Kabanata Diez

KAHIT AKAY-AKAY na ng mga pulis ay pilit pa ring nagpupumiglas at nagdadahilan si Spencer. Nariyang nag-iingay siya upang makatawag pansin sa ibang tao dahil kilala siya sa lugar. Mabilis na kakalat ang balita na narito siya sa police station at inaasahang darating agad ang kanyang pamilya upang tulungan siya.

Dalawang pulis ang nakahawak sa magkabila niyang braso at may dalawa pang nakabantay sa likod upang hindi niya magawang makatakas.

Ipinasok at iniwan siya sa interrogation room upang imbestigahan. “Baka pwedeng tanggalin mo naman ‘to?” aniya sa pulis na nagpaiwan upang magbantay, ngunit hindi siya nito pinansin na ikinainis niya. “Hindi mo ba ‘ko naririnig?!”

Walang epekto at nanatiling nakatayo ang pulis hanggang sa pumasok si Scarlette kasama ang isang pang pulis.

Tila naman nabuhayan si Spencer ng makita ito. Dahil kaibigan ng kanyang pamilya ang nagpakitang pulis. Sigurado na ang tiyak niyang pag-alis sa lugar.

Ngunit agad ring nawala ang tuwa sa kanyang mukha nang hindi man lang magawang tumingin sa kanya ng pulis. Tila kabado rin ito at panay ang tingin sa kasamang babae na hindi niya kilala.

Naupo si Scarlette at gano’n din ang pulis. Saglit lang niyang tiningnan si Spencer saka binuksan ang laptop na dala. “Spencer Felicimo, 26 years old. Former fencer athlete at kasalukuyang Vice-President ng kompanyang pagmamay-ari ng pamil—”

Walang ano-ano’y bigla na lamang hinampas ni Spencer ang table na pumapagitna sa kanilang dalawa ni Scarlette. “Ano bang kailangan mo?!” sigaw pa niya sa kaharap na babae.

Nagulat ang pulis dahil sa lakas nang pagkakahampas ni Spencer sa table pero hindi natinag si Scarlette. Ni ang kumurap ay hindi nito ginawa.

Nagpalipat-lipat ang tingin ng pulis sa dalawa hanggang sa tumayo na ito upang pigilan at pakalmahin si Spencer. Kinakabahan sa maaaring mangyari kung patuloy na hahamunin si Scarlette.

“Maupo ka na muna at maghintay. Tinawagan ko na ang lawyer para tulungan ka,” ang bulong pa ng pulis kay Spencer.

“Ba’t ko kailangang maghintay? Hindi mo ba magagawan ng paraan?”

Saglit na tumingin ang pulis kay Scarlette dahil hindi man lang nagawang bumulong ni Spencer na sinadyang lakasan ang boses. “Hindi ko hawak ang kaso. Malalagot ako kung mangingialam pa ‘ko, kaya umupo ka na lang d'yan at manahimik kung ayaw mong mas lalo kang mapasama!” ang inis na bulong nito dahil hindi nagustuhan ang ugaling pinapakita ni Spencer.

“Hindi ko alam na close pala kayo?” ang biglang sabat ni Scarlette sa dalawa.

Pahapyaw naman na natawa ang pulis saka muling naupo. “K-kaibigan ako ng pamilya kaya gano’n.” Pilit na itinatago ang nararamdamang kaba. Ayaw niyang magkamali lalo pa’t anak ito ni Police General Allan Rodriguez.

“So, alam mo na drug dealer siya at nag-o-operate ng ilegal na casino sa lugar?"

Mabilis ang iling ng pulis. “N-ngayon ko lang narinig na may ilegal na casino rito sa lugar,” ang halos mautal-utal na tanggi niya. “Saka drugs? Pinakaayaw ko ng ganyan,” ang dagdag niya pa na may matalim na tinging ipinupukol kay Spencer.

May naririnig siyang ilegal na pasugalan sa lugar ngunit dahil malapit siya sa pamilyang Felicimo ay hindi siya nagtangkang mangialam at nanatiling tahimik. Ngunit ibang usapan na pagdating sa druga. Hinding-hindi niya ito mapapalampas. “Ikaw na ang bahala sa kanya.” Tumayo na siya upang umalis.

“Sandali! Sa’n ka pupunta?” ani Spencer.

Matalim lang siyang tiningnan ng pulis saka tuluyang lumabas sa interrogation room. “Tarant*do, muntik pa ‘kong ipahamak. Hindi ko isusugal ang trabaho ko sa ‘yo, kaya bahala ka na sa buhay mo,” aniya sa labas ng pinto.

Mariing nakakuyom ang mga kamay habang nagngingitngit sa galit si Spencer. Hindi makapaniwalang basta na lamang siyang iniwan sa ere ng pulis.

Muling binalikan ni Scarlette ang pag-i-interrogate kay Spencer ngunit hindi man lang siya sinasagot nito.

Kaya tinapik-tapik niya ang table upang kunin ang atensiyon ni Spencer. “Hindi tayo matatapos kung hindi mo sasagutin ang tanong ko.”

Nanatiling tikom ang bibig ni Spencer sa mga tanong at sa halip ay hinanap ang kanyang lawyer.

“Okay, hintayin natin ang lawyer mo. Tingnan natin kung kaya ka ba niyang ilabas dito,” ang hamon ni Scarlette.

Mula naman sa kabilang kwarto kung saan ay mino-monitor ang pinag-uusapan nina Spencer at Scarlette ay pinapanuod sila ni Kurt na panay ang iling. Dahil baka magawa ngang mailabas ng lawyer si Spencer at mapahiya si Scarlette. Kaya tinawagan niya ito. “Captain, hinay-hinay lang sa paghahamon at baka mapahiya tayo,” ang paalala niya.

Lumingon si Scarlette sa kabilang kwarto at kahit hindi naman nakikita dahil sa one-way glass ay tila nanunuot sa kalamnan ni Kurt ang matalim nitong titig. Nagsisitaasan tuloy ang balahibo niya sa katawan. “’Wag ka namang ganyan, Captain. Nakakatakot ka tumingin, e.”

Binaba ni Scarlette ang cellphone at binalik ang atensiyon kay Spencer. Hindi na siya nagsalita at piniling hintayin na lamang ang lawyer nito.

“Sinong nagdala sa ‘kin dito?” ang bulong ni Spencer na tila kinakausap ang sarili nang maalala ang nangyari ro’n sa bahay na kanyang pinagtataguan.

“May sinasabi ka?” ang tanong naman ni Scarlette nang mapansin na may binubulong ito.

Nag-angat ng tingin si Spencer. “May nagpunta sa bahay na hindi ko kilala. Hinahabol niya ‘ko, ikaw ba ‘yun?”

“Kung ako ‘yun, hindi kita ilalagay sa kahon. Diretso ka sa sako.”

“May nagtangka sa buhay ko tapos wala man lang kayong ginawa?! Umamin ka, ikaw ba ‘yun o isa sa inyo ng mga kasamahan mong pulis?” Sabay lingon sa one-way glass na animo’y nasa kabilang kwarto ang tinutukoy na tao.

“Kung sino man ‘yang tinutukoy mo‘y salamat sa kanya, dahil hindi na kami nahirapang hanapin ka. Saka, wala ka sana rito’t humihinga kung pinagtangkaan ang buhay mo.”

Lumikot ang mga mata ni Spencer at walang ano-ano'y sinigaw ang pangalan ni, “Marcus! Siya ang lalakeng ‘yun, sigurado ako.”

Napabuntong-hininga si Scarlette. Pagod na sa pinagsasasabi nito at bumabanggit na ng pangalan ng ibang tao upang pagbintangan.

“Alam mo bang pwedeng idagdag sa kaso ‘yang pinagsasasabi mo? Nambibintang ka ng ibang tao.”

“Totoo ang sinasabi ko! Gumaganti siya dahil sa ginawa ko kay Luna. Kaya hulihin mo ang kriminal na ‘yun!”

Malapit nang maubos ang pasensiya ni Scarlette. Kanina pa siya nagtitimpi sa bastos na pag-uugali ng kaharap. “Hoy! Kung may kriminal man dito, ikaw ‘yun.” Saka nilabas ang litrato ni Luna na kuha mula kahapon habang nasa loob ng selda. “Nakikita mo ‘to? Isang inosenteng tao ang muntik ng makulong dahil sa 'yo. Kaya tumigil ka na!”

Nagtagal ang tingin ni Spencer sa litrato saka unti-unting nanghina ang tuhod hanggang sa tuluyang mapaupo. Hindi makapaniwalang makikita niya sa litrato si Luna na nasa loob ng selda at nakatungong umiiyak. “K-kumusta na siya?” nanginginig ang labing tanong niya kay Scarlette.

“Nakauwi na. Mabuti na lang talaga at may CCTV sa restaurant at napatunayan na hindi sa kanya ang drugs. Dahil kung nagkataon ay baka—”

“Tama na!” Tuluyan nang nilamon ng sariling konsensiya si Spencer. “Hindi ko naman gustong gawin ‘yun sa kanya.”

“Naririnig mo ba ang sarili mo?” Muling lumingon si Scarlette sa one-way glass at saka umiling. Ayaw na niyang kausapin ito at baka hindi na niya mapigilan ang sarili’t masaktan pa ‘to.

“Hindi ka ba naniniwala?” ang mahinahon na tanong ni Spencer na ipinagtaka ni Scarlette.

Kanina lang ay galit ito at grabe kung makasigaw, tapos ay bigla na lamang naging mahinahon.

“Ba’t hindi ka naniniwala?!” Isang nakakabinging sigaw mula rito na nag-echo pa sa buong interrogation room. “Alam ng lahat kung ga’no ko kamahal si Luna kaya ba’t ayaw mong maniwala na hindi ko ‘yun sinasadya!”

Naging alerto si Scarlette dahil mukhang ano mang sandali ay baka bigla siyang sugurin at saktan nito. Bigla ring bumukas ang pinto at pumasok si Kurt na agad tumabi kay Scarlette.

“Naniniwala kami sa ‘yo,” ani Kurt na nais pakalmahin si Spencer. Ayaw na magwala itong bigla at magkagulo pa sila sa loob dahil paniguradong masasaktan lang ito kapag kumilos na si Scarlette.

“T-talaga? Naniniwala ka?” Sumilay ang ngiti sa labi ni Spencer. "Siyempre, alam ng lahat kung ga’no ko kamahal si Luna kaya imposibleng hindi niyo ‘yun makita.”

“Mukhang mentally unstable siya,” ang bulong ni Kurt kay Scarlette. “Kailangan nating itigil ang pag-i-interrogate.”

“Baka umaarte lang ‘yan para hindi natin tanungin.”

“Mas mabuti na’ng sigurado, Captain. Mahirap na at baka mahirapan na tayong magtanong sa susunod.”

Ngunit ayaw na ni Scarlette na patagalin pa ang kaso kaya binalewala niya ang sinabi ni Kurt. “Kung hindi mo sinasadya at mahal na mahal mo si Miss Fajardo, ay ba’t mo nagawa sa kanya ‘yun?”

Tumitig si Spencer ngunit halatang-halata ang likot ng mga mata. Naghahanap ng sagot sa tanong ni Scarlette.

Bakit nga ba? Hanggang sa maalala ang pinapangarap kasama si Luna.

“Para sa future namin. Pumayag ako sa deal para mabigyan ng magandang buhay si Luna.”

“Deal? Nino? May iba ka pa bang kasamahan?” muli niyang tanong. Hindi inaasahan na may iba pang tao silang dapat hulihin.

Hindi sumagot si Spencer hanggang sa bumukas ang pinto at pumasok ang lawyer nito. “Anong ginagawa niyo?” ang tanong pa nito.

Binalewala ni Scarlette ang lawyer at nanatili ang tingin kay Spencer. “Sagutin mo ang tanong ko. Sinong tinutukoy mong ka deal?”

Humarang na ang lawyer upang tuluyang pigilan si Scarlette sa pagtatanong. At hanggang sa huli ay hindi na nagawang masagot ang kanyang tanong.

“Kainis! Malapit na sana nating malaman kung sino ‘yung tinutukoy na taong ka-deal niya, kung ‘di lang nangialam ang lawyer na ‘yun,” asar na pahayag ni Scarlette matapos lumabas sa interrogation room.

“Hayaan mo na, Captain. Ang importante ay malakas ang hawak nating ebidensiya. Siguradong wala na siyang kawala satin,” ang komento ni Kurt na ngingiti-ngiti pa.

