Kabanata Ocho

Chapter 8

ILANG SEGUNDONG nagkatitigan si Marcus at Scarlette. At ramdam ni Kurt ang namumuong tensyon sa dalawa. Kaya bago pa magkainitan ay humarang na siya sa gitna at pinigilan si Scarlette. “Captain, ba’t ka naman nagtatanong ng ganyan sa kanya?” aniya at saka bumulong, “Pinagmumukha mo naman siyang suspek.”

Matalim na tingin ang pinukol ni Scarlette bago ito hinawi para muling harapin si Marcus. “Uulitin ko, nasa’n ka no’ng—”

“Nasa bahay ng in-law’s ko, nagdi-dinner.”

“Talaga?”

Muling pinigilan ni Kurt si Scarlette dahil nakakakuha na sila ng atensyon ng iba. At kahit nga ang mga kasamahan na warden nito ay nagbubulungan na.

“Walang dahilan para magsinungaling ako. Kaya kung tapos ka ng magtanong ay mauuna na ‘ko.” Nagpatuloy si Marcus upang samahan na ang kapwa warden na naghihintay.

“Sino ‘yun? Girlfriend mo?” tanong ng isang warden na kanina’y nililibak siya.

“Hindi, kakilala ko lang,” tipid niyang sagot at saka nauna upang maiwasan ang kung ano-anong mga tanong.

Si Scarlette naman ay nanatili ang tingin sa papalayong si Marcus. Hindi maalis sa isip na tila may inililihim ito.

“Grabe ka naman, Captain. Ako ‘tong kinakabahan sa ‘yo. Ba’t ka naman nagtatanong ng gano’n do’n kay warden Lopelion? Mapapahamak tayo sa ginagawa mo, e.”

“Nagtanong lang ako. Wala siyang dapat ikatakot kung wala naman siyang ginagawang masama. Pero nakita mo ba ‘yung ekspresyon niya kanina?... parang may kakaiba.”

“Ayan ka na naman sa mga hinala mo, e." Tapos ay napakamot sa likod ng ulo. Muntik na siyang pagpawisan ng malamig sa ginagawa ni Scarlette. Ito talaga ang magdadala ng kapahamakan sa kanila. “Kaya ka napapahamak, e,” ang bulong niya pa.

“Anong sabi mo?”

“Wala, sabi ko, kalimutan mo na siya. May Luna Fajardo na ‘yun,” ang pagbibiro niya pa at saka mabilis na lumayo.

NAG-USAP si Maximo at Marcus sa cellphone upang i-report ang mga nangyayari habang nasa puder ng pamilyang Fajardo. Nasabi rin ni Marcus ang tungkol sa engkwentrong naganap sa pagitan ng miyembro ng grupong X.M. at ang pagpaslang sa mga ito.

“Sinasabi mo bang may sumusunod sa ‘yo at pinatay ang grupo matapos mo itong makalaban?” ani Maximo.

“Sigurado ako, ‘Pa,” ang sagot ni Marcus sa kabilang linya. “Kanina ko lang nalaman nang kausapin ako ni Scarlette Rodriguez. Hindi lang ‘yun… mukhang pinaghihinalaan niya akong suspek.”

“Alibi?”

“Meron, ‘Pa. Walang alam ang mag-asawang Fajardo na umalis ako ng gabing ‘yun, maliban kay Luna. But don’t worry, duda akong magsasalita ito once na kausapin ni Rodriguez.”

“Sa tingin ko’y hindi ito maglalakas ng loob na kausapin ang asawa mo. Hindi ko pa nasasabi sa ‘yo pero ang totoo’y kay Scarlette Rodriguez ka dapat makasal. Nagkasundo kami ni Allan na i-engage kayong dalawa ngunit dahil siya na mismo ang humindi ay hindi na namin pinagpilitan pa.”

Bahagya namang natigilan si Marcus sa nalaman. Hindi niya akalaing muntik na siyang ma-engage rito. “Kaya siguro mainit ang dugo niya sa ‘kin no’ng una naming pag-uusap ay dahil sa engagement.”

“Nasabi nga niya sa ‘kin no’ng tumawag siya na hindi kayo magkasundo. Well, mabuti na rin ‘yun dahil kung nagkataon ay wala ka r’yan. Ayoko namang ang kapatid mo na si Lucas ang ipadala.”

