Sa Landry Mansion. Isang sunog ang nagngangalit. Nang malapit na ang sasakyan ni Theo, napansin agad ni Luna ang apoy sa likod ng burol. Nanlaki ang mata niya at tulalang tumingin sa direksyon. Kung tama ang pagkakaalala niya, nandoon ang bodega ng kanyang ina! Napakagat labi si Luna at mariin na ikinuyom ang mga kamao. Hindi pa sapat na dinurog ni Jim ang bodega ng kanyang ina, ngunit kailangan din niyang sunugin ito? Paano niya nagawa ito? Iyon ang gawain sa buhay ng kanyang ina! Ginugol niya ang kanyang buong buhay sa pagsasaliksik at paglikha ng mga droga, at lahat ng nasa bodega ay bunga ng kanyang paggawa! Sinabi sa kanya ng butler na 20 taon man ang nakalipas o noon pa man, kahit na nabaliw ang kanyang ama, ni minsan ay hindi niya ginalaw ang bodega ng kanyang ina. Kahit na ang kanyang ina ay nasa isang parang gulay na kalagayan sa loob ng halos isang taon, si Mickey ay kailangan pa ring mag-stock at maglinis ng bodega araw-araw! Kahit na nagiging emosyonal o
Parang hindi na nakikilala ni Luna si Jim ng mga sandaling iyon. Hindi. Hindi ito maaaring mangyari. Ang lahat ng ito ay gawa lang ng media. Maling iniulat sila. Palagi siyang tinatrato ni Jim, na ang kanyang nakababatang kapatid na babae, ng mabuti. Hinding-hindi niya gagawin ang ganitong bagay! Sa isiping iyon, huminga ng malalim si Luna. Inangat niya ang ulo niya at tumingin sa dalawang bodyguard. "Palabasin ninyo si Jim. Gusto kong sabihin niya sa akin sa harapan ko." Maliban kung sinabi sa kanya ni Jim sa kanyang mukha na siya ang may gawa ng lahat ng mga bagay na iyon, hindi siya maniniwala sa isang salita na nabasa niya! Nagkatinginan ang mga bodyguard. Sa wakas, bumuntong hininga ang isa at tumingin kay Luna. "Hindi mo talaga alam kung kailan ka titigil!" Pagkatapos, tumalikod na siya ito at pumasok sa mansyon.” Tumayo ng tuwid si Luna at nanatili sa parehong lugar, hinayaan siyang basain ng ulan. Kumuha ng payong si Theo para silungan siya. "Nai-report ko
Agad namang nanlaki ang mga mata ni Luna sa sinabi ng babae habang hindi makapaniwalang nakatingin sa kanya. "I—Ikaw si... Charlotte?" “Oo naman.” Ngumiti ang babae na may medyo mapanuksong ekspresyon. “Kailangan kong magpasalamat sa pagdala mo sa akin sa bodega para kunin ang bote ng gamot. Kung wala ito, hindi ako magta-transform nang ganoon kabilis." Habang nagsasalita si Charlotte, dahan-dahang naglakad si Jim papunta sa kanila. Tumabi siya kay Charlotte at sinulyapan si Luna ng malamig na tingin. Malayo ang tono ng pananalita niya, "Ikaw ang nanggugulo sa amin ni Charlotte?" Ang mga salita ni Jim ay lubos na nakapagpatulala kay Luna. Kumunot ang noo niya at tumingin sa lalaking tinawag niyang kapatid. "I—Ikaw...at si Charlotte..." “Nagkabalikan na kami ni Charlotte." Ngumisi si Jim. Lumapit siya at niyakap si Charlotte sa kanyang mga braso, marahan siyang hinalikan sa noo bago tumingin ng seryoso kay Luna. “Ang tagal na naming nagkahiwalay. Sa wakas, nagkita na rin kam
“Jim, pagod na ako. Humiga na tayo, please?” Lumambot ang mga mata ni Jim na puno ng pagkasuklam at hinanakit nang marinig ang sinabi ni Charlotte. Inabot niya ang mga kamay niya at marahang hinaplos ang ulo ni Charlotte. "Sige," magiliw niyang sabi, "alis na tayo." Pagkatapos, muling nagbago ang ekspresyon niya, malamig na nakatingin kay Luna. “Alis na! Hindi ka welcome dito!” Gulat na gulat si Luna habang pinagmamasdan sina Jim at Charlotte na umalis. Agad siyang tumakbo palabas mula sa ilalim ng payong, dumaan sa mga bodyguard, at hinawakan ang braso ni Jim. "Jim!" Napakagat labi si Luna at hinawakan ng mahigpit ang braso nito. “Anong nangyari sa'yo? Tinatakot ka ba ni Charlotte? Bakit ka naging ganito? Sabihin mo sa akin!" Hindi dapat naging ganito si Jim; hindi siya ganitong klaseng tao! Isang taon na siyang nakatira sa kapatid niya, at naiintindihan niya ito. May dahilan siguro kung bakit siya naging ganito! Napakunot ang noo ni Charlotte nang marinig ang sinabi
