"Sabihin mo sa akin, Joshua... Ano ang dapat kong gawin?" Nakaupo si Luna sa ilalim ng malakas na ulan habang mahigpit na hinawakan ang mga braso ni Theo. Mahina at marupok ang boses niya nang bumulong siya, "Ano ang dapat kong gawin para maging maayos ang lahat? Sigurado akong magkakaroon ka ng solusyon. Matalino ka Joshua. Magkakaroon ka ng solusyon, di ba?" Nang marinig ang paos na boses ni Luna, tuluyang nadurog ang puso ni Joshua. Humakbang siya at marahang hinawakan ang balikat ni Luna. Napakaamo ng boses niya habang sinusuyo, "May solusyon ako, pero samahan mo muna ako pauwi. Please?" Natigilan si Luna sa sinabi ni Joshua. Maya-maya, tumingin siya kay Joshua bago muling tumingin kay Theo. Binitawan niya si Theo at agad na ibinaon ang sarili sa mga bisig ni Joshua. "Joshua, tutulungan mo naman ako diba?" Si Joshua lang ang iniisip ng nagdedeliryong isip ni Luna sa mga sandaling iyon. Kahit sinong makita niya, nakikita niya si Joshua. Bawat salitang binibitawan niya
“Pero sigurado akong hindi mo kailangang mag-alala ng sobra. Naalala ko siya bilang isang napaka may opinyon na babae. Isa pa, maliban sa iyo, wala na ba siyang ibang manliligaw? Kung tutulong kayong dalawa sa kanya, malalagpasan mo ang hamon na ito.” Hindi napigilan ni Theo na tumawa ng nakaka-baba sa sarili nang marinig ang sinabi ni Dr. Rachel. “Wala na akong magagawa." Wala siyang magawa para tulungan si Luna. Kahit buong gabing nanatili siya sa tabi niya, kapag nagdedeliryo siya, napagkamalan niya siyang si Joshua. Bagama't matagal nang alam ni Theo kung gaano kahalaga si Joshua kay Luna, hindi pa rin niya maiwasang madismaya sa pangyayari noong gabing iyon. Nang marinig kung gaano siya nanlulumo, bumuntong-hininga si Dr. Rachel at sinabing, "Libre ako ngayon. Gusto mo bang pumunta sa Lincoln City at makipag-inuman sa akin?" Kumunot ang noo ni Theo at nag-isip sandali. "Sige." Hindi naman kasi siya makabalik sa mansyon ni Joshua nang gabing iyon. Dahil hindi siya mak
Nagkaroon ng mataas na lagnat si Luna pagkatapos siyang iuwi ni Joshua. Nagpalit siya ng ilang doktor ng pamilya, ngunit ang epekto ay minimal. Dalawang araw na mataas ang lagnat ni Luna. Nanatili si Joshua sa tabi niya sa kwarto niya sa kabila ng lahat. Sa wakas, sa hapon ng ikalawang araw, dahan-dahang bumukas ang mga mata ni Luna na magkasalubong ang mga kilay. Naging malinaw ang kanyang paningin Hinimas niya ang masakit na ulo habang sinusukat ang paligid at bumangon sa kama. Nang makita niya ang black-and-white decor ng kwarto at si Joshua, na nasa tabi niya na nakasandal sa isang upuan, natutulog, sa wakas ay napagtanto ni Luna na siya ay dinala sa mansyon ni Joshua sa Merchant City. Ramdam ang galaw niya, dahan-dahang nagmulat ng mata si Joshua na nakasandal sa upuan na nagpapahinga. "Gising ka na." Sa pagtingin sa hapis na maputlang mukha ni Luna, napakunot ang noo ni Joshua at sinabi sa paos na boses, “Nauuhaw ka ba? Kukuha ako ng isang basong tubig.” Sumagot
Sa isiping iyon ay agad na inangat ni Luna ang kanyang ulo at seryosong tumingin kay Joshua. "Maaari ka bang tumulong? Si Bonnie..." Dinig na dinig ni Joshua ang tawag nina Luna at Nigel. Tumingin siya ng malalim kay Luna. "May balak ka bang hanapin si Bonnie bago niya mahanap si Jim?" Tumango si Luna. "Mmh." Kailangan niyang sabihin kay Bonnie ang totoo bago masaktan si Bonnie. Kung hindi, hindi lang si Bonnie ang malulungkot, kundi mawawalan din siya ng pag-asa para kay Jim. "Hindi na kailangan." Huminga ng malalim si Joshua. Itinaas niya ang kamay at marahang sinuklay ang buhok ni Luna sa likod ng tenga nito. "Kahit sabihin mo kay Bonnie ang kalagayan ni Jim, sa tingin mo ba hindi niya ito hahanapin para malaman kung ano ang nangyayari?" Napakagat labi si Luna. "Natatakot lang ako na masaktan siya." "Iyon ay hindi maiiwasan." Huminga ng malalim si Joshua. Sinuklay niya ang huling hibla ng buhok sa likod ng tenga ni Luna bago binawi ang kanyang kamay. "Pero, mag
Medyo nanginig si Joshua ng marinig ang sinabi ni Luna.Ilang sandali pa, nagtaas siya ng kilay. "Ang aking tita?"Tumango si Luna."Dahil tinitingnan mo ang aksidente ng aking tiyuhin upang linisin ang pangalan ni Granny Lynch, naisip ko na dapat kong makipag-usap sa iyo nang maayos tungkol sa iyong tiyahin. Marahil ay maaari nitong baguhin ang mga bagay-bagay."Natahimik sandali si Joshua bago tumango. "Sige."Pagkatapos, umalis si Joshua at isinara ang pinto sa likuran niya.Pumikit si Luna, pinagdaop ang mga palad, at nagdasal. Umaasa siya na hindi masyadong mapahamak si Bonnie kay Jim. Inaasahan niyang mahahanap ng mga tauhan ni Joshua si Bonnie bago pa mawalan ng kontrol sina Bonnie at Jim.…Sa study room ng Landry Mansion.Matapos ayusin ang lahat ng impormasyon patungkol kay Luna, bumalik si Jim sa kanyang desktop at tulalang tiningnan ang larawan ng babae.Dalawang araw na niya itong pinag-iisipan, ngunit hindi pa rin niya maalala kung sino ang babaeng ito. Kakaiba
"Anong klaseng lugar yun?"Nanatiling nakababa ang ulo ng mayordomo. "H—H... Hindi ko alam.""Hindi mo ba talaga alam, o nagsisinungaling ka?"Malamig na nagtaas ng kilay si Charlotte at tumingin sa butler. Sinabi niya ng malamig , "Kung alam mo ang tungkol dito, hindi mo ito puwedeng itago sa akin. Dapat mong malaman kung sino ang tunay na panginoon ng pamilya Landry."Agad na tumango ang mayordomo at nahihiyang sinabi, "A...Alam ko."Pinalayas ni Jim si Luna. Bagaman sa panlabas, si Jim ang panginoon ng pamilya Landry, sa katunayan, ang taong may tunay na kapangyarihan ay si Charlotte.Hindi tututol si Jim sa anumang sabihin ni Charlotte.Mas yumaabang pa si Charlotte sa tugon ng butler. "Kung alam mo, bakit hindi ka pa rin nagsasalita? Anong klaseng lugar ang Tea Cottage?"Ang butler ay naglilingkod sa pamilya Landry sa kalahati ng kanyang buhay. Kahit sina Charles at Rosalyn ay iginagalang siya. Gayunpaman, hindi kailanman naisip na siya ay uutusan ni Charlotte, na kamakail
Nabigla si Jim sa mga pagtatanong ni Charlotte. Kumunot ang noo niya, ngunit kahit na inis ang nararamdaman niya sa puso niya, sinabi niya pa rin ang katotohanan. “May tumawag sa akin na may kakaibang number at inimbitahan niya ako na makipagkita sa kanya. Dahil puro trabaho na ako, nagdesisyon ako na makipagkita sa kanya para magpahangin na rin.” Hindi mapigilan ni Charlotte na ngumiti nang marinig niya ang tapat na tono ni Jim. :Sige pala. ‘Wag kang magpagabi.” Pagkatapos, ibinaba niya ng matagumpay ang phone. Hindi siguro nagsisinungaling si Jim sa kanya. Tutal, blinock niya ang number nila Luna at Bonnie sa phone ni Jim, at kahit sina Harvey, Christopher, o kahit sino sa pamilya Landry ay hindi makakatawag kay Jim. Kaya naman, posible na may isa sa mga taong ito na nakausap si Jim gamit ang bagong numero. Umupo ng mas komportable si Charlotte sa backseat. Pinanood niya ang palayo na kotse ni Jim, may matagumpay na ngiti sa kanyang mukha. Sa huli, ang lason na pinaghi
“Ang pinakamalaking kalaban ko ngayon ay si Luna at ang best friend niya, si Bonnie.”… Huminto ang kotse ni Jim sa harap ng Tea Cottage. Nang huminto na ang kotse at lumabas na si Jim, nakita niya ang isang itim na kotse na nakapark sa ilalim ng malaking puno sa malayo. Kung tama ang pagkakaalala niya, mula sa pamilya Landry ang kotse na ito. Kumunot ang noo niya, napuno ng sama ng loob ang puso niya. Kausap niya lang kanina si Charlotte, kaya’t kung sinundan siya nito mula sa Landry Mansion, hindi naman pwedeng nakasunod na ito sa kanya ng ganito kabilis. Kaya naman, klaro na sinundan siya ni Charlotte sa sandali na lumabas siya ng bahay. Kasama ng phone call… Halata na sinusundan siya ni Charlotte sa buong biyahe niya, at ang phone call ay para lang magpanggap si Charlotte na napansin na nawawala si Jim sa Landry Mansion at nagtanong lang tungkol sa kinaroroonan niya. Nang maisip niya ito, napuno ng inis ang kanyang puso. Kinamuhian ni Jim sa loob niya kung paan