Dumating si Victoria sa main palace at di niya napigilang manginig nang nasalubong niya ang tingin ni Martin. “Tito…”Mukhang seryoso si Martin na para bang nawalan na siya ng pag-asa sa kanya. Tumingin si Victoria sa paligid—mukhang mga tao ni General Harris ang mga gwardya. Madaling malaman kung bakit tinawag ni Martin ang grupo sa palasyo sa ganitong oras. Kinagat niya ang labi niya at pilit na ngumiti. “Maaari ko bang matanong kung bakit ako pinatawag dito?”Huminga nang malalim si Martin para pigilan ang galit niya at kinawayan ang mga gwardya na umalis. Hindi nagtagal, sila na lang ang natira sa main palace. Ang totoo, may pakialam pa rin si Martin sa dignidad niya. “Tayo na lang ang natitira.” Malalim ang boses niya habang tinignan niya si Victoria ang may matatalim na mga mata. “Sabihin mo sa'kin ang totoo!”Sumimangot si Victoria. “Hindi ko alam kung anong ibig mong sabihin, tito.”“Hindi ka pa rin aamin!?” sigaw niya. “Ikaw ba ang nagpakalat ng mga larawang iyon
Nabigla si Victoria. Kasunod nito, ilang matatangkad na gwardya ang lumapit para hawakan siya sa braso at kaladkarin siya palayo. Pinagbawalan siyang lumabas ng palasyo ni Martin kaya hindi siya makakaalis nang biglaan. Sumigaw siya nang buong lakas at umalingawngaw ang pagwawala niya eleganteng pasilyo. Tinalikuran ni Martin ang tunog habang nagtatalo ang mga emosyon niya. Inabot siya nang ilang malalalim na paghinga bago kumalmang muli sa wakas. Narinig ni Alexander ang ingay na nagmula sa main palace at nagmadaling pumunta roon. Nang makarating siya, nakita niya ang mga gwardyang sapilitang nilalabas si Victoria. Nagkasalubong ang magkapatid at nasalubong ng tingin ni Alexander ang mababangis na mata ni Victoria. Sa sandaling iyon, bigla siyang kinilabutan.…Umupo si Alexander sa harapan ni Martin nang pumasok siya sa main palace. “Nandito ka pala…” Pinilit na ngumiti ni Martin. Tinatrato siya ni Alexander na parang isang puno, iniisip niyang isa siyang kanlungan sa l
Tahimik na tinitigan nang masama ni Alexander si Neil. Nakatitig pa rin si Neil at tulalang-tulala. Pinaglaruan niya ang singsing sa daliri niya. Natauhan lang siya pagkatapos nang matagal na sandali nang para bang kinausap siya ni Alexander. “Uy, anong sinabi mo?”“Wala lang.” Pinilit ni Alexander na ngumiti, “Iniisip ko lang kung dapat ko bang tanggalin ang hereditary knighthood sa hinaharap.”Nagtaka si Neil. “Bakit?”“Kung umayon ang lahat sa plano, mamanahin mo ang knighthood ni General Harris.”“Tama ka.” Tumango siya. “Ano naman ngayon?”Ngumisi si Alexander. “Iniisip ko lang na hindi makatwiran ang hereditary knighthood system. Hindi ko to pwedeng ibigay sa isang hangal, tama?”Nanlaki ang mga mata ni Neil at sinubukan niya siyang suntukin. “Hoy!”Umilag si Alexander nang inihampas ni Neil ang kamao niya. Ngumiti siya at nagsabing, “Nagpakahirap akong ihanda ang palabas na'to para sa'yo… Tapos ganito mo ko tatratuhin!”“Anong palabas?”Pumalakpak si Alexander, at
Malakas ang matatabang kamay ni Zuko. Pagkatapos hampasin ang ‘tambourine’, hinawakan niya ang sarili niyang pisngi at tumawa. “Zuko!” Hinila ni Zephyr ang mataba niyang kamay at nagpanggap na papaluin ito. “Bakit mo sinaktan ang tatay mo, bata ka. Paparusahan kita!”"Mama!"Umikot ang batang umiiyak para yakapin ang leeg ni Cordelia. Gayunpaman, hindi niya siya kinunsinti kagaya ng kadalasan. Sa halip, binaba niya siya sa lapag, hinayaan siyang umiyak, at nagpumilit na hindi siya kargahin. Hindi nagtagal, umupo siya kasama ni Zephyr. Huminto siya sa pagngiti at nagsalita habang nakatingin ng seryoso sa kanya, “Aling kamay ang pinamalo mo kay Daddy? Ipakita mo!”Nanlaki ang mata ni Zuko bago kumunot ang noo niya. Iiyak ulit siya, pero tinitigan siya ni Cordelia. “Masamang nananakit ka ng iba! Tatay mo siya. Bakit mo siya sinaktan?”"Wah…"“Aling kamay ang pinamalo mo kay Daddy? Ipakita mo sa'kin!”Napagtanto na ni Zuko kung anong nangyari ngayon. Nalaman niyang wala na si
“Parang…” Kumunot ang noo ni Cordelia at nag-aalangang nagsabi, “Parang may nakita akong dumaan dito kanina!”Tumingin si Zephyr sa pagkaalerto pero wala siyang nakitang kaduda-duda. Disente ang ekolohikal na kapaligiran sa loob ng palasyo dahil hindi naglagay ng restriksyon ang royal family sa maliliit na hayop. Palaging may mga pusang pumupuslit mula sa labas para maghanap ng pagkain o mga squirrel na tumatakbo sa puno. Pinag-isipan ito ni Zephyr at mahinang nagsabi, “Namalik-mata ka man o hindi, kailangan natin itong ipaalam kay Alexander at alertuhin siya.”“Mm, tama ka,” sumang-ayon si Cordelia. “Mas mabuti nang maging mas maingat.”Nagmadaling maglakad ang mag-asawa, pero pagdating nila sa gitna ng hardin, nakapwesto na ang lahat para sa larawan. Nakaupo si Martin sa gitna habang nasa magkabilang gilid niya sina Aurelia at Alexander. Nakasuot ng korona ang magpinsan at nakasuot nang pormal. Dagdag pa sa nakakamanghang itsura nila, hindi mapigilang isiping ganito siguro a
Dinala si Neil sa VIP ward pagkatapos niyang lumabas ng operation theater. May malaking bintana sa ward at nakaupo si Aurelia sa labas nito habang nakatingin kay Neil na nakahiga nang tahimik sa kama. Isang klase ng sakit na hindi alam ng kahit na sino ang nakatago sa ekspresyon niya. Ngayon niya naintindihan na hindi ka makakakibo sa gitna ng matinding sakit—hindk ka makaiyak, makatawa, makasalita, o makakilos. Nakaupo lang siya roon nang parang troso at pinapanood siya sa takot na may malampasan siyang isang segundo o minuto. Paulit-ulit sa utak niya ang eksena bago hinimatay si Neil. …Duguan siya at ginamit niya ang buong lakas niya para hawakan ang kamay niya bago siya bumunot ng isang diamond ring nang hirap na hirap para isuot ito sa daliri niya. “N-Nagpopropose ako…” Dumudugo rin ang bibig ni Neil at halos hindi siya marinig. “Aurelia, wag kang matakot… Hindi ako mamamatay. Papakasalan kita.”Halos wala na siyang malay at para bang nahiwaan ang puso ni Aurelia. …T
Ang singsing na hawak niya ay kapareho ng nasa daliri niya, naiiba lang ng sukat. Isa itong pares. Kung hindi lang nangyari ang aksidente… Hinawakan ni Aurelia ang dalawang singsing habang iniisip kung paano desperadong sinuot ni Neil ang singsing sa daliri niya pagkatapos mabaril. Kumirot nang matindi ang dibdib niya. “Siya…” Binuksan niya ang bibig niya sa kagustuhang magtanong, pero parang nakasara ang lalamunan niya at hindi siya makapagsabi ng kahit isang salita. Naawa si Carter sa kanya at ang nagawa niya lang ay magsabi sa kanya, “Ang balikat niya ang tinamaan ng bala, hindi isang vital organ, at nasalinan na siya ng dugo. Magigising rin siya.”“Talaga?”“Oo, sigurado ako.”“Gaano katagal?”“Uhh…” Nag-alangan si Carter. Hindi sinabi sa kanya ng pinsan niya kung gaano katagal ang kailangan niya! Imposible ito!Isang tapat na tao si Carter na may mataas na pamantayan ng edukasyon at moralidad buong buhay niya, tapos ngayon, sa pinakaunang beses, nagsinungaling siya—nags
