Nabigla si Victoria. Kasunod nito, ilang matatangkad na gwardya ang lumapit para hawakan siya sa braso at kaladkarin siya palayo. Pinagbawalan siyang lumabas ng palasyo ni Martin kaya hindi siya makakaalis nang biglaan. Sumigaw siya nang buong lakas at umalingawngaw ang pagwawala niya eleganteng pasilyo. Tinalikuran ni Martin ang tunog habang nagtatalo ang mga emosyon niya. Inabot siya nang ilang malalalim na paghinga bago kumalmang muli sa wakas. Narinig ni Alexander ang ingay na nagmula sa main palace at nagmadaling pumunta roon. Nang makarating siya, nakita niya ang mga gwardyang sapilitang nilalabas si Victoria. Nagkasalubong ang magkapatid at nasalubong ng tingin ni Alexander ang mababangis na mata ni Victoria. Sa sandaling iyon, bigla siyang kinilabutan.…Umupo si Alexander sa harapan ni Martin nang pumasok siya sa main palace. “Nandito ka pala…” Pinilit na ngumiti ni Martin. Tinatrato siya ni Alexander na parang isang puno, iniisip niyang isa siyang kanlungan sa l
Tahimik na tinitigan nang masama ni Alexander si Neil. Nakatitig pa rin si Neil at tulalang-tulala. Pinaglaruan niya ang singsing sa daliri niya. Natauhan lang siya pagkatapos nang matagal na sandali nang para bang kinausap siya ni Alexander. “Uy, anong sinabi mo?”“Wala lang.” Pinilit ni Alexander na ngumiti, “Iniisip ko lang kung dapat ko bang tanggalin ang hereditary knighthood sa hinaharap.”Nagtaka si Neil. “Bakit?”“Kung umayon ang lahat sa plano, mamanahin mo ang knighthood ni General Harris.”“Tama ka.” Tumango siya. “Ano naman ngayon?”Ngumisi si Alexander. “Iniisip ko lang na hindi makatwiran ang hereditary knighthood system. Hindi ko to pwedeng ibigay sa isang hangal, tama?”Nanlaki ang mga mata ni Neil at sinubukan niya siyang suntukin. “Hoy!”Umilag si Alexander nang inihampas ni Neil ang kamao niya. Ngumiti siya at nagsabing, “Nagpakahirap akong ihanda ang palabas na'to para sa'yo… Tapos ganito mo ko tatratuhin!”“Anong palabas?”Pumalakpak si Alexander, at
Malakas ang matatabang kamay ni Zuko. Pagkatapos hampasin ang ‘tambourine’, hinawakan niya ang sarili niyang pisngi at tumawa. “Zuko!” Hinila ni Zephyr ang mataba niyang kamay at nagpanggap na papaluin ito. “Bakit mo sinaktan ang tatay mo, bata ka. Paparusahan kita!”"Mama!"Umikot ang batang umiiyak para yakapin ang leeg ni Cordelia. Gayunpaman, hindi niya siya kinunsinti kagaya ng kadalasan. Sa halip, binaba niya siya sa lapag, hinayaan siyang umiyak, at nagpumilit na hindi siya kargahin. Hindi nagtagal, umupo siya kasama ni Zephyr. Huminto siya sa pagngiti at nagsalita habang nakatingin ng seryoso sa kanya, “Aling kamay ang pinamalo mo kay Daddy? Ipakita mo!”Nanlaki ang mata ni Zuko bago kumunot ang noo niya. Iiyak ulit siya, pero tinitigan siya ni Cordelia. “Masamang nananakit ka ng iba! Tatay mo siya. Bakit mo siya sinaktan?”"Wah…"“Aling kamay ang pinamalo mo kay Daddy? Ipakita mo sa'kin!”Napagtanto na ni Zuko kung anong nangyari ngayon. Nalaman niyang wala na si
“Parang…” Kumunot ang noo ni Cordelia at nag-aalangang nagsabi, “Parang may nakita akong dumaan dito kanina!”Tumingin si Zephyr sa pagkaalerto pero wala siyang nakitang kaduda-duda. Disente ang ekolohikal na kapaligiran sa loob ng palasyo dahil hindi naglagay ng restriksyon ang royal family sa maliliit na hayop. Palaging may mga pusang pumupuslit mula sa labas para maghanap ng pagkain o mga squirrel na tumatakbo sa puno. Pinag-isipan ito ni Zephyr at mahinang nagsabi, “Namalik-mata ka man o hindi, kailangan natin itong ipaalam kay Alexander at alertuhin siya.”“Mm, tama ka,” sumang-ayon si Cordelia. “Mas mabuti nang maging mas maingat.”Nagmadaling maglakad ang mag-asawa, pero pagdating nila sa gitna ng hardin, nakapwesto na ang lahat para sa larawan. Nakaupo si Martin sa gitna habang nasa magkabilang gilid niya sina Aurelia at Alexander. Nakasuot ng korona ang magpinsan at nakasuot nang pormal. Dagdag pa sa nakakamanghang itsura nila, hindi mapigilang isiping ganito siguro a
