Sumingkit ang mga mata ni Joshua at tumingin siya ng malamig kay Luna. “‘Wag ka maging bastos.”Tumingala si Joshua at kinuha niya ang microphone. “Pasensya na po sa lahat at nakita niyo ito. Pero, may sariling paraan ang pamilya Lynch sa pagharap ng ganitong mga problema.”Nagpatuloy siya, “Nagtitipon tayo lahat dito para ipagdiwang ang kaarawan ni Granny Lynch. Ang lahat ng nandito ay kaibigan o kamag anak ng pamilya Lynch, kaya’t sigurado ako na pamilyar kayo lahat kung paano namn hinaharap ang mga bagay. Kapag may nakalabas na kahit isang salita mula dito…”Naging malupit ang tingin ni Joshua. “Sigurado ako na alam niyo ang mangyayari.”Agad na tumahimik ang madla. Nagkatinginan ang lahat sa isa’t isa, hindi nila alam ang gagawin nila.Halata ang gustong ipahiwatig ni Joshua: hindi niya gusto na tumawag sila ng pulis, at ayaw niya rin na maparusahan si Aura. Sa halip, gusto niyang maging isang lihim lamang ito.Nalito ang lahat ng nasa venue. Pinilit ni Joshua na walang namam
Walang hahadlang!“Nellie, gusto mo ba ng cake?”Nakakandong si Nellie kay Adrian. Tumanggi siya sa alok, at nakapokus lang ang tingin niya sa paalis na si Luna. “Wala po ako sa mood. Wala po akong gusto na kahit ano…”Sa kabilang dulo ng karagatan, pinapanood ni Nigel ang lahat ng ito mula sa surveillance camera. Nang makita niya ito, pumikit siya. Pagkatapos, makalipas ang ilang saglit, inabot niya at hinawakan ang imahe ni Luna sa screen.“Mommy, pasensya na po…” kung hindi lang dahil sa sakit ni NIgel, hindi na dapat babalik sa Banyan City ang nanay niya para puntahan si Joshua. Kung hindi dahil kay Nigel, hindi sana ulit masasaktan si Luna ng masamang lalaking ‘yun.…Sa likod na pinto ng hotel.Dinala ni Joshua si Aura sa likod ng hotel gamit ang mahigpit niyang kapit.“Joshua!” ang sigaw ni Aura. Masakit na ang braso niya, at mabilis siyang hinila paalis ng eksena. Naramdaman ni Aura na hindi niya na ito kaya.Binitawan na rin siya ni Joshua. Sumandal si Aura sa pinto h
“Luna, lasing ka na.” habang nakaupo sa sulok ng bar, tumingin si Malcolm kay Luna, na umiinom pa rin ng beer. “Tumigil ka na dapat sa pag inom.”Nagpanggap si Luna na hindi niya narinig si Malcolm at kumuha pa siya ng isang baso.“Tumigil ka na!” hindi na ito matiis ni Malcolm at hinawakan niya ang kamay ni Luna para ilayo ang baso ng beer. “Alam mo naman na madali kang malasing, bakit mo ba pinipilit ang sarili mo ng ganito?”Tinitigan siya ng blank ni Luna at tumawa ito. “Malcolm, masakit.” Lasing siyang tumuro sa kanyang dibdib. “Masakit dito. Ang tanga ko talaga. Akala ko na nagbago na siya. Akala ko na pinapahalagahan ng mga tao ang pamilya kaysa sa iba, pero…”Pinunasan niya ang mga luha sa kanyang mukha bago siya nagpatuloy. “Masyado ba akong walang alam? Alam ko na galit siya sa akin, pero hindi ko inakala na galit din siya sa sarili niyang anak… matapos kong makita kung paano siya nagmalasakit kay Nellie nung halos mamatay na siya, akala ko… akala ko na mahalaga sa kanya
“Sigurado ako na isang malaking gulat ito kay Nellie…”Halos mamatay na si Nellie ng maraming beses. Kahit na matatag ang pag iisip niya. Nakaharap siya ng maraming paghihirap sa murang edad, emosyonal pa rin talaga para sa isang bata na pagbigyan ng tatay niya ang babaeng halos pumatay sa kanya. Walang kapatawaran ito!“Gabu na,” ang sabi ni Nigel, nagbuntong hininga siya. “Susubukan kong pagaanin ang loob niya pag gising niya.”Tumango si Neil. “Okay.”Si Neil ang nagpadala kay Nellie kay Joshua. Ginawa niya ito para mabilis maging malapit si Luna kay Joshua at para may katulong siya mula sa loob. Gayunpaman, nawala na sa kontrol ang sitwasyon ngayon. Isang mahusay na bata si Neil, pero kahit siya ay nabigo ngayon.Nagbuntong hininga si Neil at yumuko siya para tumingin kay Luna sa baba niya. Lasing na lasing na si Luna sa ngayon.May hotel sa itaas na palapag ng bar. Sinusubukan siyang dalhin ni Malcolm pataas ng hagdan, karga ang buong bigat niya sa katawan ni Malcolm. Kahit