“Hindi pwede si Lucas, wala siyang alam sa trabahong ‘to. Mas mabuting kasama niya si Lolo at mina-manage ang business.”

“Tama ka…” Saglit na nahinto nang may kumatok sa pinto ng office. “Come in,” ang udyok ni Maximo sa taong nasa kabilang dako ng pinto.

Pumasok ang secretary ni Maximo. “General, nasa labas na ho si Corazon Dacapio.”

Sumenyas si Maximo na papasukin na ito. “Marcus, saka na lang kita kakausapin, may bisita ako,” pahayag niya at agad ng tinapos ang tawag. Matapos ay tumayo siya upang salubungin si Corazon. Ang kapatid ng asawa niyang si Dahlia.

Ilang buwan niyang pinag-isipan kung dapat bang sabihin at ipaalam ang natanggap na sulat. Hanggang sa napagpasyahan na nga niyang sabihin kay Corazon ngayon.

Sa muling pagbukas ng pinto ay pumasok ang isang babaeng kahawig ng pinakamamahal niyang asawa. “Corazon.” Ang salubong niya rito. Huli niya itong nakita noong isang taon sa death anniversary ni Dahlia. “Kumusta?”

Isang masiglang ngiti ang iginawad ni Corazon sa kanya. “Mabuti naman. Ba’t mo nga pala ako gustong makausap?”

Huminga nang malalim si Maximo bago kinuha ang sulat upang iabot kay Corazon. “Natanggap ko ‘tong sulat ilang buwan na’ng nakakalipas.”

Binuksan ni Corazon ang sulat at unang salita pa lang ay natigilan na siya. Dahil napakapamilyar sa kanya ng sulat-kamay. Hanggang sa tuluyan na niyang binasa nang binasa. Paulit-ulit.

Nahinto lang siya nang magsimulang manlalabo ang kanyang paningin dahil sa namumuong luha. “K-kanino galing ang sulat?” aniya ng hindi inaalis ang tingin.

“Pamilyar ba sa ‘yo ang sulat-kamay?” ang balik ni Maximo. “Pati na kung pa’no niya ako tawagin sa sulat na ‘yan?”

Agad na pinahiran ni Corazon ang tumulong luha sa mga mata. At matapos ay diretsong tiningnan sa mga mata si Maximo. “S-si ate Dahlia lang ang tumatawag sa ‘yo ng gan’to, ‘di ba? Kaya… pa’nong...” Hirap dahil sa unti-unting pagbigat ng hininga.

“Nang matanggap ko ‘yang sulat ay agad kong pina-test ang abo sa bahay. At nakompirmang hindi nga labi ni Dahlia ang naro’n sa urn. Kung sana’y pina-check ko na noon pa ang abo ay hindi na sana tayo nagsayang ng oras at agad siyang hinanap.”

“I-imposible,” wala sa sariling naisatinig ni Corazon. Naguguluhan ngunit may parte sa utak niyang naniniwala rito. Dahil hindi basta gagawa ng kuwento si Maximo kung hindi ito sigurado. “Kung totoo, nasa’n siya?”

“Hindi pa rin namin siya nahahanap. Natanggap ko ang sulat mula sa sender na nagngangalang Luna Fajardo. Ngunit kahit anong gawin kong pag-iimbestiga ay wala akong makalap na impormasyon na kumukonekta kay Dahlia…"

“Baka may gusto lang na guluhin ka, tayo?”

“Pero walang dudang sulat-kamay ni Dahlia ang nasa liham. Gustuhin ko mang ako na mismo ang magpunta kay Luna Fajardo at personal na tanungin kung nasa’n si Dahlia ay hindi maaari. Lalo pa’t hanggang ngayon ay wala pa rin tayong ideya kung nasaan si tiyo Ramon.”

Biglang dumilim ang ekspresyon ni Corazon nang marinig ang pangalan ng taong siyang dahilan ng kaguluhan na nararanasan ng pamilyang Lopelion. “Sinasabi mo bang maaring hawak ni Ramon ang Ate ko?” Mabigat pa rin ang paghinga at tila gustong sumigaw habang iniisip na maaring tama ang hinala niya.

Hinawakan ni Maximo ang magkabilang balikat ni Corazon. “’Wag muna tayong mag-isip ng masama. Nasisiguro kong ligtas siya,” aniya kahit minsan na ring sumagi sa isip niya ang gano’ng bagay.

