Kabanata 1 Ang simula ng lahat

(ARIELLE’S POV)

Ang amoy ng hapunan ay pumasok sa kuwarto, habang nakafocus ako sa asawa ko, na si Jared. Ang itim na buhok niya ay tama lang ang bagsak, bagay sa diretso niyang ilong at matalas na jawline. Kahit na suot ang kaswal na damit, ang lalake ay hindi maitatanggi ang presensiya—malapad na mga balikat at magandang hulma na dibdib. Puwedeng kakalabas lang niya sa magazine, pero heto siya, kasama ko.

Anniversary namin, at bilang pag gunita nito, ang ideya ko ay magkaroon kami ng indoor dinner—ng kaming dalawa lang.

Kahit na malayo siya, si Jared ay naglaan ng oras sa abala niyang works schedule, at natutuwa talaga ako sa ginawa niyang ito. Lalo na kapag tumitingin siya sa akin gamita ng nag-aalab niyang mga mata, mahirap na manatiling galit.

Pinili ko na maupo sa tapat niya kaysa sa karaniwan namin posisyon kapag kumakain—sa tabi niya dahil gusto ko na makita ang lahat ng mga reaksyon niya kapag sinabi ko na sa kanya ang magandang balita.

Kasi, nadiskubre ko na buntis ako kahapon, nagmula ang balita sa family doctor, at hindi ko muna sinabi ang balita, para masabi ko ito kay Jared sa aming anniversary dinner.

Ano pa ba na paraan ang mas maganda? Ang igunita ang anniversary, at pagkabuo ng aming baby. Parang double party ito para sa akin.

“Ang sarap ng pagkaing ito, Arielle,” kumento ni Jared, nagulo ang iniisip ko. “Hindi ko maintinidhan kung bakit ako laging hanga sa galing mo sa pagluluto. Chef ka nga naman.”

Ngumiti ako sa kanya sa pinakamagandang paraan na kaya ko, hindi ako mapakali sa papuri niya. “Salamat, Jared. Iba ang dating ng puri lalo na kapag galing sa iyo.”

Ngumiti siya pabalik, pero hindi kasing lapad at kasing liwanag ng akin. “Pero, hindi ko kinakailangan na magluto ng marami. Dalawa o tatlo lang ay sapat na. Dalawa nga lang naman tayo.”

Nainis ako ng kaunti, heto na naman siya. Sasagot na sana ako, para sabihin na anniversary namin at gusto ko ito na maging espesyal, ng tumunog ang phone niya, ang matinis na tunog ay ginulo ang kalmadong pakiramdam sa paligid.

Nanlumo ang mukha ni Jared ng makita niya ang screen, ang ekspresyon niya ay tila ba humihingi ng kapatawaran. “Pasensiya na, Arielle. Kailangan ko itong sagutin. Trabaho ito,” sambit niya at tumayo siya.

Nakaramdam ako ng bara sa lalamunan ko, tumango ako bilang pag-intindi, sinusubukan na itago ang kabiguan ko.

“Okay lang, sige na. Dito lang ako,” sambit ko, hindi ko inaasahan na walang emosyon ang boses ko kaysa sa inaasahan ko.

“Babawi ako sa iyo, pangako. Kukunin ko ang bagong alahas, kung anoman ang gusto mo,” sambit niya habang nagmamadali siyang lumabas ng dining room.

Sumandal ako sa upuan ko, naiinis at disappointed. 9 o’clock na. Sinong umaalis ng bahay ng ganitong oras para sa trabaho? Espesyal na araw namin pambihira naman, at babawi sa akin gamit ang alahas?

Ang mga mata ko ay umirap. Ang mga lalake ay dapat matutunan na ang mga regalo ay hindi laging susi para sa puso ng babae; kuwalidad na atensyon dapat.

Bumuntong hininga ako sa, hindi ko na mabilang kung ilang beses na. Hindi niya nabanggit kung bakit siya umalis, tulad ng dati Maaalala ba niya na anniversary namin kapag nasa trabaho siya? Nakakaakit ang pagkain noong umpisa, pero ngayon nakakawalang gana na ito. Ang anniversary dinner namin, nasira ng tawag ng trabaho.

Tinakpan ko na lang ang mga pagkain. Habang ginagawa ito, napagdesisyunan ko na hintayin si Jared sa sitting room habang inaabala ang sarili ko sa paborito kong reality show.

Naupo ako sa sitting room para hintayin si Jared. Inaantok ako dahil sa pagdadalantao ko, bago ko pa mapansin, nakatulog na ako at nagising makalipas ang ilang oras. Groggy na dumilat ang mga mata ko sa kakaiba at kalmadong bahay. Nasa couch pa din ako, mag-isa.

Tumingala ako, nanlumo ang aking puso. Pasada ilang minuto mula sa 12 o’clock.

May masakit akong napagtanto; tapos na ang anniversary namin. Nabalit ako ng galit at inis ng mapagtanto ko na wala pa din sa bahay si Jared. Sobrang sabik akong sabihin sa kanya ang balita, pero ngayon, nasira na ito.

Naglakad ako patungo sa dining room, ang mga labi ng anniversary dinner namin ay nasa lamesa pa. Sige, mukhang karma ito para sa akin, isang star chef, na nagleave ng dalawang araw at hindi ipinagluto ang mga bisita ko na naaappreciate ako at sa halip ay nagluto para sa aking asawa.

Bumuntong hininga ako ng bigo, habang nililinis ang pinagkainan namin at itinapon ang ilan sa pagkain sa basurahan.

Umagang-umaga, dumating ako sa restaurant, ang pamilyar na kaguluhan sa kusina ang bumungad sa akin na parang dating kaibigan, ganoon din ang mga katrabaho ko. Ang ekspresyon nila ay halong pag-aalala at napapaisip.

“Arielle! Ang aga mo dumating! Akala ko dalawang araw ang off mo.”

Pinilit ko na ngumiti, nararamdaman pa din ang sakit ng nasira naming anniversary dinner.

Si Mr. Stone, ang manager ko, ay matangkad at nakakasindak na lalakeng mabait ang ngiti, ay lumapit sa akin habang nakatingin sa bagong ayos na menu.

“Arielle, may ilang minuto ka ba?” tanong niya.

“Meron,” sagot ko, tumingala mula sa menu.

“May pagkakataon para mag-aral overseas, aabutin ng tatlong taon. Maganda itong pagkakataon para gumaling ka at dalhin ang culinary skills mo sa susunod na lebel. Interesado ka ba?”

Nag-alinlangan ako, habang wala sa sariling nag-iisip.

Tatlong taon. Matagal na oras para mapalayo, lalo na kung manganganak ako. Pero ang ideya ay humahatak sa kaibuturan ko—pagkakataon para umalis mula sa anino ni Jared at patunayan ang sarili ko bilang chef sa sarili kong mga paraan. Lagi akong umaasa suporta niya, kahit na mahal na mahal ko siya, gusto ko maramdaman ang pakiramdam na magtagumpay dahil sa sarili ko, hindi dahil sa amin.

Napansin ni Mr. Stone ang pag-aalinlangan ko at naglagay ng kamay sa aking balikat. “Huwag ka mag-madali, my dear. Pag-isipan mo ito at kausapin ang partner mo. Lifetime decision sito, at gusto ko na maging sigurado ka.” Tinapik niya ako sa likod at naglakad palayo.

Bumuntong hininga ako, mabilis ulit ang takbo ng isip ko. Sinubukan ko timbangin ang sitwasyon. Magiging okay ba kay Jared na palakihin ng mag-isa ang anak namin kapag nanganak na ako? Paano ang pagsasama namin? Matitiis ba niya ang pagkakalayo namin?

Ang mga bagay na ito ay sumagi sa isip ko habang nasa trabaho ako, abala ang aking mga kamay habang inihahanda ang lunch service.

Makalipas ang ilang oras, isang waitress ang nagmamadaling pumasok sa kusina, nababalisa ang ekspresyon niya. “Ma, may customer na nagpupumilit kang makita,” sambit niya, nagmamadali ang kanyang boses.

“Anong problema?” gulat kong tanong.

“Ayaw niyang sabihin, at sobrang bastos niya,” sagot ng waitress. “Sinabi niya na gusto niyang makita ang chef in charge.”

Nagmamadali kong hinubad ang apron ko, naghugas ng kamay, at sinundan ang waitress palabas ng dining area.

“Hi, ako si Arielle, ang head chef,” sambit ko, tumigil ako sa lamesa ng customer. “Pasensiya na kung naiinis ka. Puwede mo ba sabihin sa akin kung anong problema sa pagkain?”

Ang customer, buntis na babae, ay tinignan ako mula ulo hanggang pa, habang nag-aalab sa galit ang mga mata niya. “Problema? Lahat! Sobrang tabang ng pagkain mo,” galit niyang sinabi. “Hindi ako makapaniwala na chef ka.”

Nakinig ako habang mahaba ang aking pasensiya, dinepensahan ang pagluluto ko, at ipinaliwanag ang mga sangkap ng pagkain, pero nanatili siyang mapilit.

“Wala akong pakielam sa kahit anong sinasabi mo,” galit niyang sinabi. “Hihintayin ko dumating ang asawa ko at patalsikin ka.”

Ano? Napasimangot ako ng kaunti at nanatiling propesyunal. “Ma’am, masisiguro ko sa iyo na ang pagkain namin ay inihanda sa pinakamataas na standard gamit ang pinakamagandang mga sangkap. Kung gusto mo, babawi ako sa iyo gamit ang complimentary dish na gusto mo.”

Ang babae ay nag-hair flip ng walang pakielam. “Hindi na iyon kailangan. Gusto pa din kita na matanggal sa halos pagkakalason mo sa akin at hindi ko pa naisisilang na sanggol. Hintayin mo lang ang asawa ko at aasikasuhin ka niya.”

Huminga ako ng malalim, humingi ng tawad at bumalik sa opisina ko. Kalokohan ang buong eksena. Ilang taon na akong chef at nakita ko na ang mga hindi maintindihan na mga reklamo, pero iba na ito. Sino ba siya sa akala niya na may makapangyarihang asawa na kaya akong tanggalin dahil lang gusto niya?

Babalik na ako dapat sa trabaho ng may kumatok sa pinto ng opisina ko. “Nandito na siya, Ma’am,” sambit ng waitress.

Bumuntong hininga ako. Abalang araw na nga, at umaasa ako na matatapos agad ang kalokohang ito. Inayos ko ang sarili ko at lumabas ako. Anumang kapangyarihan mayroon ang asawang ito, hindi ako nag-aalala. Alam ko ang trabaho ko, at alam ko ang halaga ko.

Pero habang naglalakad ako pabalik sa dining area, nahirapan ako huminga ng makakita ako ng matangkad na lalake na kausap ang babae.

Nauna niya akong nakita at ipinaalam sa asawa niya, sumesenyas sa akin. At bago pa siya makaharap ng buo sa akin, alam ko na kung sino ang lalake.

Nakaramdam ako ng nakasusunog na pakiramdam sa dibdib ko ng makita ko ang guwapong mukha na katabi ko madalas matulog.

Si Jared, ang asawa ko!