Sabay na tumingala sila Luna at Alice. Ang taong may hawak ng kamay ni Alice ay walang iba kung hindi si Joshua na kaalis lang kanina. Nang makita niya ito, kaagad na binawi ni Alice ang kanyang kamay at niyakap ito, umiiyak na para bang sanggol, “Joshua, alam ko na masama ang loob ni Luna, kaya sinubukan kong pagaanin ang loob niya. Pero, sinong mag-aakala na sasampalin niya ako!” Habang nagsasalita siya, tinuro niya ang kanyang mapulang mga mata at luhaang mukha. “Tignan mo! Nagalit ako, kaya sinampal ko din siya, pero gusto pa rin niya akong sampalin kaya…” Maingat siyang hinawakan ni Joshua, inangat ang kanyang tingin sa marka ng palad sa mukha ni Luna. “Alam kong masama ang loob mo, pero hindi ka pa rin dapat manakit ng iabng tao.” Inangat ni Luna ang kanyang mga mata at malamig na tinignan si Joshua ng hindi nagsasalita. Huminga ng malalim si Joshua at malamig na sinabi, “Galing ako sa istasyon ng mga pulis kanina lang at inayos ang lahat. Ang taong dumukot kay Gwen
At doon, nagkibit balikat ang lalake at nilapitan sila. “Kaya, may alam si Gwen tungkol sa Walter family, tama ba?” Sa sandaling lumabas sa bibig ng lalake ang mga salitang iyon, parehong namutla ang mukha nila Luna at Alice. May alam si Alice, pero hindi siya sigurado… Samantala, iniisip ni Luna ang tungkol sa ‘love letter’ na binigay sa kanya ni Gwen kagabi. Medyo naaalala niya na kagabi ay nakuha ni Liam ang kanyang liham, kinuhaan ito ng larawan at pinadala sa kung sino, pagkatapos ay sinunog niya ito. Hindi niya alam kung ano ang laman ng liham. Pero sinasabi sa kanya ng kanyang kutob ay… kung gustong patayin ng Walter family si Gwen, marahil ay may kinalaman ito sa liham! Nung naisip niya ito, napatalon siya na parang isang baliw, pagkatapos ay sumugod papunta sa hospital ward ni Gwen at tinulak pabukas ang pinto. “Gwen!”Tumakbo siya papasok sa loob at hinawakan ang kamay ni Gwen. “Naalala mo ba? Binigyan mo ako ng liham nung nakaraan. Naaalala mo pa ba kung ano a
Kinagat ni Luna ang kanyang labi, nagmamatigas na itinaas ang kanyang mga mata, at tinitigan sa mga mata si Joshua. “Bakit?” Dahil sa may nangyaring ganito kay Gwen, mag-aalala pa rin siya kahit nakabalik na siya sa Banyan City, magiging imposible para sa kanya na magtrabaho dahil dito. Nanatiling walang emosyon ang mga titig ni Joshua. “Kahit na manatili ka dito sa Sea City, ano naman ang magagawa mo para kay Gwen? Patuloy mong sisisihin ang sarili mo, paulit-ulit mong ipapaalala kay Gwen ang nangyari sa kanya para pareho kayong malungkot, ganun?” Walang malay na napaatras si Luna sa mga sinabi ni Joshua. Hindi siya makapaniwala at tinitigan si Joshua, binuka ang kanyang bibig, na may gustong sabihin, pero walang lumalabas sa kanyang bibig. Sumimangot si Joshua, kalmado ang kanyang boses pero malamig. “Una, hindi mo na pwede pang ibalik kung ano ang nangyari sa kanya. Ang mahalaga ngayon ay ang pigilan siyang makita ang mga taong may kinalaman sa insidenteng ito, ng sa gayo
Kahit na naging isa na siyang tao na hindi niya gusto, hindi naman niya pwedeng abandunahin at iwanan ito. Ito ang responsibilidad niya bilang isang asawa at bilang isang ama. Pero hindi niya talaga maunawaan. “Natatandaan ko pa, ikaw at si Gwen ay magkalamesa at matalik na magkaibigan sa buong tatlong taon niyo sa high school. Nung nangyari sa kanya ito, akala ko ay magiging ganun din katulad kay Luna ang reaksyon mo.” Biglang natigilan si Alice.Isang segundo ang lumipas, lumingon siya at humarap sa mga buton ng elevator. “Hindi naman talaga kami magkaibigan, magkalamesa lang. Bukod doon, hindi na kami nakapag-usap pa pagkatapos ng high school. Para sa akin, si Gwen ay isa na lamang dating kaklase na ilang taon na ring hindi ko nakita.” Kumunot ang kilay ni Joshua. “Pero inaway pa nga ni Gwen si Luna para sayo.” “Iyon ay dahil sa alam niya na kinasal ako sa isang mayaman na lalake at gusto niyang pataasin ang posisyon niya sa lipunan,” walang pakundangan na sinabi ni Alice
Walang malay na nakahiga si Luna sa hotel hanggang 3 pm ng hapon. Nakatanggap siya ng tawag mula kay Neil nung 3 pm ng hapon. Ang boses ng munting bata ay nanggaling sa kabilang linya ng phone. Mukha itong sabik na sabik. “Mommy, gaano ka kalayo? Miss ka na namin ni Nellie!”Nang marinig niya ang boses ng kanyang anak, lumambot at natunaw ang puso ni Luna. Hinawakan niya ang kanyang phone ng mga ilang segundo ng tahimik, saka niya hininaan ang kanyang boses at sumagot, “Hindi pa… makakabalik ngayon si Mommy. Nandito pa din ako sa Sea City.” Sa kabilang linya, huminto ang munting bata, pagkatapos ay kaagad naging kalmado ang boses nito. “May problema po ba kayo?” “Naaksidente ang isa sa mga kaibigan ni Mommy.”Napakamaunawain ng munting bata na nasa kabilang linya ng phone. Tinikom niya ang kanyang bibig. “Nauunawaan ko po. Ipapaliwanag ko na lang po ang sitwasyon kay Nellie ng maayos, mauunawaan naman niya ito at hindi siya magagalit sayo o kaya ay gagawa ng gulo tungkol
Hindi siya nagtangkang mag-isip pa, ang tanging nagawa niya na lang ay kagatin ang kanyang labi at tanungin nang mahina si Neil, "May iba pa bang sinabi ang kapatid mo?" "Wala po." Kumunot ang noo ni Neil. "Mommy, may problema po ba?" "Wala, wala naman." Huminga nang malalim si Luna pagkatapos ay nakipag-usap sa kanya sandali at nagmadaling tinapos ang tawag. Pagkalapag niya ng phone, matagal bago kumalma si Luna. Pagkatapos, sa wakas ay nakaipon na siya ng tapang at pinindot ang buton para paganahin ang kwintas na gamit niya para makausap si Nigel. "Mommy." Sa sandaling kumonekta na ang signal, narinig ang seryosong boses ni Nigel mula sa kabilang linya. "Nagpadala na ako ng email sa Sea City, nakadetalye roon ang sari-saring iligal na gawain ng Walter family sa lahat ng mga taon iyon. Wag kang mag-alala, mapaparusahan ang mga taong nanakit kay Aunt Gwen."Bahagyang nanginig ang kamay ni Luna na nakahawak sa kwintas. “Nigel…”"Alam ko ang lahat." Huminga nang malalim ang
Sandaling nanahimik si Luna, pagkatapos ay tumawa siya. "Nigel, paanong magagawa niya ito para sa'kin? Para sa kanya, isa lang akong mahinang nilalang, isang bagay na pwedeng pabayaan." Sa kabilang linya, nanatiling tahimik si Nigel nang ilang sandali. Gusto niyang sabihin sa kanya… Mula sa kuha ng CCTV na hinack niya kagabi, nakita niya ang ekspresyon ni Joshua na puno ng kaba at sakit habang dala niya si Luna. Sa hapong iyon, nakatingin siya sa eksena sa kanyang computer buong hapon. Sa hapon, tinawagan niya si Malcolm, nakipag-usap siya sa kanya at nagpasya na pigilan ang pag-atake sa Lynch Group. Mula sa screenshots na nakuha niya, sa bawat isang larawan, imposibleng pag-arte lang ang kaba at pagsisisi ni Joshua. Dahil imposibleng malaman niya na pinapanood siya ng anak niya mula sa malayo. Hindi man lang niya alam na mayroon pa siyang isang anak, si Nigel. Kaya ang kanyang mga mata at ang pagtakbo niya palabas ng abandonadong pabrika habang buhat si Luna, lahat
Hawak niya nang mahigpit ang dokumento sa kanyang mga kamay. "Ikaw… bakit mo tinutulungan si Gwen at ang Larson family?" Malinaw na wala siyang kahit na anong koneksyon sa kanila. Ang pagbili sa Larson Group sa halagang mas mataas ng tatlompung porsyento sa halaga nito sa merkado ay tiyak na hindi maganda para sa Lynch Group. Walang masyadong potensyal ang Larson Group. Kung mayroon ito, hindi titingalain ni Andy Larson si Old Mr. Walter sa lahat ng taong iyon ay susundin ang bawat isa niyang utos. Tinaas ni Joshua ang kanyang mga mata nang walang emosyon. "Kung hindi ko ginawa to, aalis ka ba ng Sea City kasama ko nang magaan ang loob?" Nanikip ang puso ni Luna sa kanyang mga salita. Naalala niya ang sinabi sa kanya ni Nigel mula sa kabilang linya. Hindi kaya ginagawa ni Joshua ang lahat ng ito… para sa kanya? Hindi, imposible iyon. Kinagat niya nang malakas ang kanyang labi, imposible iyon. Siguro ay nabasa niya ang iniisip niya at bahagya siyang tumingin muli sa
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya