Kabanata 42

Nang umalis na si doktora kasama ang nurse ay mas lalong bumuhos ang emosyon ko at tuluyan na akong napahagulhol ng iyak.

At hindi na ito luha ng sakit at pighati kagaya ng kadalasang nangyayari sa 'kin, luha na ito ng kagalakan at kasiyahan.

"Anak...."

Emosyonal na sambit ko kasabay ng marahang paghaplos sa aking maliit na sinapupunan. May pamilya pa pala ako. Akala ko mag isa nalang akong mawawala sa mundo ngunit mali pala ako. Ngayo'y nabuhay ang lahat ng nawalang pag asa at kabiguan sa akin.

Mabuti nalang hindi natuloy ang balak kong pagbibigti. Mabuti nalang hindi ako tuluyang nalason. Kaya siguro hindi pa ako pwedeng mawala dahil may sanggol sa aking sinapupunan ang umaasa sa akin. Ang sanggol na kinailangan kong bigyan ng buhay.

Lahat ng negatibong kaisipan ko at maging ang pagsuko sa buhay ay naglahong parang bula sa isang iglap lang. Ngayo'y may dahilan na akong magpatuloy sa buhay at lumaban para sa magiging anak ko.

"Patawarin mo si mama anak kung sumuko ako noon na muntik