BIGLANG PINATAWAG si Marcus sa police station upang tanungin tungkol sa nangyari no’ng gabing dinala si Spencer sa estasyon ng hindi pa nakikilalang lalake.

Kinasuhan siya ng abduction and damages of property ng lawyer ni Spencer sa utos din nito mismo.

Ngunit dahil wala namang patunay na siya ang may kagagawan ng kasong ibinibintang ay pinauwi rin siya agad. Bukod pa ro’n ay may matibay siyang alibi ng gabing iyon. Sinabi niyang kasama niya si Artemio sa restaurant na pagmamay-ari nito ng mga oras na iyon.

Kaya kinabukasan ay nakatanggap siya ng message mula kay Artemio at sinabing pinatawag din ito sa police station upang tanunging hinggil sa alibi na kanyang sinasabi.

Sakto namang papunta rin siya ro’n upang sunduin ang isang bilanggo kasama ng iba pa niyang kapwa warden.

Sa may entrance pa lang ay napansin na niya si Artemio na papalabas kasama ang secretary nito. Ang lawak nga ng ngiti nang mapansin siya at dahil nasa gitna ng trabaho ay bahagya lang siyang tumango at nagpatuloy na.

At ilang sandali pa’y naramdamang nag-vibrate ang cellphone. Hindi niya ito pinansin hanggang sa nagkaro’n siya ng pagkakataong tingnan bago umalis sa police station.

Artemio:

Okay na, Boss.

Ito ang laman ng mensahe. Na ang ibig sabihin ay tapos na ang pag-i-imbestiga tungkol sa kasong isinampa ni Spencer. Hindi na siya paghihinalaan… na inaasahan na niya.

Dahil sinigurado niya na walang butas ang ginawa at hinding-hindi siya mahuhuli ng kahit na sino.

Pulido niyang plinano ang lahat kaya walang mag-iisip na siya ang lalakeng humuli at nagdala kay Spencer sa police station.

Sinadya niyang makipagkita kay Artemio sa restaurant nito na puno ng CCTV sa loob at labas. May kinuha rin silang double na magpapanggap na siya sa loob lamang ng ilang minuto.

At matapos na iwan si Spencer sa estasyon ay bumalik siya sa restaurant na parang walang nangyari.

Matapos na mabasa ang mensahe nito ay binalik niya ang cellphone sa bulsa. Nasa loob na ng sasakyan ang sinundo nilang bilanggo at pasakay na rin sila nang matigilan.

May naamoy kasi siyang dugo sa hangin. Kaya napatingin siya sa lalakeng kadaraan lang na nakasuot ng itim na jacket at cap.

“Warden Lopelion, tara na,” ang tawag naman ni warden Cruz.

Kaya binalewala niya ang naamoy at sumakay na sa sasakyan. Hanggang sa bigla na lamang may sumigaw sa loob ng estasyon. At kasunod nito ay nagsisitakbuhan ang mga pulis na tila may hinahanap.

“Anong nangyayari?” si warden Cruz na siyang unang nakababa at tinanong ang pulis na siyang lumabas sa estasyon.

“Si Spencer Felicimo, natagpuang nakahandusay at duguan sa restroom!” ang pahayag naman nito saka umalis.

Sa narinig ay bigla na lang lumabas sa sasakyan si Marcus at tumakbo kung saan papunta ang lalakeng napansin niya kanina.

Samantalang sa loob ng estasyon ay nabalitaan din ni Scarlette ang nangyari at agad na pumunta sa restroom upang tingnan si Spencer. “May tumawag na ba ng ambulansya?” aniya pa habang iniisip kung pa’no nangyari ito sa loob ng police station?

Saka, wala pang limang minuto niya itong iniwan saglit tapos ay maaabutan ng naliligo sa sariling dugo?!

“Anong nangyari?!” si Kurt na kababalik lang matapos kunin ang sasakyan.

“Akin na ang susi, isugod na natin siya ngayon sa ospital.” Si Scarlette na nakalahad pa ang kamay.

“Wala na siyang pulso,” ang pahayag ng isang pulis na tumingin kay Spencer.

Kinuha na ni Scarlette ang susi mula kay Kurt. “Hindi siya pwedeng mamatay!” aniya habang nakatingin sa dilat na mga mata ni Spencer na ngayong wala ng buhay.