17-จัดการยังไงดี

"รับน้องซะยับเยินเลยนะ" นักรบที่จัดการล้างหน้าตัวเองจนสะอาด เขามานั่งบนโซฟาตัวเดิมที่นอนหลับก่อนหน้า สายตาจ้องมองสองแม่ลูกที่นั่งคุกเข่าอยู่เบื้องล่าง ที่ตอนนี้สีหน้าซีดเผือดอย่างรู้สึกผิด

“ฉันขอโทษแทนลูกด้วยนะคะคุณนักรบ ฉันอบรมแกไม่ดีเอง” น้ำส้มพูดขึ้นพลางเงยหน้ามองนักรบด้วยแววตาอ้อนวอน เธอเห็นสีหน้าของเขาดูเกรี้ยวโกรธ จึงกลัวว่าจะส่งผลกับงานที่กำลังไปได้ดี

“..........” แต่นักรบยังนั่งนิ่งมือกอดอก สีหน้าเรียบตึงจนน้ำส้มและน้องมะนาวนั่งหงอย ใบหน้าห่อเหี่ยวอย่างหวาดหวั่น พยายามพูดเว้าวอน แต่เหมือนคนงอนด้วยอารมณ์จะยังไม่ตอบรับใด ๆ

“เงียบแบบนี้โกรธแน่เลย คุณนักรบฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ ต่อไปจะไม่ให้มะนาวทำแบบนี้กับคุณอีก...คุณไม่โกรธใช่ไหม?” ลักษณะที่เงียบกริบของนักรบ ทำให้น้ำส้มหวั่นใจหนักกว่าเดิม จนต้องวิงวอนเขายืนกรานและกล่าวโทษตัวเอง เพราะยังไงลูกคือสิ่งที่แม่ต้องรับผิดชอบ ไม่ว่าจะทำผิดหรือถูกก็ตาม นั่นคือสิ่งที่คนเป็นแม่ต้องทำ

“ผมควรทำยังไงกับพวกคุณสองแม่ลูกดี” นักรบวางท่าทางนิ่งขรึม แล้วถอนลมหายใจออกมา ก่อนจะเอ่ยวาจาอย่างกับว่าเขาหน่ายใจ กับสิ่งที่ได้พบเจอวันนี้

“น้องก็แค่อยากให้คุณอาหล่อเวอร์ ๆ กว่าเดิมเองนี่นา...น้องกราบขอโทษสวย ๆ ด้วยค่ะ” เด็กหญิงมะนาวก้มหน้าจิ้มนิ้วชี้สองข้างเข้าหากัน ปากก็พร่ำอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้นักรบอารมณ์เสีย เหลือบสายตามองแต่ไม่กล้าจ้องสบตา ต้องคอยหลบสายตาเมื่อนักรบเมียนมองด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขาดูน่ากลัวในมาดนิ่งแบบนี้ ดูทรงอำนาจและมีพลังล้างผลาญจนไม่กล้าแม้จะชายตาเหลียวมอง เด็กหญิงพูดในประโยคหลังพร้อมกับโน้มตัวก้มลงกราบราบกับพื้น แต่คำพูดใสซื่อเกือบทำให้นักรบหลุดยิ้มออกมา ทั้งสีหน้าของแม่และลูกที่หม่นลง เขาแทบกลั้นขำไม่ไหวต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการวางท่าทีให้น่าเกรงขาม

“จะให้ฉันทำอะไรก็ได้ เพื่อชดเชยสิ่งที่มะนาวทำแต่อย่าปลดฉันออกจากงานตอนนี้เลยนะคะ...นะ” น้ำส้มอ้อนวอนพร้อมส่งสายตาปริบ เงยหน้ามองนักรบอย่างแสนเชื่อง เธอไม่รู้แล้วว่าจะใช้ไม้ไหน เพื่อให้เขาโอนอ่อนยอมให้แม้จะรู้แก่ใจว่าสิ่งที่ลูกสาวทำนั้นมันผิดมหันต์จนยากจะให้อภัยได้ แต่เธอก็ทำไปเพราะไม่รู้ความตามวัยที่ช่างจินตนาการของเธอเท่านั้น

“...........” นักรบยังคงเงียบนิ่งเคร่งขรึมเหมือนเดิม มีเพียงสายตามองมาเท่านั้นที่บอกว่าเขากำลังมีความรู้สึกเช่นไรในตอนนี้