Malamig ang simoy ng hangin.Ngumisi si Joshua at tumingin siya ng malamig kay Luna. “Bakit mo ako kinamumuhian?”“Kinamumuhian kita…” Tumawa si Luna at tumingin siya kay Joshua. “Kinamumuhian kita dahil wala kang pakialam sa akin, at wala karin pakialam kay Nellie!”Naglabas ng isang pakete ng sigarilyo si Joshua at sinindihan niya ang isa. “Anong ibig mong sabihin , wala akong pakialam kay Nellie?”Huminto si Luna. “Kung may pakialam ka sa kanya… bakit para hindi mo pinaparusahan si Aura?” Itinikom ni Luna ang mga labi niya at nahirapan siyang magsalita. Nahihilo siya dahil sa alcohol at natumba siya sa direksyon ni Joshua at napasandal siya dito. “Sabihin mo ang totoo… hindi mahalaga sayo… hindi mahalaga sayo si Nellie, at hindi rin ako mahalaga sayo.”Walang balak sumagot si Joshua nung una, pero ngayon at nakasandal si Luna sa kanya, wala siyang magawa kundi tulungan si Luna na tumayo.“‘Wag mo akong hawakan…” ang lasing na pagsabi ni Luna, mahina ang katawan niya. “Mahal mo
Gumising si Nellie ng madaling araw at bumaba siya para kumuha ng tubig, nang bigla niyang marinig ang pag uusap ni Lucas at ng mga katulong.“Importante ang utos ni Sir. Lasing na lasing ang babae.”Biglang nagkaroon ng alarm bells sa isip ng batang babae.Babae, na lasing na lasing?Kinagat niya ang labi niya at lumapit siya ng galit, tumingala siya para tumingin kay Lucas.“Lucas, sino po ang babae na tinutukoy niyo? Anong po ang nangyari kay Daddy?”Napatalon sa gulat si Lucas. “Little Princess.”“Nagtatanong po ako tungkol sa babae, ano pong ibig sabihin niyo na lasing na lasing?”Nagbuntong hininga si Lucas, wala siyang magawa kundi sabihin ang totoo. “Si Luna. Lasing siya at dinala siya ni Sir sa kwarto niya.”Napahinto ang batang babae.Matapos ang ilang saglit, kinagat niya ang labi niya at sinabi, “Edi… maghanda po kayo ng maiinom niya para sa hangover niya.”Pagkatapos, parang may naalala si Nellie na mahalagang bagay, tumingin siya ng inosente kay Lucas. “Narinig
Hindi inaasahan ni Nellie na madali lang susunod ang Daddy niya, natulala siya ng ilang saglit bago siya bumalik sa sarili. Pumasok siya sa kwarto gamit ang maliit niyang mga binti.Umupo ang batang babae sa maliit na upuan sa tabi ng bintana, tumingin siya kay Luna na lasing na lasing na nakahiga sa kama, halata sa mga mata ni Nellie ang pag aalala. “Daddy, bakit po nasa kwarto niyo si Auntie?”Dumilim ang mga mata ni Joshua. “Lasing siya.”“Ah.” tinikom ni Nellie ang kanyang mga labi. “Malungkot po siguro si Auntie ngayong gabi.”Tinaas ni Joshua ang baso at pinuno niya ito. “Bakit naman?”“Syempre po.” Habang nakaupo, naglalaro ang mga paa ni Nellie sa ere. “Sinabi po ni Auntie na sa tingin niya hindi mabait sa akin si tita Aura, gusto niya pong tapusin ang problema kay tita Aura bago siya umalis, kung hindi, mag aalala po siya.”Pagkatapos sabihin ito, tumingin ang batang babae sa tatay niya, makikita ang sama ng loob sa ekspresyon niya. “Pero kayo po, Daddy? Pinabayaan niyo
Pero kung niligawan ni Joshua si Luna, iba ang mangyayari. Kahit na walang balak ibunyag ni Mommy ang tunay niyang pagkakakilanlan, may chansa na magkakatuluyan sila! Habang iniisip ito, muling hinila ng dahan dahan ni Nellie ang manggas ng Daddy niya. “Daddy, subukan niyo muna po. Pwede ko po kayong tulungan!”Ngumiti at umiling si Joshua. Hindi.”“Bakit hindi po!”Kinagat ni Nellie ang labi niya, tumingin siya ng masama kay Joshua. “Nagaalala po ba kayo na makalimutan niyo po na nagpapanggap kayo at mahulog kayo kay Auntie? Mahina po pala talaga ang pagmamahal niyo kay Mommy! Hindi ko po pala kayo tutulungan na ibalik si Mommy! Hindi niyo po kayang magpanggap para kay Auntie, hindi niyo po talaga mahal si Mommy! Ayaw niyo po kami na magkasama ulit!”Tumahimik si Joshua. “...”Habang kaharap ang hindi mapakiusapan na batang babae, bigla, hindi malaman ni Joshua kung ano ang gagawin niya.Nagbuntong hininga siya, ipinagsalin ang sarili niya ng isa pang baso at inubos niya ito. “
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya