Chapter 7

Naisipan kong magluto na lamang habang nagpapalipas oras. Ganon talaga, wala akong ibang magawa kung kaya’t sa loob ng limang taon sa bahay na’to ay napag aralan ko na ang iba’t ibang lutong bahay. Lahat pinag aralan ko para mapagluto si Edward. Mula sa mga paborito niyang ulam, mga inoorder sa restaurant at maging sa mga dessert na nakikita kong madalas niyang kainin. Ngayon, pag aaralan ko naman ang pinalevel up na kaldereta na nakita ko sa social media. 

Tumayo na ako at pumasok sa loob. Sakto naman ay dumating na si manang dala ang mga pinamili kaya nakapag umpisa kaagad ako. Nag focus at sinundan ko lamang ang nasa video. 

“Ay, ang tigas pa ng karne.” 

Napangiwi ako nang tikman ang niluto. Maayos naman ang naging resulta at talagang masarap nga pero matigas pa talaga ang karne. Kailangan pang palambotin ng mga 15-20 minutes. Panigurado ay magrereklamo si Edward kapag pinakain ko siya nito. Uulitin ko na lang mamaya. 

Bandang alas syete ng makauwi si Edward. Ganon nga ang nangyari, inulit ko ang pagluto ng kaldereta level up version at saktong katatapos ko lamang. Inihanda ko na ang mesa at hinain ang kaldereta at kanin bago siya inaya.

“Sakto ang dating mo, pinagluto kita ng kaldereta. Mas masarap ‘to dahil pinalevel up ko.” Ngiting ngiti ako habang papalapit sa kanya para tulungan siyang hubarin ang kanyang suit. Ngunit bago pa man ako tuluyang makalapit ay napahinto na ako. Baka ayaw niya at tabigin lang ako. 

Hindi siya umimik kaya tumikhim ako para kunin ang kanyang atensyon. Napatingin naman siya kaya ngumiti ako ng malawak. “Nagluto ako ng paborito mo.” 

“Okay, susunod na lang ako. I'll just take this call,” aniya at tinaas ang hawak na cellphone. Naglakad siya papuntang sala kaya naman bumalik ako sa kusina at doon na lamang siya hinintay. 

Dumaan ang ilang minuto na hindi pa rin siya pumapasok sa kusina kaya nagtaka na ako. Sino ba kausap niya? Tumayo ako at sumilip sa pinto. Nakita ko siyang nakangisi at may kasama pang munting halakhak habang nasa kaliwang tainga ang cellphone. Nang mapadako sa akin ang kanyang tingin ay biglang naglaho ang ngisi sa kanyang labi. Winasiwas niya pa ang kanyang kamay na para bang pinapaalis ako dahil naiirita siya sa pagmumukha ko. 

Labag sa loob akong bumalik sa upuan. ‘Baka importante ang usapan at ayaw niya lang ma distract? Tama, ganoon nga.’ Pakunswelo ko sa aking sarili. 

Umabot ng 15 minutes bago siya pumasok sa kusina at naupo. Naroon pa rin ang ngisi sa kanyang labi. Sino ba kasi kausap niya? 

“Sino kausap mo?” tanong ko. Desididong malaman kung bakit siya ngingisi ngisi. 

Biglang sumeryoso ang kanyang mukha. “Wala." 

“Huh? Eh may kausap ka sa cellphone kanina.” 

Tumaas ang kanyang kilay at hinamon ako ng tingin. “Wala. As in wala kang pakialam.” 

Napahigpit ang hawak ko sa kutsara at umiwas ng tingin. 

“Satisfied ka na? Huwag kang maraming tanong,” dagdag niya pa. 

Hindi ako makapagsalita. Anong isasagot ko kung ang sagot niya ay wala namang kwenta. 

Iniba ko kaagad ang topic namin kahit nahihiya na ako. “Masarap ba ang niluto ko?” 

