Beginning

Some used to believe that memories built the pieces of you.

Gamit ang iyong mga alaala ay makababalik-tanaw ka sa mga nangyari sa iyong buhay.

May iilang masasaya ngunit minsan maraming hindi magaganda. Gustuhin mo mang bumalik sa mga oras na iyon at itama ang iyong desisyon, hindi na p'wede, sapagkat kaakibat ng alaala ang nakaraan.

Mahirap magpatuloy sa buhay lalo na't kung may pinagsisisihan ka pa sa iyong nakaraan. Mahirap umusad at magpatuloy kung mayroon pang pumipigil sa 'yong likuran.

Huling linis ko na sa maliit naming apartment dahil ilang buwan din kaming hindi makababalik rito.

Naka-impake na ang mga kagamitan na aming dadalhin at handa na ang bahay ma-iwang mag-isa sa mga susunod na araw. Ako na lamang siguro ang hindi handa sa pag-alis.

Nang natapos ako sa pag-mop, nilagay ko ito sa tamang lagayan at napagpasiyahang maligo muli bago magluto ng gabihan. Pumasok ako sa aming banyo at doon inubos ang ilang minuto.

Tahimik ang buong lugar habang ako ay nagluluto. Wala kaming alagang hayop upang magbigay aliw sa akin tuwing ako ay mag-isa ngunit hindi naman ako nagreklamo. 

Maraming nagawa ang aking nobyong si Arist sa mga nagdaang taon para mabuhay kami ng normal pagkatapos ng aking trahedya.

Nakatatawa nga dahil noon, inakala kong sa katahimikan ako makahahanap ng kapayapaan, saka ko lang napagtantong kalungkutan pala ang aking mararamdaman.

Bumalik ang aking isipan sa mga panahong marami pang tao ang nagpapaligaya sa akin. Pinilit nila akong ngumiti, tumawa at gumawa ng kung ano-ano kasama sila na aking ikaliligaya. Nakaramdam ako ng kirot sa aking puso dulot ng pagsisisi... pagsisisi dahil dapat pala, nakisama ako.

I sighed of the thought. This was the tough part whenever I look back onto something.

My current life was okay but it didn't feel right.

May magandang dulot rin naman sa akin ang katahimikan: nasanay na ang aking sarili maging kalmado kahit may problema.

Dalawang katok mula sa labas ay agad kong binuksan ang pinto. Iisang tao lang naman ang araw-araw kong hinihintay, ang aking nobyong si Arist. 

Sinalubong niya ako ng matamis na ngiti at mainit na yakap. Hindi ko sinuklian ang alinman sa kanyang ginawa dahil wala ako sa mood para dito. 

Nang napansin niyang hindi ko nga sinuklian ang alinman roon, naging blanko ang kanyang ekspresyon na agad nagpakaba sa akin.

Saka lamang ako ngumiti, "Naghain na ako ng gabihan," mahinhin kong anunsyo.

Madilim pa rin ang kanyang mga mata nang isara ang pinto. Kinabahan ako ngunit pinilit ko pa ring ngumiti upang hindi na lumala ang kanyang iniisip.

"Bakit hindi mo ako niyakap pabalik?" he asked.

"Madumi ako, Arist! Galing sa pagluluto," palusot ko.

"You don't look messy, Ian," bawi niya.

"Really? Feeling ko lang siguro. Halika nga rito," I said.

Hinila ko siya palapit sa akin at ako na mismo ang yumakap. Nagtagal pa iyon na tila ba nag-iisip si Arist na maaaring magpakaba muli sa akin.

"Anong niluto mo?" tanong ni Arist nang kumalas ako sa yakap at na-unang naglakad patungo sa mesa.

"Simpleng adobo lang para sa gabing ito. Tara na, kain na tayo," yaya ko nang tuluyan para gumanda na ang kanyang pakiramdam.

Arist wasn't the perfect nor the typical ideal man as a boyfriend.

We met noong high school at roon din nagsimula ang aming kwento. Oo nga't masipag, may pinag-aralan at may hitsura ngunit ang pagiging agresibo, bayolente at palamura niya ay hindi maiwasan.

Itong madilim na parte ng kanyang pagkatao ang aking laging iniiwasan kung kaya't araw-araw kong pinipilit ang sarili na magmukhang maayos para wala na siyang mapansin. Tuwing wala lamang siya, saka ko nagagawa ng mga bagay na gusto at komportable ako.

Ako ang nag-ayos ng kanyang pinggan, nagsandok ng kanyang pagkain at naglagay ng inumin sa kanyang baso. Gustong gusto niyang pinagsisilbihan dahil aniya'y lagi siyang pagod mula sa trabaho.

Sa una ay ayos lang naman sa aking gawin ang mga ito para sa kanya ngunit hindi rin nagtagal ay minsan nairita na ako. 

I once confronted him about that matter but he only... beaten me up.

Hindi rin siya tumupad sa pangakong hahayaan niya akong magtrabaho kahit magkasama na kami.

Tila isa akong prinsesa na nakatira lamang sa loob ng kanyang tahanan at gumagawa ng gawaing bahay, ang pinagka-iba lang ay hindi ako prinsesa.

I was like he only wanted me for himself. He didn't let me socialize like before. He kept me on this apartment for the past years.

I tried going out alone yet everytime he knew I went out, he'd burst in anger and I was the receiver.

I tried to confront him many times kahit alam kong masasaktan lamang ako dahil roon. Sinubukan ko, oo, hanggang sa ako na mismo ang nawalan ng gana. Ako na lang mismo ang natakot sa kanya.

I loved Arist, back when we were teenagers. Lagi ko siyang iniintindi dahil totoong marami siya noong problema: mapa sa pamilya at paaralan. Lagi kong iniintindi ang kanyang pag-uugali at inisip na suportahan na lang siya sa kanyang gusto. Ginawa ko iyon lahat hanggang sa napagod na lamang ako.

Hindi ako tanga at bobo para isiping tulad pa kami ng dati.

Hindi ako manhid para hindi maramdaman ang mali niyang pakikitungo sa akin.

Gustong gusto kong lumaban upang maka-alis na sa kanyang tabi ngunit laging pinangungunahan ako ng takot, kaba at nanghihina sa kanyang presensya. I couldn't exactly remember when I started to feel those emotions but it sucked.

Wala rin akong mapupuntahang iba sa labas ng apat na pader na ito, wala rin akong trabaho at sariling pera.

He changed me into someone I was not... and I hated myself because I let it happen. Another factor to regret.

Ngayon, pinakitutunguhan ko na lamang siya. Ginagawa ko ang lahat ng ito dahil gusto niya at sinusunod ang dapat na sinasabi niya. Ginagawa ko na lamang hindi dahil mahal ko siya.

Mabuti at hindi siya nagalit o nagsalita muli pagkatapos ng gabihan.

He immediately went to bed at agad nakatulog. Ilang taon ko na siyang kasama pero hindi pa rin ako makatulog ng mahimbing sa kanyang tabi.

The bed would only feel colder each passing nights even when we were both on it.

***

Maaga kaming nagtungo sa bagong bahay na aming titirhan. Hindi ito amin. Ang kwento ni Arist sa akin noon, bahay iyon ng kanyang matagal ng hinahanap na kapatid. 

He had a lost brother before at makalipas ang ilang taong paghahanap ay natagpuan na rin nila ang isa't isa.

His original family offered us home nang nalamang sa maliit lamang kaming apartment nakatira.

I actually felt happy about it, not for Arist, but for myself. Bunga ng aming paglipat ay ang aking paglabas muli. Natuwa ako dahil ngayon, hindi lang si Arist ang aking araw-araw na makikita at makakasalamuha. Mas excited pa yata ako kaysa sa tunay na anak.

He parked his motor in front of a very sophisticated mansion. It is built with tall and massive walls at sa loob pa ito ng isang exclusive village nakatayo. I couldn't force myself not to smile as the gates opened.

The guard let us in at sa pagpasok ay mga kasambahay naman ang nagsi-dating. Sinalubong nila kami upang kunin ang mga gamit though our clothes were only packed in two large bags. Kayang kaya ko iyon dalhin patungo sa magiging silid ngunit nagpumilit silang iakyat iyon.

Hindi na ako tumanggi muli dahil narinig ko ang sigaw ng isang kasambahay.

"Nandiyan na sina sir!"

Naalerto ako.

Maaaring ama na ni Arist ang tinukoy nila. Tumayo ako ng tuwid sa gilid ni Arist. Hindi pa kami pumasok sa loob sapagkat hinintay naming magpakita ang pamilya ni Arist.

