STEFANO'S FURY

Stefano's pov

HINDI ko na mabilang kung ilang beses akong nagpaputok ng baril. Ang asawa kong wala ng buhay ay nasa mga bisig ko. Duguan ito at kahit anong gawin kong pagpukaw ay hindi na ito magising pa. I checked her pulse repeatedly. Nababaliw na ako pero wala---wala na akong makapang na pagtibok sa pulso nito. Patay na ang aking mahal na asawa. We were invited to a dinner, and as we were driving home, the car was riddled with bullets. I knew I was the target of my enemies because my wife had no enemies who would wantto kill her, but it was my wife who was hit.

"Fuck! Wake up!" yugyog ko kay Silvia. "Don't do this please. Hindi ko kaya, Silvia. Please, gumising ka!" palahaw ko pa. Nagwawala na ako ng mga oras na iyon.

Ang mga kasama kong tauhan ay nakatingin na lamang sa akin. Lahat ay takot na baka matamaan ng aking baril dahil sa aking pagwawala. Hindi na naabutan ng mga ito ang mga taong nanambang sa amin.

"You are all useless!" sigaw ko pa. "Fuck!"

Muli akong nagpaulan ng putok ng baril at wala na akong pakialam pa sa aking paligid. Ang gusto ko lamang ay mawala ang galit na nasa puso ko. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin kay Sara na wala na ang ina nito. I can not bear seeing my child in pain, I prefer to bear the pain. Silvia is an exceptional mother. Alam ko kung gaano nito kamahal ang aming anak at maging si Sara ay ganoon din sa ina. Sarah is more attached to her mom than to me since I'm always busy with business. Si Silvia ang nagpupuno sa lahat ng aking mga pagkukulang.

"Call an ambulance!" sigaw ko pa. Ang damit ko ay punong-puno na rin ng dugo dahil yakap ko ang aking asawa. Kulang na nga lang ay buhatin ko ito at ako na mismo ang magdala sa ospital.

Nang makarating sa ospital ay sinabi ng doctor na dead on arrival na si Silvia. Marami na ang dugong nawala rito at dahil na rin sa maraming tama ng bala na tinamo. Wala na akong nagawa para sa aking pinakamamahal na asawa.

The thought of living without Silvia is unbearable. Hindi ko kaya na wala siya.

"Alam mo na ba kung sino ang may pakana sa pagkamatay ng asawa mo?" tanong sa akin ni Papa. Mabilis itong nagtungo sa ospital nang malaman ang nangyari sa amin ng aking asawa. Napakuyom ako sa aking kamao. Gigil na gigil ako sa galit.

"Do I even need to ask who killed my wife?" sagot ko. "Wala namang ibang pwedeng magpapatay sa aking asawa kung hindi ang ating mga kaaway. Alam kong ako ang gusto nilang patayin at nadamay lamang si Silvia sa lahat ng ito. Nagkamali sila ng binangga. Sinimulan nila ang lahat ng ito, puwes--- tatapusin ko. Uubusin ko ang lahi nila at ipinapangako ko na simula sa araw na ito ay hahanapin ko silang lahat kahit saan man sila magtago. Ipaparanas ko sa kanilang lahat ang sakit na ibinigay nila sa akin at sa aking anak. They took my wife's life, so they will pay for it with their entire lineage."

"Nagkakamali sila na binangga nila ang mga Sarti... Pagbabayaran nila ang lahat ng ito at ipinapangako ko sayo anak na hindi ka nag-iisa sa laban na ito. Magbabayad ang dapat magbayad," sagot sa akin ni Papa.

Nagtagis ang bagang ko dahil sa sinabi ni Papa. Alam ko naman na hindi ako nito pababayaan pero matanda na ng aking ama, kaya nga ito nagretiro na sa aming organisasyon at ako na ang umupo dahil hirap na rin ito kumilos. But my father still has a lot of connections with prominent figures in the Philippines. He has a lot of politicians and businessman in his pocket.

Sa galit ko ay pinatay ko ang lahat ng aking mga tauhan na kasama ko kanina. Ganoon ako kapag nagalit. Wala akong sinasanto lalo na ang mga taong inutil at hindi kayang protektahan ang aking pamilya. Kamatayan ang kaparusahan sa mga taong nagpapabaya.

Hindi ko magawang umiyak habang nakamasid sa aking anak na nagpapalahaw sa pag-iyak dahil libing na ng kanyang ina. Galit ang nararamdaman ko ng mga oras na 'yon. Gusto kong ipaghiganti ang aking asawa na unti-unting ibinababa sa lupa. Nilapitan ko si Sara at binuhat ito pero patuloy pa rin ito sa pagwawala at pag-iyak. Wala ng mas dudurog sa puso ko habang pinagmamasdan ang anak kong nasasaktan at nagdurusa. Gusto na lamang ng puso sumabog dahil sa sandaling yun.

"I want mommy, back! Daddy! I want mommy," palahaw pa ni Sarah. Eight years old lamang ito at hindi niya alam kung naiintindihan na ba nito ang mga nangyayari. Sana nga ay ganoon lang kadali ang ibalik si Silvia. Kung maibabalik lang ng pera ko ang buhay ng aking asawa ay gagawin ko pero alam kong malabo ng mangyari 'yon.

Pinilit kong isakay si Sarah sa sasakyan. Nakatulog na lamang ito sa pag-iyak hanggang saan nakarating na kami ng bahay. Bitbit si Sarah ay dinala ko ito sa kanyang silid. Nakasunod lamang sa amin ang yaya nito. Pagkahatid ko kay Sarah ay tiniyak ko tulog na talaga ito bago ako nagtungo sa aking opisina, sa loob lamang iyon ng aming bahay. Doon ko ginagawa ang lahat ng aking mga trabaho bilang isang mafia boss. The pain in my head was overwhelming; I was too stunned to even process what had happened. Hindi ko kayang matanggap na naisahan ako ng aking kaaway, ako na isang makapangyarihang tao, isang mafia boss pero anong nangyari? Pinatay ang asawa ko na walang kalaban-laban at wala man na akong nagawa para ipagtanggol ito. I've disgraced myself and the organization by failing to protect my family. My inability to protect them undermines my credibility to protect the organization. I felt powerless and weak.

Inabot ko ang bote ng alak sa aking harapan at nagsalin sa baso. Sunod-sunod kong tinungga ang alak. Gusto kong magpakalunod sa alcohol baka sakaling maibsan ang sakit na aking nararamdaman baka sakaling kahit sandali ay makalimutan ko man lang sa Silvia., kahit na alam kong napakalabong mangyari 'yon. Ayokong ipagluksa ang aking asawa dahil gagawin ko lamang iyon kapag nakamit ko na ang hustisya kapag nagbayad na ang dapat magbayad.