Chapter 7: Cousin

Nanatili siya sa pag-upo sa itaas ng desk ko at binabalanse lamang ang sarili ng mga paa. Nakatukod ang mga iyon nang mariin sa inuupuan ko. Pakiramdam ko ay kapag tatayo ako, magiging dahilan iyon upang bumagsak siya sa gumagalaw na desk. The thought that Ford can make that desk go wobble, girls were seemingly like that towards him too. Sakali mang tatayo ako mula sa pagkakaupo at mawalan ng balanse ang kaniyang pag-upo, babagsak talaga siya. Parang buong-buo pa ang tiwala niyang hindi ko siya hahayaang mahulog mula roon dahil nakatodo ang bigat niya sa pag-upo.

Tinaasan niya ako ng kilay. He's demanding me to get on our discussion for our reporting. Tinaasan ko rin siya ng kilay, I see to it that mine was higher. Ipinagkrus ko ang braso, hindi na naisip magpatalo sa pagiging arogante niya. Itinaas ko pa ang isang paa at ipinatong sa binti niya. He was not even surprised by it.

"Magtititigan na lang ba tayo?" sarkastiko ang naging pananalita ko.

"Kung iyon ang gusto mo, bakit hindi?" Ngumisi siya na sa huli ay naging mapanudyong halakhak.

I gritted my teeth in annoyance and kicked him with my foot. Mas lumakas pa ang tawa niya na tila tuwang-tuwa sa ginawa ko! My classmates’ attention head over us. Dumaan sa kanilang mga ekspresyon ang kagustuhang palitan ako sa posisyon ngayon. Ang iilan ay nawalan na talaga ng pokus at mas gusto na lang mang-usisa sa aming dalawa.

Ibinaba niya ang dalawang paa mula sa inuupuan ko nang mag-amba akong tumayo. He saved himself from his fall but it seemed like he did not felt he was in trouble. Walang kaba na dumaan sa mga mata niya. Malaki pa nga ang ngisi sa mukha niya at parang ginagawa akong katuwaan.

Bored ba siya o ngayon lang talaga may sumubok na kausapin siya nang ganito? Maybe girls really go wobbly when it comes to these types of boys. Well, I don’t. In my eyes, he was an arrogant guy who was trying to intimidate me with his status and all that I don’t have.

Habang pumapasok sa isipan ko ang mga iyon ay hindi ko rin maiwasang hindi makaramdam ng guilt. I might be just jealous of these people because they were able to live a life I have to work hard for. Baka nga ay wala naman siyang pakealam doon at nagsasabi lang ng totoo. Ako itong tinitignan ang mga bagay sa posisyong hindi dapat.

Thinking I have gone soft, I put on a brave mask and tried to compare my air with his.

Ford doesn't seemed to be afraid. Not at all. Parang pinagkakatuwaan pa ako ah!

"You're really entertaining, Kate."

"Kung gusto mo ng katuwaan, hindi ka sana sa paaralan pumasok kung hindi sa circus!" I shot idly. Mas lalo lamang siyang natatawa. Nagpunas siya sa gilid ng mga mata na para bang naiiyak.

Most of the time, I don’t get him at all! He act as if things were fun and game with me and the next minute, he’s back with his intimidating air that seemed to become his barrier against people planning to get close to him. O baka ganito lang siya sa akin dahil ako lang naman ang napipikon sa kaniya! He was always silent and serious around other people. Bakit hindi niya tigilan ang pangisi-ngisi sa gilid ko at itikom na lang ang bibig?

Tumayo ako at nagsimulang maglakad paalis. He started calling my name with a humor laugh on it. Padabog akong naglalakad, sadyang mabibigat ang hakbang. I want him to know that he was stupid and annoying!

We were not friends, we’re just classmates so why would he act as if we’re getting along well? Or is this his way of saying he doesn’t like me?

Eh, hindi ko rin naman siya gusto!

Good thing our teacher went out for a sudden meeting. Our President has taken charge of us but nothing would stop me from getting away from my partner. Kung gusto nila, i-partner nila ang tsinoy na iyan!

Our classmates were serious about the reporting and hands-on about their tasks. Ford was just slacking-off somewhere in the classroom when I came back before the time ends. Naghikab pa nang makita ako para ipakitang boryong-boryo na sa mga pangyayari. I never expected him to slack-off during groupings and any school tasks. Sa mga ipinapakita niya parati kapag may activity, sobrang intimidating siya. Ngayong kami lang ang magkasama para sa isang task, parang inaasar naman niya ako sa mga ipinapakita niya!

I am far intimidated now, Ford but annoyed.

"Oh? Are we going to plan our pairwork now?" aniya nang lumapit ako sa kaniya.

Eksaktong kababalik ng guro namin. Pinapabalik na kami nito sa upuan namin at nagsisimula na ulit magsalita tungkol sa reporting na magaganap next meeting.

"The reporting is not going randomly because I have to depend on the topic which was given to you. I gave you the topics in alphabetical order so the reporting will be in alphabetical order."

Hinanap ko ang direksyon ni Ford. I found him looking at me and smirking to himself. Sinamaan ko siya ng tingin.

"Every day, there will be one pair to report. Kapag may oras pang natira, magre-report na ang susunod na pares kaya ihanda niyo na kaagad ang mga kakailanganin niyo. The time will tell so you have to be always prepared."

Our reporting will be alphabetical! Kung ganoon, pang apat kami sa magre-report ngunit wala pa kaming nasisimulan!

Nagtaas ng kamay ang isa kong classmate. Our teacher's eyes landed on him and smiled as she pointed him, signaling him to stand up.

"What if absent po ang reporter?"

"I am glad someone reminded me about this matter. Good question." Tumango ang teacher namin. "I will be the one to discuss in behalf of the reporter but they will get no scores at all. There will be no chance of reporting so make sure to be present always."

Nagsimula na akong magligpit ng mga gamit samantalang ang iba ay nauuna ng magsilabasan. Excited na atang lumabas kaya kanina pa nagligpit. Napansin kong nasa desk ko pa rin ang libro na dinala ni Ford kanina sa pag-aakalang makakapagplano.

He approached me before I could go near him. Hindi pa ako natapos sa pagliligpit ng ballpen na ginamit ay naroon na siya sa harap ko. Nakasukbit ang isang strap ng backpack niya sa isang balikat at ang kabila ay lantang kumakaway lang sa kaniyang likuran. He held the strap with his hand to secure from sliding off.

He slipped his free hand on his pocket and gave me a menacing look while I was struggling in front of him. Inirapan ko siya at padabog na isinilid ang huling gamit na nadampot.

Pinulot ko ang libro at dinamba sa kaniyang dibdib.

"Oh, libro mo!"

"Easy!" Tawa niya. "The book is expensive. Do not expect me to buy a new one."

"Mayaman ka naman. Kahit bilhin mo pa ang buong bookstore," pamimilosopo ko. Humalakhak siya nang malakas na dinig sa hallway habang papalabas kami.

Nagsisimula na akong dumistansya sa kaniya dahil dumarami na ang mga estudyante na lumalabas sa kanilang mga classroom. Some were having chitchats with their friends while walking in the hallway. Iyong iilan, gaya ko ay mag-isang uuwi.

I looked back to Ford before I could forgot about our reporting. Naroon pa rin siya sa kinatatayuan at nakatingin sa akin, standing tall in 5’9 feet with his boring gray coloured backpack.

Luminga ako sa dami ng taong nakapaligid sa amin, nevertheless that was not a hindrance of seeing him with his tall height. Ibinuka ko ang bibig at handa ng makakuha ng atensyon mula sa mga taong nakapaligid. I stopped midway when he raised his hand, freeing it from his pocket. Nanatiling awang ang bibig ko at nakalimutan na ang sasabihin.

"I'll call you," he mouthed and showed me a calling signal. Itinutok niya ang hintuturo at hinliliit sa tenga, sinasabing tatawag siya.

He indeed called me that night. Iniisip ko pa kung paano niya ako tatawagan ganoong wala naman siyang number ko at ganoon din ako sa kaniya. Wala rin akong binibigyan ng number ko bukod kina Athelia at Ena! Nang makatawag siya, alam ko na kaagad kung sino ang nakapagbigay.

Maaga akong nagising nang mag Sabado para tulungan si Nanay sa karinderya. Tumulong ako sa pag-aasikaso sa kusina bago lumabas para tumulong sa dining. Buong umaga naroon lamang ako sa karinderya bago mag alas onse.

We planned on meeting at Saturday, when the clock strikes twelve. Kaya nang mag alas onse, naligo na ako pagkatapos kong makakain. Nagsuot lang ako ng shorts at naka-tucked in na t-shirt. I also wore strappy flats on my feet instead of wearing covered shoes.

Hinanda ko na kagabi ang magagamit namin para sa paggawa ng visual aids kaya hindi na ako nataranta roon. I just rode motorcycle going to the park where we planned on meeting. Mahal nga lang ang bayad pero ayos lang, minsan lang naman.

Mag-isa lang ako ng dumating sa parke. Ford was nowhere to be found and only these kids with their parents were on my sight. May mga mag girlfriend at boyfriend din na nagdi-date at naglalampungan. Napangiwi ako at iniwasan na silang tignan.

"Sorry, I'm late. Galing pa ako ng dorm."

Lumingon ako sa ibang direksyon. Kabababa lang nito sa kaniyang bisekleta nang makalagpas sa gate ng plaza. He brushed his fringe that was covering his eyes, pagkatapos ay nagpunas ng noo at leeg dahil sa tumutulong butil ng pawis. Sinandal niya iyon sa isang puno bago lumapit sa akin.

"Let's go. We still have to ride on our way home."

Bahagyang nakaawang pa ang bibig ko at naninibagong makita siyang hindi naka-uniform. He was wearing a black t-shirt with an incomprehensible white print.

“We have to hurry so that we can get started. Wala tayong napagplanuhan noong klase,” seryoso pa niyang dagdag.

Natigalgal ako at natauhan sa pagtitingin sa kaniya. Lumingon ako sa paligid, sa mga bench bago bumaling sa kaniyang nagtataka.

"Hindi tayo rito? O sa dorm niyo?"

"Anong gagawin mo kapag umulan dito mamaya? And no, dorm's full of boys. I can't let them see you."

"Bakit naman? Wala namang problema roon. Ngayon lang ba sila makakakita ng babae?” Inirapan ko siya.

Kumunot ang noo niya 'tsaka siya naiiling sa sinabi ko, hindi ko mahulaan kung hindi ba sang-ayon o walang magawa kung hindi ipahayag ang pagkadismaya.

"Ano?" untag ko sa kaniya, hinihila na sa kaniyang isip ang kasagutan. Tumayo siya at dinala ang malaking paper bag na pinaglagyan ko ng gamit. He started walking ahead of me towards his bike. Napasimangot ako para sa tanong na iniwan niya sa ere.

"Sa bahay tayo. Mga lalaki lang ang naroon. Manggugulo lang rin ang mga iyon."

"Sina Kian baa ng mga kasama mo sa dorm?"

"No. I am the only one among us who stayed in a dorm."

"Bakit?"

"It's nearer." Nagkibit siya ng balikat.

Pinaangkas niya ako sa bike niya patungo sa bahay nila. As much as I don't want to held on to him tight, I cannot help but to cling on him like a koala bear! Sumasabay pa sa amin ang mga sasakyan sa pagpapatakbo at mabibilis ang mga iyon! It feared me so much that I was just sitting on a skimpy chair! Sa iniisip na mabilis lang titilapon ang bike kapag nabangga, humihigpit ang hawak ko. My imaginations were frightening.

Mas malapit nga siguro ang dorm na tinitirahan niya ngayon. His house was much farther than ours and it will probably take him thirty minutes of driving the bicycle before he could arrive school. Kapag sasakyan naman, siguro ay aabutin ng isang oras o mahigit lalo pa at traffic talaga tuwing umaga. It's an advantage he's using bike but it's also risky.

Binuksan ng dalawang naka-unipormeng guard ang malaking gate nila para makapasok kami. Their servants started greeting him while we were heading inside.

Sa labas pa lang na nadaanan namin kanina, I knew it cost fortune to build and plan a house like this. May dalawang malalaking lion statue na nakaabang sa bulwagan nila na para bang sinasalubong ang bawat bisita ng karangyaan. Matigas ngunit makinis ang cut stone na nilalakaran namin. Ganoon din ata ang gamit nila sa open parking area. Naroroon ang mga sasakyan nilang hindi ginagamit sa pagkakataon.

"Ford, hijo!" Salubong na bati noong ginang kay Ford.

"Manang!" Nagmano si Ford dito. Ngumiti ang ginang, bakas ang kasiyahan sa mukha nang makita si Ford. Hinawakan niya si Ford sa balikat para ipaabot ang pagkagalak maliban sa mga ngiti.

"I am actually with someone right now, Manang. This is Kate, my classmate."

Bumaling ang atensyon ng ginang sa akin. Gulat pa noong una ngunit ngumiti rin naman kalaunan. Ngumiti ako at nagmano rin dito pagkatapos bumati.

"We're actually catching time. Nasaan po sila Mama?" Binaba niya ang dalang paper bag sa isang sofa sa tanggapan.

Kahit ako ay gusto na ring madaliin ito. Lalo pa nang makatapak ako sa bahay nila. Parang gusto kong umatras at umuwi na lang. Sa pag-apak pa lang ng sahig ay nahihiya na akong ilapag ang mga paa ko.

"Nasa hapag sila, hijo. Kumakain para sa pananghalian. Kumain na rin muna kayo roon."

Umalsa na kaagad ang pagpoprotesta sa lalamunan ko. Napabaling si Ford sa akin nang mapansin ang pagbabago ko ng ekspresyon at biglaang pakiramdam ng kaba.

Nag-utos pa si Manang ng maghahatid sa amin kay Ford. Nagreklamo kaagad si Ford ngunit wala ring nagawa kaya sumabay sa amin papunta sa dining area nila ang maid na inutusan ni Manang.

"Ma'am, Sir, narito po si Sir Ford at ang kaibigan niya."

Parang umaatras lahat ng confidence ko sa sarili nang mag-angat ng tingin ang pamilya ni Ford at sa amin na bumaling. Bahagya akong napahakbang paatras at muntik ng magtago sa likuran ni Ford. Tinago ko sa likod ang kamay para iwasang makahawak ng kung anong bagay sa loob.

"Wow, cousin! What brought you here, bro?" Tumayo iyong matangkad na lalaki. Mas matangkad iyon kay Ford, kasing tangkad ata ni Ivan. Gaya ni Ford ay singkit din ang mata nito ngunit mas mabait siyang tignan kumpara kay Ford na parang madilim lagi ang elspresyon kung makatingin.

"What's this asshole doing here, Ma?"

"Language, little Chua!" saway noong lalaking mas malaki ang bulto kumpara sa kanilang dalawa. Marahil siya si Mr. Ferrero Chua.

Their ancestors founded the school thus it was named after them, kaya hanggang ngayon patuloy nila itong pinapatakbo at tumutulong din sa mga nangangailangan ng scholarship na may potensyal.

Napalunok ako at hindi na alam kung saan babaling. They're all so good to look at! Parang gusto kong bawiin lahat ng pang-iinsulto ko kay Ford sa isipan nang makita ang pamilya niya. I owe them a lot and I am thinking ill of their son.

Pero puwede pa rin naman kapag pinikon ako nitong si Ford!

Humalakhak iyong pinsan niya at malakas na tinatapik si Ford sa balikat. Napatingin ako sa kaniya. I remembered him! He's one of the football players along with Adamson! Naaalala kong nakita ko na siya noon nang pinipilit kami ni Athelia na manood sa kanila tuwing may practice!

I haven't seen him during the tryout, siguro ay abala rin. He's perhaps a College student already. Ang alam ko depende naman sa kanila iyon kung ipagpapatuloy nila ang sinalihang mga organizations at club kahit College na kaya siguro nasa football team pa siya.

"Oh, you brought a woman with you!"

Napatingin sa akin iyong pinsan niya. Ngumisi siya ngunit habang tumatagal sa pagtitig sa akin, nawawala iyon at napapalitan ng pagtataka.

"Cara?"

"Ford brought Cara? Cara, dear... come join us!" singit noong ina ni Ford.

"She's not Cara neither a sister or cousin. This is Kate. We're making a project here."

"Oh..." Tumango ang pinsan niya, nakatingin pa rin sa akin na parang pinoproseso ang sinabi ni Ford. Kalaunan ay bumalik din naman ang ngisi at si Ford na ang pinagbuntungan. Tinapik niya ulit si Ford sa balikat. "Really? Project lang?" He teased.

Umirap si Ford at hinila ako palayo sa bulwagan. Ngayon ay tuluyan na talaga akong nasa loob ng malawak na dining area nila. Napatingin sa akin ang mga magulang niya at ngumiti.

"Hija, come join us here."

"Ford, pakainin mo ang kasama mo," ani Mr. Chua na tunog sinasaway ang anak. Narinig ko ang halakhak ng pinsan niya na kababalik lamang sa puwesto.

Bumalatay ang inis sa mukha ni Ford. Napaatras kaagad ako para ipakita ang pagtanggi. Ngumiti ako at umiling-iling pero parang mas lalo lamang silang naeengganyong ayain akong kumain kasama ng pamilya nila.

Napabaling si Ford sa akin.

"Tapos ka na bang kumain?"

"Oo, tapos na." Tumango ako at ngumiti sa kanila para ipakita ang magalang na pagtanggi.

Sa living room kami namalagi sa paggawa ng report. We divided the topics for each other. Nagsisimula na siyang mag-summarize para maisulat ko sa visual aid samantalang dinidisenyuhan ko ang puting cartoolina para mas magandang tignan.

"Here. This is your topic, this one's mine. Magkasunod na iyan para hindi ka maguluhan kapag isinulat na."

Tumango ako at tinanggap ang mga papel na sinulatan niya. He sighed heavily and massaged his temples. Napasulyap ako sa kaniya habang nagsisimula ng magsulat. Sumandal siya sa sofa nang nasa sahig ang upo. His face was then covered by the book he's reading.

Nakatulog si Ford kalaunan habang inaaral ang topic niya. Nasa kalagitnaan na ako ng pagsusulat at malapit ng matapos ang mga iyon. Iniiklian lang naman ni Ford ang nasa summary dahil ipapaliwanag din naman namin iyon sa reporting. He's probably more tired than me because he has been analyzing the topic he's reading for summarization including mine. Marahil alam niya na rin ang overview ng topic ko kesa sa akin. Bukas ko pa kasi napagpasyahang aralin.

Natapos ko iyon eksaktong hapon at maggagabi na. His head was now resting on their fragile center table. Nagising siya kanina para ipagpatuloy ang pag-aaral sa topic niya ngunit nakatulog din ulit. Mas maayos nga lang ngayon ang tulog niya dahil namamahinga na ang ulo niya sa isang mesa hindi gaya ng kanina na lantang nakasandal lang sa sofa.

He looks more peaceful now that he was sleeping. Nakapikit ang mga mata kaya nabawasan ang intensidad ng kaniyang mga mata. However, his hair had the same color of his eyes and thick brows, he would still look stoic in any direction but calmer when eyes closed. Kapag ngumingiti naman, nanunudyo man o totoong ngiti, his eyes were turning into crescent moon shapes.

Hindi ko sila masisisi kung bakit nagkakagusto pa rin sila sa aroganteng lalaking ito. He had the looks, brain and wealth after all. Ayos lang din naman ang ugali niya dahil marunong siyang lumugar. Siguro nadadala lang ako sa pag-iisip na isa siya sa mga dahilan kung bakit ikinukumpara nila ako roon kay Cara.

"Done with your project?"

Napaigting ako sa boses na iyon. I held myself from further embarrassment. Pinulot ko ang libro na binabasa ni Ford kanina at nameke ng pambabasa. Narinig ko ang mababa nitong tawa.

"You are reading the book upside down," aniya, natatawa sa kadahilang iyon.

Nanlaki ang mga mata ko at mabilis na ibinaba ang libro.

Ngayon lang ako hihiling na sana gumising na si Ford at siya na lang ang mang-asar sa akin! Ford was too much for me to take, how much more another member of his family? Magkamukha pa sila ng pinsan niya! Mas malaki nga lang ito pero baka sa kaniya rin nakuha ni Ford ang pagiging alaskador!

"By the way, I am Hendrix Roen. You can call me Hero, Drix or Roen... anything you prefer. I am his cousin."

He lend his hand for a handshake. Napatitig ako roon at hindi alam ang gagawin. Ngumiti siya at tahimik akong inuudyok na tanggapin ang kamay.

"Ah, pasensiya na!" Ilang akong natawa sa halos hindi paggalaw mula sa pagkakasalampak. Tinanggap ko ang nakalahad na kamay nito at naiilang na naghila ng ngiti.

"He's asleep?"

"Oo eh. Napagod siguro..."

Tumango siya at lumapit sa puwesto namin. Inisa-isa niyang tignan ang visual aid na gawa ko, may ekspresyong katawa-tawa sa mukha. Napakunot ang noo ko at sinundan ng tingin ang mga tinitignan niya.

"He's okay with these? The visual aids are too flowery. Ang alam ko, istrikto iyan pagdating sa disenyo ng kaniyang ire-report."

"Ah, ganoon ba?"

Tumango-tango siya bilang tugon at sinamahan iyon ng ngiti.

Hindi naman nagreklamo si Ford tungkol sa visual aid na ginawa ko. Pero ngayon, alam ko na ang dahilan kung bakit ganoon na lang ang titig niya sa visual aid namin. He probably thinks it’s questionable. I will just wait for him to tell me about it. Kapag hindi naman presentable ay sasabihin nito iyon sa akin.

Lumapit siya sa natutulog na si Ford at itinukod ang isang kamay sa mesa. Pinakatitigan ko silang dalawa. His cousin was crouching in front of him. Kahit natutulog, hindi maipagkakailang magkamukha sila but then staring at them closely, you'll realize their aura was different.

Ford was more like the aloof and scrupulous type of person while his cousin was outgoing and light-headed. Nararamdaman ko iyon kapag nasa paligid iyong si Adamson, ganoon ang pakiramdam nang pinagmamasdan ang pinsan niya. He's also like a brother figure of Ford, probably...

I misjudged someone again after first glance.

Pinisil nito ang ilong ni Ford. Nagmulat si Ford, iritasyon kaagad ang gumuhit sa mukha sa panggigising sa kaniya. I grinned with them while his cousin was laughing at his reaction. Magulo ang buhok ni Ford, gaya ng ekspresyon sa mukha bukod sa iritasyon ay naguguluhan.