Sa hospital na ako nagkamalay, wala akong taong nadatnan sa loob ng konkretong kwarto na kinasasadlakan ko, hindi ko maigalaw ang buong katawan ko sa sakit o dahil ba sa shock sa aksidente. Biglang sumagi sa isip ko si Earniel at si Denver ano na nga ba ang nangyari sa kanila. Sa pagnanais ko na makalabas ay napilitan ako tumayo para hanapin sila ngunit bumagsak lang ako sa sahig at hindi ko na mabangon ang sarili. Umawang ang pinto may taong naglalakad papalapit sa akin. Tumunghay ako at pinakatitigan siya, si Don Enricko na may mabangis na pigura. Makailang beses niyang binagsak ang tungkod niya na nagpapasakit sa ulo ko ng sobra. “N-nasaan h-ho si Earniel?” Nag-aalala ako sa kanya dahil pinagsangagala niya ang sarili huwag lang ako mapuruhan ng sobra. Umismid ito at lalong tumapang ang tingin sa akin. “Tinatanong mo pa talaga, dapat nga ikaw ang nasa kalagayan niya ngayon! Dahil sa’yo nag-umpisa ang lahat! Sino ngayon ang mag-aasikaso ng negosyo? Ako?” Mariin nitong sabi. “
Napatayo ako sa tabi ni Earniel, ng maulinigan ko ang malakas na bulyaw ni Don Enricko sa akin, nakatayo siya malapit sa pinto habang pinapaingay sa sahig ang kanyang tungkod. Tumayo ako ng tuwid ngunit binaba ko ang tingin ko, ayokong magsalubong ang mga tingin namin.Na tanging galit lamang ang nababasa ko.“Ngayon na kita muna siya ano pa ang ginagawa mo dito, alis na!” Taboy niya sa akin na parang aso, ngunit nanatili akong nakatayo at hindi umalis sa kinatatayuan ko.Kung ako lang ang masusunod gusto kong manatili sa tabi ni Earniel hanggang sa magising siya, umaasa ako sa natitirang 50 porsyento na tsansa kesa sa 50 porsyento na hindi.“Hindi ho bang pwedeng manatili na lang ako rito sa tabi niya?” Nagsusumamo ang tinig ko, umaasa na pagbibigyan ako ni Din Enricko.“At bakit pa?” Pandidilat ng mata niya sa akin na nagpababa sa mata ko at iwasan tignan siya. — “Isa kang malas sa pamilya hindi ka nararapat rito, kung alam ko lang na ito ang mangyayari sana hindi na ako pumayag sa c
Panaginip o bangungot?Ganito ko nilalarawan ang disposisyon ko ngayon, habang nakaupo ako sa swivel chair sa opisina ni Earniel sa LAO EMPIRE GROUP of COMPANY.Sandamakmak ang mga nakahilera at patong patong na papel, kung susumahin ay parang aabutin ako ng tatlong araw sa pagbabasa.Paano ba ito nagagawa lahat ni Earniel? Kaya ba inaabot siya kahit magdamag matapos lang ang lahat ng ito.Satingin ko ay maiiyak na ako, kung hindi ko pa ito uumpisahan.Napahagud ako sa noo, isa pa lang ang nabubuklat ko ay nahihilo na ako, may mga bagay na tinutukoy rito pero hindi ko naman alam ang ibig sabihin, sino ba ang tutulong sa akin? Si Denver nagrerecover pa rin sa aksidente. Napabuntong hininga ako, ng may mahinang kumatok sa pinto at pagkuway may lalaking pumasok, hindi ko ganap nakita ang mukha niya dahil sa tabing ng bookshelf pero panigurado akong papalapit na siya sa akin.“Jerome?” Hindi ko inaasahan na darating siya, ngunit ano nga ba ang ginagawa niya rito?“Ako na po Ma’am ang magp
