Mawawala ng isang linggo si Earniel, sasama siya sa farm ni Mr. Zarragoza may pinapatapos itong construction sa farm nito at gusto nito na si Earniel ang magtingin ng mga materiales na matitibay kahit bumagyo.Pinagluto ko muna siya ng almusal kahit ayaw niya ako pabangunin ng umaga, kahit ayaw niyang pumunta roon ay wala siyang magagawa, kahit gusto niyang makasama ako.Gising na siya ng balikan ko sa kwarto nakaligo na rin siya at nakabihis, ayaw niyang pinagsisilbihan ko siya kagaya noon, pero makulit ako at hindi sumusunod ginagawa ko pa rin ang mga nakasanayan kong gawin sa kanya noon pa man.Nakatalikod siya at inaayos ang malago niyang buhok, hindi ko napigilan yakapin siya. Inamoy amoy ko pa hanggang magtagal ako sa ganung pwesto. Naramdaman ko ang palad niyang gumapang sa palad ko, saka.niya ako nilingon sa likuran“Bumibigat tuloy pakitamdam ko!” Rinig ko sa likuran niya pavibration nito ay rinig ko habang nakalapat ang tainga ko sa likuran niya.“Mabilis lang naman ang one
Lagpas bente kwatro oras ang biyahe sa TREN, nakakainip at nakakabagot, tutulog, gigising kakain ay nasa loob kapa rin ng tren habang patagal ng patagal lalo akong nagnanais na makita si Earniel, at isa pa gusto ko malaman kung sino ang babae na iyon? Sino ang babaing gumamit ng numero niya para sirain kami.Magtitilaok ang manok ng marating ko ang bukana ng Zarragoza Farm. Literal na farm ang naabutan ko, mataas na tanim ng mais at mayayabong na puno ng mangga, maaliwalas ang paligid at may mangilang ngilang tao sa paligid tila sila ang tauhan ng mga Zarragoza.Walang kabahay bahay o kubo ‘man lang na masisilungan o mapagtatanungan, kaya kanino ba ako lalapit para marating ang tahanan ng mga Zarragoza. Hanggang sa may mga tao akong namataan malapit sa kinatatayuan ko, isang babae at isang lalaki may dala silang tractura at nagkokolekta ng mga tuyong dahon.Hindi ko alam saan nila dadalhin, at hindi ko na kailangan alamin isa lang naman ang kailangan ko malaman.Nasan si Earniel?
Mahinang katok ang nagpagising sa akin, napabangon ako sa higaan, nakahiga pa rin sa tabi ko si Earniel.Katulong ang nadatnan kong nasa pinto, ngunit ano naman kaya ang kailangan niya.“Nakahanda na po, sabi ng Senyor at pinapatawag na po kayo!”“Ahh! Sige susunod na kami!” Pagkasara ko ng pinto ay kagad akong lumapit kay Earniel para gisingin siya.Nalimutan namin na may salo salo nga palang inaalok ni Senyor sa amin kanina. Pagkagising niya ay sabay na kami naligo ni Earniel kahit wala pa siya sa wisyo at aantok antok.Ako na ang nag-asikaso ng mga susuotin at kailangan niya, samantalang ako ay bagong bestida lang ang nadala ko na nabili ko lang sa palengke, hindi na rin ako nag-abala pa na mag-ayos dahil sa isip ko ay kakain lang naman kami ng hapunan, at matutulog rin pagkatapos.Sa garden sa labas kami nagtungo, ngunit hindi ko inaasahan na hindi simpleng salo-salo ang mararatnan namin roon. Kundi marangya pa sa marangya at halatang pinagkagastusan, may mangilan mangilan bis
Sa hospital na ako nagkamalay, wala akong taong nadatnan sa loob ng konkretong kwarto na kinasasadlakan ko, hindi ko maigalaw ang buong katawan ko sa sakit o dahil ba sa shock sa aksidente. Biglang sumagi sa isip ko si Earniel at si Denver ano na nga ba ang nangyari sa kanila. Sa pagnanais ko na makalabas ay napilitan ako tumayo para hanapin sila ngunit bumagsak lang ako sa sahig at hindi ko na mabangon ang sarili. Umawang ang pinto may taong naglalakad papalapit sa akin. Tumunghay ako at pinakatitigan siya, si Don Enricko na may mabangis na pigura. Makailang beses niyang binagsak ang tungkod niya na nagpapasakit sa ulo ko ng sobra. “N-nasaan h-ho si Earniel?” Nag-aalala ako sa kanya dahil pinagsangagala niya ang sarili huwag lang ako mapuruhan ng sobra. Umismid ito at lalong tumapang ang tingin sa akin. “Tinatanong mo pa talaga, dapat nga ikaw ang nasa kalagayan niya ngayon! Dahil sa’yo nag-umpisa ang lahat! Sino ngayon ang mag-aasikaso ng negosyo? Ako?” Mariin nitong sabi. “
Napatayo ako sa tabi ni Earniel, ng maulinigan ko ang malakas na bulyaw ni Don Enricko sa akin, nakatayo siya malapit sa pinto habang pinapaingay sa sahig ang kanyang tungkod. Tumayo ako ng tuwid ngunit binaba ko ang tingin ko, ayokong magsalubong ang mga tingin namin.Na tanging galit lamang ang nababasa ko.“Ngayon na kita muna siya ano pa ang ginagawa mo dito, alis na!” Taboy niya sa akin na parang aso, ngunit nanatili akong nakatayo at hindi umalis sa kinatatayuan ko.Kung ako lang ang masusunod gusto kong manatili sa tabi ni Earniel hanggang sa magising siya, umaasa ako sa natitirang 50 porsyento na tsansa kesa sa 50 porsyento na hindi.“Hindi ho bang pwedeng manatili na lang ako rito sa tabi niya?” Nagsusumamo ang tinig ko, umaasa na pagbibigyan ako ni Din Enricko.“At bakit pa?” Pandidilat ng mata niya sa akin na nagpababa sa mata ko at iwasan tignan siya. — “Isa kang malas sa pamilya hindi ka nararapat rito, kung alam ko lang na ito ang mangyayari sana hindi na ako pumayag sa c
Panaginip o bangungot?Ganito ko nilalarawan ang disposisyon ko ngayon, habang nakaupo ako sa swivel chair sa opisina ni Earniel sa LAO EMPIRE GROUP of COMPANY.Sandamakmak ang mga nakahilera at patong patong na papel, kung susumahin ay parang aabutin ako ng tatlong araw sa pagbabasa.Paano ba ito nagagawa lahat ni Earniel? Kaya ba inaabot siya kahit magdamag matapos lang ang lahat ng ito.Satingin ko ay maiiyak na ako, kung hindi ko pa ito uumpisahan.Napahagud ako sa noo, isa pa lang ang nabubuklat ko ay nahihilo na ako, may mga bagay na tinutukoy rito pero hindi ko naman alam ang ibig sabihin, sino ba ang tutulong sa akin? Si Denver nagrerecover pa rin sa aksidente. Napabuntong hininga ako, ng may mahinang kumatok sa pinto at pagkuway may lalaking pumasok, hindi ko ganap nakita ang mukha niya dahil sa tabing ng bookshelf pero panigurado akong papalapit na siya sa akin.“Jerome?” Hindi ko inaasahan na darating siya, ngunit ano nga ba ang ginagawa niya rito?“Ako na po Ma’am ang magp
Hindi ko akalain na may bisita si Don Enricko ng mapadaan ako sa opisina niya sa Mansion, nasipat ko sa nakaawang na pinto si Mrs. Wang na nakaupo sa visiting chair at magkaharap na kausap si Don Enricko, bakas sa mukha nito ang pagkaasiwa.Dumikit ako ng bahagya sa tabi ng pinto ng may marinig ako kahit kaunti.Hindi ako nagkamali dahil ako ang tapik nila.“Sampid lamang sa pamilya siya ang tagapagmana!” Inis na sabi ni Mrs. Wang tungkol sa akin.“Wala ka ng magagawa iyon ang desisyon ni Earniel! Hayaan mo kapag nagising si Earn mawawala na rin iyan sa pamilya! Gagawa ako ng paraan” hindi ko inaasahan na maririnig iyon kay Don Enricko, sa sobrang sama ng loob niya sa akin ay ngayon ko na nakikita ang tunay nilang kulay. umalis na ako sa pakikinig at baka hindi ko pa magustuhan ang susunod. Kung wala nga lang si Earniel rito ay hindi ako tatagal, hindi ko na kaya pa na pakisamahan ang mga tao rito.Papasok na ako sa kwarto ni Earniel ng marinig ko ang pagtawag ni Madam Victoria.Humi
Sa isang lumang ancestral house kami natigil ni Jerome, sa itsura nito ay parang wala ng nagtatangkang dumalaw. Bumaba ako at umapak sa makapal kapal na rin na dahon sa lupa, gaano na ba katagal may nagtao rito? Sa isip ko habang ginagala ang paningin sa sulok ng malaking espasyo.Tanging malulungkot na kaluskos ng hangin ang nababanaag ko sa lugar.Nag-ikot ikot muna ako sa labas hanggang napukaw ako sa lalaking nakaupo sa kinakalawang at lumang luma na duyan. Hindi na ako nag-abala na lumapit dahil kusa na siyang naglakad papunta akin.“Bakit ka narito?” Malamig kong tanong, nakakapagtaka rin na narito siya. Huminga siya ng malalim habang nangungusap ang mata niyang nakabaling sa ibang gawi sabay binalik sa akin ang tingin niya at bahagyang ngumiti.“Ako nga dapat magtanong niyan? Bakit ka narito?” Nangunot ang noo ko at napasimangot, hindi ko maintindihan ang ibig niyang sabihin. – “Nasa bahay kita don’t you remembered?” Saka ko lang nalingap ang lugar, kaya pala pamilyar ng kaunti
Pabalik na muli kami ng San Miguel at naisipan namin at napag-usapan na rito na lang namin ganapin ang pagdiriwang ng pasko, maganda na rin iyon para makawala na rin sa landas ni Kheanna na sa pagkakaalam ko ay naiwan siya sa China.Pasado alas- tres ng hapon ng lumapag sa airport ang eroplano, maraming bodyguard niya ang sumalubong sa amin at ilang mejia.Sumakay kaagad kami sa magara niyang Van at binaybay ang daan papuntang Townhouse.Naisipan kong paglutuan siya ng dinner para mamaya dahil umalis rin siya kaagad pagkarating namin.Sinamahan ako ng ilang katulong at bodyguard habang naiwan naman sa baby sitter niya si Earen, at hindi ko na sinama pa.Pansin ko na maluwag ang kalsada na parang naubos ang mga sasakyan sa kalsada ng San Miguel, marahil ay marami ang umuwi sa kani-kanilang lugar upang makasama ang kanilang pamilya, iyon rin ang balak namin ni Earniel kapag natapos niya ang ilang trabaho sa opisina.May napansin si Melody na panay ang buntot sa sasakyan namin, ayo
Biglang nagbago ang ekspresyon ang mukha ni Kheanna na hindi ko maintindihan bakit biglang nagkaganoon.“Ano pera lang ang gusto mo kay Earniel?” Biglang nagbago rin ang tibre ng kanyang boses, wala namang ibang tao sa pasilyo ng banyo sa pagkakaalam ko, ngunit ang lakas ng kanyang boses na parang gusto niyang iparinig sa ibang tao, kung sakaling may mapadaan.“Anong sinasabi mo?” Kunot noo kong sabi. Bigla siyang naglakad lagpas sa akin sa likod ko ang tungo niya kaya napalingon ako, hanggang makita ko si Earniel na nakatayo, ang mga mata niya ay blangkong nakatingin sa akin, habang si Kheanna ay sumakbit ang kamay sa braso ni Earniel.“Lumabas na sa kanya na pera lang talaga ang gusto niya sa’yo!” ayokong intindihin ang sinasabi ni Kheanna dahil nakafocus ang mata ko kay Earniel.“Naniniwala ka ba sa kanya?” Kinakabahan ako at natatakot isipin ang mangyayari.Ngunit nanatiling tahimik si Earniel, hindi ko mahulaan ang tinatakbo ng isip niya ngayon.Maya- maya’y inalis niya ang