Nagpunta sina Martin at Alexander sa detention center at nakita nila ang nababaliw na kalagayan ni Victoria mula sa bakal na rehas at tempered glass na bintana. Kumunot ang noo ni Alexander at mahinang tinanong ang prison guard, “Natignan na ba siya ng doktor?”“Oo,” sagot ng gwardya. “Kumonsulta kami sa tatlong eksperto sa psychiatry, at ang diagnosis nila ay may sakit sa pag-iisip si Princess Victoria at mayroon. Siyang sintomas ng bipolar disorder, at…”“At ano?”Dinilaan ng gwardya ang labi niya. “At sa ilalim ng propesyonal na pagsusuri, nakitang mayroong antisocial personality disorder ang prinsesa.”Nabigla si Alexander, pagkatapos ay tumingin kay Martin na nasa tabi niya na hindi rin makapaniwala. “Maaaring sa kapanganakan pa lang o sa paglaki ang sanhi ng personality disorder na ito,” paliwanag ng prison guard. “Kung kaya't ang pinakamagandang aksyon sa ngayon ay ilayo siya sa lipunan para pigilan siyang makapanakit ng iba pa.”Pagkatapos magulat, bumuntong-hininga si
Natulala sandali sila Linda at Lina, sabay na bumaling ang atensyon nila sa pinto.Nakatayo doon si Nicholas, na may suot na hindi nakakapinsalang ngiti. Kanina pa siya tumatakbo sa labas ng kwarto ng kanyang anak, bago pa man dinala ni Linda ang tray sa itaas. Siya ay nag-aalala na ang kanyang anak na babae ay hindi kumain at nasa masamang kalooban. Ang takot na mawala ang anak na babae na pinaghirapan nilang hanapin ang sumasagi sa kanya.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Siya ay isang ama, isang lalaki, at may ilang mga bagay na maaaring hindi gustong pag-usapan ng mga babae sa isang lalaki.Habang nagdadalawang isip siya ay nakita niyang paakyat na si Linda kaya mabilis siyang nagtago sa gilid. Matapos kumatok si Linda sa pinto at pumasok, inilabas niya ang kalahati ng kanyang katawan at sumilip sa loob, pinipilit ang kanyang tenga sa pakikinig.Pero habang nakikinig siya, parang may kakaiba. Bakit umiiyak ang dalawang ito?Sa pagkabalisa, kumatok si Nicho
Ngumiti si Jacob, natuwa siya sa itsura ni Abigail, wala siyang kaalam-alam sa sakit na nararamdaman ni Abigail.“Hindi natin dapat balewalain ang sprain na ‘to. Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon,” ang marahan niyang sinabi ngunit mayroong awtoridad ang kanyang tono. “Makinig ka sa’kin. Sasamahan kita!”Tumango si Abigail, ngumiti siya ng matamis habang nakasandal siya sa kanyang upuan. Pakiramdam niya ay nakalubog siya sa isang lalagyan na puno ng matamis na honey.-Kinagabihan, umuwi si Linda at agad na napansin ang problemadong ekspresyon ni Evelyn.“Anong nangyari?” Nadurog ang puso ni Linda. “Si Pammy ba?”Tumingin sa kanya si Evelyn at tumango. “Nalaman niya na may cancer si Mrs. Jenner, at…”Naalarma si Linda, tatakbo na sana siya paakyat ng hagdan, ngunit pinigilan siya ni Evelyn. “Madam, totoo ba ‘yun?”Nanatiling tahimik si Linda ng ilang sandali bago siya sumagot, “Oo.”“Sa tingin… medyo komplikado ‘to.” Kumunot ang noo ni Evelyn. “Pag-uwi niya, nagkulong
”Anong problema?” Napansin ni Jacob na may mali kay Abigail. Noong papaandarin na niya ang sasakyan, huminto siya at kabado siyang tumingin kay Abigail.‘Hindi ba komportable ang upuan? Masikip ba? Siguro hindi pasok sa standards niya ang kotse ko…”Maraming manliligaw si Abigail, lalo na ang mga mayayamang tagapagmana na hindi magdadalawang-isip na gumastos para sa kanya.Pinanghinaan ng loob si Jacob.Pagkatapos, noong sandaling iyon, napansin niya na hindi sinuot ni Abigail ang kanyang seatbelt. Nagkaroon siya ng ideya. Iyon kaya ang problema?Agad siyang lumapit at inabot niya si Abigail upang isuot ang kanyang seatbelt.Nabigla si Abigail, at kinabahan siya. Noong sandaling iyon, habang malapit sa kanya si Jacob, nalanghap niya ang preskong amoy ni Jacob na parang lavender at napansin niya ang kulay pulang bakas sa puting damit ni Jacob sa ilalim ng sikat ng araw.Noong inangat niya ang kanyang tingin at ngumiti siya pagkatapos niyang ayusin ang seatbelt ni Abigail, pakiram
Pagkatapos ay malinaw na narinig ni Lina na sabihin ng isang boses sa kabilang linya na, “Bed 35, Melissa Jones, oras na para sa gamot mo!”Agad na ibinaba ni Jesse ang tawag.Hawak ni Lina ang kanyang phone, tinititigan niya ang madilim na screen. Pakiramdam niya ay maiiyak siya, at tumulo ang mga luha pababa ng kanyang mukha.-Natapilok si Abigail sa set ngunit tiniis niya ang sakit hanggang sa huling eksena upang hindi maantala ang filming progress. Noong sumigaw ng “Cut” ang direktor, namamaga na ang kanyang paa, at hindi siya nangahas na humakbang.Naawa si Jackie kay Abigail at nakipagtalo siya sa crew, sinabi niya na hindi nila inalagaan ng mabuti ang pinakamamahal niyang artist.Hinila siya ni Abigail. “Ang sakit-sakit na ng paa ko, tapos gusto mo pang pasakitin ang ulo ko?”Agad na lumapit si Jackie upang alalayan siya at tinulungan niya siyang maglakad paalis ng set.Sa kasamaang palad, naka-schedule para sa maintenance ang kotse ngayong araw.Nauubos na ang pasensy
”Lina…” Ngumisi si Gia, nang mapansin niya ang galit sa mga mata ni Lina. Akala niya ay ang galit na ito ay nakatuon kay Linda. “Lina, nauunawaan ko na masama ang loob mo, pero isa itong seryosong bagay. Dapat mong hanapin si Mrs. Thompson para klaruhin ang bagay na ito! “Lina, sa tingin mo ba ay binalak ito ni Mrs. Thompson? Sinadya niyan itago sayo ang bagay na ito, para magdusa si Tita Melissa. At kapag nawala na ito, si Mrs. Thompson na lang ang maiiwan…”“Tapos ka na ba!?” Singhal ni Lina. Ang kape na dala ni Lina ay humulas sa kanyang mga kamay, na nalaglag at bumuhos ang mainit na kape sa likod ng paa ni Gia. Napasigaw si Gia, tumalon-talon na parang payaso. “Lina, ikaw…”“Nilinaw ko na ang sarili ko kanina.” Binitawan ni Lina ang kolyar ni Gia, na naging dahilan para matumba si Gia. “Tutulungan kitang isara yang mabaho mong bibig kung wala kang masasabing maganda!”Nanlaki ang mga mata ni Gia na may halong pagkabigla at takot sa kanyang mukha. Naniniwala siya na a
[Maraming salamat!]Sagot ni Toph: [Hindi mo kailangan maging pormal magkapatid tayo! Sana maging maganda ang iyong gabi~]Kung wala lang si Zuko sa opisina, tiyak na dinala na niya si Toph sa hardin para mag-sparring. -Makalipas ang dalawang araw, nung nasa ibaba si Lina para bumili ng. kape, ng bigla siya may nakitang pamilyar na imahe. “Lina, ang tagal nating hindi nagkita.”Nagulat si Lina, hindi maganda ang itsura ni Gia, hindi na siya kasing sigla nang gaya ng dati sa suot niyang damit at istilo. Tila mas mukha siyang pagod.Gayunpaman, may isang bagay na hindi nagbago—ang katusuhan sa kanyang mga mata.Ngumiti si Lina at sinabing, “Hindi pa naman gaanong matagal. Isang linggo pa lang ang nakakaraan mula nang matanggal ka.”“Pero hindi naging maganda ang buong linggo ko,” sabi ni Gia, at ibinaba niya ang tingin niya. Nagmukha siyang kaawa-awa dahil sa maputla niyang ekspresyon.Ngunit hindi na tinatablan ng ganito si Lina.“Gia, hindi kita pinapahirapan,” sabi ni Lina
