Sa sobrang lakas ng bagsak ng lalaki sa sahig ay hindi siya makatayo. Pagkatapos ng mahabang sandali, tumayo na siya mula sa sahig at lumingon siya at nabunyag ang kanyang mukha na puno ng sugat. Sa sobrang dami ng sugat ay hindi mamukhaan ang kanyang mukha. “Ms. Miller, ginawa ko na ang lahat para piliin ang taong pinaka bagay para sa trabahong ito. HIndi ko inaasahan na darating ng sakto si Steven at mabangga siya ng truck…” “Sigurado ako na sa tingin niyo ay kasalanan ko ito, pero dapat ninyong aminin na hindi rin ito parte ng plano niyo, hindi ba? Sinundan ko ang lahat ng instruction na ibinigay niyo sa akin…” Tumayo ang lalaki mula sa sahig at umupo siya sa sofa. “Nagpadala na ako ng mga tauhan para bantayan sina Joshua at Thomas, at pumili pa ako ng oras kung saan wala sila para dito.” “Hindi ko kasalanan na hindi nasunod ang plano…” Mabagal na nawala ang galit ni Kate nang marinig niya ito. Umikot ang mga mata niya at sinabi niya ng malamig, “Mabuti na lang at mukhan
Sumingkit ang mga mata ni Thomas. “Nandito si Malcolm sa Saigen City?” Ang mga tauhan niya ay hinahanap si Malcolm sa Merchant City, at noong una, nahanap pa rin nila ang phone signal nito. Ngunit, noong isang buwan ang nakalipas, naglaho ang signal ng phone nito. Kahit anong gawin nila, tila hindi niya mahanap ang kinaroroonan ni Malcolm pagkatapos nito. Ito ay para bang naglaho bigla si Malcolm. Gayunpaman, walang intensyon si Thomas na pakawalan si Malcolm. Dahil sa pakikialam ni Malcolm, nagkaroon ng hindi pagkakaunawaan si Thomas kila Joshua at Luna ng matagal at halos mapunta pa siya sa gulo. Hindi lang ‘yun, halos mapatay pa si Bonnie! Kahit na hindi direktang naging parte si Thomas dito, hindi niya pa rin mapigilan na pagsisihan ang mga kilos niya. Kung hindi siya naniwala kay Malcolm at kung hindi niya dinala ito sa Merchant City, baka hindi sana napunta sa ganoong sitwasyon si Bonnie. Kaya naman, kailangan magbayad ni Malcolm, at dahil dito, nag utos siya ng ta
Sumingkit ang mga mata ni Thomas nanag marinig niya ito. “Totoo ba ito?” Bago ito sa kanya. “Syempre naman!” Napuno ng tagumpay ang mga mata ni Tina nang mapansin niya na gumagaan na ang ugali ni Thomas. “Syempre totoo ito. Alam ko na nagsinungaling ako sayo dati, Thomas, pero hindi ko na ito uulitin.” “Tutal, alam mo kung gaano kagaling ang tumutulong sayo, si Joshua Lynch, sa trabaho niya—nakuha niya na ang karamihan sa mana ng pamilya. Alam ng tatay mo na kung hindi siya umamin sa mga pagkakamali niya ngayon, wala siyang paraan para labanan ka.” “Pati kumakapit pa rin siya sa ego niya, kaya pinilit niya ako na tawagan ka para kumbinsihin ka na umuwi. Pagkatapos, hihingi siya ng tawad sayo, at pwede niyong pag usapan ang lahat.” Ginagawa ni Tina ang lahat para makumbinsi si Thomas na umuwi. Sumingkit ang mga mata ni Thomas dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumisi siya at suminghal siya. “Kung ganun, naisip niya na dapat ito sa simula pa lang.” Ito ang rason ku
Nasa hospital si Yannie kasama sina Luna at Rachel, pinapagaan nila ang loob ni Gwen nang makatanggap siya ng phone call mula kay Thomas. Simula sa oras na bumalik siya sa hotel, tahimik nang nakaupo si Gwen sa harap ng bintana, nakatitig sa tanawin sa labas. Kahit anong gawin nila Luna at Rachel, laging nakatitig lang si Gwen sa bintana na para bang wala siyang naririnig sa kahit anong sabihin nila—hanggang sa dumating si Yannie. Hinawakan ni Yannie ang kamay niya at inilarawan niya ang lahat ng nangyari kay Steven. Bumalik ang pamilyar na liwanag sa mga mata ni Gwen. Lumingon siya para tumitig ng nalilito kay Yannie. “Sinasabi mo ba na si Steven at Luke ay posibleng magkapatid, at baka kambal pa sila?” Tumango si Yannie. “Narinig ko na sinabi ito ng isa sa mga espiya ni Thomas. Ang nangyari pala ay ang pamilya Hughes ay biniyayaan ng dalawang anak na kambal, pero sa hindi malamang rason, may sakit ang mga bata simula pa noong ipinanganak sila, at ang isa sa kanila ay halo
Huminto si Yannie at napatingin siya sa saradong pinto. “Kasama ko ngayon si Gwen—” “Kailangan kita, Yannie,” Sumingit si Thomas bago pa matapos magsalita si Yannie. May bahid ng pagkasabik sa boses niya at sinabi niya, “Dahil… baka isa ito sa pinaka importanteng araw sa buhay ko, kaya gusto kong masaksihan mo ito kasama ko.” Kinagat ni Yannie ang labi niya at tumahimik siya nang marinig niya ang hiling ni Thomas, pagkatapos ay pumayag na siya. “Sige, sasama ako sayo.” Pumayag siya hindi dahil ayos lang sa kanya na iwanan si Gwen, ngunit dahil… Kasama ni Gwen sina Luna at Rachel, ngunit siya lang ang taong kasama ni Thomas. Kahit na si Thomas ay isang sikat na celebrity na maganda ang itsura, mayaman, at may magandang family background, alam ni Yannie na malungkot at walang kasama si Thomas. Simula noong pumanaw ang nanay ni Thomas at nagpakasal ulit ang tatay niya, pakiramdam ni Thomas na inabandona siya at madalas siyang mag isa. Siya at si Riley lang ang maituturing ni T
Lumingon si Yannie para tumingin sa gwapong mukha ni Thomas, ngumiti siya. Kakarating ko lang.” “Sinungaling.” Nagbuntong hininga si Thomas, pinunasan niya ang pawis niya gamit ang manggas niya, at pagkatapos ay tinulungan niya si Yannie papasok ng kotse. “Tara na.” Habang nakaupo sa passenger seat, nagsuot ng seatbelt si yannie at lumingon siya para tumitig kay Thomas. “Ano ang gagawin natin ngayong hapon?” Ngumiti si Thomas at sinabi niya habang binubuksan ang makina, “Malalaman mo rin mamaya, maraming taon ko nang hinihintay ang araw na ito.” Kahit na alam ni Thomas na ang tatay niya ay hindi humihingi ng tawad dahil sa pagsisisi, dahil sa sitwasyon ngayon, sapat na ang umamin ang tatay niya sa pagkakamali nito. Kapag sumapit na ang kaarawan ng nanay niya, pwede nang bisitahin ni Thomas ang puntod ng nanay niya at sasabihin niya na ang anak nito ay tumulong na para ipaghiganti ang pagkamatay nito. Nagbuntong hininga si Yannie nang makita niya na nakangiti si Thomas, ngun
Tumawa ng awkward si Tina. “Hinihintay ka ng tatay mo sa bahay, pero may mahalagang sitwasyon na nangyari sa company branch, kaya kailangan niyang umalis ng maaga…” Hindi mapigilan ni Tina na magbuntong hininga at idinagdag niya, “Alam mo dapat ang nangyayari sa kumpanya natin ngayon. Ang kaibigan mo, si Joshua Lynch, ay sobrang galing, na kahit na ibinigay niya ang kumpanya sayo, hindi niya magawang pamunuan ang branch ng mag isa…” “Kung hindi, hindi ka niya iimbitahin dito para humingi siya ng tawad.” Kumunot ang noo ni Thomas. Nagdalawang isip siya, pagkatapos ay nagsend siya ng message kay Joshua bago niya hinawakan ang kamay ni Yannie at sumunod siya kila Tina at Denise sa hapagkainan. Naging busy ang mga katulong sa paghahanda ng mesa, at hindi mapigilan ni Yannie na itikom ang kanyang mga labi nang makita niya ang lahat ng mga pagkain sa mesa. Ito ang pangatlong beses niyang pumunta sa Howard Mansion. Ang unang beses, pumunta siya kasama si Thomas, at ang pangalawan
Hindi inaasahan ni Yannie na bigla siyang pupuntiryahin ni Tina. Kinagat niya ang labi niya at napatingin siya kay Thomas. Kumunot ang noo ni Thomas at lumingon siya para tumingin ng malamig kay Tina. “‘Wag mo siyang takutin.” “Sa tingin mo ba ay tinatakot siya ni ninang?” Sumama ang loob ni Denise sa pagtatanggol ni Thomas kay Yannie. “Thomas, sinusubukan lang maging mabait ni ninang.” “Tanghalian na, pero ayaw niyo pa ring kumain ng kahit konti. Sa tingin niyo ba ay nilason namin ni ninang ang pagkain?” Kumuha ng tinidor si Denise at nilagay niya ang bawat ulam sa kanyang plato, pagkatapos ay sinabi niya ng nakangisi, “Dahil kumbinsido kayo na may lason ang pagkain, bahala kayong magutom.” Pagkatapos, yumuko siya at kumain na siya. Kinagat ni Yannie ang labi niya at tumingin muna siya kay Thomas, pagkatapos ay tumingin siya kela Tina at Denise, na parehong nakaupo sa harap niya. Naging awkward ang mood sa kwarto. Nagbuntong hininga si Yannie at matagal niya itong pina
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya