Chapter 2

KINAUMAGAHAN, Kakababa niya lang ng hagdanan mula sa kanyang kwarto nang biglang tumunog ang phone niya, signaling a new message. Napahinto siya at agad na kinuha ang phone mula sa bulsa, tiningnan ang screen, at binasa ang mensahe mula sa kanyang Ama.

'We're going for dinner at your future husband's house tonight. Prepare.'

Napairap siya, ramdam agad ang bigat sa dibdib. Future husband? Parang gusto niyang itapon ang phone niya, pero alam niyang wala siyang magagawa para makaiwas dito.

Wala siya sa mood mag-ayos, naupo siya sa couch at tumitig lang sa walang direksyon. Kahit gusto niyang umakyat ulit sa kwarto para magkulong buong gabi, alam niyang hindi niya maiiwasan ang dinner na ito. Wala siyang gana mag-effort sa kahit ano—wala rin namang point kung para lang magmukha siyang “presentable” para sa isang taong pinipilit lang sa kanya. 

Hinugot niya ang phone at in-scroll ang mga photos niya, pilit hinahanap kahit konting distraction. Pero kahit anong gawin, pabalik-balik sa isip niya ang salita na "future husband," at parang lalo lang siyang nadi-discourage. Nagdesisyon siyang mag-simpleng ponytail lang at huwag bonggahan ang make-up. Bakit pa? Parang hindi naman siya ang importante ngayong gabi, kundi ang ideyang pinipilit sa kanya.

Maya-maya pa, narinig niyang tinatawag siya ng kanyang Ina sa sala, "Hija, handa ka na ba? Papunta na tayo."

Huminga siya nang malalim bago tumayo, pinilit maging composed kahit parang ang bigat ng mga hakbang niya paalis ng bahay.

Lumabas na sila ng bahay, at agad niyang napansin ang kanyang ama na nasa driver’s seat habang tinitingnan ang relo niya, halatang nagmamadali. Tahimik siyang sumakay sa likod, habang ang kanyang ina ay umupo sa passenger seat.

The ride to their destination was filled with awkward silence. Wala siyang balak magsalita kahit kanino, kahit nagsimulang magsalita ang nanay niya about how beautiful she looked kahit simple lang 'yung makeup niya, at kung paano daw maa-amaze 'yung makaka-meet niya. 

Ang pinaka-nakaka-bad trip? Ayaw talaga nilang sabihin sa kanya kung sino 'yung taong papakasalan niya. She thought she deserved to know who she was supposed to marry, lalo na't against her will pa 'to. Ayaw niyang magkaroon ng major shocker moment kapag nakita na niya ito in person.

Na-distract siya mula sa sarili niyang pag-iisip nang marinig ang boses ng Ama niya, sinasabing dumating na sila sa kanilang destinasyon. Pagtingin niya sa labas ng bintana, literal na bumagsak ang panga niya sa nakita.

Sobrang laki nito—malamang pinakamalaki sa buong bayan. Nang makabawi siya mula sa pagkabigla, bumaba na siya ng kotse.

Halos hindi niya napansin nung kinuha ng chauffeur ang susi ng kotse mula sa tatay niya para iparada ito kung saan man.

Meron itong apat na naglalakihang mga haligi at mga sampung hagdan paakyat sa entrance, kung saan may isang malaking pintuan na may golden handles at golden linings sa mga gilid.

Nakatingin pa rin siya sa labas ng bahay nang biglang bumukas ang pintuan, at nakita niya ang isang babaeng nasa mga sixties.

"Hello, you must be the Montes Family. I'm Helena, and ako ang caretaker dito. The Andersons have been expecting you," sabi ni Helena with a broad smile.

"Thank you very much, Helena. Nice to meet you," sagot ng ina ni Kairah, habang naglalakad papasok kasama ang kanyang ama, na tumango bilang pagbati, at ngumiti rin sa kanya ang kanyang ate. Pagdating ni Kairah sa harap ni Helena, bumulong siya nang mahina, 

"Hi po, I'm Kairah," sabi niya with a smile.

"And you must be Liam’s wife-to-be. You're very beautiful," sagot ni Helena with a sincere smile.

Liam?

Doon lamang nalaman ni Kairah na iyon pala ang pangalan ng lalaki. At least ngayon may konting clue na siya kung sino ang lalaki na ipakakasal sa kanya.

"I guess we'll be seeing more of each other from now on," sabi ng caretaker.

"Gano'n na nga po," sabi ni Kairah.

"Have fun, darling," sabi ng ina ni Kairah. "Wait, Kairah," bigla niyang sinabi, na nagpatigil kay Kairah sa kanyang mga hakbang, kaya't tumalikod siya upang tingnan ito.

