CHAPTER 1 The Curse

July 30, 2021. Athens Institute of Virology, Greece.

Tahimik na iginala ni Dr. Matthaios  Levidis ang paningin sa mga taong nasa loob ng conference room. Nasa sampung tao silang naroroon na pulos kapwa niya doktor-siyentipiko kabilang ang kanyang lolo, si Dr. Nikolaus Levidis, ang direktor ng institute. Alam niyang hindi isang ordinaryong meeting ito para sa institusyon dahil pamilyar at pinili ang mga taong kasama niya roon kabilang ang mga founders at officials ng institusyong iyon.  Sa pagkakaalam niya, ang Athens Institute of Virology o AIV ay nagsisilbing headquarter at training ground din ng mga piniling descendant ng kanilang angkan,  ang mga Thracian.

Sa kasalukuyan ay apat pa lamang sila sa nadidiskubreng descendants nang magiting na sinaunang hari ng mga Thracian. Kahit nagmula silang apat sa iba’t ibang bansa, ang palatandaan naman ng pagiging isang tagapagligtas ng sansinukob ay taglay nila sa kanilang mga palad bilang birthmark, at iyon ay ang mapa ng isang sinaunang kaharian, ang Odrysian kingdom.  Ngunit naniniwala ang kanyang lolo na si Director Levidis kasama ang iba pang founders ng  AIV na maaaring meron pang ibang tagapagligtas na nasa ibang panig ng kalupaan sa kadahilanang  sinadya ng mga ito na ipakalat sa buong mundo ang kanilang lahi bilang paghahanda  sapagkat walang nakakaalam kung saang bansa maaaring sumulpot ang tagapagdala ng sumpa ng mga Illyrian. Nagkataon naman na silang apat na unang natagpuan ay pulos may mga Pilipinang ina. At umaasa sila na meron pang iba na katulad nila.

             Nang matantiyang kumpleto na ang lahat ay tumayo mula sa kinauupuan ang direktor ng AIV at humakbang patungo sa unahan.  “Kalimea”, bati nito sa wikang Griyego bagama’t nakarehistro ang lungkot sa mukha. Sabay-sabay na tumugon ng pagbati rin ang mga nasa loob ng conference room. Matapos ang ilang sandali ng katahimikan ay nagpatuloy ang direktor. “Gentlemen, it is with a heavy heart to inform you that once again,  humanity is facing a new, brutal killer. And that is  none other than the deadly virus which is still unknown to us. It’s origin, genetic components and supposed to be antidote remain a puzzle to science and medicine.   This virus which was identified in  a small, south eastern Asian country which is the Philippines, is spreading fast, inflicting estimatedly more than 50,000 people and causing around 20,000 deaths in just two weeks in many regions.”  Saglit na huminto ang matandang Levidis sa pagsasalita. “We are afraid that the virus will soon cross borders and become a   global epidemic.”

            Alam ni Matthaios na ang  huling sinabi ng direktor ay lubhang nagdulot ng lungkot sa mga naroroon. Bumakas sa mukha ng mga ito ang labis na pag-aalala.

            “We are listening, Dr. Levidis.” Ang doktor na nakaupo sa bandang dulo ng conference table ang unang naglakas-loob na nagsalita, si Dr. Rigor Lundgren. Katulad ni Matthaios, nasa early thirty’s  din ang half-German, half-Filipinong doktor.  Matagal na silang magkakilalang dalawa dahil bukod sa magkaklase sila sa isang  medical university ay nagkasama  rin sila sa  military academy kung kaya kabisado na niya ang pagiging hot tempered at insensitive nito. Nagtataglay din ito ng  sarkastiko at agresibong pag-uugali. Gaya niya at ng dalawa pang batang doktor na naroroon, si Rigor ay inihanda rin ng kanilang angkan para sa mga  napakahalagang misyon kabilang na ang pagliligtas sa buong sangkatauhan.

            Nagpatuloy si Director Levidis.  “Alam natin na ang lahat ng mga doktor-siyentipiko sa institusyong ito ay nagpakadalubhasa sa pakikibaka sa mga bagong sumusulpot na sakit na dulot ng iba’t ibang uri ng pathogens sa pamamagitan ng pagtuklas ng mga gamot at mga bakuna. Ngunit tila mahihirapan tayo sa labang ito  ngayon   dahil sa kakulangan  ng genetic information ukol sa bagong virus, idagdag pa ang napakabilis nitong kakayahan na makapanghawa sa  mga tao. Sa loob lang ng tatlong  araw, pagkatapos mahawahan sa pamamagitan ng laway mula sa isang infected person  ay magiging mutant na rin ang biktima. At hindi isang ordinaryong mutant lang, kungdi isang mala-demonyong carrier nang nakasusuklam na sakit. Pagkagat ng dilim, ang mga infected individual ay nagiging isang halimaw  na gumagala sa mga kalsada, kalye, eskinita, kabukiran at kabahayan sa paghahanap ng pagkain, at iyon ay ang laman at dugo ng tao, kung kaya tinawag silang nocturnal mutant o nocturno sa wikang Pilipino.   At dahil na rin sa kakulangan sa depensa at pag-iingat ang mga tao sa bansang iyon kung kaya mabilis na naipapasa ang nasabing virus.”  

            “How could a deadly virus emerge in that very small country in Asia?” may pagdududang tanong ni Rigor. 

            “That we do not know,” buntong-hininga ng direktor. “Unfortunately, hindi pa lumalabas ang resulta ng pag-aaral ng grupo ni Dr. Helga Mortersen dahil sa kakulangan ng genetic information. Kung kaya kinakailangang personal ninyong masuri ang isang nocturno.” Bahagyang sumulyap ang direktor sa doktorang nakaupo sa tapat ni Matthaios at tahimik na nakikinig.  Nasa late twenty’s naman ang babae, maganda ito at sopistikada.

            “Pero puwedeng hindi sa bansang iyan talaga nagmula ang virus,” singit naman ng isang doktor na katabi ni Matthaios, si Dr. Hagen Mortersen. Ito ang pinakabata sa kanilang lahat, metikuloso, adventurer at isang information technology expert. Katulad niya at ni Rigor, ang magkapatid  na  Helga at  Hagen ay inihanda at sinanay rin sa mga digmaang medikal at pisikal.  Pilipina ang ina ng mga ito at isang Greek-Faroese  naman ang ama.

            “What do you mean, Dr. Mortersen?” nagtatakang tanong ni Matthaios kay Hagen. Close siya sa batang doktor, pero kapag nasa ganitong pagpupulong ay pormal siya kung kausapin ito.

            “We know that the first infected person was an American diplomat na pumunta sa bansang iyon para sa isang conference. Maaaring infected na siya mula sa bansang kanyang pinanggalingan bago siya dumating sa Pilipinas at doon siya nagsimulang makapambiktima hanggang kumalat ang virus,” tugon ni Hagen.

            Umani ng iba’t ibang reaksyon ang sinabi ni Hagen mula sa mga doktor na naroroon. Hudyat naman iyon kay Director Levidis upang damputin ang isang remote control na nakapatong sa ibabaw ng conference table. “You have a point, Dr. Mortersen. Now, I want you to see this.”  Nang pinindot ng direktor ang isang button ng hawak na gadget ay biglang lumitaw sa malaking white screen na nasa harap nilang lahat ang mukha ng isang tila kagalang-galang na Amerikano. Nasa late fifty’s na ang itsura nito.

