“Jim, pagod na ako. Humiga na tayo, please?” Lumambot ang mga mata ni Jim na puno ng pagkasuklam at hinanakit nang marinig ang sinabi ni Charlotte. Inabot niya ang mga kamay niya at marahang hinaplos ang ulo ni Charlotte. "Sige," magiliw niyang sabi, "alis na tayo." Pagkatapos, muling nagbago ang ekspresyon niya, malamig na nakatingin kay Luna. “Alis na! Hindi ka welcome dito!” Gulat na gulat si Luna habang pinagmamasdan sina Jim at Charlotte na umalis. Agad siyang tumakbo palabas mula sa ilalim ng payong, dumaan sa mga bodyguard, at hinawakan ang braso ni Jim. "Jim!" Napakagat labi si Luna at hinawakan ng mahigpit ang braso nito. “Anong nangyari sa'yo? Tinatakot ka ba ni Charlotte? Bakit ka naging ganito? Sabihin mo sa akin!" Hindi dapat naging ganito si Jim; hindi siya ganitong klaseng tao! Isang taon na siyang nakatira sa kapatid niya, at naiintindihan niya ito. May dahilan siguro kung bakit siya naging ganito! Napakunot ang noo ni Charlotte nang marinig ang sinabi
Napakagat labi si Luna at tumingin kay Charlotte sa harap niya. "Ito ba ang ginagawa mo, ginagawang taong ganito ang kapatid ko?" Ngumisi si Charlotte. Maganda siyang sumandal kay Jim at bahagyang ngumiti. “Anong kalokohan ang pinagsasabi mo? Kailan pa nagbago si Jim? Siya ang taong palaging nagmamahal, nakikinig, at nagtitiwala sa akin.” “Kailangan kong magpasalamat sa iyo, Luna. Kung hindi dahil sa pagtulong mo sa akin na makuha ang skin regeneration na gamot, hindi ako makakapag-transform sa isang mas maganda kaysa dati." "Tigilan mo na ang pakikipag-usap sa kanya." Tinapunan ni Jim ng malamig na tingin si Luna. Ang kanyang kamay na may singsing na jade ay marahang winalis ang buhok ni Charlotte sa likod ng kanyang mga tenga. "Diba sabi mo pagod ka? Balik na tayo para magpahinga." Ngumiti ng malambing si Charlotte at sinabing, "Okey." Pagkatapos, mahiyain niyang ipinatong ang ulo sa mga braso ni Jim. "Luna, kung ayaw mong lumala ang mga bagay ngayong gabi, itigil
Pak! Sinampal ng malakas ni Luna ang sarili. Kasalanan niya ang lahat. Hindi na niya dapat hinanap ang anak nila ni Joshua. Hindi siya dapat nagtiwala kay Charlotte dahil sa bata! Pak! Pak! Pak! Sinampal ng paulit-ulit ni Luna ang sarili. Dahil sa kanyang anak, binigo niya ang kanyang ina sa kama, ang kanyang ama na nawala sa pag-iisip, at si Jim na nasa ilalim ng kontrol ni Charlotte. Lahat ng nangyari sa kanya ay dahil sa mga desisyon niya. Karapat-dapat iyon sa kanya! Nagulat si Theo sa inasal ni Luna, agad niyang inihagis ang payong sa tabi at hinawakan ang mga kamay ni Luna. "Anong ginagawa mo?" Umiiyak si Luna, nakadapa sa lupa, sa ilalim ng malakas na ulan. Napahikbi siya, "Theo, kasalanan ko lahat. Kasalanan ko lahat! Kung hindi dahil sa akin..." Suminghot si Luna, humalo ang luha niya sa patak ng ulan. "Kung hindi ako naging desperado na makita ang aking anak at piniling magtiwala kay Charlotte, hindi ito mangyayari!" Kinasusuklaman niya si Charlotte, ngu
"Sabihin mo sa akin, Joshua... Ano ang dapat kong gawin?" Nakaupo si Luna sa ilalim ng malakas na ulan habang mahigpit na hinawakan ang mga braso ni Theo. Mahina at marupok ang boses niya nang bumulong siya, "Ano ang dapat kong gawin para maging maayos ang lahat? Sigurado akong magkakaroon ka ng solusyon. Matalino ka Joshua. Magkakaroon ka ng solusyon, di ba?" Nang marinig ang paos na boses ni Luna, tuluyang nadurog ang puso ni Joshua. Humakbang siya at marahang hinawakan ang balikat ni Luna. Napakaamo ng boses niya habang sinusuyo, "May solusyon ako, pero samahan mo muna ako pauwi. Please?" Natigilan si Luna sa sinabi ni Joshua. Maya-maya, tumingin siya kay Joshua bago muling tumingin kay Theo. Binitawan niya si Theo at agad na ibinaon ang sarili sa mga bisig ni Joshua. "Joshua, tutulungan mo naman ako diba?" Si Joshua lang ang iniisip ng nagdedeliryong isip ni Luna sa mga sandaling iyon. Kahit sinong makita niya, nakikita niya si Joshua. Bawat salitang binibitawan niya
“Pero sigurado akong hindi mo kailangang mag-alala ng sobra. Naalala ko siya bilang isang napaka may opinyon na babae. Isa pa, maliban sa iyo, wala na ba siyang ibang manliligaw? Kung tutulong kayong dalawa sa kanya, malalagpasan mo ang hamon na ito.” Hindi napigilan ni Theo na tumawa ng nakaka-baba sa sarili nang marinig ang sinabi ni Dr. Rachel. “Wala na akong magagawa." Wala siyang magawa para tulungan si Luna. Kahit buong gabing nanatili siya sa tabi niya, kapag nagdedeliryo siya, napagkamalan niya siyang si Joshua. Bagama't matagal nang alam ni Theo kung gaano kahalaga si Joshua kay Luna, hindi pa rin niya maiwasang madismaya sa pangyayari noong gabing iyon. Nang marinig kung gaano siya nanlulumo, bumuntong-hininga si Dr. Rachel at sinabing, "Libre ako ngayon. Gusto mo bang pumunta sa Lincoln City at makipag-inuman sa akin?" Kumunot ang noo ni Theo at nag-isip sandali. "Sige." Hindi naman kasi siya makabalik sa mansyon ni Joshua nang gabing iyon. Dahil hindi siya mak
Nagkaroon ng mataas na lagnat si Luna pagkatapos siyang iuwi ni Joshua. Nagpalit siya ng ilang doktor ng pamilya, ngunit ang epekto ay minimal. Dalawang araw na mataas ang lagnat ni Luna. Nanatili si Joshua sa tabi niya sa kwarto niya sa kabila ng lahat. Sa wakas, sa hapon ng ikalawang araw, dahan-dahang bumukas ang mga mata ni Luna na magkasalubong ang mga kilay. Naging malinaw ang kanyang paningin Hinimas niya ang masakit na ulo habang sinusukat ang paligid at bumangon sa kama. Nang makita niya ang black-and-white decor ng kwarto at si Joshua, na nasa tabi niya na nakasandal sa isang upuan, natutulog, sa wakas ay napagtanto ni Luna na siya ay dinala sa mansyon ni Joshua sa Merchant City. Ramdam ang galaw niya, dahan-dahang nagmulat ng mata si Joshua na nakasandal sa upuan na nagpapahinga. "Gising ka na." Sa pagtingin sa hapis na maputlang mukha ni Luna, napakunot ang noo ni Joshua at sinabi sa paos na boses, “Nauuhaw ka ba? Kukuha ako ng isang basong tubig.” Sumagot
Sa isiping iyon ay agad na inangat ni Luna ang kanyang ulo at seryosong tumingin kay Joshua. "Maaari ka bang tumulong? Si Bonnie..." Dinig na dinig ni Joshua ang tawag nina Luna at Nigel. Tumingin siya ng malalim kay Luna. "May balak ka bang hanapin si Bonnie bago niya mahanap si Jim?" Tumango si Luna. "Mmh." Kailangan niyang sabihin kay Bonnie ang totoo bago masaktan si Bonnie. Kung hindi, hindi lang si Bonnie ang malulungkot, kundi mawawalan din siya ng pag-asa para kay Jim. "Hindi na kailangan." Huminga ng malalim si Joshua. Itinaas niya ang kamay at marahang sinuklay ang buhok ni Luna sa likod ng tenga nito. "Kahit sabihin mo kay Bonnie ang kalagayan ni Jim, sa tingin mo ba hindi niya ito hahanapin para malaman kung ano ang nangyayari?" Napakagat labi si Luna. "Natatakot lang ako na masaktan siya." "Iyon ay hindi maiiwasan." Huminga ng malalim si Joshua. Sinuklay niya ang huling hibla ng buhok sa likod ng tenga ni Luna bago binawi ang kanyang kamay. "Pero, mag
Medyo nanginig si Joshua ng marinig ang sinabi ni Luna.Ilang sandali pa, nagtaas siya ng kilay. "Ang aking tita?"Tumango si Luna."Dahil tinitingnan mo ang aksidente ng aking tiyuhin upang linisin ang pangalan ni Granny Lynch, naisip ko na dapat kong makipag-usap sa iyo nang maayos tungkol sa iyong tiyahin. Marahil ay maaari nitong baguhin ang mga bagay-bagay."Natahimik sandali si Joshua bago tumango. "Sige."Pagkatapos, umalis si Joshua at isinara ang pinto sa likuran niya.Pumikit si Luna, pinagdaop ang mga palad, at nagdasal. Umaasa siya na hindi masyadong mapahamak si Bonnie kay Jim. Inaasahan niyang mahahanap ng mga tauhan ni Joshua si Bonnie bago pa mawalan ng kontrol sina Bonnie at Jim.…Sa study room ng Landry Mansion.Matapos ayusin ang lahat ng impormasyon patungkol kay Luna, bumalik si Jim sa kanyang desktop at tulalang tiningnan ang larawan ng babae.Dalawang araw na niya itong pinag-iisipan, ngunit hindi pa rin niya maalala kung sino ang babaeng ito. Kakaiba