“Hindi ko alam ang tungkol dito. HInahanap ko si Rachel, at dahil hindi ako matiis ni Caleb, sinabi niya sa akin na papunta si Rachel sa Saigen City dahil may nahanap siyang interesantang kaso. Pinakita niya pa sa akin ang mga detalye ng pasyente na natanggap ni Rachel sa email. Binuksan ko ito at tiningnan ko.” “Dito ko… nakita ang litrato ni Luke,” Ang paliwanag ni Theo. Huminto siya bago niya tinanong, “Kaya, nasa Saigen City pa ba kayo ni Gwen?” Kinagat niya ang labi niya. Naramdaman niya na may tumama sa puso niya habang ang utak niya ay naging magulo. Lumingon siya para tumitig kay Gwen, na siyang medyo malayo sa kanya.Nakaupo si Gwen sa bagahe niya habang tulala, nakatingin siya sa paligid ng airport. Nadurog ang puso ni Luna nang makuha niya ang itsura ni Gwen. Kinagat niya ang labi niya at sinabi niya ng may mahinang boses, “Theo, sigurado ka ba? Hindi ka dapat magbiro ng tungkol dito.” Alam ni Luna na si Steven Hughes ay ang fiance ni Kate. Ang mga doctor ng medic
Habang iniisip ni Luna ang mga posibilidad, tumibok ng mabilis ang puso niya. Hindi kaya’t si Steven ay si Luke? Ito lang ang tanging paliwanag kung bakit nagdurusa siya ng sintomas na para siyang isang pasyente na may amnesia. Ang nanay ni Luna, si Rosalyn, ay higit sa isang taon na nasa coma rin, ngunit hindi siya nakakaranas ng mga sintomas na tinutukoy ni Steven. Nanginig ang mga kamay ni Luna. “Bakit ka hinahanap ni Theo?” Pagkatapos, narinig niya ang boses ni Gwen. Huminto si Luna at mabilis niyang itinabi ang phone niya. Tumingin siya ng nakangiti kay Gwen. “Wala; tinatanong niya lang kung nasa Saigen City pa rin ako. Sinabi niya na darating si Rachel sa loob ng kalahating oras, at darating siya ng gabi. Tinatanong niya kung may oras tayo para kumain ng hapunan kasama niya.” Tumawa si Gwen, nalungkot siya habang iniisip ito. “Bakit sa tingin mo ay sinubukang sirain ni Thoe ang relasyon niya kasama si Rachel dati? Tingnan mo siya ngayon. Si Rachel ay fiance ni Caleb, at
Akala ni Gwen ay namamalikmata siya, ngunit bumalik siya sa sarili niya nang tumawag ulit sa kanya ang janitor… Napagtanto niya na hindi siya nananaginip. Kinagat niya ang labi niya at naramdaman niya na nanginginig siya. Naglakad siya patungo sa direksyon ni Steven na para bang tumatakbo siya. "Gwen!" Naramdaman ni Luna na para bang may kakaiba nang mapansin niya na hindi pa bumabalik si Gwen. Kumunot ang noo niya at tinawag niya ang pangalan ni Gwen. Pagtingin niya sa likod, nakita niya na tumatakbo si Gwen patungo sa isang lalaki. Nagulat siya nang makita niya ito at nagtaka siya kung ano na naman ang pumasok kay Gwen, Kaya naman, mabilis niyang hinabol si Gwen. Ngunit, habang palapit siya, nakita niya ang mukha ng lalaki, at halos tumalon ang puso niya sa kanyang lalamunan. ‘Siya ay… si Steven Hughes? Hindi. Hindi siya si Steven Hughes! Siya si Luke! Si Luke siguro siya!’ “Luke!” Tumakbo si Gwen patungo kay Steven na parang isang baliw na babae. Niyakap niya ang nal
Nang marinig ang malalim at mababang boses ni Steven, bumitaw ang mga braso ni Gwen sa baywang ni Steven. Ang boses na ito… ay kay Luke. Ngunit ang paraan niya ng pagsasalita, ang tono niya, at ang ugali niya ay iba kay Luke. Hindi magsasalita ng ganito sa kanya si Luke. Sa halip, gagamitin ni Luke ang kamay nito para pingutin ng malambing ang ilong niya, “Loko ka, namiss mo ba ako? Alam ko na hindi mo ako iiwan.” Para sa iba, si Luke ay isang lalaking walang pakialam sa iba. Para kay Gwen, si Luke ay isang mapagmalasakit na lalaki. Ang lalaking niyakap ni Gwen ay may ibang tono, ibang paraan ng pagsasalita, at ibang lohiko kumpara kay Luke. Si Luke ay hindi magsasalita ng magalang sa isang babae, kahit na ibang tao ang kausap niya.” Huminga ng malalim si Gwen at mabagal siyang bumitaw sa baywang nito. Tumingala siya at tumingin siya sa lalaking nasa harap niya. Ang kilay, mga mata, ilong, panga, mga labi… Pati ang peklat sa kilay at kalmot sa leeg niya ay dahil kay Gwen… Pareh
“Gwen.” Bumalik na sa sarili si Luna pagkatapos niyang magulat noong unang beses niyang nakita ng malapit si Steven. Kinagat niya ang labi niya. Kahit na hindi niya alam kung paanong si Luke ay biglang naging si Steven, hindi ito ang oras para pag usapan ito. Pagkatapos sumingit sa mga manonood, nakarating na siya kung nasaan sina Gwen at Steven, kumunot ang noo niya at nagsalita siya ng may mahinang boses, “Tara, Gwen. Umalis na tayo.” Nabigla si Gwen nang marinig niya ang boses ni Luna, mabilis siyang lumingon para tumingin ng sabik kay Luna. “Luna, tinginan mo! Si Luke! Si Luke ito! Halos mabaliw na siya sa puntong ito at wala siyang pakialam kung paano siya tingnan ng iba. “Nahanap ko si Luke, Lulu! Nakikita mo ba ito? Nahanap ko si Luke!” “Alam mo ba na nandito siya? Ito ba ang rason kung bakit dinala mo ako dito?” Tumibok ang puso niya habang kaharap ang mga sinasabi ng kaibigan niya. Kinagat niya ang labi niya at tumingin siya kay Steven habang humingi siya ng tawad
"Ang mga taong nakatayo malapit sa amin ay malamang narinig ang lahat."“Tinatawag niya akong Luke, ngunit tulad ng alam nyong lahat, ako si Steven Hughes. Nawalan ng mahal sa buhay ang babaeng iyon kaya wala siya sa matinong pag-iisip. Maiintindihang napagkamalan niya akong ang mahal niya, at wala akong balak humingi ng kabayaran sa kanya. Pero…"Huminto sandali si Steven bago nagpatuloy, "Kung ang sinuman dito ay magpalala ng isyung ito sa ibang antas na makakaapekto sa aking relasyon sa aking kasintahan, o—nawa'y huwag na sana—ang pakikipagtulungan sa pagitan ng pamilya Miller at ng aking pamilya... Sa palagay ko ay hindi lang idedemanda ko ang taong iyon, ngunit sisiguraduhin ko rin na mahihirapan silang manirahan sa lungsod na ito."Lumitaw ang lamig sa kanyang mga mata, ang intensity ay tumutugma sa kanyang tono. "Kung sinuman sa inyo ang hindi natatakot na masaktan ako, ang aking pamilya, o ang pamilyang Miller, malaya kayong mag-post ng nangyari o ibenta ito sa media."Kaa
Habang patuloy na nakatingin si Gwen sa direksyon kung nasaan si Steven, isang boses ng babae ang umalingawngaw, "Luna, Gwen!"Nataranta sina Gwen at Luna nang marinig ang kanilang mga pangalan at sabay na nagtaas ng ulo.Si Rachel iyon, nakatayo sa harapan nila at nakasuot ng puting business suit, mukhang proud at propesyonal. May dala siyang mga bagahe dahil kararating lang niya sa lungsod na ito."Kakababa ko lang ng eroplano at tinawagan ako ni Theo, sinasabi na pareho kayong nandito sa Saigen City. Kukunin ko sana ang contact number nyo sa kanya para makipagkita, pero hindi ko inaasahan na makikita ko kayong dalawa dito sa airport.."Napatingin siya sa bagahe na kinauupuan ni Gwen. "Kayo ba ay…""Balak naming umalis, ngunit mayroon kaming hindi natapos na gawain, kaya hindi na kami aalis," tugon ni Luna at nginitian si Rachel. Napatingin siya kay Steven na naghihintay pa rin ng kung sino sa labasan. “Kanina lang tumawag sa akin si Theo. Sinabi niya sa akin na narito ka para
'Ngunit...Akala ko dalubhasa si Rachel sa pag-aaral ng mga vegetative na pasyente. Bakit si Rachel ang hinanap ni Steven?'Sa isiping iyon sa kanyang utak, kumunot ang noo ni Gwen. Nang may sasabihin pa sana siya ay naglakad na si Steven papunta sa kanila."Dr. Liddell." Ngumiti siya at inilahad ang kamay para makipagkamay kay Rachel. "Pumunta ako para sunduin ka."Isang nakakalokong ngiti ang ibinigay ni Rachel. "Kakababa ko lang ng eroplano at nakita ko ang mga kaibigan ko..."Huminga siya ng malalim at ipinakilala ang kanyang mga kaibigan kay Steven nang walang anumang paraan ng pagtatago sa kanila. "Ito ay si Luna, isang mahusay na designer ng alahas. Narito naman si Gwen, isang babae rin na may talento sa kanyang sariling mga karapatan."Huminto si Steven at tumingin kay Luna. Namangha siya nang malaman na ang babaeng kakakilala niya lang ay asawa ni Joshua na si Luna. Paulit-ulit niyang tiningnan ang impormasyon ni Luna nang iniimbestigahan niya si Joshua.Isang balita mula