Chapter 7

Matapos ang ilang linggong magkasama, patuloy nilang nararamdaman ang malamig na distansya sa pagitan nila. Nasa parehong bahay, ngunit ang kanilang mga puso ay parang hindi nagkakaugnay. Laging may mga sandali ng katahimikan, at kahit nagsasalita sila, hindi pa rin nila kayang buksan ang tunay nilang nararamdaman.

Habang nag-aalmusal si Kairah sa kanilang maliit na dining table, nakatingin siya sa kanyang cellphone, hindi mapakali. Si Liam naman, tahimik na nag-aayos ng mga gamit sa mesa, tila abala sa mga bagay na hindi naman mahalaga. 

"Sigurado ka bang ayos lang tayo?" tanong ni Liam habang pinipilit nitong magpakita ng malasakit, ngunit ang tono ng boses ay hindi nagpapakita ng anumang emosyon. 

"Hindi ko alam," sagot ni Kairah nang hindi tinitingnan si Liam. "Hindi ko alam kung anong nangyayari sa atin."

Bumuntong-hininga si Liam at nilingon siya. “Hindi naman siguro madali 'to para sa ating dalawa. Pero ano pa bang magagawa natin, Kairah? Kasal na tayo. Hindi pwedeng basta-basta lang ito." 

Kairah ay napatingin sa kanya, ngunit wala pa ring makitang pagmamahal sa kanyang mga mata. “Wala akong magagawa. Hindi naman ako handa. Hindi ko pa rin kayang tanggapin na magkasama tayo, pero walang pagmamahal sa pagitan natin."

Si Liam ay nagsimulang maglakad palapit sa kanya, ngunit ang distansya sa pagitan nila ay hindi basta-basta mapapawi. "Ang hirap ng ganito. Puwede ba tayong mag-usap nang masinsinan? Hindi lang puro pagtatago ng nararamdaman."

"Para saan pa?" sagot ni Kairah, kanyang iniiwasan ang tingin ni Liam. "Ang lahat ng ito ay isang kasunduan na hindi ko gusto. Hindi ko pa rin maintindihan kung paano nangyari ito."

Nagpatuloy sila sa kanilang araw, at ilang linggo ang lumipas, ang relasyon nila ay patuloy na ganito – magkasama sa parehong bahay, ngunit para bang hindi magkasama sa emosyon. May mga pagkakataong nagsusubok si Liam na magsimula ng pag-uusap, ngunit lagi itong nauurong kapag hindi nakikita ni Kairah na may tunay na interes siya. 

Isang araw, habang naglalakad sila sa kanilang hardin, naisip ni Liam na marahil ay kailangan nilang magbukas ng mas malalim na usapan. 

“Bakit hindi tayo mag-try na magsimula ng bago?” tanong ni Liam, ang kanyang boses ay malambot ngunit puno ng pag-asa.

"Alam mo naman kung bakit, Liam," sagot ni Kairah, hindi makatingin sa kanya. "Hindi ko kayang magsimula ng bago na walang pagmamahal. Hindi ko kayang magpanggap."

Nagpatuloy si Liam sa kanyang mga hakbang. “Hindi ko rin kayang magpanggap, Kairah. Pero ang totoo, wala na tayong ibang magagawa. Kasal na tayo. Kung hindi natin subukan, baka mas lalo tayong masaktan.”

Tumigil si Kairah at tiningnan siya nang seryoso. "Bakit mo pa ako iniintindi, Liam? Hindi mo naman ako mahal."

Liam ay dumaan sa kanyang mga pag-iisip bago sumagot. “Hindi ko nga siguro mahal, pero ang nararamdaman ko para sa iyo ay respeto. Alam ko kung gaano kahirap ang sitwasyon natin, kaya hindi ko gustong gawing mas mahirap pa.”

Walang masabi si Kairah. Ang mga salitang iyon ni Liam ay pumukaw ng isang maliit na bahagi ng kanyang puso, ngunit hindi pa rin ito sapat upang baguhin ang kanilang sitwasyon. 

Matapos ang ilang linggo, ang kanilang relasyon ay nanatiling malamig. Sa araw ng kanilang anibersaryo ng kasal, nagdesisyon si Liam na magbigay ng isang maliit na regalo kay Kairah, hindi upang magpakita ng pagmamahal, kundi upang ipakita ang kanyang pasasalamat sa pagiging magkasama nila.

“Alam ko na hindi ito ang klase ng anibersaryo na gusto mong ipagdiwang,” sabi ni Liam, inilabas ang isang maliit na kahon mula sa kanyang bag. “Pero sana matutunan natin mag-adjust.”

Kairah ay kinuha ang kahon, at nang binuksan ito, nakita niya ang isang simpleng alahas – isang kwintas na may maliit na pendant. "Para saan ito?" tanong niya, halatang hindi impressed.

“Para lang ipakita na may mga bagay pa tayong kayang pagtuunan ng pansin,” sagot ni Liam, na ang tono ng boses ay may kabuntot na lungkot. "I don't expect you to fall in love with me just because of this. Pero sana mapansin mo na ang effort ko."

Kairah, na hindi malaman kung anong sasabihin, ay nagpatuloy lang sa pagpapakita ng malupit na ngiti. "Hindi ko alam kung paano pa natin aayusin ito, Liam," wika niya, habang inaayos ang kwintas. "Kahit anong gawin natin, it’s not the love I was hoping for. It’s all just a lie.”

Liam ay hindi na nag-salita pa. Nanatili silang tahimik, magkatabi ngunit magkalayo ang mga puso.

Ngunit kahit ganoon, nanatili silang magkasama sa ilalim ng parehong bubong. Hindi man nila kayang ipakita ang pagmamahal na inaasahan, nagpatuloy sila sa kanilang buhay magkasama—dahil sa kasal, dahil sa kanilang pamilya, at higit sa lahat, dahil sa isang kasunduan na nagpapanatili sa kanila sa isang buhay na hindi nila pinili.

Sa mga sumunod na linggo, ang buhay mag-asawa ni Kairah at Liam ay naging isang rutinang puno ng katahimikan. Walang mga mainit na pag-uusap, walang mga pagngiti o kilos na nagpapakita ng pagmamahal. Ang lahat ay nangyayari na parang isang dula na hindi nila ginusto, ngunit kailangang gampanan.

Isang hapon, habang naghahanda si Kairah ng kanilang hapunan, narinig niyang pumasok si Liam mula sa kanyang trabaho. Ang tunog ng pintuan na bumukas ay nagpatunay na siya'y nandiyan, ngunit walang anumang pagbati.

"Kamusta ang araw mo?" tanong ni Kairah, hindi tumitingin kay Liam habang inilalagay ang mga pinggan sa mesa.

"Pareho pa rin," sagot ni Liam nang walang labis na interes, na parang hindi niya narinig ang tanong. Dumaan siya sa kabila ng kusina, nagtutok sa mga dokumento na dala. "Nandiyan na ba 'yung mga documents na hinahanap ko?"

"Oo, nasa ibabaw ng mesa," sagot ni Kairah nang walang emosyon, na parang hindi naman ito ang hinihingi ng isang mag-asawa sa isa't isa. Hindi nila kayang magbigay ng kahit kaunting pagtangkilik o init ng pagkakausap. 

Si Liam ay kinuha ang mga papeles na iniwan ni Kairah at umupo sa tabi ng lamesa. "Sana nga, may mangyari sa atin, Kairah. Hindi ko na alam kung paano natin aayusin 'to."

Si Kairah ay hindi nakatingin kay Liam. Alam niyang ang lahat ng ito ay isang kasunduan na hindi nila kayang iwasan, ngunit hindi niya pa rin kayang tanggapin. “Hindi ko na alam kung paano tayo magsisimula, Liam. Minsan naiisip ko, baka hindi ko talaga kaya. Hindi ko kayang magpanggap."

Liam ay nag-sigh. “Hindi ko rin alam kung anong hinahanap ko. Kung gusto ko ba talagang subukan, o baka’t nagpipilit lang akong magmukhang okay lahat.”

Nagpatuloy si Kairah sa pag-ayos ng pagkain, ngunit ang bawat hakbang niya ay para bang may bigat na dulot. Hindi siya makatingin kay Liam, at hindi rin ito makatingin sa kanya. Ang tawag ng pagka-asawa ay parang isang anino na hindi nila kayang alisin, ngunit hindi nila alam kung paano nila ito harapin.

Matapos nilang maghapunan, parehong tahimik ang dalawa. Nakaupo sila sa sala, ang telebisyon ay nakabukas ngunit wala silang pinapanood. Si Liam ay nagbasa ng mga dokumento, habang si Kairah naman ay may hawak na libro ngunit hindi mabasa-basa.

“Gusto mo bang mag-usap?” tanong ni Liam, ang kanyang tinig ay malambot, ngunit may bakas ng pagkapagod.

“Ano pa naman ang pag-uusapan natin?” sagot ni Kairah, na may kasamang buntong-hininga. “Wala naman tayong ibang pag-uusapan kundi ‘yung pagkakasundo lang natin.”

Si Liam ay tumayo at lumapit kay Kairah, at tumingin ito sa mata niya. "Kairah, I know this isn’t easy. I know we didn't choose this, but we're stuck here. Wala na tayong ibang choice. Kailangan natin mag-adjust."

"Siguro nga," sagot ni Kairah, hindi matiyak kung anong nararamdaman. “Pero Liam, paano kung wala talaga tayong mahanap na solusyon? Paano kung hindi tayo magtagal?"

Ang mga salita ni Kairah ay tila isang suntok kay Liam, ngunit hindi siya gumalaw. "Hindi ko rin alam, Kairah. Hindi ko alam kung paano ko pa mabibigyan ng solusyon 'to. Pero hindi ko kayang mawalan ka, kahit na hindi kita mahal."

Ang huling linya ni Liam ay tumagos kay Kairah. Habang nakatingin siya kay Liam, napansin niyang may malalim na kalungkutan sa mga mata nito, ngunit hindi pa rin nito kayang ibigay ang pagmamahal na inaasahan niya. Ang tanging natirang koneksyon nila ay ang kasal na itinali sila, ngunit wala ni isa sa kanila ang handang aminin na hindi na sila pwedeng magsimula muli.

Lumipas ang mga araw, at nagpatuloy ang kanilang tahimik na buhay. Ang bawat araw ay nagiging magkaibang sandali ng pagsubok at pagnanasa ng normal na buhay, ngunit hindi nila magawa.

Isang gabi, habang sila ay magkasama sa sala, nakita ni Kairah na si Liam ay may hawak na maliit na kahon. “Ano ‘yan?” tanong ni Kairah, na hindi na nga nagtangkang magtanong sa bawat detalye ng buhay nila.

“Ito ang regalong naiwan ko para sa’yo,” sagot ni Liam, na may hindi malinaw na ekspresyon. "Baka makatulong ito sa’yo."

Nakita ni Kairah ang maliit na kwintas sa loob ng kahon. Hindi niya alam kung ano ang mararamdaman. Hindi niya alam kung siya ba ay magagalak o malulungkot. 

“Liam… hindi ko pa rin kayang tanggapin. Hindi ko pa rin kayang magpanggap.” Napabuntong-hininga siya at ibinaba ang kanyang mga mata.

Liam ay tumahimik sa mga salitang iyon. “Hindi ko rin kayang magpanggap, Kairah. Pero baka may pagkakataon pa na magbago tayo. Kahit hindi kita mahal, hindi ko kayang mawalan ka.”

Ngumiti si Kairah ng konti, ngunit walang saya sa kanyang mga mata. “Wala tayo sa isang fairy tale, Liam. Wala tayong magic na magpapabago sa’min.”

“Siguro nga, Kairah," sagot ni Liam, ang kanyang boses ay tahimik. “Pero sigurado ako na kahit hindi tayo magkasama sa puso, hindi ko kayang masaktan ka."

Walang alinlangan, Kairah ay nagtakip ng isang malalim na hinga. "Sana lang, Liam, sana lang."