Kumunot ang noo ni Zuko. “Ang balat mo? Yung hugis buwan?”“Oo.” Nahihiyang ngumiti si Lina. “Hindi ko kaagad sinabi sayo dahil medyo nag-aalala ako… Hindi ba karamihan ng mga lalaki ay ayaw sa mga babae na nagpapa-plastic surgery?”“Hindi naman lahat.” Marahan na hinaplos ni Zuko ang buhok ni Lina. “Ang mga lalaki ay kayang tanggapin ang lahat para sa babaeng mahal nila. Pero bakit mo nga pala pinatanggal ang balat mo?”Huminto sandali si Lina at marahan na nagsalita. “Si Gia ang kumumbinsi sa akin na ipatanggal ito. Sinabi niya sa akin na… yung balat sa bewang ko ay hindi maganda at naapektuhan nito ang itsura ko sa ilang mga damit.“Sa totoo lang, wala akong kamuwang-muwang noon.” Humagikgik siya. “Ibig kong sabihin, gaano ba ako kadalas magsusuot ng damit na kita ang tiyan at bewang ko? Mahalaga ba talaga kung hindi ito maganda sa paningin!? Pero nagpadala ako at nakinig sa kanya at pinatanggal ko ang balat ko.”Dumilim ang tingin ni Zuko. Matagal na nakausap ni Gia si Melvi
Inakala ni gia na si Jacob, dahil sa wala itong karanasan na makipag-date, ay walang alam at hindi siya tatratuhin ng maayos. Kaagad niyang napagtanto na ginamit niya ang pagiging mautak niyang abogado sa kanilang relasyon, ayaw nga rin siya bigyan ng tsokolate nito. Kung kaya nauwi siya kay Tobias. Yun nga lang…Huminga ng malalim is Gia. Lahat ng mga lalaki ay hindi maaasahan. Nagtataka siya kung bakit may maasahan na lalaki si Lina habang kahit si Renee, na maituturing na kahihiyan, ay may nag-aalaga sa kanya. Kinuyom ni Gia ang kanyang mga kamao sa galit na nagliliyab sa kanyang magata na parang apoy. -Pasado 10 na ng gabi, at hanggang ngayon ay nakasubsob pa rin si Lina sa pag-aaral sa isang disenyo sa kanyang opisina. Nag-unat siya at napansin niya na nakangiti sa kanya si Renee, at sinesenyasan siya gamit ng mga mata nito. At doon napansin ni Lina na nakapasok na pala si Zuko ng hindi niya napapansin. Napasinghap siya ng mahina at sinuntok ito ng mahina. “Paano mo nag
Napasinghap si Gia, bakas sa kanyang mga mata ang pinaghalong galit at takot habang nakatingin siya kay Linda. Saka naman lumapit ang driver ng mga Thompson at tumayo sa harapan nila. Tiningnan ni Linda si Gia ng nakangiti an puno ng panlilibak."Mm! Mmph!"Ng bigla, isang kakaibang tunog ang nanggaling sa kanilang likuran. Lumingon si Linda at nakita niya ag isang lalaki na may balot ang ulo, na pagewang gewang papunta sa kanila habang umaalog ang malaking katawan nito. Nagulat si Linda ngunit napansin niya na parang may kakaiba sa ekspresyon ni Gia. Ang lalaking balot na balot ang ulo ay nagawang ibuka ang ang bahagi ng kanyang bibig at magalang silang binati. Yumuko siya at sinabi, “Mrs. Thompson, ako nga pala si tobias Chambers. Isang karangalan para sa akin ang makita kayo dito!”“Ano naman ang maganda tungkol sa makita mo ako sa ospital?” Tanong ni Linda.“Kasi…” tumigil si Tobias. Binulong ng driver kay Linda, “Siya ang manager ng film studio project at ang punong abala