umagang-umaga pa lang at tinawagan niya agad si Matilda Davis.

Mula sa balkonahe ng flat nila, tinignan ni Samantha ang paligid, ang mga gusali at iba pang mga istruktura, nararamdaman ang malakas na tibok ng kanyang puso. Napalunok siya habang kinukuwestiyon ang sarili, “Handa na ba ako para dito, lola?”

“Oo naman, Sam! At makikita na rin kita sawakas!” narinig niyang umiiyak ang lola niya bago idinagdag, “Tumatanda na ako, Sam at namimiss ko na ng husto ang apo ko! Ilang taon na akong nangungulila sa iyo.”

“Kunin mo, Sam! Kunin mo!” suhestiyon muli ni Matilda. “Ipakita mo sa ama mo ang nagawa mo, na kaya mo, kahit na wala ang tulong niya! Sam… oras na para bumalik.”

“Sige po, lola… gagawin ko,” sambit ni Samantha habang mahinhin ang tono.

Kahit na hindi maganda ang paghihiwalay nila ng kanyang ama, sa loob-loob niya, hinihiling ni Samantha na sana tanggapin siya pabalik balang araw. Si Heneral Winfield nga lang naman ang nag-iisa niyang ama, at mahal niya ito.

Huminga siya ng malalim at sinabi, “Ama, pabalik na ako… at sisiguraduhin ko na magiging proud ka sa akin… maghintay ka lang.”

***

Sa sumunod na araw, isang secretary ang nakipagkita kay Samantha sa The Emeral hotel at ipinakilala ang sarili niya na si John Garcia, executive assistant ng pinakamakapangyarihang tao sa Braeton City.

Pareho silang nasa isang sulok ng restaurant, pinaguusapan ang terms ng kontrata bago magsimula ang crew niy para sa paghahanda ng evening dinner.

“Ethan Wright,” inulit niya ang pangalan bago naisip na parang pamilyar ito. Hindi lang maalala ni Samantha kung saan. “Saan ko nga ba narinig ang pangalang ito noon?”

“Oo, tama ka, Miss Davis, iyon ang pangalan ng CEO namin, si Mr. Ethan Wright. Siya ang nag-iisang anak ni Daniel at Amanda Wright, ang nag-iisang tagapagmana ng Wright Diamond Corporation. Marahil narinig mo na ang pangalan niya mula sa business magazine o kaya social media,” suhestiyon ng lalakeng secretary na nakipagkita sa kanya.

Nakatingin siya sa kontrata ng mabasa ang pirma sa dulo ng huling pahina. Tinginan niya ang lalake sa harapan niya at sinabi, “Baka.”

“Miss Davis, ang boss ko ay mabuting tao. Isang hinahangad na bachelor at naging presidente sa edad na tatlumpu! Ngayon, tatlumput dalawa na siya, at nasa tamang edad para magpakasal,” sambit ng lalake bago ngumiti.

Hindi sigurado si Samantha kung anong ipinaparating niya at kung tama ba para sa kanya na ipagyabang ang boss niya sa ganitong paraan, pero hindi naman siya nababagabag dito. Kaya, hindi niya ito binigyan ng pansin kung paano niya ibida si Mr. Ethan Wright bilang karapat-dapat na bachelor.

Ibinalik niya ang kanyang atensyon sa salary package, nagtanong si Samantha, “Gusto ko lang maging sigurado na hindi ka nagkakamali. Inaalok mo ako bigyan ng bahay at ten thousand dollars bilang buwanang sahod para maging executive chef ng First Diamond Hotel?”

“Hindi… ako ang pinakamagaling,” nakanguso niyang sagot at huminga siya ng malalim. Naalala niya kung gaano siya kabago bilang chef.

“Hindi sa nagrereklamo ako, pero… masyado ata ito at gusto ko siguraduhin na walang ano.” Sumingkit ang mga mata niya bago idinagdag, “Walang pagkakamali o pagsisisi sa kontrata.”

“Miss Davis. Ang tinutukoy mo ay ang Wright Diamond Corporation. Kami ang isa sa pinakamalaking kumpanya sa bansa! Ang pamilya Wrights ang pinakamayaman sa lungsod,” sambit ni John. “Ang rason kung bakit namin inaalok sa iyo ito ay dahil gusto ka ng boss ko—”

Inubo siya at itinama ang kanyang sarili, “Gusto niya ang mga luto mo!” nilinaw ni John ang lalamunan niya at idinagdag, “Oo, tama. Gusto niya ang mga luto mo! At gamit ang kakayahan mo, maaari mo palaguin pa ang The First Diamond Hotel!”

“Naglakbay kami patungong Erupa—at iba pang mga bansa tulad ng America pero walang umabot sa standards namin!” nakaturo ang dalawang mga kamay niya kay Samantha, at sinabi, “Ikaw lang!”

“Kasama ko ang boss ng kumain kami dito, sinubukan namin ang set menu mo at humanga kami.” Malapad ang ngiti ng secretary bago idinagdag, “Nagustuhan talaga namin!”

“Noong nakita ng boss ko ang maganda mong mukha—ang ibig ko sabihin—ang magandang presentasyon ng plating! Oo, ang plate arrangement! Nabigla siya!” lumapit si John at sinabi, “Sa totoo lang, hindi pa ako nakakakita ng kahit anong bagay na naappreciate ng taong ito buong buhay ko!”

Naguluhan si Samantha habang naririnig ang paliwanag ng secretary pero narinig niya na may sense naman ang sinasabi niya.

“Noong natikman namin ang luto mo, pakiramdam namin nasa dreamland kami. Napakasarap—kakaiba, at natutunaw ang pagkain sa dila namin, napakatamis! Doon namin nalaman! Alam na alam namin! Alam namin na ikaw nga ang chef na matagal na naming hinahanap!” paliwanag ni John Garcia.

Itinuro niya muli si Samantha, idinagdag niya, “Ikaw ang susi sa puso niya—ibig ko sabihin sa hotel!”

Matapos makita ang natutuwang ekspresyon ni Samantha, ipinunto ni John, “Nagsisimula ito lagi sa masarap na pagkain! Ang pamosong hotel ay sumisikat sa masasarap nitong pagkain, ang pagiging magara at kumportable ay karaniwang matatagpuan sa ibang brand din.”

“Tama… Sangayon ako,” sagot ni Samantha. Ganoon din sa The Emerald. Lagi silang fully booked dahil umaasa sila na makakakain sila sa restaurant habang may planong overnight stay.

“So napagdesisyunan ito ng boss mo?” nilinaw niya muli habang nakatingin sa salary package.

“Oo! Oo, napagdesisyunan niya. Hindi niya gusto na mag-alinlangan ka. Personal sana niyang iaabot sa iyo ang kontrata pero kasi—abala siyang tao. Nasa Braeton City siya muli ngayon.” Kumuha si John Garcia ng panulat at iniabot ito kay Samantha. Sinabi niya, “Miss Davis, ikaw ang gusto namin! Ang iyo na iyang salary package… pirmahan mo lang ito!”

Isinantabi ni Samantha ang pagdududa niya at kinuha ang panulat at papel para pumirma.

Dito lang niya napagtanto na may mga tanong siya sa accomodation pagkatapos matapos ang apat na set ng dokumento.

“Ano, tungkol sa condo unit na ibibigay ninyo. Kaya ba nito ang apat na tao? Specifically, dalawang matanda at dalawang bata,” tanong niya bago ibinuka ang bibig niya.

“Oh, my goodness! Akala ko single ka! Kasal ka na?” tanong ni John Garcia habang nakahawak sa dibdib niya. Mukhang nakaramdam siya ng matinding takot!

Agad niyang sinuri ang dokumento na ibinigay ni Samantha, tinignan ang marital status niya. Hindi siya nag-abalang tignan ito dahil matindi ang rekomendasyon na nakuha niya mula sa The Emerald Hotel.

Bukod pa doon, sigurado siya na ang tawag ng General Manager ng hotel kay Samantha ay Miss Davis.

“Um… ano… hindi… Ano ako… Isang single mother. Titira ako kasama ang tita ko at kambal,” nahihiyang sinabi ni Samantha, nilinaw niya ang hindi pagkakaintindihan. “Sana… hindi ito problema.”

Tumigi sa pagpapanic si John Garcia matapos makita ang alinlangan ni Samantha. Ngumiti siya at sinabi, “Hindi! Siyempre hindi! Walang problema.”

Siniguro niya si Samantha, “Miss Davis, kinuha ka namin dahil sa talento mo at hindi dahil sa kalagayan mo.”

Bumalik siya sa tanong kanina at sumagot si John, “Ang condo unit ay may dalawang kuwarto. Okay na ba iyon?”

Tumango siya at sinabi, “Oo, puwede ako matulog kasama ang mga baby ko.”

“Kung ganoon, okay na.” iniabot ni John ang kamay niya kay Samantha at sinabi, “Welcome sa Wright Diamond Corporation.”

“Salamat, Mr. Garcia,” sambit ni Samantha bago nakipagkamay kay John Garcia.

***

Matapos pirmahan ang kontrata, isang mahalagang tungkulin ang natitira kay Samantha. Kailangan niyang sabihin sa mga anak niya at tita ang desisyon niya na lumipat sa Braeton City.

Noong tanghalian sinabi ni Samantha ang announcement.

“Tita, tinanggap ko ang trabaho,” sambit ni Samantha.

Ngumiti lang si Diana, “May tiwala ako sa desisyon mo, Sam. Lagi akong nandyan para sa iyo.”

Matapos makita ang natutuwang reaction ng mga anak niya, sinabi ni Samantha, “Mga bata, may bagong job offer si Mommy, at may libre na tayong bahay sa hotel mismo! Bukod pa doon, maganda ang bayad. Mabibili ko kayo ng bagong mga bag… baka pati bagong sasakyan!”

“Wow! Mommy, nakakatuwa naman!” masayang sambit ni Kenzie.

“Bagong hotel ba ito, Mommy?” tanong ni Kyle.

Dito sinabi ni Samantha… “Ano… sa totoo lang… lilipat tayo sa Braeton City.”

“Kumimang ang mga mata ng mga bata. Sabay na tumingala si Kyle at Kenzie at sinabi, “Daddy!”

“Makikita na natin si Daddy sawakas!” sambit ni Kenzie.

Bumuntong hininga si Kyle, “Sawakas.”

“Mommy, excited ba si Daddy na makita kami?” tanong ni Kenzie habang kumikinang ang mga mata niya.

Napanganga si Samantha. Bigla natuyo ang lalamunan niya at humarap siya sa kanyang tita para humingi ng tulong.

Habang nakatitig si Kyle, nagtanong siya, “Mommy?”

“Ummm… hindi ko pa sinasabi sa inyo kung sino ang Daddy ninyo! Ano…napaka busy niya… sobrang busy… Haha! Oh, tignan ninyo ang oras! Oras na para pumasok si Mommy sa trabaho!” nakahanap na naman muli si Samantha ng palusot. Iniwan niya ang mga anak niya habang umaasa na makita niya sana ang ama nila.

Matapos umalis ni Samantha, nagtipon sa kuwarto ang kambal kung saan sila natutulog kasama ang nanay nila.

Mula sa kama, nakasandal si Kyle sa headboard, may isinusulat sa notebook.

Nagtanong si Kenzie, “Anong ginagawa mo, Kyle?”

“Isinusulat ko ang mga sinasabi ni Mommy tungkol kay Daddy. Sa oras na mahanap natin ang tugmang tao, siguradong mahahanap natin si Daddy,” sambit ni Kyle. “Kung abala si Daddy para makita tayo, kailangan natin siyang hanapin mismo… sama ka ba sa akin, Kenzie?”

“Siyempre!” sagot ni Kenzie bago nag apir ang kambal. “Daddy! Heto na kami!”