"Liam's not so horrible. Baka hindi ka maniwala, pero he actually has a heart, and I hope you'll be the one to show everyone that he does," sabi ng caretaker na may malungkot na ngiti bago siya tumalikod, na iniwan si Kairah na hindi makapagsalita.

Naglakad si Kairah palayo habang paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isip ang mga sinabi ng caretaker. Tahimik siyang nagdasal na sana hindi siya ibinebenta ng kanyang mga magulang sa mismong demonyo.

Matapos ang ilang paghahanap, sinundan niya ang mga boses na naririnig niya hanggang sa makarating siya sa isang malaking kwarto na tila isang living room. Wala pa siyang isang oras upang pag-aralan ang buong paligid nang ipakilala siya ng kanyang ama sa dalawang tao na tila pamilyar, ngunit nahirapan siyang maalala kung saan niya sila nakita.

"Mark, Olivia, I want you both to meet our daughter, Kairah Montes," sabi ng kanyang ama with a smile.

"Oh my! Ang ganda-ganda mo," bati ng isang babae na sa tingin niya ay nasa 50s na, sabay yakap at halik sa kanyang pisngi.

"I'm Olivia, Liam's mom, and this is my husband, Mark Anderson," sabi niya, itinuturo ang kanyang asawa na nag-abot ng kamay para makipagkamay.

"Hello, good evening po, sir," bati ni Kairah with a shy smile. Nang ni-shake ni Mark ang kanyang kamay with a genuine smile, agad niyang narealize—siya pala ang pinakamayamang tao sa Asia.

Ang Anderson Family ay isa sa pinakamalaking kompanya sa Asia, kilala sa kanilang malawak na hanay ng mga produkto at serbisyo. Ang kanilang pangunahing tanggapan ay nasa Maynila, ngunit mayroon silang iba't ibang branch sa buong region, kabilang ang sa Hong Kong, Tokyo, at Singapore.

Holy shit!

Pinapakasal pala siya ng mga magulang niya sa pinakamayamang pamilya, at ngayon lang niya nalaman!

Cue the freaking out screams.

Habang iniintindi pa ng utak ni Kairah ang lahat ng nangyayari, bigla siyang nakaramdam ng hindi tila hindi siya komportable.

"Excuse me, may I use the restroom?" tanong niya nang mahina.

"Of course, sweetie. It's the third door on your left," sagot ni Olivia.

Nagmamadali siyang lumabas ng kwarto papunta sa toilet. Naghanap siya sa kanyang utak ng kahit anong picture ni Liam Anderson dahil matagal na niyang tinigilan ang pagbabasa ng newspapers at magazines—puro fake stories kasi iyon.

Wala siyang makita kahit anong image niya, kaya't nagpasya siyang harapin na si Liam once and for all. Wala na rin namang takbuhan sa sitwasyon na ito.

Bumalik na siya sa table.

"Kairah, darling, meet my son, Liam Anderson. Liam, this is Kairah Montes, your future wife," sabi ni Mrs. Anderson. Sa sandaling iyon, tumingin si Liam kay Kairah, at nang magtagpo ang mga mata nila, para siyang na-freeze. Para bang may dalawang malaking blocks na pumipigil sa kanyang mga paa. Hindi siya makagalaw; kahit ang kanyang bibig ay hindi makabuo ng kahit anong salita.

Si Liam Anderson, sa unang tingin, talagang kapansin-pansin. Ang kanyang perpektong jawline ay nagbibigay sa kanya ng matikas na anyo, habang ang moreno niyang kutis ay nagdadagdag sa kanyang karisma. Ang mga malalim niyang mata ay tila puno ng misteryo, na nagpapalutang ng isang aura ng pagiging kaakit-akit. Bukod dito, siya ay matangkad, kaya't mas lalo pang napapansin ng mga tao ang kanyang presensya sa kahit anong silid.

Bigla siyang tumayo at lumapit kay Kairah. "Hello," sabi niya na may pekeng ngiti na nagdulot ng pagkalito sa kanya sa isang sandali, pero nang makita niyang lumabas ang kanyang dimples, nawalan siya ng kontrol.

Weakness ni Kairah ang mga lalaki na may dimples, at ang boses ni Liam ay puno ng authority.

Pakiramdam ni Kairah ay nasa panganib siya.

Habang tinitingnan pa rin siya, bigla niyang naisip na lahat ay nakatingin sa kanila, at hindi pa siya nakapagsalita. Naramdaman niya agad ang pamumula ng kanyang pisngi sa hiya dahil nahuli siyang nakatitig kay Liam.

"H-h-hi," nauutal na bati niya, at muntik na niyang takpan ang mukha sa sobrang kahihiyan.

"Nice to meet you," sabi ni Liam, sabay hawak sa kamay niya at dinala ito sa labi niya nang hindi binibitawan ang eye contact. Nang dumikit ang labi niya sa balat niya, parang may kuryenteng dumaloy, kaya agad niyang binawi ang kamay niya, parang nasunog sa hawak ni Liam. Ngumisi si Liam, parang alam niya ang epekto niya sa kanya.

"Nice to meet you too, Liam," sabi niya nang may konting confidence, at ngumisi ulit si Liam nang binanggit niya ang pangalan nito.

Ano bang meron kay Liam at sa nakakainis niyang ngisi?

Gusto na niyang hampasin ang ngising iyon sa mukha ni Liam, pero alam niyang baka isipin ng lahat na may saltik siya. Baka dalhin pa nila siya sa mental asylum kung bigla niyang sampalin si Liam nang walang dahilan.

Nakatingin pa rin sila sa isa’t isa nang biglang umubo si Mrs. Anderson, na tila nagbabalak na makuha ang kanilang atensyon. ‘

"Ready na ang dinner, so shall we?" tanong niya habang tinuturo ang dining area. Lahat sila ay sumang-ayon at nagsimulang maglakad papunta roon, hanggang sa sila na lang ni Liam ang naiwan sa living room.

"Tara na, future wife," sabi ni Liam na may halong pang-aasar. Napatingin si Kairah sa kanya na parang naguguluhan, at nakita niyang kinuyom ni Liam ang kanyang panga. Doon niya narealize na ayaw din si Liam sa ideya ng kasalang ito, katulad ng nararamdaman niya.

She is in danger—getting married to someone who seems to hate her more than she hates Liam.

Ang dinner ay awkward.

Para kay Kairah, ang lahat ay tila nag-eenjoy, habang siya ay nakaramdam ng pagkahiya. Lahat ay tila masaya at walang nakapansin sa patuloy na ngisi ni Liam sa kanya. Tanging siya lamang ang nakakaalam na ito ay nakatuon sa kanya. Hindi niya maintindihan kung bakit patuloy siyang pinapansin ni Liam. 

Nang matapos ang dinner, naisip ng mga pamilya nila na magandang ideya na sila ay mag-"catch up" at "magkilala ng mas mabuti," kaya pinadala sila sa balcony para gawin iyon.

Ang buong paligid ay puno ng ilaw, tila hindi kailanman naging ganoon kaalive ang lugar sa mga oras na iyon. 

“Naglalaway ka,” wika ni Liam sa tono na parang nang-aasar.

“Huh?” nagtatakang tanong ni Kairah, naguguluhan, habang muli siyang nginingisian ni Liam. Para bang naging hobby na niya ang ganitong asal.

Ano bang meron sa lalaki na ito at ang dami niyang weird na expression?

“Wala kang kwenta kausap," sabi ni Kairah, tahimik ngunit sapat na marinig niya.

“Excuse me!?” tanong ni Liam, nag-iba ang kulay ng kanyang mga mata sa galit.

“May bara ba ang tenga mo? Hindi mo ba narinig ‘yung sinabi ko?” tumaas ang boses ni Kairah, pero hindi masyadong malakas para isipin ng ibang tao na nag-aaway sila.

“Kung paano mo ako pinagsalitaan?! Alam mo ba kung sino ako?!” pagalit na tanong ni Liam.

“Not exactly, pero may idea ako. At ganito, wala akong pakialam kung sino ka, so please, itigil mo na ‘to,” sagot ni Kairah,  inirapan niya ito na ikinagalit ni Liam.

“l am your future husband, you little piece of—”

“Oh please spare me that! I’d rather slit my throat than get married to an arrogant self-absorbed jerk like you!” bulalas ni Kairah, tinitigan siya ng galit.

“Well then why don’t you?” tanong ni Liam sa mababang tono, ang mukha niya ay peligroso nang malapit sa kanya at naamoy ni Kairah ang minty breath nito.

“Anywhere far away from you,” sagot niya.

“You can’t do that.”

“And why is that?”

“Because they expect us to be ‘catching up’ at kung pumasok ka sa loob, tiyak na magtatanong sila kung bakit hindi tayo nag-uusap. At kahit gusto mo ‘yon, hindi ako ready na sagutin ang mga stupid questions ngayong gabi, at sana hindi ka rin, so, choice mo, Kairah,” natapos ni Liam, at ang kanyang asul na mga mata ay tumitig nang matindi sa kanya, parang sinusubukan niyang hanapin ang kanyang kaluluwa. 

Bigla namang nag-umpisa ang utak ni Kairah na gumana ng maayos. 

“Fine!"

Naiiyak si Kairah sa katotohanan na ikakasal siya sa ganitong klaseng jerk na lalaki na pinili ng kanyang mga magulang.