3

“Mr. Manzano.” Napahinto bigla si Mr. Perez. Sa mundo ng negosyo, may pangalan at impluwensiya siya—pero kahit anong taas ng lipad niya, hindi puwedeng hindi kilalanin si Ethaniel. “Bakit ka narito?”

Ni hindi man lang nilingon ni Ethaniel si Mr. Perez. Ang mga mata niya ay diretsong nakatingin kay Giselle  na noon ay umiiyak at nanginginig pa.

Siya ‘yong babaeng umiiyak sa mga bisig ko kagabi...

Bigla na lang niyang itinaas ang kamay at sinampal si Mr. Perez nang sobrang lakas.Diretsong bumagsak sa sahig si Mr. Perez, at sa lakas ng tama, may lumipad pang ngipin nito, may bahid pa ng dugo.

Ang pamilya nina Giselle  ay nanlumo sa takot. Hindi makapagsalita, hindi makagalaw.

May ngisi sa labi si Ethaniel—bahagyang matalim, may halong pangungutya. “Babae ko ‘yan. At ikaw, naglakas-loob kang hawakan siya?”

Gulantang si Mr. Perez, hawak-hawak ang duguang bibig, halos hindi na maintindihan ang sinasabi. “Mr. Manzano, hindi ko alam... hindi ko po alam na babae n’yo siya... wala pa naman pong nangyari... please, patawarin n’yo ako...”

Hindi naniwala si Ethaniel. Binalingan niya si Giselle. “Totoo ba?”

Nakanganga at namumula si Giselle . Parang hindi pa rin makapaniwala sa mga nangyayari. “Hindi po... wala pong nangyari sa’min...”

“Lumayas ka!” malamig at matigas ang boses ni Ethaniel.

“Salamat po! Salamat, Mr. Manzano!” Nagpagapang palabas si Mr. Perez, hindi na nagawang tumayo nang maayos sa hiya at takot.

Ang pamilya naman nina Giselle  ay nagkatinginan, hindi alam kung anong gagawin.

Yumuko si Ethaniel para tulungan si Giselle  na makatayo. Dahan-dahang pinunasan ng mga daliri niya ang luha sa pisngi ng dalaga. “Don’t cry,” mahinang sabi niya, malalim ang boses na parang alon na nakapapawi ng takot. “I’m here now. No one will dare touch you again.”

Namula ang mukha ni Giselle . Hindi makatingin nang diretso. “You know me?” mahina niyang tanong.

“Last night...” Bahagyang lumambot ang tinig ni Ethaniel. “Moro Hotel, Room 7203. You and I... remember?”

“Ha?” Napalunok si Giselle . Last night? Sa Moro Hotel? Kami?

Nanlaki ang mata ng buong pamilya. May napagtanto sila.

Hindi nagsinungaling si Katrice. Totoo ngang pumunta siya kagabi. Pero mukhang hindi rin nakita ni Ethaniel ang mukha niya! Akala niya si Giselle  ang kasama niya.

Kinabahan at kinilig si Giselle. Hawak ang dibdib, tinig na nanginginig, “S-Sino po ba talaga kayo?”

Ngumiti si Ethaniel, malamig at matapang, “Ethaniel Manzano.”

Napasinghap ang tatlo.

Sa buong Bicol, sino ang hindi nakakakilala sa pangalang ‘yon? Presidente ng Manzano Group, pinakamakapangyarihan sa buong siyudad. Tahimik, mailap sa media, pero ngayon, kaharap nila—bata, guwapo, at makapangyarihan.

Namula lalo si Giselle. Bumilis ang tibok ng puso. Ito na ang pagkakataon ko... Akala niya ako ang babae kagabi, edi ako na nga!

Ngumiti si Giselle , kunwa’y nahihiya. “Na-wrong room po ako kagabi... kayo po ba talaga ang—”

“Hindi na mahalaga,” sabat ni Ethaniel. Tinitigan siya. “You’re mine now. And I need a wife. Let’s get married.”

Parang nabingi ang paligid. Tumigil ang mundo.

Hindi makapaniwala ang tatlo. Masyado yatang mabilis. Masyado yatang maganda para totoo.

Nakita ni Ethaniel na hindi makasagot si Giselle , kaya tinaasan niya ng kilay. “Why aren’t you answering? Don’t you want to?”

“Gusto ko!” Halos mapasigaw si Giselle . Nakatungo siya, pero hindi maitago ang tuwa sa tinig niya. “I do.”

Tumango si Ethaniel, kontento sa sagot. “I’ll handle the wedding. Just wait and be my bride.”

“Okay po,” sagot ni Giselle , pa-cute ang boses, sabik sa bagong kapalaran.

Hindi lang siya—pati ang mga magulang niya ay halos maiyak sa tuwa. Magiging asawa siya ng Manzano! Kayamanan, kapangyarihan, kasikatan—lahat ‘to sa kanila na.

***

Sa kabilang banda, nakarating si Katrice sa bahay ng mga Manzano. Maingat na ibinalik ni Jaime ang jade bracelet sa kahon, saka itinulak pabalik kay Katrice. “Ibalik mo na sa bag mo. Para talaga ‘yan sa’yo.”

“Opo, Mr. Manzano.”

“Mr. Manzano pa rin?” Napabuntong-hininga si Jaime. “Noong iniligtas ako ng mama mo, ibinigay ko ang bracelet na ‘yan bilang tanda ng pasasalamat. Kasabay n’yan, pinagkasunduan namin ang kasunduan n’yo ni Ethaniel. Ang tagal n’yong nawala. Hindi ko alam na sumakabilang-buhay na pala ang mama mo. Mabuti na lang at nahanap ka rin sa wakas.”

Tinitigan niya si Katrice, may lungkot pero may tuwa rin sa mata. “Malaki ka na. Panahon na para mag-asawa. Kaya ngayon, tatawagin mo na akong lolo?”

Hindi makapagsalita si Katrice.

Bago pumanaw ang kanyang ina, sinabi nito sa kanya ang tungkol sa kasunduan sa kasal—ngunit malinaw rin nitong ipinaalala na huwag itong seryosohin. Hinding-hindi niya kailangang ipilit ang sarili para lang makabayad ng utang na loob.

Hindi siya pumunta ngayon para sa kasunduan. Nais lang niyang humiram ng pera para sa pagpapagamot ng kanyang kapatid.

Niligtas ng kanyang ina si Jaime noon. Malamang ay papahiramin siya ng mga ito. Babayaran niya rin naman ito balang araw. Kung hindi lang talaga siya desperado, hinding-hindi siya pupunta sa mansyon ng mga Manzano para humiram ng pera.

Saglit siyang nag-isip at dahan-dahang nagsalita. “Sir, hindi po ako nandito ngayon para sa—”

Biglang may mga yabag ng sapatos na narinig mula sa labas.

Napangiti si Jaime. “Ethaniel is back!”

Dahil nangako siya sa lolo niya na uuwi siya, hindi na siya nagtagal sa pamilya Basco. Matapos ang usapan tungkol sa kasal, bumalik agad siya sa Daraga. Nais din niyang sabihin kay lolo ang magandang balita para sumaya ito.

Habang papasok siya, bakas sa kanyang mukha ang maaliwalas na disposisyon. Ang postura niya’y maayos, matangkad, at napakakisig.

“Grandpa, I’m back. Sasamahan na kita kumain at mag-chess…”

Bigla siyang natigilan sa pagsasalita.

Nakita niya si Katrice.

Ang babae’y payat, maputi, at halos walang bahid ng kapintasan ang ganda ng mukha. Sobrang perpekto na parang iginuhit.

Masaya siyang tinapik ni Jaime.

“Ethan, siya ang fiancée mo—si Katrice. Maghanda ka na, pakasalan mo na siya.”

Nahihiyang tumayo si Katrice at magalang na tumango. “Hello po.”

Biglang lumamig ang ekspresyon ni Ethaniel. Ang saya sa kanyang mukha ay nawala na parang bula.

Naala niya ang sinabi ng matanda noon na magiging  fiancée niya.

Kung dumating lang sana siya ilang araw nang mas maaga, baka napilitan pa siyang sundin ito para sa kaligayahan ng lolo niya.

Pero ngayon, may Giselle na siya. Siya ang babaeng naging kanya noong gabing ‘yon. Siya rin ang pinangakuan niya ng kasal. Hindi niya ito basta pwedeng talikuran.

Para sa kanya, wala nang puwang ang iba.

Saglit siyang tumingin kay Katrice at mariing nagsalita, “Grandpa, I can’t marry her.”

Napakunot-noo si Jaime. “Ano’ng sinabi mo?”

“Grandpa, may napili na akong babaeng pakakasalan.”

“Kalokohan!” sigaw ng matanda, halatang hindi matanggap ang sinabi ng apo.“Nonsense!”

Bumigat ang tono ni Ethaniel. “I’m not joking. Hindi ko siya pakakasalan.”

Lumingon siya kay Katrice—matigas at malamig ang tingin. “You actually believed in that marriage agreement?”

“Tumigil ka! You're going to make me lose my temper!” sigaw ni Jaime habang hawak-hawak ang dibdib, hirap na hirap sa paghinga. “Paano ba kita pinalaki? I taught you to always repay kindness and honor your words! Gusto mo ba akong gawing walang utang na loob sa huling mga taon ko?”

“Agh…” Biglang nanikip ang dibdib ng matanda, napapikit at biglang bumagsak.

“Grandpa!”

“Mr. Manzano!”

Agad siyang dinala sa ospital. Matapos ang emergency treatment, nailipat na siya sa ward.

Pagkatapos maayos ang kalagayan ni Jaime, bumalik si Ethaniel sa lobby ng ospital kung saan naroon si Katrice.

Nakatayo si Katrice, halatang kinakabahan at balisa.

“Kamusta na po si Mr. Manzano?”

“Maayos,” maikling sagot ni Ethaniel, halatang hindi maganda ang pakiramdam.

“Buti naman po kung gano’n…”

Alam ni Katrice na hindi siya gusto ng lalaki. Kaya agad siyang nagsalita.

“Pakisabi po kay Mr. Manzano na hindi po talaga ako pumunta para sa kasunduan sa kasal.”

Hindi niya inaasahan na mauuwi sa atake si Jaime dahil sa pagpipilit nito sa kasal. Lalong wala na siyang mukhang ihaharap para humiram ng pera.

“Since maayos na po ang kalagayan niya, aalis—”

Hindi pa siya natatapos magsalita nang putulin siya ni Ethaniel. Mabigat at malamig ang tingin nito.

“So what? You cause trouble and now you think you can just walk away?”

Kung hindi dahil sa kanya, hindi sana inatake si Grandpa. Alam niyang mahal ng matanda ang salita at utang na loob. At hindi niya hahayaang manganib ang buhay nito.

May malamig na ngiti si Ethaniel sa mga mata niya. “Gusto mo bang sabihin na pababayaan kong mamatay ang lolo ko sa sama ng loob? The marriage will proceed.”

Napamaang si Katrice.

Automatic na gusto sana niyang tumanggi, pero parang naubusan siya ng salita. Paano nga ba siya tatanggi?

Kung hindi siya pumunta sa Manzano residence, hindi sana inatake ang matanda…

Nakatitig si Ethaniel sa kanya. “Let’s make a deal. Pumayag ka na magpakasal—for Grandpa’s sake. Pero sa papel lang. Walang pakialaman. Once he recovers, we’ll divorce.”

Isang kasunduang kasal. Naitindihan iyon ni Katrice.