Chapter 14 – Ako at si Lukas lang

"Sinusubukan talaga ako ng babaeng ito!" Rinig kong bulong ni Beatrice sa tabi. Naikuyom na ang nakababa niyang kanan kamay sa inis.

Sa itsura pa lang niya ay parang handa na akong sugurin at tanggalan ng buhok, kung wala lang talaga sa tabi ko si Lukas.

Ang makalagot-hininga na tensyon sa aming apat ay nakakasal. Subukan ko man umalis mag-isa at hayaan kay Lukas ang dalawang babaeng ito ay paniguradong magkikita't magkikita pa rin ang mga landas namin. Hindi nila ako hahayaan hangga't hindi nila ako nasasaktan, iyon ang alam ko.

Inikot ko ang tingin sa paligid at nakita ang iilan sa mga mamimili banda sa kinaroroonan namin ay nakatingin. Tila ginugulo sila ngayon ng kanilang mga isipan kung anong nangyayare sa aming pagitan ni Lukas at ang dalawang babaeng ito. Napapahiya na lang akong yumuko at umiwas ng tingin, at dahil sa aking ginawa ay  hindi sinasadyang tumama ang mata ko sa isang lalaking nakatingin sa 'kin ng mariin.

Ang mga mata niya'y naglalaro. Lumipat ito sa aking likod which is kay Lukas pagkatapos no'n ay binalik sa akin. Nakakunot na ang noo habang hindi maguhit ang emosyon na saglit dumaan sa kanyang mga mata bago siya tumalikod. 

Napatigil ako.

Wait, iyong mga mata niya.. ang mga mata na 'yon...

Agad kong binalik ang tingin sa dulo para alamin kung tama ba ang nakita ko, pero nang pagtingin ko do'n ay wala na siya. Lumingon pa ako sa kaliwa at kanan hanggang sa palabas ng exit ay wala na talaga.

Hindi ako nagkakamali. Alam kong siya ang nakita ko..

Ang lalaking nagpasingit sa 'kin sa pila no'ng tanghali sa cafeteria. Anong ginagawa niya rin dito? Sinusundan ba niya ako?

Oh c'mon, Alecia! Kailan ka pa nag-umpisang mag assume?

"Who is he?" Agad akong napalingon sa katabi. Nakataas ang kabila niyang kilay habang ang mga mata'y nakatingin rin sa dulo, iyong tinitingnan ko kanina. Umiling ako. Napansin rin pala niya ang lalaking nakita ko.  Pagkatapos kong sabihin ang katagang iyon sa kanya, akala ko talaga ay tatahimik na lang siya magdamag. Mabuti na lang ay hindi dahil nagsalita na siya.

"Hindi ko kilala" mahinang sagot ko, napatingin pa kay Beatrice ng suminghal ito nang mahina. Ano bang kasalanan ko sa babaeng ito? Parang galit na galit at gusto na akong isumpa. 

..mas galit pa ata siya kaysa kay Samantha..

Malakas na buntong-hininga ang pinakawalan ni Lukas at hindi na nagtanong. Hawak niya pa rin ang kamay ko at parang walang balak na bitawan ito.  Nagulat ako nang magsimula siyang maglakad dahilan nahila niya ako. 

"L–Lukas"

"Inuutos kong tumabi kayo kung ayaw niyong masaktan" matigas na wika ni Lukas kila Beatrice at Samantha dahil bigla silang humarang sa harapan namin. 

"At bakit namin gagawin iyon?" Si Beatrice. Nakatingin kay Lukas nang mariin. Lumakad si Lukas ngunit nagpumilit pa rin si Beatrice na humarang sa daraanan.

"Dahil sinabi ko, Beatrice." mahinahon ngunit matigas na sinabi ni Lukas.