Hindi ko inaasahan na biglaan ang pag-alis namin papuntang china, hindi na ako tumutol dahil kagustuhan ko naman makasama siya. Ngunit hindi ko alam kung anong mangyayari pagdating roon sino ang naghihintay sa amin.Pasado alas dose ng hapon ng makarating kami, malamig lamig pa ang paligid, katulad noon ay nangangapa na naman ako.May sumalubong sa amin, mga chino, base sasalita nila, nasa likod lang ako habang buhat si Earen at pinapakinggan lang ang kanilang pag-uusap kahit wala naman ako naiintindihan. Sa dati parin kami dumaretso, wala naman nagbago, sa bahay niya rito kahit matagal hindi kami nakabalik rito.Hindi ko inaasahan na may ibang mga tao roon, halos mapuno ng tao ang tahanan. Dumaretso kami kaagad sa loob ng kwarto.“Dito ba gaganapin ang reunion?” “Hindi! Dumalaw lang sila para makita si Earen.” Napatango nalang ako, masaya ako dahil nirerecognize nila si Earen bilang anak ni Earniel.Nagpahinga muna kami ni Earen, habang si Earniel ay nanatili sa sala kausap ang mga
Maagang umalis papuntang opisina si Earniel, naalimpungatan ako na wala na siya. Napag – isipan ko na mamili kami sa mall, kasama sila Melody at Personal bodyguard namin ni Earen na tinalaga ni Earniel para sa amin.Sa pag-iikot ko ay sumagi sa isip ko s Kheanna. Hindi ko alam bakit ko naisipan puntahan ang labas ng hospital kung saan nakaadmit siya, iniwan ko muna si Earen sa kanyang baby sitter.sa labas pa lang ay maraming tao na, mabuti na lang at hindi nila napansin ang pagdating ko, sinamahan ako ni Melody sa loob, hindi na ako dumaan sa Information dahil alam ko na ang sa alam ko na, kung saan siya naroroon. Sa isang pribadong kwarto ako tumigil, mabuti na lang at wala ganong dumaraan sa pasilyo kaya may oras pa ako pag-isipan kung magpapakita pa ba ako sa kanya o mananatili lang nakatayo sa labas ng pinto.“Sigurado bang dito ang kwarto niya?”“Yes Ma’am!” Sambit ni Melody at hinawakan ang doorknob at handa ng buksan ang pinto.“Antayin mo na lang ako rito!” Tumango lang si M
Lalong naging magulo ang lahat ng naging usap usapan mga pangyayari lalong lalo na ang panganganak ni Kheanna at ang hindi pagsipot ni Earniel sa ospital, para bantayan ito, maraming pinupukol sa kanya tungkol sa pagiging iresponsable niyang ama.Ngunit maninindigan si Earniel sa harap ng mga board member at shareholders na wala siyang kinalaman sa bata. Gusto ‘man niyang ipagsigawan sa media ay ayaw niyang ipaalam pa, nag- alaala pa rin siya sa bata na maiipit sa lahat, kaya minabuti niyang pagmeetingan na lang ang lahat.Naroon ako sa gilid at nakatayo, nakikinig habang patuloy ang pagbatikos nila kay Earniel maging si Don Enricko ay inaalala pa ang reputasyon ng pamilya at ng kumpanya kesa kay Earniel na hindi niya alam ay nahihirapan rin ng mga oras na iyon. Gusto pa rin ni Don Enricko na makipagkasundo si Earniel pamilya Zarragoza kesa makipaglaban sa mga ito.Nang makaalis ang mga member at maiwan sa opisina kami ni Earniel gayundin si Don Enricko na nanatili sa loob at kin
Nakatulog kaagad si Earen matapos niyang malaro at mahile, iniwan ko na rin muna sila bago ako lumabas at buksan ang salaming pinto ng veranda ng condominium, matama akong nakatitig sa paligid, pinagmamasdan ang nag-iilawang liwanag na nagmumula sa ilang building na parang Christmas light, wala rin namang duda dahil december na. Mga ganitong oras at panahon sa baryo namin ay ramdam na ang saya, pakikinig ng caroling ng mga bata at mga pangilanngilan palabas sa maliit na stage ng baryo, ngunit ngayon ay iba na ang pakiramdam, parang ang pasko ay hindi na kasing saya ng ngayon! Na parang habang tumatagal ay nakakalungkot.Napahalumbaba ako at pinakatitigan pa ang paligid, ng maramdaman ko ang pagtabi at paghaplos sa buhok ko ni Earniel, napalingon kaagad ako sa kanya.“Nagsisisi ka bang bumalik rito?” Biglang tanong niya ng ibaling ko muli ang paningin sa labas.“Hindi syempre kasi kasama kita ehh, pero-!” Pinutol ko ang pagsasalita ng masagi sa isip ko si Kheanna, paano nga ba matatapo
Halos ilang buwan na rin magmula ng umalis si Earniel. At ngayon ay kasama ko na si Earen sa bahay, wala akong makuhang balita sa kanya, bukod sa mahina ang signal ay nasa ibang bansa siya ngayon! Hindi ko na rin ano ang ginagawa niya, namimiss ko na rin siya, at sapalagay ko ay namimiss na rin niya si Earen. Pero hindi ko alam kelan kami muling magkikita. Kaya napagdesisyonan ko rin na sa pagbabalik niya sa bansa ay ang pagbabalik ko rin sa San Miguel. Kahit pa sinabi ko sa sarili ko na mananatili lang kami ni Earen rito, ngunit mahirap din pala magpanggap na okay lang ang lahat. Na akala ko ay ganun kabilis ang magdesisyon. Ngunit papano ko nga ba malalaman iyon, kung kailangan ko pang pumunta ng bayan upang malaman ang tungkol sa kanya, at iyon ang nakakalungkot na pangyayari. Hanggang isang umaga ay nabulalabog ako ng tawag ng dalawa sa akin, mayroon raw silang balita tungkol kay Earniel kaya dagli akong napabangon at pinuntahan sila, sa labas ng bahay. “Talaga bang babalik na
Nang muli kaming mapunta sa bayan ay ang biglaang pagtunog ng kanyang phone, hudyat na may tumawag sa kanya, ilang araw pa lang siya pero mukhang aalis na siya, alam ko naman at tanggap ko rin naman na hindi niya maaring pabayaan ang negosyo ng pamilya niya kaya kahit pa labag sa loob ko na umalis siya ay kailangan kong tanggapin at intindihin kahit wala pa siyang sinasabi. At busy pa sa kanyang phone.Nang matapos ang tawag ay bumaik siya sa tabi ko, nagbago na rin ang ekspresyon niya kaya alam ko na kaagad, kung ano ang ibig sabihin.“Hindi mo na kailangan magpaliwanag pa! Naiintintindihan ko naman!” Pilit kong hindi maging malungkot ang tono ng boses ko! Dahil ayokong mag-alalala siya. Napabuntong hininga pa siya kaya tinapik ko siya sa likuran niya.“Sorry Hon, may nangyari lang talaga pero babalik ako huh!” Sabay halik niya sa noo ko! Dala ang agam agam ang biglaan niyang pag-alis na gusto pa sana niya magtagal at magbakasyon rito.Naglakad kami muli papuntang hospital, bukas
Napagpasyahan muna namin na maglibot libot sa palengke ng bayan, katulad pa rin ng dati ang nakagawi kong tignan, mga simpleng damit na may makukulay na disenyo, naisipan kong bilhan siya ng simpleng damit na walang print at may kulay lang, at isa pa ay hindi rin naman kasi maiwasan na titigan siya ng marami, sa ayos at itsura niya ay namumukod tangi siya.Na parang hindi siya nababagay sa ganitong lugar. Pinapasadahan lang niya ng paningin ang mga panindang nadadaanan namin at wala siyang ideya na nabilhan ko na siya. Nagsasawa na akong makita siyang laging formal, kung hindi naman formal ay polong puti o slux na fitted sa kanya.Nakakita muli ako ng turo turo sa tabi hindi ko maiwasan magbalik tanaw at maalala ng kumain kami, kaya inaya ko siyang kumain, hindi naman siya tumanggi at nakasunod lang sa akin. Para rin siyang batang nakadikit na animo’y mawawala kapag nakalingap ka.Naupo kami sa gilid habang hawak hawak namin ang mga paper plate na kasing kitid ng bamboo na kawayan, la