NAGULAT na lang si Travis ng may malakas at matigas na kamao ang tumama sa panga niya na halos ikatabingi ng kanyang mukha. Nabitawan niya rin ang bote ng whiskey na hawak niya at nabasag iyon ng tumama sa sahig. Sapo ang kaliwang panga, binalingan niya ang taong sumuntok sa kanya. Naniningkit ang mga mata tiningnan ang kaharap ngunit dagli lamang iyon. Bahagya siya ngumisi ng mapag sino ang kaharap, si Tristan na matalim ang mga titig nito sa kanya. Inaasahan niya na kahit anong oras ay muling nagpakita sa kanya si Tristan. Ngayon nasa harapan niya na ang kapatid niya.Tristan suffer a prolonged comatose after he did the suicide. More or less two years din mahimbing na natutulog si Tristan. Tila katulad ito sa buhay na patay, tanging naka life support lamang ito upang ipagpatuloy ang buhay nito. May mga panahon na gusto niya ng isuko ang kapatid. Ngunit nandiyan palagi si Bella na sumasalungat sa kagustuhan niya, she'll still hoping for Tristan na maka survived ito. S
Animo'y katulad sa robot si Travis na sumusunod na lamang kay Tristan. Tila ayaw pa rin mag sick in sa sistema niya ang nangyari kay Catherine. “No,” nailing ang ulo sambit niya. Kakarating lang nila sa lobby ng hospital ng may Doctor na lumapit agad sa kanila. “Mr. Monteiro?” Tanong nito. Tumango si Travis. Tanda ng sagot niya rito sa Doctor. “Doc, how’s the patient?” Tanong ni Tristan. “I'm sorry,” anang Doctor. “Sorry? Anong nangyari sa asawa ko?” Nagawa niya naitanong dito. “She's in danger. Mr Monteiro, sumunod po kayo sa office ko may kailangan lang kayo pipirmahan bago gawin ang surgery operation ni Mrs Catherine Monteiro.” Anang Doctor nagpatiunang na ito lumakad patungo sa opisina nito. Nang nasa loob na sila ng opisina ng Doctor ay agad itong may inabot ng kapirasong papel. Kailangan mong pirmahan ito Mr Monteiro.”Inabot naman iyon ni Travis mula rito. Saka binasa ang nilalaman niyon. “Anong ibig sabihin nito Doc?” Palipat-lipat ang tingin ni Travis sa Doctor
CATHERINE was suffering from memory loss. Selective amnesia ang naranasan ni Catherine. Nakalimutan nito ang lahat ng tungkol kay Travis. Malimit nangyayari lamang ito sa tao na nakaranas ng mental traumatic na mas pinili na lamang kalimutan ang mga nangyari sa nakaraan at nagiging sanhi niyon. Kaysa harapin ang kasalukuyan. Walang time period ang ganitong uri ng karamdaman, nakadepende sa taong nakakaranas ng selective amnesia. Ilang buwan na rin ang nakalipas simula ng lumabas mula sa hospital si Catherine. Ngunit nanatili naka bed rest pa rin at gumagamit ng wheelchair. Doble ang pag-iingat na ginagawa ni Travis para sa asawa. “Travis, gusto ko ng egg circle shape. Not oblong, not rectangular. Circle ang gusto ko,” halos mangiyak-iyak na sambit ni Catherine. Simula ng paunti-unting nakakapag-survived si Catherine ay nagiging bugnutin at moody na ang asawa, palagi rin itong inaataki ng tantrums. Marahil epekto ng mga gamot na iniinom nito.Naiirita naisuklay ni Travi
“WHOAH…! Anong nangyari? Mukhang dinaanan ng bagyo ang kusina? Ilang tray ng itlog ang nailuto mo Kuya? May egg party ba?” Sunod-sunod na tanong ni Tristan ng dumulog ito rito sa kusina. Saglit ipinukol ng masamsng tingin ni Travis. “Bakit nandito ka? Para lang manggugulo?” Balik tanong niya rito sa kapatid. Nasa tefal pan pa rin ang nakasentro ang buong atensyon niya sa itlog na nakasalang. “Dinala ko ‘yong mga dokumento kailangan mong pirmahan,” sagot ni Tristan kumuha ito ng platito at tinidor bago naupi sa bar stool counter ng kitchen. “Bakit maraming itlog ang niluluto mo?” Curious pa rin tanong ni Tristan. “Si Cath kasi gusto ng egg circle shapes. Ayaw naman niya gamitan ng metal shapes dahil makakasama raw aa baby namin.”“Kuya, you can use porcelain bowl.” suhestiyon ni Tristan. Pumalatak si Travis. “Bakit hindi ko naisip agad iyon.” Aniya kumuha ng porcelain bowl. Iyon ang ginagamit pang pormahan ng itlog na lulutuin niya. Naging balance ang shapes ng itlog at na
SORRY in bold letter ang nakasulat sa papel na may drawing ng hitsura ni Travis. Sa halip na pagtuunan ng pansin ay saglit niya muna winaglit iyon sa kanyang isipan. Ngunit sa likod ng kanyang isip ay ang malaking katanungan. Ang sumunod na pinuntahan nila ay ang dampa upang doon mag lunch date. Nang narating nila ang dampa ay katulad ng nakagawian, namalingki muna sila. Pagkatapos niyon ay dinala ni Travis ang mga pinamili nila upang ipaluto ang mga nabili nilang pagkain sa tagaluto. Para sa kanilang pananghalian. Higit isang oras din ang lumipas bago inihain sa kanila ang mga pagkain na umuusok pa sa init. Habang kumakain mayamaya ay pinagsisilbihan ni Travis si Catherine. “Dig in,” aniya na may malapad na ngiti nakapaskil sa kanyang mga labi. “Travis maubos kaya natin ang mga pagkain? Ang dami, eh.” “Uubusin natin, wifey. Bawal ang diet at kailangan mong kumain ng marami, okay.” Aniya na kinindatan ang asawa. Natutuwa siya habang pinagmamasdan ang asawa niya na magan
Tumawa ng pagak si Catherine. “Marunong ka nga ba magmahal, Travis?”Saglit natigilan sa iba pang sasabihin niya si Catherine. Kitang-kita ng mga mata niya ang sakit na bumalatay sa itsura ni Travis. “I love you, unang kita ko pa lang sa ‘yo. I'm attracted with you, kaso hindi ko binigyan pansin ang naramdaman kong iyon nang malaman ko na ikaw ang babaeng minahal ni Tristan at ang naging dahilan sa pag comment niya ng suicide. Mas nanaig sa akin ang maparanas ko rin sa'yo ang paghihirap ni Tristan. Marrying you is not part of the original plan. Pero bigla na lang nagbago ang isip ko. Sabi ko sarili ko, I want you to marry. Ako rin pala mismo ang nagdala ng sarili ko papalapit sa ‘yo.” Mahabang litanya ni Travis. “I'm not pregnant right? Anong nangyari sa baby ko? Hanggang kailan mo itatago…?” Hindi ni Catherine nasabi ang ibang sasabihin ng nagsalita si Travis.“I'm sorry, Cath…”“Great!” Binato ni Catherine ang hawak nitong baso na tumama roon sa wall. “Wala ka na bang ib
SINULYAPAN ni Travis ang tumpok ng mga papeles sa ibabaw ng lamesa niya. Kailangan niyang pirmahan ang lahat ng mga iyon. Malalim na ang gabi at gaya ng dati narito pa rin siya sa opisina niya. Simula nang umalis si Catherine at iwan siya ay binuhos niya na lamang ang oras niya sa trabaho. Upang sa ganoon ay makakalimutan niya ang asawa niya, kahit sandali lang. Naihilamos niya ang palad sa sariling mukha. Muntik pa siya salubsob sa mahabang balbas sa panga niya. It had been another long day. At malamang na magtuloy-tuloy pa iyon hanggang sa mga susunod na araw. He felt cold, hungry, and so empty. Tatlong buwan na ang nakalipas mula nang iniwan siya ni Catherine at ang kahungkagang dati ay bahagya lang niya naramdaman ay nagtayo na ng condo building sa pagkatao niya. He missed his wife. Napaangat lang siya ng mukha mula sa pagkakayoko niya ng maramdaman may ibang tao nandito sa loob ng kanyang opisina. Pumalatak si Tristan. “Late at night nandito ka pa rin, Kuya?” Na
Biglang umangat ang mukha ni Catherine ng biglang gumuhit ang kidlat halos kasabay niyon ay ang malakas na kulog. Mayamaya’y ang malakas na pagbuhos ng ulan doon sa labas ng bintana. Animo may sariling isip ang kanyang mga paa. Naglakad siya patungo roon sa gilid ng bintana kung saan nakaharap doon sa malaking gate ng compound. Nang sumilip si Catherine ay nakikita niya si Travis naroon pa rin at walang balak pa rin umalis kahit na nababasa na ito ng malakas na pagbuhos ng tubig ulan. May kasama pang kidlat at kulog. “Travis,” mahinang usal niya sa sarili. Ano ang iniisip ng lalaking ‘to na hanggang ngayon ay hindi pa rin umaalis? Hindi ba alam nito na magkakasakit ito sa ginagawa nitong pagbasa sa tubig ulan? Biglang nakaramdam ng pag-aalala si Catherine at hindi niya kayang tiisin ng gan’on na lang si Travis. Nainitan at naulanan na si Travis doon sa labas ng gate ngunit wala pa rin balak na umalis. Hindi nagdadalawang isip si Catherine, dali-dali siya lumabas mula sa loob