Kabanata Tres

MUKHANG napansin naman ni Artemio kung saan siya nakatingin. "Kasama mo ba sila, Boss?” ang tanong niya kay Marcus.

“Hindi. Nakasabay ko lang sa eroplano. Saka, ‘wag mo na ‘ko tawaging ‘boss’, wala ka na sa kulungan.”

Nangiti naman si Artemio at saka umiling-iling. “Naku, mukhang mahihirapan ako n’yan, dahil nasanay na ako tawaging ‘boss’.”

“Ayos lang, kung hindi ka sanay,” ani Marcus at sumulyap sa driver na kanina niya pa napapansing nakatingin sa kanya mula sa rearview mirror.

“Magandang araw, Boss,” ang magalang na bati naman nito sa kanya.

“Siya nga pala ang driver ko, mahigit sampung taon na siyang nagtatrabaho sa ‘kin.” Ang pakilala naman ni Artemio.

“Madalas ho kayong nakukuwento ni Sir no’ng makabalik siya. Maraming-maraming salamat sa pagtulong niyo sa kanya,” ang pahagay ng driver na labis na ipinagpapasalamat ni Artemio. Dahil kung hindi siya tinulungan ni Marcus ay wala siya ngayon dito, kasama ng kanyang pamilya at malalapit na kaibigan.

Isa siyang dating bilanggo sa ‘Heaven’ na tinulungan noon ni Marcus na makalaya. At dati pa man matapos mapunta sa pangangalaga ni Marcus ang isla ay sinusuri na niya ang bawat kriminal na pinapasok o nililipat sa ‘Heaven’. Pinag-aaralang mabuti ang kriminal case at kung bakit ikukulong ang mga ito.

At napag-alaman ni Marcus base na rin sa kanyang pag-iimbistiga ay na-frame up si Artemio. Na ang totoong kriminal ay malayang namumuhay sa labas upang angkinin ang yamang naiwan ni Artemio matapos makulong.

Dahil sa ginawang pagtulong ni Marcus ay nakalaya ito mahigit dalawang taon na ang nakakalipas. At kahit nakalaya na ito ay nananatili pa rin ang kumunikasiyon ni Artemio sa kanya.

“Bago ko pala makalimutan, Boss—” Mula sa passenger seat sa tabi ng driver ay may kinuha si Artemio na binigay sa kanya. “I bought this two bottle of wine from London, no’ng magpunta ako ro’n.”

Agad na tinanggihan ni Marcus ang ibinibigay ni Artemio. Hindi niya nais na tumanggap ng kahit anong bigay nito lalo pa’t hindi naman siya mahilig uminom. Wala rin siyang kahit anong pasalubong na maibibigay kay Artemio bilang kapalit sa dalawang bote ng wine. “Thank you, pero wala akong dalang kahit na ano. Nakakahiya, pero salamat na lang.”

Ngunit hinawakan na ni Artemio ang palapulsuhan ni Marcus at pinahawak ang strap ng paper bag na naglalaman ng regalong wine. Hindi na muling humindi si Marcus at kusa ng tinanggap ang bigay nito.

Mabuti na lamang at hindi nabanggit ni Artemio kung sa paanong paraan niya nakuha at nabili ang wine. At baka isauli ni Marcus ang bigay niya sa oras na malamang sa isang private auction nabili ang dalawang alak sa halagang hindi bababa sa isang bilyon. “’Wag mo ng isipin ‘yun, Boss, hindi ko naman ‘yan binibigay sa ‘yo ng may kapalit. Saka, bukod sa mura ay napakaraming ganyan do’n sa London, kahit saang store, meron niyan. Pasasalamat ko sa laki ng naitulong mo sa akin.”

Dahil kung hindi siya tinulungan ni Marcus ay malamang na nasa kulungan pa rin siya hanggang ngayon. Hinihimas ang malamig na rehas habang iniisip ang pamilyang naiwan. Kung magkataon ay baka nasiraan na siya ng bait sa kakaisip sa asawa at dalawa niyang anak.

Hindi na nagkomento si Marcus kahit alam niyang hindi ito nagsasabi ng totoo. Bukod sa napakamahal ay hindi totoong makikita sa kahit saang store sa London ang wine. Dahil minsan na niya itong nakita mula sa koleksiyon ni Timoteo Lopelion, ama ni army general Maximo Lopelion. 

Hindi niya makakalimutang halos magwala sa sobrang tuwa si Timoteo nang mabili ang naturang wine sa isang auction noon sa Hongkong.

Naikuwento nga nito na ang nabiling wine sa auction ang pinakahuling alak na nabenta kaya may hinala si Marcus na sa isang auction din nakuha ni Artemio ang dalawang wine. May muling nagbenta sa mas mataas na halaga.