Hindi ko akalain na may bisita si Don Enricko ng mapadaan ako sa opisina niya sa Mansion, nasipat ko sa nakaawang na pinto si Mrs. Wang na nakaupo sa visiting chair at magkaharap na kausap si Don Enricko, bakas sa mukha nito ang pagkaasiwa.Dumikit ako ng bahagya sa tabi ng pinto ng may marinig ako kahit kaunti.Hindi ako nagkamali dahil ako ang tapik nila.“Sampid lamang sa pamilya siya ang tagapagmana!” Inis na sabi ni Mrs. Wang tungkol sa akin.“Wala ka ng magagawa iyon ang desisyon ni Earniel! Hayaan mo kapag nagising si Earn mawawala na rin iyan sa pamilya! Gagawa ako ng paraan” hindi ko inaasahan na maririnig iyon kay Don Enricko, sa sobrang sama ng loob niya sa akin ay ngayon ko na nakikita ang tunay nilang kulay. umalis na ako sa pakikinig at baka hindi ko pa magustuhan ang susunod. Kung wala nga lang si Earniel rito ay hindi ako tatagal, hindi ko na kaya pa na pakisamahan ang mga tao rito.Papasok na ako sa kwarto ni Earniel ng marinig ko ang pagtawag ni Madam Victoria.Humi
Sa isang lumang ancestral house kami natigil ni Jerome, sa itsura nito ay parang wala ng nagtatangkang dumalaw. Bumaba ako at umapak sa makapal kapal na rin na dahon sa lupa, gaano na ba katagal may nagtao rito? Sa isip ko habang ginagala ang paningin sa sulok ng malaking espasyo.Tanging malulungkot na kaluskos ng hangin ang nababanaag ko sa lugar.Nag-ikot ikot muna ako sa labas hanggang napukaw ako sa lalaking nakaupo sa kinakalawang at lumang luma na duyan. Hindi na ako nag-abala na lumapit dahil kusa na siyang naglakad papunta akin.“Bakit ka narito?” Malamig kong tanong, nakakapagtaka rin na narito siya. Huminga siya ng malalim habang nangungusap ang mata niyang nakabaling sa ibang gawi sabay binalik sa akin ang tingin niya at bahagyang ngumiti.“Ako nga dapat magtanong niyan? Bakit ka narito?” Nangunot ang noo ko at napasimangot, hindi ko maintindihan ang ibig niyang sabihin. – “Nasa bahay kita don’t you remembered?” Saka ko lang nalingap ang lugar, kaya pala pamilyar ng kaunti
Hindi ako nakatulog ng magdamag dala dala ko pa rin hanggang panaginip ang lahat ng sinabi ni Calvin, kahit pa ang boses nito ay parang bumubulong sa tainga ko. Ngunit kung hindi ko lang siguro inalam, kung sino ang asawa ni Earlio ay sa malamang ay hindi ko mararamdaman ito ngayon, gusto ko lang naman bumalik sa dating ako.Ako na hindi ko na mahanap magmula ng mapasa sa akin ang responsibilidad, kagaya ng responsibilidad ni Earniel noon, ngunit gumugulo sa isip ko kung totoo ba talaga ang lahat, may totoo nga ba sa sinasabi ni Calvin?Sa mahaba kong pag-iisip ay hindi ko namalayan ang paglapit ng lalaki sa tabi ko.Naglakad ako pabalik sa opisina muli ni Earniel, pero bago ko pa marating iyon ay nabunggo ako sa bisig ng isang lalaki, sa sobrang dikit namin ay naramdaman ko ang init ng katawan niya, napatunghay ako at napatitig sa mukha niya, sa mga mata ko rin siya nakatitig.Lumayo agad ako at luminga linga, kinakabahan akong may makakita sa amin at mag-isip na naman ng kung ano an
Sumilip muna ako, hindi na baling mahuli, huwag ko lang makasabay si Calvin, kanina ko pa siya nasisilip sa labas, magmula ng sabihin niya sa akin ang sekreto niya ay ayaw na niyang humiwalay sa akin. Nang ganap na hindi ko na siya natanaw sa gate ay lumabas na ako, marahil ay nakaalis na siya, at sinundo ng driver niya. Dumaan muna ako kay Earniel at hinalikan siya sa pisngi, binubulong ko palagi na sana ay magising na siya, natatakot na rin ako na baka ako ang maging dahilan ng kumpanyang pinagpaguran niyang palaguin ng maraming taon, kahit pa sinasabi ni Calvin na ninakaw niya lang iyon sa kanyang kapatid na si Earlio. Pagkatapos ay lumabas na ako, sinalubong din ako ni Jerome, “Nakaalis na ba si Calvin?” “Kanina pa kayo Ma’am hinihintay sa sasakyan!” napataas ang kilay ko, inakala ko na wala na siya at malalaman ko ay hinihintay niya ako sa kotse, “Next time si Melody na lang ang gusto kong makasama, tutal dati mong amo siya, sa kanya kana lang sumunod!” Sabay balagbag kong