“Siya si Peter Wilson, isang  American diplomat. Pumunta siya sa Pilipinas noong June 17 ng taong ito para sa isang pagpupulong na dinaluhan din ng iba pang diplomats mula sa ibang bansa.”  Muling pinindot ni Dr. Levidis ang button upang ipakita ang  iba pang larawan ng nabanggit na diplomat. Tumambad naman sa kanila ang anyo nito habang nasa ospital. Lahat sila ay nagulat dahil sa bagong itsura nito na tumanda at namumutla na parang isang bangkay.  “June 18 ng gabi ay nakaramdam siya   ng  pananamlay, pananakit ng buong katawan, pagsusuka at napakataas na lagnat. Na-admit siya sa hospital noong June 19, ngunit hindi bumuti ang kanyang kondisyon. Sa ikatlong araw, that was June 20,  sa buong pagtataka ng lahat,  ay nag-transform siya bilang isang halimaw na  hayok sa dugo at laman ng tao.  Tumangkad siya ng ilang pulgada mula sa dating taas niya, humaba rin ang mga braso, daliri, kuko, hita’t binti. Nakalbo, pumutla ang balat, lumaki ang mga mata at naging purong itim ang mga ito at humaba at tumalim din ang mga ngipin sapat upang makasira ng balat at laman ng kanyang mga naging biktima. Nakapambiktima siya ng mga tauhan sa ospital, nangagat and worst, ang iba ay kinain niya. Ang mga   nakagat  na nagpagaling din sa nasabing ospital ay nakaranas din ng mga sintomas na katulad ng sa kanya pagkaraan ng isang araw. After three days, hindi na iisa ang halimaw na gumagala sa lugar na iyon pagsapit ng gabi. At padami sila nang padami hanggang hindi na sila kayang kontrolin ng mga pulis at sundalo sapagkat kumalat na sila sa mga karatig-lugar at mga probinsya.”

“So, ano ang koneksyon ng mga petsa sa pag-transform niya bilang mutant?” si Rigor uli.

Director Levidis cleared his throat before he spoke. “Sa mga sumunod na biktima, very consistent ang bilang ng araw bago sila mag-transform into nocturnal mutant. Tatlong araw. Tatlong araw pagkatapos silang ma-infect. Dumating dito si Wilson ng June 17 na masigla at walang iniindang sakit.  Pero pagsapit noong June 18 ay nagreklamo siya nang mataas na lagnat, pananakit ng mga kalamnan at buto at pagsusuka. Na-admit siya sa ospital noong June 19, at naging mutant noong June 20, eksaktong tatlong araw. Ang kanyang mga naging biktima ay nagpakita rin ng katulad na sintomas pagkaraaan ng tatlong araw. Ibig sabihin ay sa bansang iyon na-infect si Peter Wislon. “

Napatango silang apat bilang tanda ng pagsang-ayon. Tahimik namang nakikinig ang mga opisyales ng institusyon. Panaka-nakang tumatango rin ang ilan sa mga ito o nagkakaroon  ng mga maikling diskusyon.

“And how about his companions?” Si Helga naman ang nagtanong. “I mean, his security officers and assistants? Were they infected also?”

Ngumiti nang bahagya si Director Levidis, palatandaan na nagugustuhan nito ang sunod-sunod na mga tanong mula sa kanilang apat. “Magandang tanong, Dr. Mortersen. Fortunately, none of them was infected. In fact, all of them were able to return home safe and  unharmed. Ibig sabihin, malulusog   silang lahat nang pumunta sa Pilipinas kabilang si Wilson hanggang ma-infect ito ng di kilalang virus.”

 “Kung ganoon, hindi si Wilson ang unang carrier. In fact, biktima lang siya.  Hindi rin ang kanyang mga kasama. Ang tanong, sino?” singit ni Matthaios.

Bahagyang naglakad-lakad ang direktor habang nagsasalita, hawak pa rin ang remote control.  “Nagpadala sa atin ang Philippine government ng ilang confidential reports na makatutulong upang ma-trace ang mga taong nakasalamuha ni Peter Wilson sa loob ng dalawang araw bago ito na-admit sa hospital. Umaasa silang makatutulong ang mga ito sa pagtuklas sa mga misteryong nangyayari sa kanilang lugar.”  Muling pinindot ni Dr. Levidis ang button ng gadget at lumabas sa screen ang iba’t ibang larawan. “Mga kuha iyan nang lumapag siya sa airport. Ang iba naman ay noong welcome dinner sa isang mamahaling hotel na pinagsaluhan ng lahat ng diplomats kabilang si Wilson, that was the night of June 17. Lahat ng mga personalidad na  nasa mga  larawang  iyan ay kilala sa local and international politics, maliban sa isa…” Itinuro ng doktor ang isang babae na nakatayo sa di kalayuan doon din sa nasabing pagtitipon. Nakasuot ito ng maikling bestida na kulay pula na tinernuhan ng kulay pula ring stiletto. Kulay ash brown ang buhok at makapal ang make-up.

“And who is she?” halos sabay-sabay silang apat sa pagtatanong.

Dr. Levidis zoomed the picture of the strange woman. Tumambad sa kanila ang napakaganda nitong mukha. Hindi nila napigilang lahat ang paghanga sa babae. Matthaios blinked his eyes several times in awe. He couldn’t understand why his heart suddenly beat faster than normal.

“Who’s that woman?” tanong ni Rigor habang titig na titig sa larawan. Hindi rin nito maitago ang paghanga sa magandang babae. “She is fucking beautiful.”

“According to the report, she is Ava Taylor, a Filipina fashion and ramp model,” tugon ng direktor.

“And what the hell  was she doing there? That welcome dinner for the diplomats wasn’t an appropriate place for catwalks, swirls and turns?” sarkastikong tanong ni Helga.

Director Levidis didn’t answer. He pressed the button again. Another picture of Ava flashed on the screen. This time, together with Peter Wilson.

“Whoa!” bulalas ni Hagen. “That wench managed to mingle with the diplomats and eventually took one of them.”

Dr. Levidis pressed the button again. Isang larawan naman  ni Ava at ni Wilson ang lumabas sa screen. Pero hindi na ito kuha sa welcome dinner dahil iba na ang mga kasuotan nila at iba na rin ang lugar.  “Ang larawang ito ay kuha mula sa cctv ng isa pang mamahaling hotel.”

“A hooker!” bulalas muli ni Hagen habang naiiling.

“Definitely an escort girl,” sambot naman ni Rigor habang sarkastikong nakangiti.

Nailing si Matthaios. Hindi niya maipaliwanag  kung bakit nakakaramdam siya ng galit sa bawat panlalait na lumalabas sa bibig ng mga kasamang doktor  patungkol sa babaeng nasa screen.

“Ang larawang ito ay kuha noong June 18. Sabi ng personal security ni Wilson, walang naging activity ang mga diplomat ng araw na iyan dahil sa isang aberya. Sinamantala iyon ng ibang diplomats upang makapaglibot sa lugar pero mas pinili daw ni Wilson na mag-stay lamang sa kanyang hotel room kasama ang Ava Taylor na iyan. Diumano ay walang ibang tao na nakasalamuha si Wilson maliban sa babaeng iyan ilang oras bago siya nakaramdam ng hindi maganda sa katawan na nag-udyok sa kanya na magpa-ospital.”

“So, are you saying that  there is a possibility that Ava Taylor is none other than but the first carrier of the unknown virus? At nahawa lamang si Wilson sa kanya?” naninigurong tanong ni Rigor.

Matthaios held his breath as he waited for the answer of Director Levidis. Sa isang sulok ng utak niya ay lihim niyang hiniling na sana ay hindi  si Ava Taylor nga ang tagapagdala ng sumpa. Hindi niya maipaliwanag kung bakit may magkahalong takot at pag-aalala na nararamdaman siya para sa babae ganoong hindi naman niya  ito lubusang kilala.