“Kung gano’n ay bakit hindi pa rin siya bumabalik sa ‘tin? Ba’t tanging sulat lang ang pinadala niya upang malaman natin na buhay pa siya?”

Tanong na mahirap bigyan ng sagot. “Pinadala ko ro’n si Marcus upang mahanap si Dahlia,” at sa halip ay ito na lang ang nasabi ni Maximo.

“Sa’n mo pinadala si Marcus?”

“Kung nasa’n si Luna Fajardo.”

Hindi makapaniwala si Corazon. “Bakit? Pa’no pala kung delikado ang taong ‘yan?”

“’Wag kang mag-alala. Sinisigurado kong hindi mapapahamak si Marcus habang naro’n. Malinis ang background ni Luna pati na ang mga magulang nito…”

“Ang dapat nating alalahanin ay baka palihim ng nagmamatiyag at kumikilos si tiyo Ramon,” dagdag pa ni Maximo.

Tumango-tango at lubos na nauunawaan ang punto nito. Matapos ay muling tiningnan ni Corazon ang hawak na sulat at muling naging emosyonal.

Mahigit isang dekada ang nagdaan ngunit ni minsan ay hindi matanggap ni Corzon na wala na ang kanyang kapatid. Ang taong nagpalaki at bumuhay sa kanya nang parehong pumanaw ang mga magulang. Ang kapatid na siyang matalik niyang kaibigan at tumayong magulang,  ay buhay! Hindi siya iniwan ni Dahlia.

“Kailangan nating magtulungan upang agad siyang mahanap. Sabihin mo sa ‘kin kung anong dapat kong gawin para makatulong?”

“Wala kang dapat gawin, kami na’ng bahala ni Marcus,” pagsisiguro ni Maximo. Ayaw na niyang idamay pa si Corazon sa misyon. Sapat ng alam nito ang totoo, na buhay si Dahlia.

PAPIKIT-PIKIT at kanina pa humihikab si Kurt sa may passenger-seat. Paiba-iba na rin ang puwesto sa kinauupuan.

Kaya si Scarlette na katabi si Kurt mula sa driver-seat ay naiirita na sa ginagawa nito. “Tumigil ka nga sa ginagawa mo, baka may makapansin pa satin dito.”

Umayos naman ng upo si Kurt sa kabila ng muling paghikab. “Sorry, Captain.” At pinilit ang sariling dumilat ng maayos na may kasama pang pasampal-sampal sa pisngi.

Matalim ang tingin na napabuntong-hininga si Scarlette at saka binalik ang atensyon sa kung saan siya kanina pa nakamasid…

Sa isang lumang warehouse kung saan nagtatago ang target nilang grupo.

Ilang araw silang nangalap ng impormasyon tungkol sa grupo at dito sila dinala ng informant na nakausap nila kapalit ng nais nitong halaga.

Ayon pa sa informant ay may illegal na pasugalan sa loob ng warehouse at ang pakay na grupo nila Scarlette ang nagpapatakbo nito.

Hindi lang druga kung hindi illegal na pasugalan pa ang ginagawang krimen ng grupo. Patong-patong na parusa ang matatanggap ng mga ito sa oras na mahuli nila.

Hindi niya tuloy mapigilang matuwang isipin na may panibagong grupo siyang huhulihin upang ikulong.

At ang una niyang target bago hulihin ang pinakahuling miyembro ay ang—

“Sigurado bang nand’yan sa loob ang sinasabing leader? Baka niloloko lang tayo ng informant, a,” ang komento ni Kurt.

“Kaya nga nagmamatyag tayo rito para malaman natin kung nasa loob ba ang sadya natin o wala. Kailangan nating mahuli muna ang leader para wala ng kawala ang iba pa.”

Ang leader ang nais na hulihin ni Scarlette dahil siguradong tapos ang illegal na ginagawa ng grupo sa oras na ito ang madakip nila. Hindi basta magsasalita ang isang pipitsuging miyembro dahil buhay rin nila ang kapalit.

“Kailangan ko ng kape,” ang bulong ni Kurt.

"Kunting tiis na lang, malapit na nating mahuli ang leader,” aniya pa. Dahil sa oras na lumabas ito sa warehouse ay aaksyon na si Scarlette at wala na itong kawala. “Umidlip ka muna at ako na ang bahala.”

