CHAPTER 2 Matthaios Levidis

“Akrivos!” mabilis na tugon ni Director Nikolaus Levidis. Lumikha ng kaunting ingay ang naging tugon na iyon ng direktor. Hagen and Helga nodded their heads as a sign of agreement.  Hinagod naman ni Rigor ang sariling baba habang matamang nag-iisip. Nagpahayag naman ng pagsang-ayon din ang ibang matatandang doktor na naroroon.

            Nanlumo naman si Matthaios sa narinig na tugon ng direktor. Agad na sinakmal ng lungkot at panghihinayang ang kanyang damdamin. Paanong ang isang babaeng may mala-anghel na mukha ay nagtataglay ng ganoong kasamaan para sa buong sangkatauhan?

            “But if that woman is the virus carrier, she could be dead also by this time, knowing that her likes are being hunted by the police and military,” wika ni Matthaios habang hindi inaalis ang mga mata sa pagkakatitig kay Ava. There was something in her charm that he couldn’t understand. Bumibilis pa rin ang pintig ng puso niya habang nakatingin sa magandang mukha ng babae.

“Her name is not yet included in the list of the mutants that were killed by the Philippine police and military. At sabi nila, himalang nawala ang babaeng iyan nang magkasakit si Wilson at nang nagsimulang magsulputan ang mga nocturno,” mahinahong tugon ng direktor.

“She might be using other names. Ava Taylor could be a screen name only...” singit ni Helga.

“Pithanos,” sang-ayon ni Direktor Levidis sa sinabi ng doktora. “And that is the reason why you are here today. The Philippines is in bad shape and hopeless now. Oo nga’t maraming nocturno ang napapatay ng mga pulis at sundalo araw- araw, pero patuloy at mabilis naman silang dumadami. Araw-araw ay nadodoble ang bilang nila kung kaya karamihan sa mga tao maging ang gobyerno ay nawawalan na ng pag-asa. Three days ago, their president ordered the lockdown of some heavily infested areas. Nagresulta ito ng kawalan ng  transportasyon, marami ang hindi nakakapasok sa trabaho, ilang kumpanya ang pansamantalang nagsara, nagkukulang na ang mga pagkain at gamot, unti-unti na ring bumabagsak ang kanilang  ekonomiya. Kung kaya nang mag-alok ng tulong ang ating institusyon ay agad nila itong tinanggap.”

“So, we will go there to kill all the mutants?” sarkastikong tanong ni Rigor.

“Not really. You will go there to save them. They are still humans. Hangga’t maaari ay huwag ninyo silang papatayin.”

“Jesus!” Rigor sighed. “How could we do that? We all know that killing all the carriers will stop the virus. Without a new host, it will die naturally. As simple as that.”

Ang direktor  naman ang napabuntong-hininga. Halatang sanay na rin ito sa magaspang na pag-uugali ni Rigor. “Dr. Lundgren, don’t forget that you are not only a soldier, you are also a doctor. Same with you, Matthaios, Hagen and Helga. You are raised and trained in this institution not to kill but  to save human lives.”

“Pero paano namin ililigtas ang bansang iyon mula sa kumakalat na virus kung hindi papatay ng mga infected?” giit ni Rigor.

“Papatay kayo kung kinakailangan. But as much as possible, avoid killing the nocturnal mutants. Hindi nila kagustuhan ang nangyayari sa kanila. What they need is an  antidote that will kill the virus in their body.”

Biglang pumormal ang kanina ay naiinis na si Rigor. “Sanay kaming tumuklas ng mga bagong gamot at bakuna, you know that, Director Levidis.   But we can’t make a miracle in just one night. It will take time considering that we still lack genetic information of the virus. By the time na naimbento na namin ang antidote, baka ubos na ang mga tao sa lugar na iyon at maaaring kumalat na ang virus sa buong mundo.”

“Still, killing is not an option,” buntong-hininga muli ng direktor. “The more you worry, the more you should be in a hurry, Dr. Lundgren.  Kailangang magmadali kayo. Walang oras na dapat masayang. Inayos na ng institusyon ang lahat ng kailangan ninyo papunta sa Pilipinas. Bukas na bukas din ay lilipad na kayo papunta roon. The Philippine government also prepared everything for you, ang hotel na pansamantala ninyong tutuluyan at ang laboratory na gagamitin ninyo including a team of Filipino doctor-scientists that will assist you.”

 “Are you serious?” paniniguro ni Matthaios.

“Yes. I’m dead serious.” Lumipat sa kanya ang mga mata  ni Director Levidis. “Eksaktong ika-sandaang taon na matapos ang pagsulpot ng isang plague noong 1921 na kumitil sa halos sampung milyong mga tao sa buong mundo, ang virus na nakapag-transform sa mga infected person into a zombie. Ibig sabihin, ipinanganak na ngayon at naghahasik na ng lagim ang  mga bagong tagapagdala ng sumpa ng mga Illyrian.”

Tila may bara ang lalamunan niya nang muling magsalita. “Si Ava Taylor ba ang tinutukoy mo, lolo?”

“Akrivos.”

“Adynato,” palatak ni Rigor. “Paanong mapapapunta sa malayo at maliit na bansa ang descendant ng mga Illyrian?”

Hinarap ni Dr. Levidis si Rigor. “Nakalimutan n’yo na bang bahagi ng taktika nila ang paglipat sa iba’t-ibang bansa upang lituhin tayo? Remember  Nigeria, Mexico, Colombia and Great Britain? Sa mga bansang iyon sumulpot ang mga naunang virus na  kumitil ng   milyun-milyong tao sa buong mundo sa loob ng ilang daang taon.  Mabuti na lang at maaagap at matatalino ang ating mga ninuno  kung kaya agad nilang nahanap  at napatay  ang mga Illyrian descendant na nagpalaganap ng mga virus na iyon.”

Helga butted in. “First, it was  Africa, next was North and South America, and the last was  Europe. Posible nga na Asia ang pinaka-latest destination ng Illyrian curse.” Bahagyang tumigil sa pagsasalita ang babae. “Wow! Nililibot ng Illyrian curse  ang buong mundo at pinupuntahan ang bawat kontinente. At wala silang pinipili, kung mayaman o mahirap man ang bansa. Ang mas malupit, sa bansa pa ng ating mga ina napili ng kung sinong Illyrian descendant  na iyon na maghasik ng lagim.” 

Ipinagkibit-balikat lang ni Matthaios ang sinabi ni Helga. Hindi pa rin nawawala ang pagdududa niya. “Kahit na yata ano ang sabihin mo, lolo, hindi pa rin ako kumbinsido na ang Ava na iyan ang carrier ng sumpa.”

 “Giati? Mahinang tumawa si Director Levidis. “Dahil ba maganda siya? Remember, beautiful women are more dangerous.”

“Because they can use their beauty to easily lure us. Marurupok pa naman tayong mga lalaki pagdating sa magagandang babae,”nangingiting  sambot ni Hagen. 

Saglit na nagtawanan ang mga naroroon. Kahit papaano ay bahagyang gumaan ang emosyon ng bawat isa.

Muling nagseryoso si Direktor Levidis at pinindot muli ang button ng hawak na gadget.  Isang bagong larawan naman ni Ava ang lumabas sa screen kasama ang ilan pang impormasyon tungkol dito, twenty-three years old, high school graduate,   a fashion and ramp model for  less than a year , parents’ name  are unknown, no permanent  address, no social media account.

Matthaios dropped his lower jaw. Ava Taylor was really damn beautiful. Paanong sa likod ng napakagandang mukhang iyon ay nakatago pala ang isang kadiliman?

 “Sang-ayon pa sa natuklasan ng ating investigation team, this Ava Taylor is not a pure Filipina. Sang-ayon sa isang article na nasulat sa kanya sa isang fashion magazine,  isa raw siyang half-Filipina, half-British. Her mother is a Filipina domestic helper na naanakan ng anak ng amo noong nagtrabaho ito sa Great Britain more than twenty years ago,” paliwanag ng direktor.

“Etsi?” nakataas ang kilay na tanong ni Helga.

“Remember that the carrier of the Illyrian curse in 1921 was a British, right?” si Director Levidis uli.

“Are you saying that Ava Taylor could be a descendant of Jacob Evans? The carrier of zombie virus  who was killed by  one of the Levidis one hundred years ago?” pagkukumpirma ni Hagen.

“Yes. Jacob Evans was killed by Diomedes Stavros Levidis, my father.” May pagmamalaki sa tinig ni Director Levidis. “Maaaring lingid sa kaalaman ng ating mga ninuno ay may naiwang binhi  si Jacob Evans.  At mula sa binhing iyon, posibleng nanggaling ang Ava Taylor na iyan. But anyway, that was only a speculation, but who knows?”  Suddenly, there was silence. Nagkatinginan silang apat palatandaan na iisa ang tinatakbo ng mga utak nila ngayon.  “Now, do you get my point?” dugtong ng matandang doktor.

“Nai,” halos sabay-sabay nilang tugon.

 “Poly kala!” nasisiyahang sabi ng doktor. “Siguro naman ay malinaw na sa inyong lahat kung bakit kailangan ninyong pumunta sa Pilipinas sa lalong madaling panahon.  This one will be more than a medical mission, but rather a quest to find and kill the possible newest carrier of the Illyrian curse and carry on the noble tradition of our clan.” Pagkuwa’y mabilis na nagpalipat-lipat ang tingin ni Dr. Levidis sa kanilang apat. “Any question?”

“Kanenas,” sabay-sabay nilang tugon.

“Kala,” nasisiyahang sambit ng direktor. “Now, this meeting is adjourned. You only have few hours to prepare your personal things.  You will fly to the Philippines   early in the morning tomorrow.”

Halos sabay-sabay na tumayo silang apat at nagpaalam sa isa’t isa. Naunang lumabas ng conference room si Rigor,  kasunod si Hagen at Helga.

“Maiwan ka, Matthaios!” utos sa kanya ni  Dr. Levidis nang humakbang na rin siya patungong pinto.  Dahan-dahang lumapit sa kanya ang direktor. Bakas ang lungkot sa mga mata ng matanda. “Pasensiya na, aking apo, kung sa iyong mga balikat nakaatang ngayon ang isang napakahalagang misyon. Isa ka sa mga napili at hindi iyon maitatanggi ng katibayan na taglay mo sa iyong palad.”

“Einai entaxei”, lolo.” Matipid na ngumiti si Mattahios sabay lahad ng kanang palad. Sabay pa sila ng kanyang lolo na sumulyap sa birthmark na naroroon.  “Kung tutuusin ay hindi naman ako dapat nabigla sa mga nalaman ko ngayon. Bata pa ako ay iminulat na sa akin ng ating pamilya na isa ako sa mga  nakatakdang humanap at pumatay sa isa sa mga  carrier ng Illyrian curse balang araw. Walang dahilan upang tanggihan ko ito.”

“Efcharisto,” natutuwang sambit ni Direktor Levidis sabay tapik sa kanyang braso. “Tunay ka ngang isang Thracian. Nananalaytay sa iyong mga ugat ang dugo ng isang mandirigma, ang dugo ng ating ninuno na si Haring Tereus.”

“The blood of King Tereus,” natatawang ulit ni Matthaios.

“Sosta. The blood of King Tereus. The blood that makes you  special and extra ordinary. Isang katangian na wala ang ibang nilalang.” May pagmamalaki sa tinig ng matandang doktor.

“Efcharisto, lolo.”

Ipinatong ng direktor ang isang palad sa balikat niya. “Carry on with this mission, Dr. Matthaios Levidis. Find and kill the carrier of the Illyrian curse and save the human kind, sapagkat iyan ang nakatakda para sa iyo.”

“Tha sas,” taos-pusong tugon niya.

“Aasahan ko iyan.” Pagkasabi noon ay mahigpit siyang niyakap ng kanyang lolo na ginantihan naman niya ng yakap din. “Gawin mong madali ang pagtupad sa iyong misyon, Matthaios, sapagkat napakahalaga ng panahon sa labang ito. And please, do come home safe and unharmed, my grandchild.”

“Tha sas,” muli niyang tugon  na sinundan ng marahang tango.

Pagkatapos noon ay dahan-dahang siyang  kumalas mula sa pagkakayakap ng kanyang lolo at mabilis na tumalikod  upang hindi makita ng matanda ang pag-aalinlangan sa kanyang mga mata.

Jesus! At paano naman niya papatayin ang isang napakagandang babae?

Paano niya papatayin ang isang katulad ni Ava Taylor?