“Pero sigurado akong hindi mo kailangang mag-alala ng sobra. Naalala ko siya bilang isang napaka may opinyon na babae. Isa pa, maliban sa iyo, wala na ba siyang ibang manliligaw? Kung tutulong kayong dalawa sa kanya, malalagpasan mo ang hamon na ito.” Hindi napigilan ni Theo na tumawa ng nakaka-baba sa sarili nang marinig ang sinabi ni Dr. Rachel. “Wala na akong magagawa." Wala siyang magawa para tulungan si Luna. Kahit buong gabing nanatili siya sa tabi niya, kapag nagdedeliryo siya, napagkamalan niya siyang si Joshua. Bagama't matagal nang alam ni Theo kung gaano kahalaga si Joshua kay Luna, hindi pa rin niya maiwasang madismaya sa pangyayari noong gabing iyon. Nang marinig kung gaano siya nanlulumo, bumuntong-hininga si Dr. Rachel at sinabing, "Libre ako ngayon. Gusto mo bang pumunta sa Lincoln City at makipag-inuman sa akin?" Kumunot ang noo ni Theo at nag-isip sandali. "Sige." Hindi naman kasi siya makabalik sa mansyon ni Joshua nang gabing iyon. Dahil hindi siya mak
Nagkaroon ng mataas na lagnat si Luna pagkatapos siyang iuwi ni Joshua. Nagpalit siya ng ilang doktor ng pamilya, ngunit ang epekto ay minimal. Dalawang araw na mataas ang lagnat ni Luna. Nanatili si Joshua sa tabi niya sa kwarto niya sa kabila ng lahat. Sa wakas, sa hapon ng ikalawang araw, dahan-dahang bumukas ang mga mata ni Luna na magkasalubong ang mga kilay. Naging malinaw ang kanyang paningin Hinimas niya ang masakit na ulo habang sinusukat ang paligid at bumangon sa kama. Nang makita niya ang black-and-white decor ng kwarto at si Joshua, na nasa tabi niya na nakasandal sa isang upuan, natutulog, sa wakas ay napagtanto ni Luna na siya ay dinala sa mansyon ni Joshua sa Merchant City. Ramdam ang galaw niya, dahan-dahang nagmulat ng mata si Joshua na nakasandal sa upuan na nagpapahinga. "Gising ka na." Sa pagtingin sa hapis na maputlang mukha ni Luna, napakunot ang noo ni Joshua at sinabi sa paos na boses, “Nauuhaw ka ba? Kukuha ako ng isang basong tubig.” Sumagot
Sa isiping iyon ay agad na inangat ni Luna ang kanyang ulo at seryosong tumingin kay Joshua. "Maaari ka bang tumulong? Si Bonnie..." Dinig na dinig ni Joshua ang tawag nina Luna at Nigel. Tumingin siya ng malalim kay Luna. "May balak ka bang hanapin si Bonnie bago niya mahanap si Jim?" Tumango si Luna. "Mmh." Kailangan niyang sabihin kay Bonnie ang totoo bago masaktan si Bonnie. Kung hindi, hindi lang si Bonnie ang malulungkot, kundi mawawalan din siya ng pag-asa para kay Jim. "Hindi na kailangan." Huminga ng malalim si Joshua. Itinaas niya ang kamay at marahang sinuklay ang buhok ni Luna sa likod ng tenga nito. "Kahit sabihin mo kay Bonnie ang kalagayan ni Jim, sa tingin mo ba hindi niya ito hahanapin para malaman kung ano ang nangyayari?" Napakagat labi si Luna. "Natatakot lang ako na masaktan siya." "Iyon ay hindi maiiwasan." Huminga ng malalim si Joshua. Sinuklay niya ang huling hibla ng buhok sa likod ng tenga ni Luna bago binawi ang kanyang kamay. "Pero, mag
Medyo nanginig si Joshua ng marinig ang sinabi ni Luna.Ilang sandali pa, nagtaas siya ng kilay. "Ang aking tita?"Tumango si Luna."Dahil tinitingnan mo ang aksidente ng aking tiyuhin upang linisin ang pangalan ni Granny Lynch, naisip ko na dapat kong makipag-usap sa iyo nang maayos tungkol sa iyong tiyahin. Marahil ay maaari nitong baguhin ang mga bagay-bagay."Natahimik sandali si Joshua bago tumango. "Sige."Pagkatapos, umalis si Joshua at isinara ang pinto sa likuran niya.Pumikit si Luna, pinagdaop ang mga palad, at nagdasal. Umaasa siya na hindi masyadong mapahamak si Bonnie kay Jim. Inaasahan niyang mahahanap ng mga tauhan ni Joshua si Bonnie bago pa mawalan ng kontrol sina Bonnie at Jim.…Sa study room ng Landry Mansion.Matapos ayusin ang lahat ng impormasyon patungkol kay Luna, bumalik si Jim sa kanyang desktop at tulalang tiningnan ang larawan ng babae.Dalawang araw na niya itong pinag-iisipan, ngunit hindi pa rin niya maalala kung sino ang babaeng ito. Kakaiba
"Anong klaseng lugar yun?"Nanatiling nakababa ang ulo ng mayordomo. "H—H... Hindi ko alam.""Hindi mo ba talaga alam, o nagsisinungaling ka?"Malamig na nagtaas ng kilay si Charlotte at tumingin sa butler. Sinabi niya ng malamig , "Kung alam mo ang tungkol dito, hindi mo ito puwedeng itago sa akin. Dapat mong malaman kung sino ang tunay na panginoon ng pamilya Landry."Agad na tumango ang mayordomo at nahihiyang sinabi, "A...Alam ko."Pinalayas ni Jim si Luna. Bagaman sa panlabas, si Jim ang panginoon ng pamilya Landry, sa katunayan, ang taong may tunay na kapangyarihan ay si Charlotte.Hindi tututol si Jim sa anumang sabihin ni Charlotte.Mas yumaabang pa si Charlotte sa tugon ng butler. "Kung alam mo, bakit hindi ka pa rin nagsasalita? Anong klaseng lugar ang Tea Cottage?"Ang butler ay naglilingkod sa pamilya Landry sa kalahati ng kanyang buhay. Kahit sina Charles at Rosalyn ay iginagalang siya. Gayunpaman, hindi kailanman naisip na siya ay uutusan ni Charlotte, na kamakail
Nabigla si Jim sa mga pagtatanong ni Charlotte. Kumunot ang noo niya, ngunit kahit na inis ang nararamdaman niya sa puso niya, sinabi niya pa rin ang katotohanan. “May tumawag sa akin na may kakaibang number at inimbitahan niya ako na makipagkita sa kanya. Dahil puro trabaho na ako, nagdesisyon ako na makipagkita sa kanya para magpahangin na rin.” Hindi mapigilan ni Charlotte na ngumiti nang marinig niya ang tapat na tono ni Jim. :Sige pala. ‘Wag kang magpagabi.” Pagkatapos, ibinaba niya ng matagumpay ang phone. Hindi siguro nagsisinungaling si Jim sa kanya. Tutal, blinock niya ang number nila Luna at Bonnie sa phone ni Jim, at kahit sina Harvey, Christopher, o kahit sino sa pamilya Landry ay hindi makakatawag kay Jim. Kaya naman, posible na may isa sa mga taong ito na nakausap si Jim gamit ang bagong numero. Umupo ng mas komportable si Charlotte sa backseat. Pinanood niya ang palayo na kotse ni Jim, may matagumpay na ngiti sa kanyang mukha. Sa huli, ang lason na pinaghi
“Ang pinakamalaking kalaban ko ngayon ay si Luna at ang best friend niya, si Bonnie.”… Huminto ang kotse ni Jim sa harap ng Tea Cottage. Nang huminto na ang kotse at lumabas na si Jim, nakita niya ang isang itim na kotse na nakapark sa ilalim ng malaking puno sa malayo. Kung tama ang pagkakaalala niya, mula sa pamilya Landry ang kotse na ito. Kumunot ang noo niya, napuno ng sama ng loob ang puso niya. Kausap niya lang kanina si Charlotte, kaya’t kung sinundan siya nito mula sa Landry Mansion, hindi naman pwedeng nakasunod na ito sa kanya ng ganito kabilis. Kaya naman, klaro na sinundan siya ni Charlotte sa sandali na lumabas siya ng bahay. Kasama ng phone call… Halata na sinusundan siya ni Charlotte sa buong biyahe niya, at ang phone call ay para lang magpanggap si Charlotte na napansin na nawawala si Jim sa Landry Mansion at nagtanong lang tungkol sa kinaroroonan niya. Nang maisip niya ito, napuno ng inis ang kanyang puso. Kinamuhian ni Jim sa loob niya kung paan
Sino ang babaeng ito? Samantala, hindi mapigilan ni Bonnie na ngumisi nang sabihin ito ni Jim. “Hindi mo ba ako kilala?” Lumapit siya kay Jim at niyakap niya ang baywang ni Jim nang makalapit na siya. “Ako ang magiging fiancee mo, syempre.” Sa simula na nagpapahiwatig si Jim na pakakasalan niya si Bonnie, hindi na maitago ni Bonnie ang pagkasabik at tuwa niya. Kahit na blinock ni Jim ang number ni Bonnie pagkatapos nito, iniisip ni Bonnie na dahil ito sa hindi niya pagbalik ng Merchant City kasama si Luna. Ito ang rason kung bakit pinili niya na pumunta ng Merchant City ng hindi man lang sinabihan si Luna at nagsend siya ng message kay Jim gamit ang bagong number na ito. Ngunit, sa ikinagulat niya, tinanong ni Jim kung sino siya? Sino pa ba siya? Siya ang magiging stepmother nila Harvey at Shelly, ang magiging asawa ni Jim! Kumunot lalo ang noo ni Jim dahil sa pagiging malapit at matapang ni Bonnie. Ngayon naman, hindi siya nagpakita ng awa at pwersahan niyang ina
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya