"Anong palagay mo sa akin? Bobo? At mapapaikot mo ako sa mga kasinungalingan mo?" Napatitig ako sa mata nitong titig na titig din sa akin."Sir...""Huwag ka nang magsalita! Hindi ko na kailangan ang paliwanag mo. Hindi mo ba naisip na baka nag-aalala sa 'yo ang nanay mo? Hindi mo ba naisip na kaya ayaw ka nilang pagtrabahuhin ay dahil gusto lang nilang huwag kang malayo sa kanila?" Napakunot ang noo ko sa sinabi ni sir. Ano bang ibig niyang sabihin?"A-ano po iyon sir? Ano pong—" natigilan ako ng bigla niya akong bulyawan."Itigil mo na ang kasinungalingan mo! Tumakas ka sa probinsya ninyo dahil hindi sang-ayon ang nanay mo na magtrabaho ka! Puwede ba Affy! Sa susunod sabihin mo na lang sa akin ang totoo? Paano kita pagkakatiwalaan kung ngayon palang nagsisinungaling ka na? Tsk!" Tumalikod na ito at padabog na umakyat sa hagdan. Naiwan akong nakatulala at napapaisip. Akala ko, alam na ni sir na tumakas ako para takasan ang pakakasalan ko. Bigla akong natawa at napakamot sa ulo. Ma
Nang masigurado na wala na ang mga naghahanap ay saka nag-doorbell si Lyn. Pero hindi ko ito pinagbuksan, dahil sa takot kong si Daddy pa rin iyon. Nagkulong na ako sa kuwarto at hindi nagpakalabas-labas. Umiyak ako nang umiyak hanggang sa mapagod. Sa kabilang banda."Kumusta pare? Dinalaw mo ba ang Tatay mo sa libingan?" natatawang tanong ni Miguel.Napakunot-noo si Reyman at napapailing na ininom ang alak. Tumawa nang pagak si Miguel. "Hanggang ngayon ba, nagkikimkim ka pa rin nang galit sa Ama mo? Common bro, hindi nakakatulong sa 'yo iyan! You only to do para sumaya ka na is to accept the past. Hindi mo maibabalik pa ang lahat." "Stop nonsense topic bro, mas hindi ka nakakatulong sa akin!" iritang saad niya.Kahit hindi pa patay ang Daddy niya. Itinuturing niyang patay na ito sapagkat hindi pa niya kayang patawarin ang Ama niya sa mga nagawang kasalanan sa kanila ng Mommy niya. Hindi pa siya handang tanggapin ulit ito sa buhay niya. At sa ngayon naman ay wala siyang balita sa k
Tumango ito bago nagpasyang umalis nang kuwarto ko. Napabuntong-hininga ako matapos na mawala sa harapan ko si sir, medyo kumalma na ako dahil hindi pa niya alam ang lahat. Alam kong darating ang oras na sasabihin iyon ni Lyn, sana naman manatiling tahimik si Lyn. Pagpasok ni Reyman sa kuwarto niya ay isinara niya agad ang pinto. Bago naupo sa kama at saglit na nag-isip. Oo, hindi siya naniniwala na walang problema si Affy, dahil hindi siya manhid para hindi maramdaman iyon. Napatingin siya sa kamay niya at naalala niya ang nakalipas. Nang yakapin siya ni Affy ay iba ang naramdaman niya, medyo nainis pa siya nang matapos ang tagpong iyon at lumayo na sa kanya si Affy. Gusto sana niyang gantihan ito nang yakap pero ayaw naman niyang mag-isip ito nang kung ano sa kanya. Hindi niya magagawang gumawa ng masama kay Affy lalo na at dadalawa lang sila sa bahay niya. Kinabukasan; Nakarinig muli ako nang doorbell sa labas nang bahay. Kasalukuyan akong nasa sala noon at nagpupunas nang mg
"Sir?" sambit ko."Sinungaling ka rin talaga no!" anito na umarko pa ang kilay. Bigla akong kinabahan, sinabi na yata ni Lyn ang lahat."Sir..." napatungo ako. "Hindi mo naman kailangang bolahin si Lyn para lang magpa-impress. Dapat nga, sinabi mo ang totoo," anito na sadyang kinugulat ko. Nagtaka ako, akala ko'y alam na niya ang lahat. Iyon pala ay sa ulam ang tinutukoy ni sir, napangiti akong bigla. At ganoon din si sir sa akin. Ang guwapo talaga niya kapag nakangiti.Napabuntong-hininga ito, bago kumuha nang baso at nagtimpla nang kape. Sa 'di kalayuan, tanaw pala kami ni Lyn na nagngingitian, kaya ngitngit na ngitngit 'to sa galit."Talagang sinusubukan ako nang babaeng 'to ah!" bulong ni Lyn.Lumabas na nang kusina si Reyman at naupong muli sa sofa. Hindi niya gustong paasahin si Lyn, pero hindi rin niya 'to maitaboy."Reyman, may gusto ka ba sa katulong mo?" tanong ni Lyn. Natigilan si Reyman sa tanong nito.Tumingin si Reyman, tinitigan si Lyn bago muling bumaling sa tv. "Com
"Ano bang problema Affy? Bakit madalas kong maramdaman na napakalungkot mo. Bakit hindi mo sabihin sa akin ang nararamdaman mo't dinadaan mo na lang sa iyak? May problema ba sa pamilya mo? May nararamdaman ka bang kalungkutan? Bakit ba gusto kong malaman kung bakit ka nagkakaganyan?" Kinuyom ni Reyman ang kamay niya, naiinis siya sa sarili niya dahil wala siyang magawa. Gusto sana niyang puntahan si Affy para alamin kung ano ang bumabagabag sa isip nito. Pero pinanghihinaan siya nang kalooban dahil alam niyang mapapahiya lang siya. Gusto sana niyang sa balikat niya umiyak si Affy, para naman mahaplos niya ang likod nito at kahit papaano'y maramdaman niyang dinadamayan niya ito. Pero paano? Paano niya magagawa iyon? Kahit na nahihirapan ang kalooban ay nagpasya na siyang muling bumaba upang magpahangin sa labas. Kailangan niyang mag-isip, upang sa ganoon ay kumalma ang pakiramdam niya. Hindi man aminin ni Reyman sa sarili, pakiramdam niya ay nagkakaroon na siya nang interes kay Affy,
Napasulyap ako sa bintana, at lumapit ako roon upang tingnan ang madilim na kalangitan. Kung ilalarawan ko ang buhay ko para akong isang bituin. Nagniningning sa kalangitan pero napapalibutan nang madilim na kapaligiran. Hindi ko matanaw ang sikat nang araw, ang araw na siyang pag-asa ko sana. Buong buhay ko nakabihag ako sa desisyon ni Dad. Naging sunod-sunuran ako na parang walang sariling buhay. Oo siya ang nagbigay nang buhay sa akin. Kompleto ako sa lahat nang bagay, sagana sa pagkain, lahat nang naisin kong materyal na bagay ay naibibigay, ngunit isa lang ang hindi ko makamit. Ang kalayaan, ang kayaan na siyang magiging sanhi sana nang kasiyahan ko. Nakalaya nga ako, pero pakiramdam ko nakakulong pa rin ako, dahil ano mang oras ay makikita at matatagpuan na ako ni Dad. Lalo na ngayon na ipinakakasal pa ako sa hindi ko gusto, paano pa ako makakalaya sa kadiliman? Pero ngayon na wala nga ako sa amin, nakatakas nga ako sa kamay ni Dad, narito nga ako sa malayo at nakakagalaw nang m
"Common bro, wala kang dapat ipangamba. Easy lang naman iyan kung tutuusin, okey bibigyan kita nang idea. Tayong mga lalaki, palagi natin iniisip kung bakit sila nagkakaganoon, samantalang silang mga babae naman ay iniisip nila kung paano ba nila tayo pakikisamahan. Hindi lang tayo ang naaapektuhan, ganoon rin sila. Pero kung sakaling ganiyan ang nararanasan mo. Don't give up bro, napakaraming way para maresolba ang problema. Teka nga muna, kailan mo ba ako ihaharap sa babaeng iyan? Medyo naiintriga kasi ako, gusto ko na siyang mameet.""Hindi ko alam kung nasaan siya, at mukhang hindi na siya babalik," tugon niya."What do you mean bro? Bigla na lang siyang naglahong parang bula? Bakit? Ano bang pinagmulan nang away ninyo?" curious na tanong nito."Bro, hindi mo mauunawaan, bigla na lang siyang dumating sa bahay ko. Tapos bigla din siyang umalis. Para siyang isang bagyo na ginulo niya ang buhay ko, tapos aalis siya at mag-iiwan nang marka?" saad niya."Hahaha. So you mean, nagsama na
"Alam mo kung wala kang sasabihin, huwag kang manggambala sa akin!" galit na sambit ni Reyman. Kaya agad ko nang pinatay ang cellphone. Gusto ko sanang kalimutan na si Reyman, pero itong puso ko'y pilit pa ring gumagawa nang mga bagay na maglalapit sa aming dalawa. Bumukas ang pinto at bumungad ang mga babaeng mag-aayos sa akin. Dala ang mga gamit nila ay sinimulang ayusin ang buhok ko."Napakaganda mo naman ma'am, pero nakikita ko sa mata mo ang kalungkutan," sambit ng babaeng make-up artist."Uy! Huwag mo ngang takutin si Ma'am, ginagamit mo na naman ang pagkamanghuhula mo!" bulyaw ng isa pang babae na nag-aayos nang buhok ko."Okey lang. Tama naman siya, hindi talaga ako masaya." Malungkot na sabi ko, kaya't nalungkot din ang mga kaharap ko. "Ma'am, sayang naman ang ganda mo kung hindi ka ngingiti. Pero kung lovelife nga ang problema ay nauunawaan kita ma'am," anito. "Buti pa kayo, tiningnan lang ninyo ako'y alam na ninyo na may problema ako. Samantalang ang mga magulang ko. Kah