Nagsimulang mag-alala si Luna tungkol sa pamilya Landry at kay Jim, ngunit hindi niya ito matalakay kay Joshua tulad ng sinabi sa kanya ni Nigel. Kahit anong isipin niya, sa mata ng publiko, magkaaway sila ni Joshua. Hindi niya masabi sa kaaway ang lahat ng kahihiyan ng kanyang pamilya. Apat na oras ang lumipas sa isang kisap mata. Alas onse ng gabing iyon, dumating sina Luna at Joshua sa Merchant City Airport. "Naghihintay na ang sasakyan ni Theo sa labas." Nang huminto sa paggalaw ang eroplano, si Joshua ay nanatiling maganda ang pagkakaupo. "Mauna ka nang bumaba." Medyo huminto si Luna na kumukuha ng kanyang bagahe. Maya-maya, tumango siya. "Sige." Bagama't naiintindihan ni Luna na kailangan nilang maglayo ni Joshua, nang makita kung paano niya ginawa iyon, medyo hindi pa rin siya komportable dito. Hinihila ang kanyang bagahe palabas ng airport, napansin agad ni Luna ang sasakyan ni Theo at lumapit ito. Habang tinutulungan siya ni Theo sa kanyang mga bagahe, napaku
Sa Landry Mansion. Isang sunog ang nagngangalit. Nang malapit na ang sasakyan ni Theo, napansin agad ni Luna ang apoy sa likod ng burol. Nanlaki ang mata niya at tulalang tumingin sa direksyon. Kung tama ang pagkakaalala niya, nandoon ang bodega ng kanyang ina! Napakagat labi si Luna at mariin na ikinuyom ang mga kamao. Hindi pa sapat na dinurog ni Jim ang bodega ng kanyang ina, ngunit kailangan din niyang sunugin ito? Paano niya nagawa ito? Iyon ang gawain sa buhay ng kanyang ina! Ginugol niya ang kanyang buong buhay sa pagsasaliksik at paglikha ng mga droga, at lahat ng nasa bodega ay bunga ng kanyang paggawa! Sinabi sa kanya ng butler na 20 taon man ang nakalipas o noon pa man, kahit na nabaliw ang kanyang ama, ni minsan ay hindi niya ginalaw ang bodega ng kanyang ina. Kahit na ang kanyang ina ay nasa isang parang gulay na kalagayan sa loob ng halos isang taon, si Mickey ay kailangan pa ring mag-stock at maglinis ng bodega araw-araw! Kahit na nagiging emosyonal o
Parang hindi na nakikilala ni Luna si Jim ng mga sandaling iyon. Hindi. Hindi ito maaaring mangyari. Ang lahat ng ito ay gawa lang ng media. Maling iniulat sila. Palagi siyang tinatrato ni Jim, na ang kanyang nakababatang kapatid na babae, ng mabuti. Hinding-hindi niya gagawin ang ganitong bagay! Sa isiping iyon, huminga ng malalim si Luna. Inangat niya ang ulo niya at tumingin sa dalawang bodyguard. "Palabasin ninyo si Jim. Gusto kong sabihin niya sa akin sa harapan ko." Maliban kung sinabi sa kanya ni Jim sa kanyang mukha na siya ang may gawa ng lahat ng mga bagay na iyon, hindi siya maniniwala sa isang salita na nabasa niya! Nagkatinginan ang mga bodyguard. Sa wakas, bumuntong hininga ang isa at tumingin kay Luna. "Hindi mo talaga alam kung kailan ka titigil!" Pagkatapos, tumalikod na siya ito at pumasok sa mansyon.” Tumayo ng tuwid si Luna at nanatili sa parehong lugar, hinayaan siyang basain ng ulan. Kumuha ng payong si Theo para silungan siya. "Nai-report ko
Agad namang nanlaki ang mga mata ni Luna sa sinabi ng babae habang hindi makapaniwalang nakatingin sa kanya. "I—Ikaw si... Charlotte?" “Oo naman.” Ngumiti ang babae na may medyo mapanuksong ekspresyon. “Kailangan kong magpasalamat sa pagdala mo sa akin sa bodega para kunin ang bote ng gamot. Kung wala ito, hindi ako magta-transform nang ganoon kabilis." Habang nagsasalita si Charlotte, dahan-dahang naglakad si Jim papunta sa kanila. Tumabi siya kay Charlotte at sinulyapan si Luna ng malamig na tingin. Malayo ang tono ng pananalita niya, "Ikaw ang nanggugulo sa amin ni Charlotte?" Ang mga salita ni Jim ay lubos na nakapagpatulala kay Luna. Kumunot ang noo niya at tumingin sa lalaking tinawag niyang kapatid. "I—Ikaw...at si Charlotte..." “Nagkabalikan na kami ni Charlotte." Ngumisi si Jim. Lumapit siya at niyakap si Charlotte sa kanyang mga braso, marahan siyang hinalikan sa noo bago tumingin ng seryoso kay Luna. “Ang tagal na naming nagkahiwalay. Sa wakas, nagkita na rin kam
“Jim, pagod na ako. Humiga na tayo, please?” Lumambot ang mga mata ni Jim na puno ng pagkasuklam at hinanakit nang marinig ang sinabi ni Charlotte. Inabot niya ang mga kamay niya at marahang hinaplos ang ulo ni Charlotte. "Sige," magiliw niyang sabi, "alis na tayo." Pagkatapos, muling nagbago ang ekspresyon niya, malamig na nakatingin kay Luna. “Alis na! Hindi ka welcome dito!” Gulat na gulat si Luna habang pinagmamasdan sina Jim at Charlotte na umalis. Agad siyang tumakbo palabas mula sa ilalim ng payong, dumaan sa mga bodyguard, at hinawakan ang braso ni Jim. "Jim!" Napakagat labi si Luna at hinawakan ng mahigpit ang braso nito. “Anong nangyari sa'yo? Tinatakot ka ba ni Charlotte? Bakit ka naging ganito? Sabihin mo sa akin!" Hindi dapat naging ganito si Jim; hindi siya ganitong klaseng tao! Isang taon na siyang nakatira sa kapatid niya, at naiintindihan niya ito. May dahilan siguro kung bakit siya naging ganito! Napakunot ang noo ni Charlotte nang marinig ang sinabi
Napakagat labi si Luna at tumingin kay Charlotte sa harap niya. "Ito ba ang ginagawa mo, ginagawang taong ganito ang kapatid ko?" Ngumisi si Charlotte. Maganda siyang sumandal kay Jim at bahagyang ngumiti. “Anong kalokohan ang pinagsasabi mo? Kailan pa nagbago si Jim? Siya ang taong palaging nagmamahal, nakikinig, at nagtitiwala sa akin.” “Kailangan kong magpasalamat sa iyo, Luna. Kung hindi dahil sa pagtulong mo sa akin na makuha ang skin regeneration na gamot, hindi ako makakapag-transform sa isang mas maganda kaysa dati." "Tigilan mo na ang pakikipag-usap sa kanya." Tinapunan ni Jim ng malamig na tingin si Luna. Ang kanyang kamay na may singsing na jade ay marahang winalis ang buhok ni Charlotte sa likod ng kanyang mga tenga. "Diba sabi mo pagod ka? Balik na tayo para magpahinga." Ngumiti ng malambing si Charlotte at sinabing, "Okey." Pagkatapos, mahiyain niyang ipinatong ang ulo sa mga braso ni Jim. "Luna, kung ayaw mong lumala ang mga bagay ngayong gabi, itigil
Pak! Sinampal ng malakas ni Luna ang sarili. Kasalanan niya ang lahat. Hindi na niya dapat hinanap ang anak nila ni Joshua. Hindi siya dapat nagtiwala kay Charlotte dahil sa bata! Pak! Pak! Pak! Sinampal ng paulit-ulit ni Luna ang sarili. Dahil sa kanyang anak, binigo niya ang kanyang ina sa kama, ang kanyang ama na nawala sa pag-iisip, at si Jim na nasa ilalim ng kontrol ni Charlotte. Lahat ng nangyari sa kanya ay dahil sa mga desisyon niya. Karapat-dapat iyon sa kanya! Nagulat si Theo sa inasal ni Luna, agad niyang inihagis ang payong sa tabi at hinawakan ang mga kamay ni Luna. "Anong ginagawa mo?" Umiiyak si Luna, nakadapa sa lupa, sa ilalim ng malakas na ulan. Napahikbi siya, "Theo, kasalanan ko lahat. Kasalanan ko lahat! Kung hindi dahil sa akin..." Suminghot si Luna, humalo ang luha niya sa patak ng ulan. "Kung hindi ako naging desperado na makita ang aking anak at piniling magtiwala kay Charlotte, hindi ito mangyayari!" Kinasusuklaman niya si Charlotte, ngu
"Sabihin mo sa akin, Joshua... Ano ang dapat kong gawin?" Nakaupo si Luna sa ilalim ng malakas na ulan habang mahigpit na hinawakan ang mga braso ni Theo. Mahina at marupok ang boses niya nang bumulong siya, "Ano ang dapat kong gawin para maging maayos ang lahat? Sigurado akong magkakaroon ka ng solusyon. Matalino ka Joshua. Magkakaroon ka ng solusyon, di ba?" Nang marinig ang paos na boses ni Luna, tuluyang nadurog ang puso ni Joshua. Humakbang siya at marahang hinawakan ang balikat ni Luna. Napakaamo ng boses niya habang sinusuyo, "May solusyon ako, pero samahan mo muna ako pauwi. Please?" Natigilan si Luna sa sinabi ni Joshua. Maya-maya, tumingin siya kay Joshua bago muling tumingin kay Theo. Binitawan niya si Theo at agad na ibinaon ang sarili sa mga bisig ni Joshua. "Joshua, tutulungan mo naman ako diba?" Si Joshua lang ang iniisip ng nagdedeliryong isip ni Luna sa mga sandaling iyon. Kahit sinong makita niya, nakikita niya si Joshua. Bawat salitang binibitawan niya
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya