Chapter 003

Bumaba ang mga mata ni Zahara sa kanyang tiyan. She's really pregnant.

Nakalabas na rin siya ng ospital. She finally accepted the new life ahead of her. Her Dad, brother and the little blessing inside her tummy.

Pagkalabas ng ospital ay dapat lilipad na sila kaagad pabalik ng Italy. Pero nakiusap siya sa mga ito na bigyan siya ng pagkakataong mabisita man lang ang mga madreng kumupkop sa kanya. Hindi siya magpapakita pero tatanaw lamang siya sa malayo.

Sinabihan siya ng ama na lumapit at maayos na magpaalam pero ayaw niya. Nahihiya raw siya dahil sa dami ng mga naitulong nito ay wala man lang siyang naibalik. Ang malala pa ay nabuntis pa siya bago makapagtapos ng pag-aaral.

Hector and Renz asked her about the baby's father pero mas pinili niyang huwag na itong isiwalat. She wanted to get away from him. Sagad sagarang panloloko at pamamahiya na ang nakuha niya mula rito.

Sapat na iyon para maging dahilan ng pag-alis niya.

She didn't have any friends which made it more easier for her to cut everyone off completely. Walang maghahanap sa kaniya o ano pa man. Mad magiging madali ang lahat.

Zahara was crying for days. Kahit paglapag sa Italya ay ilang araw siyang nagkulong sa kwarto.

Renz did his best to support his sister. Maging ang amang si Hector ay labis na nag-aalala.

Isang gabi habang naghahapunan..

"Paano po kayo nagkakilala ni Mama?" Puno ng kuropsidad na tanong ni Zahara.

Natigilan si Hector. Sa ilang araw na pamamalagi ni Zahara sa puder niya, this is the first time she initiated a conversation. Medyo kinakabahan pa siya noong una dahil baka hindi siya magustuhan ni Zahara. He looked intimidating kaya hindi na siya magtataka kung sakaling makaramdam ng takot ang anak sa kaniya.

"We met in a bar when I visited the Philippines. She was a waitress back then. We hooked up and eventually had a relationship. Pero kailangan ko ring bumalik agad dito. Renz was only 4 years old back then and his Mom died while giving birth kaya ayaw ko rin siyang iwan mag-isa,"

He paused for a second.

"Then few months I got an email from your Mother, telling me I knocked her up. Kaya dali dali akong bumalik ng Pilipinas pero huli na ang lahat. She disappeared into thin air. Kahit anong gawin ko ay hindi ko na siya mahanap. Like she hid or just disappeared."

"Minahal mo ba siya?" 

Nabigla si Hector sa tanong nito. Si Renz naman ay nabulunan sa tubig na kanyang iniinom.

"Of course anak! Your Mom is an amazing woman. Masipag at sobrang maalaga. Don't you remember her?"

A bitter smile creeped into her face, "Ilang araw lang daw po pagkatapos akong ipanganak ay iniwan na ako sa ampunan. Isang papel lang daw po na may pangalan ang meron ako at ang kumot na nakabalot sa akin."

"So you never met your Mom?" Tanong ni Renz. 

"I don't even know her name." 

Nabalot sila ng katahimikan.

"Coreen," her Father said. "That's her name."

Nanatiling tahimik ang pamilya at patuloy na kumain. Matapos nito ay muling nagsalita si Zahara,

"Can I use her name?"

"Name? Coreen's?" Hindi makapaniwalang tanong ni Hector. "O-Of course! Kung iyan ang gusto mo."

"And your name too.."

"Yes of course you can use mine too."

Hector was so emotional the rest of the night. Sobra ang galak na naramdaman niya dahil alam niyang tuluyan na siyang natanggap ni Zahara bilang ama. He will try to make up to the years he missed and be the best father he can for his daughter.

Months and years passed and Zahara fully recovered. Ilang taon na ang nagdaan at marami na ang nagbago. 

Zahara grew accustomed living in Italy. Nasanay na siya sa bagong buhay na meron siya. Hector also help her establish herself and build her name from scratch. 

Iginugol ni Zahara ang buhay niya sa pagpapatakbo ng ilang negosyo ng kanilang pamilya at ang pagpapalaki sa kaniyang anak.

Hector Romano was not just an ordinary Italian businessman. He almost owns the whole europe with all his businesses and connection. Mas lalong nagulat si Zahara nang tuluyan niyang makilala at maintindihan ang estado at katauhan ni Hector.

"Look at all these shits," hinagis ni Renz ang ilang envelope sa ibabaw ng lamesa. "Napupuno na ng admission letters ang mailbox natin. Wala ka bang balak pumili kung saan mo ipapasok si Kaizer?"

Zahara looked at her brother with a dead look.

"Do I look like I want to enroll my 13 year old son to college? He's too young."

"But he's smart. Too smart to be exact. Sayang naman."

"Anong sayang doon? Masyado pang bata si Kai. Mahihirapan siya."

"Zee para namang hindi mo kilala ang anak mo. He's complaining, nagrereklamo dahil wala man lang daw challenge at thrill sa school nila."

Her son was a genius. That's how people call him. Noong una ay hindi siya makapaniwala pero sa ilang test at examination na ginawa rito ay doon nila na kumpirma ang lahat.

He is indeed a genius. Just like his Father.

"He's used to that. Napag-usapan na namin ito. He will attend a normal school with his peers."

The conversation was going nowhere. Wala nang nagawa si Renz dahil anak naman ito ng kapatid niya. He just feels like Kaizer's potential should be sharpen at the young age. Para mas lalo pang humasa ang bata habang siya ay lumalaki.

Renz bid a goodbye to his sister. Aalis na naman kasi ito para sa isang business trip papuntang Spain.

"Mama?" Isang katok ang nagpatigil kay Zahara mula sa patuloy na pagtatrabaho mula sa kanyang home office.

"Come in."

The door open. Pumasok mula roon si Kaizer na mukhang kauuwi lang galing sa paaralan base sa unipormeng suot nito.

"I'm home Mama." 

Lumapit ito at humalik sa ina.

"How's school?"

"Still the same."

Nanatili itong nakatayo. Tahimik at nakatitig lamang sa ina.

"What's the matter Kai? May sasabihin ka pa ba?"

"I have something to discuss with you Mama."

"Is seems important. What is it?"

"Classes are about to end. Can I go to harvard for two weeks? May summer program sila for young kids like me. I just wanted to participate. But if you don't want me to, it's fine."

"Gusto mo bang pumunta?"

"Yes Mama."

"Then there's no reason for me to stop you. We should discuss this later at dinner with your Daddylo's presence. Is that okay?"

Sumilay ang isang gwapong ngiti sa mukha nito. He hugged his Mother and kissed her cheeks again.

"Yes Mama! Thank you so much! I love you!"

"I love you too. Now go and change your clothes young man."

He immediately ran out. Napangiti na lamang si Zahara sa kanyang anak.

He's a spitting image of her. Pagdating sa pisikal na aspeto ay siya lang ang napagmanahan nito. But his attitude, mannerisms and his intelligence are all from his Father. 

Napailing na lamang si Zahara nang maalala ang itsura ng dating kasintahan. Agad niyang itinuon muli ang atensyon sa trabaho.

Kasabay naman nito ang pagtunog ng kaniyang telepono.

She got a text from her Dad.

'I have a favor to ask you. It's very important.'