Akala ni Gwen ay namamalikmata siya, ngunit bumalik siya sa sarili niya nang tumawag ulit sa kanya ang janitor… Napagtanto niya na hindi siya nananaginip. Kinagat niya ang labi niya at naramdaman niya na nanginginig siya. Naglakad siya patungo sa direksyon ni Steven na para bang tumatakbo siya. "Gwen!" Naramdaman ni Luna na para bang may kakaiba nang mapansin niya na hindi pa bumabalik si Gwen. Kumunot ang noo niya at tinawag niya ang pangalan ni Gwen. Pagtingin niya sa likod, nakita niya na tumatakbo si Gwen patungo sa isang lalaki. Nagulat siya nang makita niya ito at nagtaka siya kung ano na naman ang pumasok kay Gwen, Kaya naman, mabilis niyang hinabol si Gwen. Ngunit, habang palapit siya, nakita niya ang mukha ng lalaki, at halos tumalon ang puso niya sa kanyang lalamunan. ‘Siya ay… si Steven Hughes? Hindi. Hindi siya si Steven Hughes! Siya si Luke! Si Luke siguro siya!’ “Luke!” Tumakbo si Gwen patungo kay Steven na parang isang baliw na babae. Niyakap niya ang nal
Nang marinig ang malalim at mababang boses ni Steven, bumitaw ang mga braso ni Gwen sa baywang ni Steven. Ang boses na ito… ay kay Luke. Ngunit ang paraan niya ng pagsasalita, ang tono niya, at ang ugali niya ay iba kay Luke. Hindi magsasalita ng ganito sa kanya si Luke. Sa halip, gagamitin ni Luke ang kamay nito para pingutin ng malambing ang ilong niya, “Loko ka, namiss mo ba ako? Alam ko na hindi mo ako iiwan.” Para sa iba, si Luke ay isang lalaking walang pakialam sa iba. Para kay Gwen, si Luke ay isang mapagmalasakit na lalaki. Ang lalaking niyakap ni Gwen ay may ibang tono, ibang paraan ng pagsasalita, at ibang lohiko kumpara kay Luke. Si Luke ay hindi magsasalita ng magalang sa isang babae, kahit na ibang tao ang kausap niya.” Huminga ng malalim si Gwen at mabagal siyang bumitaw sa baywang nito. Tumingala siya at tumingin siya sa lalaking nasa harap niya. Ang kilay, mga mata, ilong, panga, mga labi… Pati ang peklat sa kilay at kalmot sa leeg niya ay dahil kay Gwen… Pareh
“Gwen.” Bumalik na sa sarili si Luna pagkatapos niyang magulat noong unang beses niyang nakita ng malapit si Steven. Kinagat niya ang labi niya. Kahit na hindi niya alam kung paanong si Luke ay biglang naging si Steven, hindi ito ang oras para pag usapan ito. Pagkatapos sumingit sa mga manonood, nakarating na siya kung nasaan sina Gwen at Steven, kumunot ang noo niya at nagsalita siya ng may mahinang boses, “Tara, Gwen. Umalis na tayo.” Nabigla si Gwen nang marinig niya ang boses ni Luna, mabilis siyang lumingon para tumingin ng sabik kay Luna. “Luna, tinginan mo! Si Luke! Si Luke ito! Halos mabaliw na siya sa puntong ito at wala siyang pakialam kung paano siya tingnan ng iba. “Nahanap ko si Luke, Lulu! Nakikita mo ba ito? Nahanap ko si Luke!” “Alam mo ba na nandito siya? Ito ba ang rason kung bakit dinala mo ako dito?” Tumibok ang puso niya habang kaharap ang mga sinasabi ng kaibigan niya. Kinagat niya ang labi niya at tumingin siya kay Steven habang humingi siya ng tawad
"Ang mga taong nakatayo malapit sa amin ay malamang narinig ang lahat."“Tinatawag niya akong Luke, ngunit tulad ng alam nyong lahat, ako si Steven Hughes. Nawalan ng mahal sa buhay ang babaeng iyon kaya wala siya sa matinong pag-iisip. Maiintindihang napagkamalan niya akong ang mahal niya, at wala akong balak humingi ng kabayaran sa kanya. Pero…"Huminto sandali si Steven bago nagpatuloy, "Kung ang sinuman dito ay magpalala ng isyung ito sa ibang antas na makakaapekto sa aking relasyon sa aking kasintahan, o—nawa'y huwag na sana—ang pakikipagtulungan sa pagitan ng pamilya Miller at ng aking pamilya... Sa palagay ko ay hindi lang idedemanda ko ang taong iyon, ngunit sisiguraduhin ko rin na mahihirapan silang manirahan sa lungsod na ito."Lumitaw ang lamig sa kanyang mga mata, ang intensity ay tumutugma sa kanyang tono. "Kung sinuman sa inyo ang hindi natatakot na masaktan ako, ang aking pamilya, o ang pamilyang Miller, malaya kayong mag-post ng nangyari o ibenta ito sa media."Kaa
