Chapter 6

Maaga akong nagising kinabukasan at naabutan ang aking asawa na tahimik na nag aalmusal. Lumundag ang aking puso sa tuwa habang nanlalaki ang mga mata. Masaya ako dahil naabutan ko pa siya at makakasabay. 

“Honey…” Nagmadali akong bumaba at muntik pang matisod kung ‘di lang mabilis na nakakapit ang aking kanang kamay sa rehas ng hagdan. Bahagya siyang lumingon sa akin at tinuro ang katapat na upuan kaya naman kagat labi akong lumapit dito. 

Tahimik akong kumuha na kanin at inilagay sa aking plato gayon din siya. Walang nagsasalita sa amin at ang tanging tunog lamang ng kutsara at plato ang maririnig kaya naman nag isip ako ng pwedeng maging topic. 

Pinakiramdaman ko muna siya. Ang buong atensyon niya ay nasa pagkain. Nagkaroon ako ng pagkakataon para pagmasdan siya. Akala ko noon ay napaka cheerful niya dahil palagi siyang nakangiti at nakikipag tawanan sa ibang tao. Nauuna rin siya mag approach sa mga tao at tandang tanda ko pa kung paano siya lumapit sa amin nila mommy para makipag kamustahan. Tama nga sila, habang tumatanda ay nagbabago talaga ang behavior ng isang tao. Look at us now, kung hindi pa ako nag iisip ng topic ay wala talaga kaming mapag usapan.

Napapitlag ako ng bigla siyang mag angat ng tingin. Hindi ko namalayan na tumagal na pala ang titig ko sa kanya. Humalukipkip ito. Ako naman ay napangiti ng alangan at walang pag dadalawang isip na nag salita para maunahan siya. 

“Honey, naisip ko kagabi na magandang ideya iyong suggestion ni daddy.” Napakagat ako sa aking pang ibabang labi. Ramdam ko ang biglang pagtalim ng kanyang titig sa akin. 

“M-mas mabuti iyon ‘di ba? Para maging h-handa na rin ako kung sakali man na tayo na ang mamamahala sa kompanya,” maingat na pagpapatuloy ko. Yumuko ako dahil hindi ko kinakaya ang talim ng kanyang titig. 

“Tsk. Gawin mo lang kung anong sasabihin ko sa’yo. Wala kang alam sa kompanya kaya dito ka lang sa bahay.” Naiinis siyang tumayo. Nakita kong wala ng laman ang kanyang plato habang sa’kin ay nangalahati pa lamang. Nakaramdaman ako ng munting kirot sa dibdib dahil hindi niya man lang ako pinatapos kumain bago siya tumayo. 

“Shiela!” Pagtawag niya sa kasambahay namin habang naglalakad paalis. Sinalubong naman siya ni Shiela. Naririnig ko ang kanilang usapan dahil hindi naman close room ang aming dining area.

“Bakit ho sir?” tanong ni Shiela.

“Sabihin mo sa driver na maghanda na. Mga limang minuto ay aalis na rin ako.” Pinagmasdan ko ang pag alis ni Shiela at ang pag akyat ni Edward sa kwarto. 

Ngayon ay mag isa na lamang ako sa kusina. Nakakabingi ang katahimikan. Hindi ko rin maaninag si manang, marahil ay namalengke siya. Dahil wala na akong kasama ay nawalan na rin akong gana na tapusin ito. Sumunod ako kay Edward sa taas at naabutan ko itong sinusuot ang kanyang neck tie. 

Lumapit ako para tulungan siya nang tabigin niya ang aking kamay dahilan para maestatwa ako sa aking kinatatayuan. Malakas iyon kaya paniguradong namumula na ang aking namumutlang kamay. Napatingin siya sa aking kamay na ngayon ay hinihimas ko bago tumaas ang kanyang dalawang kilay.

“Nagpapaawa ka ba? Kung umasta ka parang ang lakas naman ng pagkakatabig ko sayo.”

Napaayos ako ng tayo. Nailagay ko rin ang dalawang kamay sa likod ko para itago ito. Imbis na ipagtanggol ang sarili ay hinayaan ko na lamang.

“Kakausapin ko sila daddy. Matuturuan nila ako kung paano i-handle ang kompanya kaya wala ka ng dapat ikabahala sa akin. Fast learner ako.” 

“I said no!” 

“Pero Edward, hindi naman pwedeng ganito na lang. Kailangan ko ring matutunan ang sariling kompanya. Kailangan ko ring lumabas ng bahay. Kailangan ko ring gawin ang mga gusto at dapat kong gawin. Tama iyong sinabi ni daddy. Atsaka…” napatigil ako ng malakas niyang hinampas ang mesa sa kwarto. 

Tumungo ako. “Atsaka gusto ko ring makatulong sa’yo. Gusto kong mabawasan ang trabaho mo at magka oras ka sa akin!” Naglaho sa hangin ang boses ko sa sobrang hina na siguradong hindi umabot sa kanyang pandinig. 

“Lintik naman, Solana! Huwag ka nga mag inarte. Kita mong nagmamadali ako.” Padarag siyang lumabas ng kwarto at halos mapatalon pa ako sa gulat sa lakas ng lagabog ng pinto. 

Hindi pa man nakakabawi ay narinig ko na ang makina ng kotse sa garahe. Nagmadali akong lumabas at sinundan siya. Nakita kong palabas na siya ng main door at patungo sa kotse. Ngunit nalipat ang tingin ko sa lalaking nagbukas ng pinto sa backseat suot ang kanyang black polo shirt na kanyang ginagamit sa trabaho. Si Keith. 

Bago pa pumasok si Edward sa kotse ay bumaling pa siya sa’kin dahilan para mapatingin din ang driver. Nagtama ang aming tingin ngunit mabilis siyang umiwas kaya itinuon ko na lamang ang tingin sa aking asawang nakabusangot ang mukha.

“Huwag kang basta-basta tatawag sa ama mo ng wala ako ha!” aniya sa naiiritang boses at walang pasabing pumasok at sinara ang pinto. Umikot si Keith papunta sa driver's seat at agad na rin silang umalis. 

Malakas na buntong hininga ang aking pinakawalan bago nagpasyang pumunta sa garden. May kalawakan ang garden namin ngunit mas malawak pa rin iyong kila mommy. Sa gitnang espasyo ay mga sopa at mesa. Dumiretso ako sa pinakadulo, ang favorite place ko. Bukod sa tago at tahimik, napakaganda rin ng view. Naupo ako sa hanging chair na pinasadya ko pa talaga para may matambayan ako.

Ilang minuto akong nakatulala sa kawalan na para bang nakikipag paligsahan ng titigan sa mga bulaklak sa harap bago naisipang kunin ang cellphone. Pumunta ako sa contacts at hinanap ang pangalan ni daddy. Akmang pipindutin ko na ang call button nang maalala si Edward. 

Kung susuwayin ko siya ay mas lalo lamang siyang magagalit. Kamumuhian niya ako at baka hindi na mahalin pabalik. Ayoko. Ayaw ko ng ganon. Gusto ko magkaroon ng masayang pamilya kagaya ng ini-imagine ko noon. Kasama si Edward. Kasama ang mga magiging anak namin. Sa kakaisip ng kung ano ano ay hindi ko namalayan na tumutulo na pala ang aking luha. Dibale, kaunting tyaga pa at pasensya, alam kong mapapansin niya na rin ang halaga ko.