Thirty-eight hours na kasi silang nakabantay sa lugar kaya hindi niya masisisi si Kurt na kanina pa inaantok. Paubos na rin ang binili nilang pagkain kaya hindi niya alam kung kailan tatagal na mulat ito. Ayos lang naman siya dahil nakapagpahinga siya bago magpunta rito sa lugar ngunit si Kurt ay ilang araw ng walang ayos na tulog dahil ito ang laging lumalabas kapag may kailangang lakarin.

“Hindi ko na talaga kaya, Captain. Gisingin mo na lang ako kung lumabas na ‘yung leader.” In-adjust ni Kurt ang kinauupuan kaya bumaba ang sinasandalan nito kaya nagmistulang higaan. Matapos ay tumalikod sa direksyon niya upang matulog.

Makalipas ng halos kalahating oras ay may lumabas sa warehouse. Hindi nga lang niya matukoy kung sino dahil gabi na at madilim ngunit sa tingin niya ay isa itong lalake, base na rin sa pigura nito.

Tila nabunutan ng tinik sa dibdíb si Scarlette nang sa wakas ay may lumabas na ng warehouse. Puro lang kasi mga pumapasok na tao ang nakikita nila ngunit wala pang isa ang lumabas, maliban ngayon.

Inaninag ng mabuti ni Scarlette kung sino ang lalake. Kung ito ba o hindi ang leader na hinihintay nila.

Kinuha niya ang cellphone saka muling tiningnan ang picture ng leader na sinasabi ng informant. Matapos ay binalik ang tingin sa lalakeng naglalakad na patungo sa nakaparadang sasakyan hindi kalayuan sa warehouse.

Nagpalinga-linga ito sa paligid bago pumasok sa sasakyan. Lumingon din ito sa banda nila kaya naging klaro sa paningin ni Scarlette ang itsura ng lalake.

“Huli ka ngayon,” ang bulong niya at saka mas lalong hindi nilubayan ng tingin ang lalake.

Pagkaalis ng kotse sa lugar ay agad na sinundan ito ni Scarlette. Sa daan ay ginising niya si Kurt upang ipaalam na sinusundan na nila ang leader.

Ilang minuto lang din ang naging biyahe nang huminto ang sasakyan nito sa isang mamahaling restaurant. “Wow, ang lakas ng loob magpunta sa ganitong lugar, e, illegal naman ang negosyo,” ang komento ni Kurt.

“Tara, pumasok tayo sa loob. Tingnan natin kung sinong ka-meet niya.” Pagkatapos ay agad ng lumabas sa sasakyan bago pa mawala sa paningin ang leader.

Sa entrance ay nilapitan sila ng staff upang tanungin kung may reservation ba sila o wala. Matapos ay iginiya sa bakanteng table na medyo malapit sa puwesto ng leader at ang ka-meet nitong babae.

“Mukhang girlfriend niya pa ata ang kasama,” muling komento ni Kurt.

Panaka-naka ang tingin ni Scarlette upang hindi makahalata ang leader ng grupo.

"Ang ganda pa naman ng girlfriend niya. Kawawa naman,” muling komento ni Kurt habang tumitingin sa menu.

“Um-order ka na lang d’yan at baka mahalata pa tayo.”

“Yes, Captain.”

Nang makapili na ay tinawag nila ang waiter at matapos sabihin ang order ay nagtanong si Kurt, “Pwedeng magtanong? Kilala mo ba ‘yung magandang babaeng ‘yun—” sabay turo sa puwesto kung saan ang table ng leader at kasama nitong babae.

“Kurt!” ang mahinang saway ni Scarlette. Hindi sila pwedeng magpahalata at baka makawala pa ito.

“Type ko kasi siya,” ang dagdag pa ni Kurt na hindi pinansin ang saway ni Scarlette.

“Ah, si miss Luna po?”

“Luna ang pangalan niya? Wow, pati pangalan maganda.”

Naiirita na si Scarlette sa ginagawa ni Kurt kaya sinisipa-sipa na niya ang paa nito sa ilalim ng table.

“Anak po siya ni Fausto Fajardo, ang may ari ng F.A. company.”

“Fajardo? Luna Fajardo?!” At saka napatingin kay Kurt na nabigla ring tulad niya.