Habang patuloy na nakatingin si Gwen sa direksyon kung nasaan si Steven, isang boses ng babae ang umalingawngaw, "Luna, Gwen!"Nataranta sina Gwen at Luna nang marinig ang kanilang mga pangalan at sabay na nagtaas ng ulo.Si Rachel iyon, nakatayo sa harapan nila at nakasuot ng puting business suit, mukhang proud at propesyonal. May dala siyang mga bagahe dahil kararating lang niya sa lungsod na ito."Kakababa ko lang ng eroplano at tinawagan ako ni Theo, sinasabi na pareho kayong nandito sa Saigen City. Kukunin ko sana ang contact number nyo sa kanya para makipagkita, pero hindi ko inaasahan na makikita ko kayong dalawa dito sa airport.."Napatingin siya sa bagahe na kinauupuan ni Gwen. "Kayo ba ay…""Balak naming umalis, ngunit mayroon kaming hindi natapos na gawain, kaya hindi na kami aalis," tugon ni Luna at nginitian si Rachel. Napatingin siya kay Steven na naghihintay pa rin ng kung sino sa labasan. “Kanina lang tumawag sa akin si Theo. Sinabi niya sa akin na narito ka para
'Ngunit...Akala ko dalubhasa si Rachel sa pag-aaral ng mga vegetative na pasyente. Bakit si Rachel ang hinanap ni Steven?'Sa isiping iyon sa kanyang utak, kumunot ang noo ni Gwen. Nang may sasabihin pa sana siya ay naglakad na si Steven papunta sa kanila."Dr. Liddell." Ngumiti siya at inilahad ang kamay para makipagkamay kay Rachel. "Pumunta ako para sunduin ka."Isang nakakalokong ngiti ang ibinigay ni Rachel. "Kakababa ko lang ng eroplano at nakita ko ang mga kaibigan ko..."Huminga siya ng malalim at ipinakilala ang kanyang mga kaibigan kay Steven nang walang anumang paraan ng pagtatago sa kanila. "Ito ay si Luna, isang mahusay na designer ng alahas. Narito naman si Gwen, isang babae rin na may talento sa kanyang sariling mga karapatan."Huminto si Steven at tumingin kay Luna. Namangha siya nang malaman na ang babaeng kakakilala niya lang ay asawa ni Joshua na si Luna. Paulit-ulit niyang tiningnan ang impormasyon ni Luna nang iniimbestigahan niya si Joshua.Isang balita mula
Halatang-halata si Steven na ayaw niyang ipagpatuloy makasama sila Luna at Gwen.Kumunot ang noo ni Rachel at tumingin kay Luna at Gwen, pati na rin ang mga bagahe na nasa tabi nila. Sa huli, ngumiti siya at ipinasa ang kanyang bagahe kay Luna. "Pwede bang itabi mo ang bagahe ko sa tinutuluyan mo?"Tumango si Luna at naintindihan ang gustong sabihin ni Rachel. Kinuha niya ang mga bagahe na ipinasa sa kanya ni Rachel at ngumiti. "Oo naman. Sige tumuloy ka na. Tawagan mo kami kapag tapos ka na."Napatingin siya kay Gwen. "Tara na?"Buong oras ay nakatitig si Gwen kay Steven, at sa wakas ay nanumbalik ang kanyang katinuan nang marinig niyang nagtanong si Luna sa kanya. Para sagutin si Luna, tumango siya. "Sige."Habang papalapit siya kay Steven, mas lalo niyang nasisiguro na ang lalaking nasa harapan niya ay si Luke. Gayunpaman, itinanggi ni Steven na siya si Luke, kaya hindi na siya nangahas na gumawa ng anuman.Pinakamabuting sumama kay Luna pabalik sa hotel. Maaari niyang tanungi
Sa katunayan, nakipag-ugnayan din kay Rachel ang pamilya Miller. Sa oras na iyon, labis na ipinagmamalaki ni Rachel ang kanyang sarili na kapag gusto siyang i-sponsor ng pamilya Miller, binibigyan nila siya ng ekspresyon na ginagawan nila siya ng isang pabor. Kaya, tinanggihan niya ang mga ito.Sa paglipas ng panahon, sa wakas ay nalaman ng pamilya Miller na hindi nila sinasadyang tumawid kay Rachel. Kaya, hinanap nila siya nang personal sa pag-asang makakatulong siya upang iligtas si Steven. Naku, nagkaroon na ng masamang impresyon si Rachel sa pamilya Miller at tumanggi.Ang dahilan kung bakit handa siyang pumunta sa Saigen City upang gamutin si Steven sa pagkakataong ito ay dahil nakita niya ang profile ni Steven at naisip niyang kamukha niya si Luke. Bilang kaibigan ni Gwen, napilitan siyang lumapit at obserbahan mismo ang sitwasyon. Kaya naman, nagpasya siyang lumipad kaagad."Isang beses na akong kinonsulta ng mga doktor ng pamilya ng fiancee ko," sagot ni Steven habang dinada
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya