Aking pinunasan ang kaniyang lamesa, na kung saan naroon ang ilang katamtamang sukat ng mga figurines. Nagtungo rin ako sa mga istante na punong-puno ng mga mamahaling figurines at medalya upang punasan ang mga iyon nang pagmamahal.
Siniguro ko rin na maayos ang pagkakalagay ng kaniyang mga papeles sa lamesa nang pagkasunod-sunod upang hindi na ito mahirapan sa paghahanap ng talaksan.
Sa bandang dulo, natanaw ko ang isang kulay asul na istante na naglalaman ng ibaʼt ibang litrato niya sa ibaʼt ibang bansa upang makipagkalakalan. Ang iba sa mga larawan dito ay kasama si Crystal na masayang-masaya na tinitigan ang kalangitan, ang seasons ng winter, spring, at autumn, at ang ibaʼt ibang lugar na kanilang pinuntahan. Dinampot ko naman ang isang hugis bilog na picture frame na kung saan kasama niya si Crystal sa Paris. Hindi ko nakikita ang tunay niyang ngiti.
All I can see in his eyes and face were coldness
Akmang yayakapin na sana ako ni Clifford na nakapikit pa ang mga mata nang kaagad ko itong iniwasan at nagtungo sa ekstritoryo ni Raze, sabay inilapag ang mga ipinapabigay ni Ms. Millano.“Oh my gosh, Clifford! She didnʼt want your stupid hug!” pang-aasar ni Crystal sa kaniya kung kayaʼt narinig ko ang pagtamlay ng boses ni Clifford.“Mr. Villaruel, narito na po ang mga ipinasikaso ninyo kay Ms. Millano.” Inilapag ko ang unang polder sa kaniyang mesa. “Ang pangalawang polder na ito ay naglalaman ng mga investments ninyo sa ibang panig ng kompanya kaya kinakailangan niyo pong lagdaan upang maipasa na sa nakatataas.” Inilapag ko ang huling dokumento kaya binuklat niya ang ito.“Ballpen,” utos niya rito kaya napabaling ang aking atensiyon sa bandang dulo ng kaniyang mesa, na kung saan naroon ang ibaʼt ibang klase ng ballpen.Nang ak
Matatanaw ko na rin muli ang taong matagal nang nawalay sa buhay ko. Halo-halong emosyon ang nangingibabaw sa akin ngayon, sapagkat, hindi ko pa rin inaakala na ngayong gabi, makikita ko ang imahe niya. Taimtim akong nanalangin sa Diyos na sana naging maginhawa ang kaniyang buhay rito sa loob kahit limang taon na ang nakalilipas noʼng dinampot o hinabol siya ng mga pulisiya o ordenansa.Napabuntonghininga akong napaharap sa aking kasama. “Naniel, pansensiya na kung nababagot ka na rito,” paumanhin ko sa kaniya.“Mommy, ayos lamang po kahit ilang minuto tayo maghintay rito. Naiintindihan ko naman ang kalagayan ng bilangguan na ito dahil itoʼy katamtamang lawak lamang kung kayaʼt abalang-abala ang mga pulis dito sa pag-aasikaso ng mga bisita sa mga nakulong,” pagpapaliwanag na komento ni Naniel, saka binigyan ako ng yakap.Binigyan ko na lamang siya ng ngiti bilang tugon. Sa tuwing kaara
Sa kasusulyap sa basa at nangangamoy na gitara na dala-dala ni Clifford kanina sa paghaharana, hindi ko namalayan na ang mga inilapag kong mga damit mula sa aking gabinete ay nalaglag sa sahig na makatutulong sana kina Raze at Clifford. Kaya itinupi ko ito, saka ibinalik sa loob ng aparador para balikan ang kalagayan ng gitara.Dinampot ko naman ang basahan na nilabhan at ibinabad ko sa araw upang maging presentable o dalisay sa susunod na paggamit, sapagkat hangarin kong puksain ang amoy. Walang pag-aalinlangan ko itong sinumulan sa kapupunas habang nasa banyo ang dalawa upang ibabad ang sarili sa tubig.Nagsitaasan ang aking mga balahibo nang aking mahawakan ito. “Sana hindi ko na lamang ito muling nakita, sapagkat, tinitiyak kong dadalhin muli ako ng aking nakaraan na kasama siya.” Sinaklaw ko ang kabuuan ng gitara, saka panandalian ipinikit ang aking mata habang marubdob kong ipinahinga ang aking sarili sa kama.&n
“Si Raze ang aking napili,” pang-uulit kong pagpili sa kaniya, saka napaduro.“Ano?! Ayaw mo sa akin?! Bakit siya?!” kontra nito, saka inis na inis na napabaling kay Raze, ngunit, napakibit-balikat na lamang si Raze bilang tugon kay Clifford.“Si Raze na lamang ang aking pipiliin dahil hindi kasi siya sanay sa lamig. Nangangamba lamang ako dahil sa temperatura ngayon, mas lalamig pa ang sahig,” pagpapaliwanag ko sa kanila pareho.Madali lamang talaga siyang lamigin simula noʼng musmos pa. Sa tuwing nauulanan ito, parati siyang nagkakaroon ng lagnat kayaʼt noʼng inaya ko siya maligo sa ulan, nakaramdam ako nang pagsisisi.Napabuntonghininga ito. “Fine, if thatʼs the case!” komento niya.Hihiga na sana ako sa kama, ngunit, pinigilan na lamang ako ni Clifford sa pamamagitan nang paghablot ng aking kumot at unan.
Unti-unti kong naririnig ang pagtugtog ng mga gulong ng tambol sa kapaligiran na nagpapakabog ng aking puso nang pagkahibang. Dahil sa aking pagkailang at pagkautal, kaagad na nadama nito ni Clifford kayaʼt siniguro niya na iwasan ang katanungan ni Raze.“Ano ka ba naman, Zyckiel!” pekeng halakhak niya. “Past is past!” Tinapik-tapik niya nang paulit-ulit ang balikat ni Raze. “Ako na lamang magtatanong.” Humarap si Clifford sa akin. “What is the biggest regret you did in your life?” pag-iiba niya ng katanungan.Nakahinga na lamang ako nang maimis dahil sa pagsalba sa akin ni Clifford. “The biggest regret Iʼve done in my life is deciding on my own without asking any opinion of others,” tanging sagot ko sa kaniya nang malumbay.Pumalakpak naman ito. “Nice, crush! Mukhang natuturuan ka nang magsalita ng Ingles sa loob ng edipisyo ni Mr. Villa
ZYCKIEL RAZEʼS POVKusa na lamang nagtagpo ang labi ni Xyrah sa aking pisngi. “Oh my gosh! How sweet!” pagtitili ni Clifford sa amin.Akmang aalis na sana siya, ngunit, hinawakan ko ang kaniyang braso, saka pinihit iyon paharap sa akin. Sa malakas na puwersa sa aking pagkakahablot, pareho na lamang kaming nagulat nang maglandas ang dalawang labi namin sa isaʼt isa. Sa malinamnam namin paghahalikan ay hindi ko na pala namamalayan ang kakaibang kinikilos ko. Akoʼy napahawak sa kaniyang leeg at pinagsisiksikan ang aking labi sa kaniya.It was a very passionate kiss that comes to the point my heart melts. Itʼs sort of magic that gives sparkle on my lips.“Hoy, Zyckiel!”Time stops while were kissing. I donʼt care how will Clifford react on what he is seeing. All I matter is the moment Iʼm kissing with Xyrah.&
“Naku, apo! Hindi iyon masyadong importante,” pangungutal nito. “Ano pala ang sabi ng doktor sa `yo?” pag-iiba ng paksa ni lola.“Ang tanging paliwanag sa akin ng doktor ay may mental disorder raw si nanay. Minana niya po ba iyon sa inyo?” pag-aalinlangan kong sagot at katanungan sa kaniya.Napabagsak na lamang si lola sa upuan nang dahan-dahan, saka tumingin sa akin nang direkta. “Naaalala mo pa ba noʼng hayskul ka pa lamang? Hindi baʼt iniwan kita? Hindi lang naman iyon dahil sa matinding pag-aaway namin ng nanay mo, e,” paliwanag niya.Tinabihan ko naman siya. “Kung hindi lamang iyon, ano pa po ang ibang dahilan nang pag-iiwan niyo sa akin na may kaugnayan sa sakit ngayon ni nanay?” Kinuha niya ang dalawang palad ko.“Kinakailangan kong umalis para ipagamot ang sakit ko,” pangangatuwiran niya. “Na
CHENANIAH XYRAHʼS POV“Miss Chenaniah, before we proceed, I would like to apologize for what I said recently, I made a mistake. I am going to make it clear, first. I told you that your mother has a liver cancer, but, it was a kidney cancer. I am just frustrated with all the circumstances I had been experiencing because of my family, so, it made distracted. I sincerely apologize, Ms. Ricafrente,” paliwanag nito, saka humingi ng paumanhin.“Naiintindihan po kita, doktora. Huwag niyo na po iyon isipin. Ganoon talaga kapag nakararanas ng isang tao nang matitinding problema.” Nginitian ko ito habang hinihintay ang ina ng batang pagbibigyan ko ng kidney.Mahigit apat na araw na kami narito kaya kapansin-pansin na ang panghihina ng katawan ni nanay. Tuluyan na itong nawalan nang gana at pilit pa rin niyang hinahangad ang paglabas dito sa ospital, ngunit, panay pa rin ang suway at alalay ng mg