Chapter 105:

Thrizel’s POV

Isang linggo na akong nagtatrabaho. Minsan ako lang umuuwi mag-isa sa nirentahan kong apartment. Ngingiti lang ako kapag hindi abala sila Brooks at Blue na nabibisita ako rito. Iba pa rin talaga kapag kasama sila. Kapag uuwi ako, wala man lang akong makausap. Walang bubungad sa aking tao. Iyong pagod ka na, mag-isa ka pa.

Ganito ba talaga ang buhay? Kapag nasa murang edad talaga, mahirap buhayin ang sarili. Ikaw mismo gagawa ng paraan para mabuhay ka. Hindi ko naman tinatanggap ang perang binibigay ni Brooks, kaya ko namang magbayad ng bayaran. Ginusto ko ‘to, para sa akin ang ginagawa kong ‘to.

Ilang buwan nalang naman, alam kong uuwi na ang mga magulang namin. Sa isang iglap, babalik ang lahat.

“Ms. Wrent, I called you many times.”

Napatingin ako kay Chef Sanchez na nakatingin sa akin. Kung susukatin ko ang kaniyang edad, sa tingin ko ay twenty-four. Makisig ang kaniyang katawan kaya ang ibang babae sa resto na ‘to, kinakikiligan siya. Ako lang ang pinakabata. Wala na