ISANG babae na may mala-diyosang ganda at porselanang balat ang tahimik na nakaupo sa sofa habang ang ama na si Fausto Fajardo at inang si Liliane ay nagtatalo sa kanyang harapan.

Labis ang pagtutol ni Liliane na ipakasal ang nag-iisang anak kay Marcus nang malaman na isa lamang itong warden. Ang buong akala niya kasi ay isang mayaman at kilalang tao ang napili ng asawang si Fausto na ipakasal para kay Luna. “Hindi ako papayag sa gusto mong mangyari. Pa’nong naipagkasundo mo sa isang mababang-uri si Luna?”

“Huminahon ka muna. Hindi ko naman kasi akalaing hindi pala ito totoong anak ni General Lopelion,” ang balik ni Fausto.

“Bakit kasi hindi mo muna inalam? Ah, basta! Hindi ako papayag na makasal si Luna sa lalakeng ‘yan. Hindi ang baby ko.”

“Anong gusto mong mangyari? Ang mag-back-out sa kasal at ipahiya si General? Pa’no na ang mga plano natin? Saka ikaw na mismo ang nag-suggest na ipakasal ang dalawa no’ng makausap natin si General Lopelion.”

Hindi na nagawang sumagot ni Liliane dahil aminado siyang siya mismo ang nag-isip ng ideya na ipakasal ang anak sa isang Lopelion. Sa labis na inis ay hindi na niya napigilan ang maiyak na agad namang dinaluhan ni Luna. "Don’t cry, Mom.”

“Sinasadya mo ‘to!” ang sumbat ni Liliane kay Fausto sabay hagulhol sa bisig ni Luna. “My poor baby.”

“Listen to me, Liliane. Sa oras na hindi na natin kailangan ang lalakeng 'yun ay ako na mismo ang magpapalayas sa kanya. Kaya sa ngayon ay hayaan mo munang gawin ko ang matagal na nating pinaplano.”

Muling nag-iiiyak si Liliane dahil alam niyang wala na siyang magagawa pa, dahil sila mismong mag-asawa ang nagplano nito.

Habang si Luna ay nalulungkot at masama ang loob, dahil ayaw na ayaw niyang nakikitang malungkot ang Ina ng dahil lang sa isang hindi kilalang lalake na kailangan niyang pakasalan.

Nasa gano’n silang sitwasiyon nang pumasok ang mayordoma nila. “Nasa labas na ho ang bisita.”

Ang bisitang tinutukoy ay walang iba kundi si Marcus. “Okay, papasukin mo,” ang utos ni Fausto rito at pagkatapos ay inutusan si Liliane na ayusin ang sarili at punasan ang mga luha. Hindi magandang makita ng bisita na galing ito sa pag-iyak. Dahil kailangan ni Fausto si army general Maximo Lopelion sa pamamagitan ni Marcus.

Si Luna sa kabilang banda ay hindi gusto ang nangyayari. Bakit nila kailangang ayusin ang mga sarili dahil lang sa dumating na ang bisita na animo’y napaka-espesiyal. Eh, hamak na warden lang naman ito sa kulungan ng mga kriminal. Na baka nga ay malupit at masamang tao rin na tulad ng mga binabantayang kriminal.

Sa pagbalik ng mayordoma ay kasama na nito si Marcus. Pinagmasdan ito ni Luna. May itsura at masasabing gwapo ito, ngunit hindi sapat ang mukha lamang. Dapat ay perpekto ito na nararapat lang sa mataas niyang standard.

“Oh my gosh, ano ba ‘yang suot niya?” ang bulong ni Liliane. Hindi makapaniwalang mukhang pulubi ang lalakeng pakakasalan ng anak.

At kahit si Fausto ay natigilan din nang makita si Marcus na naka-black-hoodie jacket at black-cap na madalas i-get-up ng mga kawatan. Sana ay hindi mali ang kanyang pasya na ipakasal si Luna sa lalakeng ito.

Agad na lumapit si Fausto kay Marcus na may pekeng ngiti sa labi. “Finally, you’re here. Kanina ka pa namin hinihintay.” Sinadya niyang akbayan si Marcus upang maramdamang ‘welcome’ ito sa pamamahay niya. “Kumusta ang naging biyahe?”

“Ayos lang, Sir,” ang tipid na sagot ni Marcus. Hindi niya pa alam kung anong itatawag dito. Bilin pa naman sa kanya ng Ama ay kailangan niyang maging ‘mabait' at ‘magalang’ upang hindi mag-isip ng kakaiba ang mga Fajardo.

Napansin ni Fausto ang dalang paper bag ni Marcus. “Ano ‘yang dala mo?” Hinawakan niya ito at tiningnan ang loob. “Para sa amin ba ‘to?”

Napansin ni Marcus ang totoong ngiti ni Fausto nang makita ang laman ng paper bag. Naalala niyang mahilig sa wine si Fausto base sa impormasyon na natanggap niya kaya tumango siya. At hinayaang isipin ni Fausto na para sa kanya ang wine kahit hindi naman talaga.

“Mayordoma,” ang tawag ni Fausto. “Dalhin mo nga ito sa dining area at ng mainom mamaya.”

Tumayo naman si Luna at nagpresintang siya na lamang ang magdadala sa dining area dahil hindi na niya matagalang makita si Marcus at ang pangit nitong kasuotan.

Sumama naman si Liliane sa anak at baka kung magtatagal pa siya roon ay hindi niya mapigilan ang sariling makapagsalita ng hindi maganda kay Marcus.

Nanatili ang tingin ni Marcus sa mag-inang Fajardo. Ramdam niya ang disgusto ng dalawa sa kanya ngunit hindi na lamang niya ito pinansin at itinuon ang atensiyon sa sinasabi ni Fausto. Iniyayabang ang mga mamahaling gamit na nabili sa iba’t ibang bansa.

Matapos ang pag-uusap nila ni Fausto ay hinatid naman siya ng mayordoma sa magiging kuwarto niya. At pagkasarang-pagkasara ng pinto ay agad nag-lock si Marcus at nilabas ang audio surveillance na ikakalat niya sa buong kabahayan.

Habang naglalagay siya ng isa sa kanyang kwarto ay halos magtalo naman ang mag-asawang Fajardo sa dining area. “Hindi ako makapaniwalang ikakasal ang anak ko sa lalakeng ‘yun. Nakikita mo ba ang itsura niya? At ‘yan! ‘yang dala niyang wine. Sigurado akong sa isang cheap na store niya lang ‘yan nabili.” Nilabas ni Liliane ang dalawang bote ng alak sa paper bag. “Mas mabuting gamitin na lamang ito sa lulutuing pagkain ng hindi naman masayang.” Pagkatapos ay inutusan ang cook na gamitin ang dalawang bote ng wine para sa pagkain.

Si Fausto naman ay kanina pa nagpipigil ng inis dahil sa mga pinagsasasabi ni Liliane. “Hinaan mo nga ‘yang boses mo at baka marinig ka ni Marcus. Anong gusto mong sabihin ko kay General Lopelion, na hindi na matutuloy ang kasal dahil hindi pasok sa standard mo ang ampon niya? Tandaan mo, anak pa rin siya ni General Lopelion kahit hindi sila magkadugo."

"Pa’no sa kasal? Ayokong iharap sa mga amiga at kamag-anak natin ang lalakeng ‘yun sa simbahan. Nakakahiya!”

“Ako nang bahala,” ani Fausto upang matigil na ang karereklamo ni Liliane.

MAKALIPAS ang isang buwan ay kinasal ngayong araw si Marcus at Luna. Isang civil wedding ceremony ang naganap sa kagustuhang itago sa mga malalapit na kaibigan at kamag-anak ang pagpapakasal ng dalawa.

Simula nang mag-umpisa at matapos ang ceremony ay masama ang loob ni Liliane. Hindi maipinta ang mukha sa labis na pagkadismaya. Ni sa hinuha ay hindi niya kailanman naisip na ikakasal si Luna sa isang mababang-uri ng tao sa kabila ng pangarap niyang makapag-asawa ito ng bilyonaryo. At ang magarbong kasal sa simbahan ay mauuwi lang sa isang civil wedding sa munisipyo. Ang pangarap niyang ipagyabang ang mamahaling wedding dress ni Luna sa mga amiga ay naglaho na parang bula ng dahil kay Marcus.

Sa sobrang sama ng loob ay dali-dali siyang umalis nang matapos ang ceremony. Sinundan naman ito ni Fausto upang pakalmahin. Habang naiwan si Luna kasama ni Marcus.

“The marriage is over kaya mauuna na ‘ko sa ‘yo.”

“Sa’n ka pupunta?” ang tanong ni Marcus.

“Work.”

“Hindi ba muna natin isi-celebrate ang kasal?” Alam ni Marcus na tulad ni Liliane ay hindi rin nais ni Luna na makasal sa kanya, ngunit hindi niya naman akalaing ganito katindi na matapos ang seremonyas ay basta na lamang siyang iiwan. Bukod pa roon ay wala man lang ibang dumalo sa kasal kundi ang mayordoma ng pamilya.

Tumaas ang kilay ni Luna at hindi na nagpigil. “You’re still not satisfied na kinasal ka sa ‘kin at gusto mo pang mag-celebrate? Do you have a money o baka ako pa ang pagbayarin mo?” Tutal naman ay kasal na siya kay Marcus kaya hindi na niya pipigilan ang sarili sa nais sabihin.