Napakagat labi si Luna at tumingin kay Charlotte sa harap niya. "Ito ba ang ginagawa mo, ginagawang taong ganito ang kapatid ko?" Ngumisi si Charlotte. Maganda siyang sumandal kay Jim at bahagyang ngumiti. “Anong kalokohan ang pinagsasabi mo? Kailan pa nagbago si Jim? Siya ang taong palaging nagmamahal, nakikinig, at nagtitiwala sa akin.” “Kailangan kong magpasalamat sa iyo, Luna. Kung hindi dahil sa pagtulong mo sa akin na makuha ang skin regeneration na gamot, hindi ako makakapag-transform sa isang mas maganda kaysa dati." "Tigilan mo na ang pakikipag-usap sa kanya." Tinapunan ni Jim ng malamig na tingin si Luna. Ang kanyang kamay na may singsing na jade ay marahang winalis ang buhok ni Charlotte sa likod ng kanyang mga tenga. "Diba sabi mo pagod ka? Balik na tayo para magpahinga." Ngumiti ng malambing si Charlotte at sinabing, "Okey." Pagkatapos, mahiyain niyang ipinatong ang ulo sa mga braso ni Jim. "Luna, kung ayaw mong lumala ang mga bagay ngayong gabi, itigil
Pak! Sinampal ng malakas ni Luna ang sarili. Kasalanan niya ang lahat. Hindi na niya dapat hinanap ang anak nila ni Joshua. Hindi siya dapat nagtiwala kay Charlotte dahil sa bata! Pak! Pak! Pak! Sinampal ng paulit-ulit ni Luna ang sarili. Dahil sa kanyang anak, binigo niya ang kanyang ina sa kama, ang kanyang ama na nawala sa pag-iisip, at si Jim na nasa ilalim ng kontrol ni Charlotte. Lahat ng nangyari sa kanya ay dahil sa mga desisyon niya. Karapat-dapat iyon sa kanya! Nagulat si Theo sa inasal ni Luna, agad niyang inihagis ang payong sa tabi at hinawakan ang mga kamay ni Luna. "Anong ginagawa mo?" Umiiyak si Luna, nakadapa sa lupa, sa ilalim ng malakas na ulan. Napahikbi siya, "Theo, kasalanan ko lahat. Kasalanan ko lahat! Kung hindi dahil sa akin..." Suminghot si Luna, humalo ang luha niya sa patak ng ulan. "Kung hindi ako naging desperado na makita ang aking anak at piniling magtiwala kay Charlotte, hindi ito mangyayari!" Kinasusuklaman niya si Charlotte, ngu
"Sabihin mo sa akin, Joshua... Ano ang dapat kong gawin?" Nakaupo si Luna sa ilalim ng malakas na ulan habang mahigpit na hinawakan ang mga braso ni Theo. Mahina at marupok ang boses niya nang bumulong siya, "Ano ang dapat kong gawin para maging maayos ang lahat? Sigurado akong magkakaroon ka ng solusyon. Matalino ka Joshua. Magkakaroon ka ng solusyon, di ba?" Nang marinig ang paos na boses ni Luna, tuluyang nadurog ang puso ni Joshua. Humakbang siya at marahang hinawakan ang balikat ni Luna. Napakaamo ng boses niya habang sinusuyo, "May solusyon ako, pero samahan mo muna ako pauwi. Please?" Natigilan si Luna sa sinabi ni Joshua. Maya-maya, tumingin siya kay Joshua bago muling tumingin kay Theo. Binitawan niya si Theo at agad na ibinaon ang sarili sa mga bisig ni Joshua. "Joshua, tutulungan mo naman ako diba?" Si Joshua lang ang iniisip ng nagdedeliryong isip ni Luna sa mga sandaling iyon. Kahit sinong makita niya, nakikita niya si Joshua. Bawat salitang binibitawan niya
“Pero sigurado akong hindi mo kailangang mag-alala ng sobra. Naalala ko siya bilang isang napaka may opinyon na babae. Isa pa, maliban sa iyo, wala na ba siyang ibang manliligaw? Kung tutulong kayong dalawa sa kanya, malalagpasan mo ang hamon na ito.” Hindi napigilan ni Theo na tumawa ng nakaka-baba sa sarili nang marinig ang sinabi ni Dr. Rachel. “Wala na akong magagawa." Wala siyang magawa para tulungan si Luna. Kahit buong gabing nanatili siya sa tabi niya, kapag nagdedeliryo siya, napagkamalan niya siyang si Joshua. Bagama't matagal nang alam ni Theo kung gaano kahalaga si Joshua kay Luna, hindi pa rin niya maiwasang madismaya sa pangyayari noong gabing iyon. Nang marinig kung gaano siya nanlulumo, bumuntong-hininga si Dr. Rachel at sinabing, "Libre ako ngayon. Gusto mo bang pumunta sa Lincoln City at makipag-inuman sa akin?" Kumunot ang noo ni Theo at nag-isip sandali. "Sige." Hindi naman kasi siya makabalik sa mansyon ni Joshua nang gabing iyon. Dahil hindi siya mak