Natigilan si Beatrice. Bumaba ang mga mata niya sa kamay namin ni Lukas na magkahawak. Na alarma ako kaya't sinubukan kong bawiin ang kamay ko kay Lukas, ngunit lalo lang humigpit iyon na nasaksihan ni Samantha lalo na si Beatrice. 

Kumunot ang noo ni Beatrice habang si Samantha ay napayuko na lang sa pagkabigo at tumabi, takot sa anong kayang gawin ni Lukas.

Napatingin ako kay Beatrice dahil siya ang hindi man lang kumilos o tumabi.

"Lukas, Nakalimutan mo na b–" 

"Sinabi ko na't hindi ko na uulitin pa, Beatrice." May diin na putol ni Lukas sa kanya. Natahimik siya. May kung anong emosyon ang dumaan sa kanyang mga mata habang nakatingin kay Lukas. Bumuka ang labi niya ngunit walang salitang lumabas. Hindi maguhit ang mukha niya nang yumuko ito at pinili na lang tumawa. 

Dahan-dahan siyang tumabi habang nakayuko. Pinisil ni Lukas ang kamay ko bago siya lumakad kaya nahila niya ako. 

Nagtuloy-tuloy pa ang oras at kilos ng mga tao ngunit parang wala na akong marinig sa paligid. Nanatili lang ang kaninang senaryo sa aking isipan. Ang galit na mukha ni Samantha at Beatrice. Ang pagdating at pagligtas ni Lukas sa akin mula sa kanilang dalawa. Ang nasaktan na si Beatrice at ang kanyang sasabihin pero hindi natuloy dahil naudlot kay Lukas.

Bakit? 

Bakit pakiramdam ko ay may past si Lukas kay Beatrice? 

Bakit no'ng makita ko ang mga mata niya'y puno ng lungkot? Bakit ganoon na lang magalit sa 'kin si Beatrice? 

Bakit sobra siyang nasaktan sa simpleng paghawak ni Lukas sa aking kamay? 

"You're spacing out, Alecia" nabali agad ang aking iniisip at napabalik bigla sa diwa nang marinig ko ang boses ni Lukas.

"Ah? Ano nga uli iyon?" wala sa sarili kong tugon. Na-ikot ko ang paningin sa paligid at doon lang napagtanto na nakalabas na pala kami ng mall.

Gaano ba katagal akong nawala sa sarili at hindi napansin ang paglabas namin sa mall? 

Napalingon ako kay Lukas nang magpakawala ito nang mabigat na buntong-hininga bago umiling at inangat ang tingin sa langit.

Ang hatid nang malamig na simo'y ng hangin ay senyales nang pang alas-siyeteng gabi. At ang tahimik na gabi at mga yapak ng iilan na mga tao sa paligid ay ang sumisira sa katahimikan naming dalawa ni Lukas.

Pumikit ako at hinayaan ang sarili sa ganoon lagay. Kahit saglit lang. Kahit ngayong araw lang. Hahayaan ko muna ang sariling damhin ang hangin, iyong payapa at walang pipigil. Iyong walang mapanghusga at mapanakit..

iyong Ako lang.. at si Lukas..

Wala nang iba.

Malayang nilipad nang hangin ang aking buhok na nakatali habang ang labi ko ay unti-unting nagbago. Gumuhit ang pinipigilan kong ngiti mula sa aking labi. Ang hangin lang pala ang makapagpapawala sa bigat nararamdaman ko. Hindi ko alam pero sa simpleng hangin ay gumaan ang loob ko. Natanggal nito agad ang pangambang namutawi kanina lamang sa aking dibdib. 

Ilang minuto pa ang nawala bago ako nagpasiyang idilat ang aking mga mata, na may dahan-dahan. At sa sandaling pagdilat ng mga mata ko ay agad itong tumama sa lalaking nasa harapan ko na ngayon. Dala ang totoong ngiti sa kanyang labi ay nagsalita siya.

"Ngayon ko lang nalaman... na maganda ka pala.. kapag nakangiti.. Alecia.."