Nabigla si Marcus sa sinabi nito at hindi na nagawang pigilan si Luna nang tuluyang umalis. Sa isang buwan niyang pananatili sa puder ng pamilya Fajardo ay ramdam niya ang pagkadisgusto ni Luna kahit hindi man nito sabihin. Sa tingin pa lang nito na animo’y may nakakahawa siyang sakit ay alam na niyang hindi magtatagal at lalabas ang totoo nitong pag-uugali. Ngunit hindi niya inaasahang ngayon niya ito mararanasan, pagkatapos ng kasal.

Yamot namang nag-drive si Luna papunta sa office. “The nerve na magyayang mag-celebrate? For what, kasi kinasal siya sa ‘kin? Eh, ako ba, happy na sa kanya ako nakasal?” Dahil sa inis ay nawalan siya ng focus sa pagda-drive at muntik nang mabangga ang kotse sa unahan. Mabuti na lang at agad niyang naapakan ang break. Habang nasaisip na si Marcus pa ata ang magdadala sa kanya sa hukay kahit wala itong ginagawa. “Ang malas ko talaga!”

“SINABI mo pa!” ang nanunuyang sabi ni inmate-4687 kay inmate-2439 o mas kilala sa alyas na Uno. Isang kilalang kriminal na nakakulong sa ‘Heaven’ at nasa level 5. “Sinong matinong tao ang ibibigay ang mahigit one hundred eighteen billion na villa do’n sa siraulong warden Lopelion? Nakalimutan mo na ba kung anong pinaggagagawa no’n sa ‘tin tapos—”

Hindi nagustuhan ni Uno ang sinabi ni inmate-4687 at agad itong pinagsususúntok hanggang sa dumúgo na ang mukha nito. “Ga*o ka?! Walang matinong tao rito!” ang balik ni Uno na patuloy na sumusuntok.

Ang ibang inmate naman ay agad na kumilos at inawat si Uno hanggang sa dumating ang mga warden. “Anong nangyayari? Ba’t kayo nagkakagulo?” ang tanong ni warden Torres.

“Wala, Warden. Nangati lang ang kamay ko. Matagal na kasing hindi nakakapag-boxing,” ang sagot ni Uno na nakuha pang dumurá sa tabi.

Ngunit hindi bumenta ang sinabi ni Uno at ikinulong siya sa solitary confinement. Habang si inmate-4687 ay dinala sa clinic upang agad na magamot.

“Anong pinag-awayan no’ng dalawang preso?” ang tanong ni warden Torres sa isa pang kasamahan na warden. Dahil wala siyang ideya sa nangyari kanina sa dalawang inmate.

“Isa sa pinakamayamang inmate rito si 2439. May ni-request siya noon kay Sir Lopelion at pagkatapos ay binigay niya ang isa sa mga property, na nagkakahalaga ng 2 billion dollars o mahigit one hundred eighteen billion bilang kapalit.”

“Wow! Ibang klase pala rito. Ang swerte naman ng taong ‘yun,” ang reaksiyon ni warden Torres patungkol kay Marcus.

“Dapat lang, dahil si Sir Lopelion ang pinakamagaling sa lahat. Walang makakatalo sa kanya,” ang pagyayabang ng Warden kay Torres.

SA VILLA ni Uno na pagmamay-ari na ngayon ni Marcus ay magalang siyang sinalubong ng guard na nagbabantay. Agad niya ring napansin na may ibang guest sa villa na marahil ay nagbabakasyon sa lugar. Matapos kasing ibigay ni Uno sa kanya ang villa ay ginawa niya itong resort upang mapakinabangan naman ang lugar. At dahil wala siyang kakayahang pangalagaan ang villa ay pinagkatiwala niya ito kay Artemio na siyang umasikaso sa lahat.

Wala sana sa plano ni Marcus ang magpunta rito ngunit matapos ng mga sinabi ni Luna ay naisipan niyang dito na tumuloy. At least dito sa villa ay makakapag-relax pa siya kumpara roon sa mansion ng Fajardo.

“Pakisabihan ang cook na magluto ng masarap na pagkain at ipamigay sa mga taong naninirahan malapit sa resort,” ang utos ni Marcus sa staff na namamahala sa villa na ngayon ay resort na.

“Pwede pong malaman kung anong occasion, Sir?”

“Gusto ko lang mag-celebrate. Kasal ko kanina.”

“Congratulation, Sir,” ang masayang bati ng staff.

At matapos umalis ng staff ay tinawagan ni Marcus ang Ama. “Kumusta?” ang tanong ni Maximo.

“Tapos na ang kasal at magsi-celebrate na ako ngayon.”

“Celebrate?” Tila naman naguluhan si Maximo sa sinabi ni Marcus.

“Yes, ‘Pa, dahil natapos na ang first step, ang makasal kay Luna Fajardo. But don’t worry, susunod na ang main goal natin. Pinapangako kong mahahanap natin si Mrs. Dahlia Lopelion. At ibabalik ko siya sa inyo.”