Unang lumabas ang isang ginang, suot ang kanyang maganda at mahabang dress. Her hair was properly fixed at may suot na mga mamahaling alahas.

Sumunod ay ang isang lalaking na sa kanyang edad na ngunit malaki pa rin ang pangangatawan at mukhang malakas pa.

"Welcome home, hijo," bati ng ginang kay Arist. 

She must be his mom!

Nang tumingin sa akin ang ginang, agad akong ngumiti kahit hindi alam ang sasabihin.

"Is she the girl you are talking about?" tanong ng ginang.

"Yes, ma," Arist answered. 

Her mother nodded at bumalik sa tabi ng asawa.

His father was about to tell something nang may dumating muli mula sa kanilang likuran.

Para akong napako sa aking kinatatayuan at napanis ang ngiti sa mukha. He was enough to drain the excitement I felt earlier.

The man was wearing an usual black shirt paired with ripped black jeans. He looked like he just went from a cold bath.

Una siyang tumingin kay Arist, walang ngiti o amo sa mukha, then his gaze turned to me... burning me with so much emotions.

Lucre Marcus Zorron. 

How come I didn't know na isang Zorron din pala si Arist? How ignorant of me to not ask Arist before!

Ngayon lamang naging mabigat ang aking laway sa bawat paglunok na aking ginawa. His parents invited us inside and I couldn't say anything so I just unconsciously followed. We were here and I only then I realized I wasn't prepared of any of these.

As we entered their house, the dazzling lights from the ceiling sent an expensive vibe into me. I tried to admire more of the architecture and designs but my mind won't cooperate.

Ang alam ko na lamang ay may handaang naganap para sa pag-welcome kay Arist sa pamilya. It was a grand surprise that anyone could enjoy for the rest of the day. Arist looked happy being welcomed by his true parents while I remained uncomfortable of everything that was happening.

Nang inalok kaming kumain ay saka ako nagsalita.

"Pwede po bang maki-CR saglit?" I asked dahil hindi ko na talaga kaya.

"Oh, sure! Manang, samahan mo si Mercian sa banyo," ani mama ni Arist.

Hindi na ako lumingon pa at sumunod na sa kasambahay. I'm glad she wasn't talkative or whatsoever. 

Sa kalagitnaan ng aming pag-akyat, may lalaking tumawag kay manang.

"Manang, please get my laundries outside. Ako na lang sasama sa nobya ni Arist," Marcus said!

Fuck!

"Sige ho, sir."

I hated how obedient she was!

Marcus' eyes never left me. Kahit pa nakatalikod ako at naglalakad, nararamdaman ko pa rin ang kanyang titig.

"You didn't need any companions, mukhang kabisado mo pa rin ang bahay namin," he stated nang nakarating kami sa banyo.

Shit.

Hindi ko alam ang isasagot sa kanyang sinabi kung kaya't binuksan ko na ang pinto ng banyo. 

Suddenly, he opened the door just enough to make us both enter!

"Ano ba?" protesta ko.

"Shh, they might hear us," Marcus whispered.

It was so quick, I didn't even notice it coming. He pulled me so close, so close as if I could no longer leave him-and started kissing me sensually.

The first flick was soft yet sharp, enough to wake my system like before. He continuously dominated my lips as if he longed to taste me again. My mind didn't cooperate and it was pleasure who made me return my kisses.

Marcus groaned sexily when he felt me responding and things started to get hotter between us. I felt his strong fingers constantly caressing my nape up to my jaw. It was ticklish yet warm, like a hold I longed to feel.

I hated how I missed him. I hated how I still managed to describe everything despite the years we'd gone apart. I hated how comfortable his lips touched mine. I hated how devoted my system was to him.

I hated it! I kissed my boyfriend's brother inside their roof.

Our kiss lasted for I didn't know minutes because everything seemed to stop running when we were heating.

Natigil lang nang malakas ko siyang tinulak palayo. It was a lot of effort to make him stop... to make me stop wanting for more. The door wasn't even fully closed for heaven's sake!

He chuckled, "You still love me."

Wala akong masabi dahil kailanman, hindi ko siya kinamuhian tulad ng iba kong ala-ala... sa dami ng aking pinagsisisihan sa nakaraan, siya lamang ang hindi kasali at patuloy ko pa ring pinahahalagahan.

"I'm sorry but this time, you'll end up on my bed and not his," he whispered dangerously.

"You'll end up being so in love with me again," he whispered like it was meant to be a warning.