SCARLETT “Hey, you okay?” Napalingon ako kay Night saka marahang tumango. Sino kaya ‘yon? Magaling magtago hindi ko man lang makita kung nasaan ito. “Let’s go to the second floor. Magmasid tayo doon.” “Sige.” Sagot ko kay Night saka namin tinahak ang patungo sa second floor ng bar. Ilang minuto rin kaming paikot-ikot sa taas bago kami nakapag desisyon na bumaba na dahil wala naman kaming napansin na kahina-hinala sa mga VIP rooms sa taas. Sunod naming binabay ang mga corner na walang CCTV ng bar pero wala rin kaming napansin. Hanggang sa dumako kami sa daan patungo sa likod ng bar. Balak na sana naming silipin ang likod ng bigla kaming napatigil ng marinig ang nagmamadaling kilos ni Sapphire sa earpiece. ‘Doc! ano po ang balita sa mga kaibigan ko?’ Nanlaki ang mga mata ko saka bumaling kay Night na ganun rin ang reaksyon, Sumenyas siyang gumilid muna kami. Dumagundong ang kaba sa aking dibdib habang hinihintay ang sasabihin ng doktor. ‘The patient’s is now
“Guys!” Sigaw ni Sapphire. “Yes, why?” Sagot ko habang inaayos ang kinuhang baril. Binalik ko naman sa holster ang sarili kong baril. “Mawawala ako ng ilang minuto dahil nilipat na sila Gunner sa kwarto nila. Ililipat ko lang ang gamit ko doon. Give me 10 to 15 mins. Kaya niyo ba?” “Yeah, don’t worry about us. Go.” Sambit ko saka lumabas sa pinag tataguan saka nakipagbarilan ulit. Ganun din naman ang ginawa ni Night. Habang nakikipag barilan ay nilingon ko ang mga bodyguards at ang lalaki. Sinenyasan ko silang umalis na. Nakakaunawang tumango ang mga ito at mabilis na naglakad palayo dala ang briefcase na sa tingin ko naglalaman ng pera o mga importanteng dokumento, kaya gustong gusto makuha nila Ishida ng ganun kadali. Tss, mga h@yop talaga. Balak pa sanang habulin ng mga tauhan ni Ishida ang mga ito ng paputukan namin sila at walang awang pinagbabaril. Nagsigawan ang kalaban habang pinauulanan din kami ng bala. Agad kaming nagtago. Tsk, “Night, may bala ka pa?”
Just like a while ago, we tried to reduce their numbers. We let them waste the bullets in their guns. It would be difficult to fight them at long range. Besides, we're out of bullets ourselves, so we needed to distract them as much as possible to waste their bullets uselessly. Para mano-mano ang maging laban. Once we had reduced their numbers and they ran out of bullets, they drew their weapons from their backs: daggers and kunai. Tss. Binalik ko ang sariling baril sa holster saka kinuha ang dagger. May natitira pang isa o dalawang bala sa aking baril kaya binalik ko ito sa lagayan magagamit ko pa ito mamaya. Sumugod kami ni Night sa mga ito. Habang nakikipag laban ay panaka naka akong sumisilip sa kinaroroonan ni Lucien para tignan kung may nakapansin ba dito. Habang nakikipag laban din ako ay umuurong ako palapit sa pwesto niya. Nang lumingon ako ulit sa gawi ni Lucien ganon na lang ang panlalaki ng mga mata ko ng makitang may isang lalaking patungo sa box kung saan na
My whole body was trembling while waiting for the results of Lucien's CT scan. My brother had taken him there earlier. Thankfully, he was here; otherwise, I wouldn't know what to do. Lucien was attended to quickly because of my brother. Kabadong kabado na ako dahil putlang putla na si Lucien kanina, sobrang dami ng dugo ang nawala sa kanya. Buti na lang mabilis magmaneho si Thunder. When the door to the CT scan room opened, I immediately went there to ask my brother. “Kuya, how is he? What's the result?” I asked nervously. “He has an epidural hematoma. He needs surgery now. We'll talk later, Scar. Right now, I need to save his life.” Seryoso at nagmamadaling sabi nito. “Please, Kuya, do everything you can.” Umiiyak kong sambit. “Stop crying and pray for him. Iyon ang dapat mong gawin. I need to go to the operating room now. He's lost a lot of blood. This is a very serious head injury. I'll go ahead.” I couldn't respond as he hurried into the operating room. Sumunod nam