Dinala si Neil sa VIP ward pagkatapos niyang lumabas ng operation theater. May malaking bintana sa ward at nakaupo si Aurelia sa labas nito habang nakatingin kay Neil na nakahiga nang tahimik sa kama. Isang klase ng sakit na hindi alam ng kahit na sino ang nakatago sa ekspresyon niya. Ngayon niya naintindihan na hindi ka makakakibo sa gitna ng matinding sakit—hindk ka makaiyak, makatawa, makasalita, o makakilos. Nakaupo lang siya roon nang parang troso at pinapanood siya sa takot na may malampasan siyang isang segundo o minuto. Paulit-ulit sa utak niya ang eksena bago hinimatay si Neil. …Duguan siya at ginamit niya ang buong lakas niya para hawakan ang kamay niya bago siya bumunot ng isang diamond ring nang hirap na hirap para isuot ito sa daliri niya. “N-Nagpopropose ako…” Dumudugo rin ang bibig ni Neil at halos hindi siya marinig. “Aurelia, wag kang matakot… Hindi ako mamamatay. Papakasalan kita.”Halos wala na siyang malay at para bang nahiwaan ang puso ni Aurelia. …T
Ang singsing na hawak niya ay kapareho ng nasa daliri niya, naiiba lang ng sukat. Isa itong pares. Kung hindi lang nangyari ang aksidente… Hinawakan ni Aurelia ang dalawang singsing habang iniisip kung paano desperadong sinuot ni Neil ang singsing sa daliri niya pagkatapos mabaril. Kumirot nang matindi ang dibdib niya. “Siya…” Binuksan niya ang bibig niya sa kagustuhang magtanong, pero parang nakasara ang lalamunan niya at hindi siya makapagsabi ng kahit isang salita. Naawa si Carter sa kanya at ang nagawa niya lang ay magsabi sa kanya, “Ang balikat niya ang tinamaan ng bala, hindi isang vital organ, at nasalinan na siya ng dugo. Magigising rin siya.”“Talaga?”“Oo, sigurado ako.”“Gaano katagal?”“Uhh…” Nag-alangan si Carter. Hindi sinabi sa kanya ng pinsan niya kung gaano katagal ang kailangan niya! Imposible ito!Isang tapat na tao si Carter na may mataas na pamantayan ng edukasyon at moralidad buong buhay niya, tapos ngayon, sa pinakaunang beses, nagsinungaling siya—nags
Nagpunta sina Martin at Alexander sa detention center at nakita nila ang nababaliw na kalagayan ni Victoria mula sa bakal na rehas at tempered glass na bintana. Kumunot ang noo ni Alexander at mahinang tinanong ang prison guard, “Natignan na ba siya ng doktor?”“Oo,” sagot ng gwardya. “Kumonsulta kami sa tatlong eksperto sa psychiatry, at ang diagnosis nila ay may sakit sa pag-iisip si Princess Victoria at mayroon. Siyang sintomas ng bipolar disorder, at…”“At ano?”Dinilaan ng gwardya ang labi niya. “At sa ilalim ng propesyonal na pagsusuri, nakitang mayroong antisocial personality disorder ang prinsesa.”Nabigla si Alexander, pagkatapos ay tumingin kay Martin na nasa tabi niya na hindi rin makapaniwala. “Maaaring sa kapanganakan pa lang o sa paglaki ang sanhi ng personality disorder na ito,” paliwanag ng prison guard. “Kung kaya't ang pinakamagandang aksyon sa ngayon ay ilayo siya sa lipunan para pigilan siyang makapanakit ng iba pa.”Pagkatapos magulat, bumuntong-hininga si
Hindi na ngayon. May gustong pumatay sa kanya, kaya dapat ganun din ang hilingin ni Alexander para sa taong yun!Huminga nang malalim si Alexander at mapait na tumawa. Iniisip niya kung naging masamang tao ba siya. Iyon nga lang, kapag nawalan ng kinang ang kabaitan, hindi lang sarili niya ang masasaktan kundi pati ibang tao.“K-Kamahalan!” Nanlaki ang mga mata ng prison guard nang nakita niya si Alexander at nataranta siyang yumuko. Pinigilan siya ni Alexander at mahinang nagtanong, “Kailangan niya bang magpatingin sa doktor at uminom ng gamot para rito?”“Ang totoo…” Kumurap ang prison guard. “Hindi nagbigay si King Martin ng utos para rito kaya walang doktor o medikasyon para sa kanya. “Gusto mo bang ihanda ko to para sa kanya, Kamahalan?”Gustong kunin ng prison guard ang pagkakataon para ipakita ang galing niya, ngunit hindi inaasahang tinaas ni Alexander ang kamay niya at mahinang nagsabi, “Dahil hindi siya hinanapan ng tito ko ng doktor, pabayaan mo na. Ayaw ko ng dagd