Chapter 002

Ilang araw na ang nakalipas simula ng manatili si Holly sa condo ni Arkhon. Mabait naman ito, tahimik rin. Iyon ang napansin ni Zahara.

Kinakamusta niya rin si Arkhon at ang tanging sagot nito ay ayos lang. 

Pero sa hindi malamang dahilan ay iba ang pakiramdam niya. Parang may mali. Parang may hindi sinasabi si Arkhon sa kaniya.

She got busy because of all the deadlines she needed to meet. Maging si Arkhon ay naging abala rin kaya hindi na rin siya pinilit at kinulit pa ito na magkita sila. Kahit siya mismo ay wala na ring oras sa sarili niya.

"Kamusta ka na?" 

Hindi niya napigilang tawagan ito.

"Ayos lang."

"Kumain ka na ba? Gusto mong ipagluto kita—"

"I'm sorry. I'm really busy right now."

Bago pa man siya muling makapagsalita ay ibinaba na ni Arkhon ang tawag.

He seemed distant. It bothers her. Iniisip nalang niya na masyado sigurong natambakan ang nobyo niya ng school activities at projects kaya kahit ang simpleng updates lang nito ay nagkukulang na.

Zahara drowned herself by being busy. Hanggang sa isang araw ay napagtanto niya na anniversary pala nila ni Arkhon ng mga araw na iyon. She didn't receive any greeting from him, which is weird.

Isinantabi niya ang mga isipin at napag desisyunang puntahan ito sa condo matapos ang klase. She can't demand him to remember their anniversary, kung siya nga ay nakalimot din. Balak nalang niyang surpresahin ito at ipagluto ng paborito niyang kaldereta.

She brought a small cake. Mocha flavor.

May kaonti pa siyang ipon na siya munang ginamit niya. Buti nalang din at may extra siyang susi sa condo ni Arkhon. He gave it to her when he first got it.

Pagdating sa harap ng unit, dahan dahan ang ginawa niyang pagpasok. The whole place was quiet. Napansin din niya ang bahagyang nakabukas na pintuan ng kwarto ng kasintahan.

She was about surprise him when she heard Holly inside. Ginapangan siya ng matinding takot at kaba.

Kaagad siyang sumandal sa pader at tahimik na nakinig.

"Ano ba talaga siya sa buhay mo!? Tell me!" She almost shouted.

"No one," he almost whispered, "I just use her to satisfy my needs. She's good in bed."

"Do you like me? No, do you love me Arkhon?"

"Yes. More than anything in this world."

Na estatwa siya sa kanyang pwesto. Her hands began to tremble as her tears began to fall too. Hindi na niya kaya pang makinig. Baka kung magtagal pa siya roon ay maubusan nalang siya ng hangin kakaiyak. 

She placed the cake on the table and quietly made her way out. Paglabas ng unit ay doon na siya napahagulgol ng iyak.

That's why he's being different.

Alam naman niya ang pagkakaiba nila ni Arkhon. But deep in her heart, she hoped that his love was genuine. Pero mali siya, maling mali. She was so stupid to believe that his intentions were pure. 

Matalino siya, pero bobo naman sa pag-ibig.

Hindi niya alam kung saan na siya dinala ng mga paa niya. She kept walking and crying. Hanggang sa bumunod na ang malakas na ulan. Hindi iyon naging hadlang para magpatuloy siya sa paglalakad. 

The cold night and rain made her shiver.

A loud horn made her wake up from the pain she was drowning into. Kasabay ng malakas na busina ay ang nakakabulag na ilaw ng sasakyang papalapit.

She didn't get the chance to run. Masyadong mabilis ang lahat ng pangyayari. The car slammed her body. She felt the agonizing pain physically, emotionally and mentally.

Darkness accepted her fully.

Akala niya ay iyon na ang katapusan ng lahat. Zahara woke up feeling numb. In a white room full of lights. And machines beeping all around.

Sinubukan niyang igalaw ang katawan niya pero hindi niya magawa. Kahit daliri ay hindi niya maiangat.

Sakto namang pagpasok ng isang nurse.

"Hmm.." a small groan escaped her mouth.

Nanlaki ang mga mata nito nang mapagtantong gising na siya. Nagmamadali itong tumakbo palabas. Zahara fell into a deep slumber again. At sa muling pagdilat ng mga mata niya ay wala na siyang mga ingay ng makina na naririnig.

May mga naririnig siyang nagsasalita na sa tingin niya'y Doktor at iba pang boses na di pamilyar sa kanya.

"How is she?" someone asked.

"She is now stable and fit to travel Mr. Romano. But I highly advise to start therapy as soon as possible. Her body might not cope up if the therapy will be delayed."

"We understand." 

"Can we take her home?" Another man asked.

"Yes you may. Plane travel is safe for her condition. And I also advise na ipacheck niya rin siya agad sa OB pagkarating ng Italy. Mas magandang maging maingat lalo na sa damit ng mga pinsalang natamo niya sa insidente."

Nagpaalam na ang Doktor at lumabas ng silid. The room fell silent again.

Zahara looked around. Doon niya lang napansin ang dalawang lalaki na tahimik at seryosong nag-uusap sa isang sulok ng silid.

"H-Hi.." she called.

Sabay na napalingon ang dalawa. Nagnlaki ang mga mata atmy halos tumakbo palapit sa kaniya. They called the Doctor again. They did a quick check up on her. Umalis din ito agad matapos makasigurado na maayos ang kalagayan niya.

"Sino po kayo?" Naglakas loob na siyang magtanong.

The two looked at each other.

Kahit hindi pamilyar ay hindi siya natakot. She well aware she got into an accident. At malamang ay sila ang tumulong sa kanya.

"I'm Hector Romano," he introduced himself in a sad way, na para bang anong sandali ay maiiyak na siya. "And this is my son Renz."

The other guy stepped forward. He looked familiar to Zahara. May kahawig ito.

"I'm your Father. I've been looking for you all these years. I almost got late." doon na tuluyang tumula ang mga luha nito.

"We almost lost you Zahara." her brother added.

Kahit si Zahara ay hindi na mapigilang mapaiyak. Hindi dahil sa takot kung hindi dahil sa labis na galak. She didn't ask for any evidence to proof their claims dahil sa itsura pa lamang ni Renz ay alam na niyang kapatid niya ito. She also got some of her featured from her Dad.

Ngayon lang siya nakaramdam ng ganito dahil kahit kailan ay hindi siya nakakilala ng kapamilya o kamag-anak niya.

"B-Bakit ngayon lang po kayo?" umiiyak na tanong niya. "Mag-isa lang po ako..wala po akong kasama.."

"We looked for you, halos itaob namin ang Pilipinas para mahanap nga. Nahirapan kami dahil wala niisa ang may kilala sa nanay mo. When we got a solid lead, agad kaming lumipad pauwi rito. We wanted to meet you personally." her Father started to explain.

"I'm sorry. We did out best. Ang mahalaga nakita ka na namin. Magkakasama na tayo." hinaplos nito ang buhok ng anak at marahang hinalikan sa noo. "Sasama ka samin sa Italy. You will recover there, have your therapy sessions. And give birth—"

"Dad," Renz cut in. 

"A-Ano po? Sinong manganganak?" Naguguluhang tanong niya.

Nangunot ang noo nila sa reaksyon ni Zahara. Mas naguguluhan pa ito kaysa sa kanila.

"Wait, don't tell me you didn't know?" Renz asked.

Zahara waited for him to clarify her confusions. May ideya na siya sa tinutukoy nito. Gusto lang niyang marinig sa bibig mismo ni Renz na tama ang hinala niya.

"You're 3 weeks pregnant."