“How is he, kuya? How did the surgery go? Was it successful?” Kinakabahan kong tanong. Seryoso akong tinitigan ng kapatid ko, mas lalo akong kinahaban dahil ang tagal niyang sumagot. D*mn. Don’t tell me may nangyari? “Kuya, sagutin mo ako.” “Ligtas na siya,” Napaiyak ako saka niyakap si kuya dahil sa sinabi niya. Ang kabang nararamdaman ko ay unti unti ng nawala, gumaan na ang aking dibdib sa balitang ligtas na ang lalaking mahal ko. “Thank you...Thank you for saving him. ” “Hush.. kumalma kana at ayusin ang sarili mo.” Masuyong bulong niya. Oh lord, salamat po. Salamat dahil pinakinggan mo ang panalangin ko. “Doc.” Seryosong tawag ni Sir Aidan sa kapatid ko. Inalis naman ni Kuya ang pagkakayakap ko sa kanya saka magalang na hinarap ang ama ni Lucien. “Hello sir, I am Doctor Santillan. Are you the patient's father?” “Yes, How’s my son?” “He is safe now Sir, and he will be moved to a private room. Can I talk to you in my office? I have more to say about th
***** “So what happened? Why did it come to this? Is that the man Daddy mentioned that you were watching over?” Tanong agad ni Kuya ng matapos akong makapag bihis. Inabutan niya ako ng tubig saka ako naupo sa mahabang sofa na nandito sa kanyang opisina. “Yes, ang misyon ko ay protektahan siya kaso in the end siya ang promotekta sa akin.” Malungkot kong sagot. Napatango-tango naman ang kapatid ko. “Based on what I saw, may something pa. Hindi kita nakitang ganun mag-alala ng sobra sa ibang tao. Tell me, are you in love with him? You were so worried earlier. You couldn't even take care of yourself because of your concern for that guy.” Hindi agad ako naka-kibo. Hindi naman kasi talaga ako ganito. “Okay, I get it. Silence means yes. Finally, you felt it too. I thought you were going to grow old single. I thought your world would only revolve around your work.” Nakakaintinding turan ni kuya. Bumuga ako ng hangin saka sumandal, Well dati naman talaga sa trabaho ko lang umii
“Kahit hindi kayo umamin sa aking dalawa, alam kong may nararamdaman kayo sa isat isa. Nakikita ko 'yun kay Lucien. At kanina nakita ko din 'yun sa’yo, nakita ko kung paano ka mag-aalala sa kanya. Sorry Louise. Hindi ko inisip ang mga mararamdaman niyo. Hindi ko din inisip ang mga ginawa mo para sa aming pamilya. Natakot ako na baka mas lalong mapahamak si Lucien kapag mas naging malapit kayo sa isat isa...” “..Because of my decision, my son ended up in more danger. Mas malala pa ang nangyari. Hindi ko akalain na gagawin niya ang lahat para sa‘yo. Siguro natakot na siya sa tuwing aalis ka sa mansyon ay ilang araw kana naman mawawala. Ayaw na niya mangyari ‘yun. Feeling niya hindi mo na siya babalikan pa.” “ Forgive me, Louise, you did nothing wrong... I am the one to blame for all of this. From now on, I will let you both be. I won't interfere with you two anymore. I will let my son make his own decisions about his love life.” Tipid akong ngumiti, Alam kong totoo at sincere
Despite the pain, I forced myself to step closer to where they were. All my excitement vanished just like that. Lucien's forehead furrowed even more. I looked at him from head to toe. D*mn it. Is this what my brother is talking about? Ito na ang side effect ng surgery.. Him having Amnesia… Binigyan naman ako ng daan ni Sir Aidan, Lumayo ito ng kaunti para makalapit ako sa kanyang anak, Ramdam ko rin ang titig na binibigay niya sa akin. Si Crystal naman ay umurong lang ng konti. I wanted to hug him, I missed him so much, but I restrained myself. He might get startled and it could affect him. I lifted my trembling hand and held his hand to shake hands, then I smiled. “Hello, Sir Lucien. I'm Louise Hermosa, the personal bodyguard assigned to you by your father, I've been your bodyguard for several months now.” I said with a smile, though in truth, I wanted to cry. I struggled to keep my voice from trembling and cracking. “Louise!” Gulat na sambit ni Sir Aidan. B