Tinuon ko sa kanya ang atensyon at pinagmasdan ang reaksyon habang tinitikman ang kaldereta. Nagsalubong ang kanyang kilay kaya kinabahan ako. Hindi ba siya nasarapan? Sigurado naman akong malambot ang karne. Still, umaasa pa rin ako na makarinig ng papuri mula sa kanya.

“Nothing new. Lasang kaldereta. Wala namang pinagkaiba sa dati mong luto.” Diretso ang kanyang pananalita habang nakapoker face.

Ang munting expectation sa kaloob-looban ko ay biglang naglaho dahil sa kanyang sinabi. Ibig sabihin ba ay hindi siya natuwa? Hindi siya nasarapan? Walang nagbago sa lasa? 

“Ganon ba…” Hindi na maitago sa aking boses ang labis na lungkot at dismaya. Ano pa nga bang aasahan ko, eh, ganyan naman talaga siya dati pa. Lahat ng luto ko ay parang wala lang sa kanya. Ni hindi nga niya pinuri kahit isa o kahit magpasalamat man lang.

Sa kalagitnaan ay biglang tumunog ang kanyang cellphone dahilan para mapatigil kaming dalawa sa pagsubo. Mabilis niyang binaba ang kanyang kutsara at kinuha ang cellphone sa kanyang bulsa habang ako naman ay sinubo ito bago ibinaba ang kutsara. Nangunot ang aking noo nang makitang umangat ang sulok ng kanyang labi pagkakita sa caller.

“Sino?" Hindi ko na mapigilang itanong dala ng kuryusidad. Bakit tuwang tuwa siya? 

Mula sa hawak na cellphone ay lumipat sa akin ang kanyang tingin. Biglang dumaan ang inis at irita sa kanyang mukha bago tumayo. Walang lingon siyang lumabas sa kusina habang sinasagot ang tumawag sa kanya. 

Naiwan ako nakatanga. Nakatingin sa kanyang likod na papalayo. Bumigat ang aking dibdib. Ganito na lamang ba kami palagi? 

Dumaan ang mga araw na ganon lagi ang eksena. Palaging may tumatawag sa kanya, kapag tinatanong ko ay ‘empleyado’ lagi ang kanyang sagot. Ayoko siyang pagdudahan pero hindi ko na maiwasang mabahala sa kanyang kinikilos. Sino ang empleyado na ‘yun? 

Dahil dito ay dumalas ang aking pangungulit sa kanya tungkol sa pagtrabaho sa kompanya. Gustong gusto ko na makapunta sa office. Gusto ko na makalabas sa bahay. Nakakabagot ang ganitong sistema at feeling ko nagsasayang lang ako ng oras. Ngunit mas lalong nagagalit si Edward kapag kinukulit ko siya. Minsan ko na ring pinakiusapan si mommy na tulungan akong kumbinsihin si Edward dahil talagang ayaw niya pumayag. 

“Hindi ka ba talaga nakakaintinding babae ka?” sigaw ni Edward matapos ibaba ang tawag. Kausap niya kanina si mommy at alam ko na kung saan niya hinuhugot ang inis. 

Nakayuko lang ako at nakikipag titigan sa sahig. Hindi ko kayang harapin ang matalim niyang tingin. Sa peripheral vision ko ay nakita kong naihilamos niya ang kanyang palad sa mukha. Tila ba nasagad ko ang kanyang pasensya. 

“Sukdulan ka siguro ng kabobohan, ano? Hindi ka makaintindi eh. Kakasabi ko lang sa’yo na hindi mo na kailangan pang magtrabaho at kaya ko naman pero talagang s****p ka pa sa ina mo? Tsk!” galit na singhal niya.

Masakit. He's unreasonable. Hindi ko na siya maintindihan. Nangilid ang aking mga luha. Ngayon, hindi ko na talaga kayang harapin siya dahil paniguradong bubuhos ito ng wala sa oras. Nang maramdaman kong umalis na siya sa harapan ko ay doon na nagsibagsakan ang aking mga luha. Tahimik akong humikbi habang nakaluhod sa tabi ng kama.