Inakala kong dinner ng company ang sasalubong sa akin ng gabing iyon lahat ay bihis na bihis at parang inaantay ang pagdating ko, sa mabibilog na lamesa na may mga kurtinang pula at mga palamuti na naayon sa kanilang tradisyon ay alam ko ng may okasyon.Hinagilap ng mata ko ang maaring makausap pero sa rami ng tao ay hindi ko maabala ang sarili sa paghahanap.Lumapit sa akin ang ina ni Calvin at may kung anong sinabit sa leeg ko, saka tangan tangan niya akong inupo sa harapan, katabi si Calvin sa kaliwa habang solo namin ang lamesa na may iba’t ibang regalong nakalapag sa ibabaw. Napapatanong ang isip ko ano ba ang nangyayari? Bakit parang nagsasaya ang lahat. May tunog pa ng fireworks sa labas.Sabay sumigaw ng pasasalamat ang M.C para sa pagpunta sa engagement party na ito, hindi na nila narinig ang pag-alma ko dahil sa lakas ng tugtog at masigabong nilang palakpakan, napatingin ako kay Calvin malaki ang ngiti niya sa pisngi.Hindi ko masiksik sa utak ko ang engagement na sinasabi,
Hindi napakali ang mga paa ko ng makaalis si Carlo ng umagang iyon, hindi mapakali naparang gusto kong umalis na hindi ko maintindihan, ngunit natitiyak ko na magagalit si Carlo kapag nalaman niya ang balak ko at isa pa ay binalaan na rin niya ako na huwag ng baba ng bundok, ngunit hindi ko mapigil ang sarili na umalis at pumunta sa ibaba, gusto ko lang mapawi ang pagkabagot ko lalo pa at mag-isa ako.Hanggang mabuo ko ang desisyon ang magpunta at mamasyal sa ibaba ng bundok.Kahit malayo at nakakapagod at tiniis ko, kahit pa abutan ako ng mataas na sikat ng araw, at makaramdam na din ng gutom, lalo pa ng mapabaling baling ang tingin ko sa mga nakahilerang kainan, kinapa ko ang loob ng bulsa ng paldang suot ko ngunit iisang barya lang ang laman nito, na hindi makakapawi ng uhaw at gutom ko.Naupo ako sa gilid at pinagmasdan ang mga taong kumakain hanggang madako ang paningin ko sa televisiong nakabukas sa kainan.Bumaling ako at nilibang lang ang sarili upang mapawi ang nararamdaman
Habang nilalakad namin ang kahabaan ng kalye ng pamilihan ay wala ‘man lang sa akin nagpapaalala ng lahat, ni hindi ‘man sumasagi sa isip ko ang panunumbalik ng alalaalang nawawala sa pagkatao ko, hawak niya ang mga kamay ko ng mahigpit ngunit ang init niyon ay hindi ‘man lang pumapawi sa nalulumbay kong damdamin. Tumigil kami sa isang kainang nakatayo sa gilid. Pamilyar ngunit hindi ko mawari at matukoy, dumampot siya ng stick at nagsimulang tumusok tusok, nakamasid lang ako sa kanya na parang batang maghihintay na abutan ng makakain.Sa mga daliri ko ay inipit ang makitid at maliiit na stick.“Fishball baka magustuhan mo!” Sambit pa niya sa akin, sabay inilapat ko sa akin labi at kagatan ng maliit. Sa pagnguya ko ay ang biglaang kong pagkahilo na ikinabahala niya.Sapo ko ang noo ko, sa hindi ko malamang dahilan ay may isang mukha ng lalaki ang rumehistro sa isip ko, hindi ko maaninawan ang kanyang mukha, at pilit na inaalala, ng mabaling ako kay Carlo ay nabatid ko na hindi siya
Hindi ko pa rin mahanap ang sagot sa tanong ko sa sarili, kung sino ba ako, kahit pa parang batid ko na ilang panahon na ang lumilipas ay hindi wala pa rin akong maalala. Minsan parang nasasanay ang sarili ko sa payak na mundong ginagalawan ko, parang may payapa sa pakiramdam ngunit may mga tanong sa isipan. kaya naisip kong magpalakad lakad sa bakuran, mayayabong ang puno tila liblib at malayo sa kabihasnan ang kinaroroonan namin. Sa mga huni ng ibon, lagaslas ng tubig ang siyang nagsisilbing musika sa labas ng tahanan na iyon. Sa paglilibot ko sa paligid ay nakita ko si Carlo na may kasamang babae, wala akong naramdaman na selos o anupaman, sa itsura ng babae ay tila hindi rin naman siya ordinaryo, at halatang hindi taga rito, sa pag-uusisa ko ay marahan akong lumakad gamit ang tungkod na kahoy na siyang nagsisilbing gabay ko sa paghakbang, pa ika ika ko pa rin nailalakad ang mga paa kong may nanatili pa rin na may sugat, seryoso ang kanilang pag-uusap at habang papalapit ako ay
Pabalik na muli kami ng San Miguel at naisipan namin at napag-usapan na rito na lang namin ganapin ang pagdiriwang ng pasko, maganda na rin iyon para makawala na rin sa landas ni Kheanna na sa pagkakaalam ko ay naiwan siya sa China. Pasado alas- tres ng hapon ng lumapag sa airport ang eroplano, maraming bodyguard niya ang sumalubong sa amin at ilang mejia. Sumakay kaagad kami sa magara niyang Van at binaybay ang daan papuntang Townhouse. Naisipan kong paglutuan siya ng dinner para mamaya dahil umalis rin siya kaagad pagkarating namin. Sinamahan ako ng ilang katulong at bodyguard habang naiwan naman sa baby sitter niya si Earen, at hindi ko na sinama pa. Pansin ko na maluwag ang kalsada na parang naubos ang mga sasakyan sa kalsada ng San Miguel, marahil ay marami ang umuwi sa kani-kanilang lugar upang makasama ang kanilang pamilya, iyon rin ang balak namin ni Earniel kapag natapos niya ang ilang trabaho sa opisina. May napansin si Melody na panay ang buntot sa sasakyan
Biglang nagbago ang ekspresyon ang mukha ni Kheanna na hindi ko maintindihan bakit biglang nagkaganoon.“Ano pera lang ang gusto mo kay Earniel?” Biglang nagbago rin ang tibre ng kanyang boses, wala namang ibang tao sa pasilyo ng banyo sa pagkakaalam ko, ngunit ang lakas ng kanyang boses na parang gusto niyang iparinig sa ibang tao, kung sakaling may mapadaan.“Anong sinasabi mo?” Kunot noo kong sabi. Bigla siyang naglakad lagpas sa akin sa likod ko ang tungo niya kaya napalingon ako, hanggang makita ko si Earniel na nakatayo, ang mga mata niya ay blangkong nakatingin sa akin, habang si Kheanna ay sumakbit ang kamay sa braso ni Earniel.“Lumabas na sa kanya na pera lang talaga ang gusto niya sa’yo!” ayokong intindihin ang sinasabi ni Kheanna dahil nakafocus ang mata ko kay Earniel.“Naniniwala ka ba sa kanya?” Kinakabahan ako at natatakot isipin ang mangyayari.Ngunit nanatiling tahimik si Earniel, hindi ko mahulaan ang tinatakbo ng isip niya ngayon.Maya- maya’y inalis niya ang
Hindi ko inaasahan na biglaan ang pag-alis namin papuntang china, hindi na ako tumutol dahil kagustuhan ko naman makasama siya. Ngunit hindi ko alam kung anong mangyayari pagdating roon sino ang naghihintay sa amin.Pasado alas dose ng hapon ng makarating kami, malamig lamig pa ang paligid, katulad noon ay nangangapa na naman ako.May sumalubong sa amin, mga chino, base sasalita nila, nasa likod lang ako habang buhat si Earen at pinapakinggan lang ang kanilang pag-uusap kahit wala naman ako naiintindihan. Sa dati parin kami dumaretso, wala naman nagbago, sa bahay niya rito kahit matagal hindi kami nakabalik rito.Hindi ko inaasahan na may ibang mga tao roon, halos mapuno ng tao ang tahanan. Dumaretso kami kaagad sa loob ng kwarto.“Dito ba gaganapin ang reunion?” “Hindi! Dumalaw lang sila para makita si Earen.” Napatango nalang ako, masaya ako dahil nirerecognize nila si Earen bilang anak ni Earniel.Nagpahinga muna kami ni Earen, habang si Earniel ay nanatili sa sala kausap ang mga
Maagang umalis papuntang opisina si Earniel, naalimpungatan ako na wala na siya. Napag – isipan ko na mamili kami sa mall, kasama sila Melody at Personal bodyguard namin ni Earen na tinalaga ni Earniel para sa amin.Sa pag-iikot ko ay sumagi sa isip ko s Kheanna. Hindi ko alam bakit ko naisipan puntahan ang labas ng hospital kung saan nakaadmit siya, iniwan ko muna si Earen sa kanyang baby sitter.sa labas pa lang ay maraming tao na, mabuti na lang at hindi nila napansin ang pagdating ko, sinamahan ako ni Melody sa loob, hindi na ako dumaan sa Information dahil alam ko na ang sa alam ko na, kung saan siya naroroon. Sa isang pribadong kwarto ako tumigil, mabuti na lang at wala ganong dumaraan sa pasilyo kaya may oras pa ako pag-isipan kung magpapakita pa ba ako sa kanya o mananatili lang nakatayo sa labas ng pinto.“Sigurado bang dito ang kwarto niya?”“Yes Ma’am!” Sambit ni Melody at hinawakan ang doorknob at handa ng buksan ang pinto.“Antayin mo na lang ako rito!” Tumango lang si M
Lalong naging magulo ang lahat ng naging usap usapan mga pangyayari lalong lalo na ang panganganak ni Kheanna at ang hindi pagsipot ni Earniel sa ospital, para bantayan ito, maraming pinupukol sa kanya tungkol sa pagiging iresponsable niyang ama.Ngunit maninindigan si Earniel sa harap ng mga board member at shareholders na wala siyang kinalaman sa bata. Gusto ‘man niyang ipagsigawan sa media ay ayaw niyang ipaalam pa, nag- alaala pa rin siya sa bata na maiipit sa lahat, kaya minabuti niyang pagmeetingan na lang ang lahat.Naroon ako sa gilid at nakatayo, nakikinig habang patuloy ang pagbatikos nila kay Earniel maging si Don Enricko ay inaalala pa ang reputasyon ng pamilya at ng kumpanya kesa kay Earniel na hindi niya alam ay nahihirapan rin ng mga oras na iyon. Gusto pa rin ni Don Enricko na makipagkasundo si Earniel pamilya Zarragoza kesa makipaglaban sa mga ito.Nang makaalis ang mga member at maiwan sa opisina kami ni Earniel gayundin si Don Enricko na nanatili sa loob at kin
Nakatulog kaagad si Earen matapos niyang malaro at mahile, iniwan ko na rin muna sila bago ako lumabas at buksan ang salaming pinto ng veranda ng condominium, matama akong nakatitig sa paligid, pinagmamasdan ang nag-iilawang liwanag na nagmumula sa ilang building na parang Christmas light, wala rin namang duda dahil december na. Mga ganitong oras at panahon sa baryo namin ay ramdam na ang saya, pakikinig ng caroling ng mga bata at mga pangilanngilan palabas sa maliit na stage ng baryo, ngunit ngayon ay iba na ang pakiramdam, parang ang pasko ay hindi na kasing saya ng ngayon! Na parang habang tumatagal ay nakakalungkot.Napahalumbaba ako at pinakatitigan pa ang paligid, ng maramdaman ko ang pagtabi at paghaplos sa buhok ko ni Earniel, napalingon kaagad ako sa kanya.“Nagsisisi ka bang bumalik rito?” Biglang tanong niya ng ibaling ko muli ang paningin sa labas.“Hindi syempre kasi kasama kita ehh, pero-!” Pinutol ko ang pagsasalita ng masagi sa isip ko si Kheanna, paano nga ba matatapo