“คุณนักรบอย่าเงียบแบบนี้สิ ฉันรู้สึกไม่ดีเอาซะเลย” น้ำส้มเห็นแบบนั้นเธอก็ยิ่งกังวล จนต้องเอ่ยปากอีกรอบและรู้สึกระส่ำหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อไม่มีคำตอบที่แน่ชัดว่าเธอจะยังอยู่ดีในหน้าที่การงานร่วมกับเขา

“ให้ตายเถอะ...ทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าทำกับผมแบบนี้สักครั้ง มันเกินไปแล้ว!” นักรบพูดขึ้นอย่างระอาใจ และสบถคำท้ายเสียงดังลั่น ทำเอาสองแม่ลูกสะดุ้งตัวโหยงตกใจ น้องมะนาวจนต้องขยับเข้าไปนั่งใกล้ชิดกับแม่...มันคือวางมาดก็เท่านั้น!

เขานึกสนุกที่เห็นกิริยาที่ดูแสนเชื่อง ออดอ้อน อย่างกับลูกแมวของสองแม่ลูก ไม่ได้คิดโกรธแต่อย่างใด แต่ในเมื่อสบโอกาสจึงขอไปให้สุดตามใจหมาย เพื่อเก็บไว้ในความทรงจำแม้ยามที่เขาไม่เห็นหน้าเธอระหว่างวัน แค่นั้นก็เพียงพอ...

“แต่น้องกล้าทำนี่คะ” แม้จะดูกลัวแต่ปากก็ยังสามารถต่อความได้อย่างฉะฉาน ทำเอานักรบถึงกับจ้องหน้าตาเขม็ง เขาคิดในใจว่าเด็กคนนี้มันร้ายเดียงสาเสียเหลือเกิน

“มะนาว!!” จนแม่น้ำส้มต้องปรามไว้ เอามือปิดปากน้องมะนาวเพราะกลัวว่าเธอจะพูดไม่เข้าหูของนักรบที่นั่งอยู่สูงกว่า ประหนึ่งว่าพญายมราชที่รอบัญชาการโทษทัณฑ์

“โอเค ๆ น้องเบาก็ได้ค่ะ” เด็กหญิงกระซิบเบา ๆ ข้างหูของผู้เป็นแม่

"เงียบปากก่อนค่ะ เห็นหน้าคุณอาไหมจะกินหัวเราสองคนอยู่แล้ว" น้ำส้มก็กระซิบลูกสาวตอบกลับ ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของนักรบ การพูดคุยกันประหนึ่งว่านักรบไม่ได้อยู่ตรงหน้า แม้ว่าจะพูดเสียงเบาแต่เขาก็ได้ยินชัดถ้อยคำ

"ผมได้ยินครับ" เขาพูดแทรกด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกดุจธารน้ำแข็งบนขั้วโลกเหนือ ทำเอาน้ำส้มรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

“ฉันขอโทษ คุณจะปลดฉันจากถ่ายแบบจริง ๆ เหรอคะ...คุณนักรบฉันขอร้องนะ ฉันเสียงานไปตอนนี้ไม่ได้จริง ๆ ไม่อย่างนั้นฉันกับลูกตายแน่ ๆ มันสำคัญกับเราสองคนแม่ลูกมากจริง ๆ นะคะ พลีส” ไม้ตายสุดท้ายในการออดอ้อน เธอเผยออกมาต่อหน้าของนักรบ จนทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงกับท่าทีของคุณแม่ลูกติด สายตาที่เปล่งประกายวิงวอนทำเขาใจอ่อนยวบ มันเหมือนหลอมละลายเขาให้หลงในเสน่ห์จนแทบอยากดึงเข้ามาจูบ แต่ต้องสงวนท่าทีให้ยังคงน่าเกรงขาม ไม่อย่างนั้นจะเสียฟอร์มเอาได้...ขอแกล้งอีกหน่อยก็แล้วกัน

“คุณอาสุดหล่ออย่าโมโหเลยนะคะ น้องสัญญาจะทำงานชดใช้ให้ อย่าดุคุณแม่ของน้องเลย”

"เอาเป็นว่าผมขอกลับไปคิดก่อนจะจัดการกับคุณยังไง พรุ่งนี้เข้าไปหาผมตอนสิบเอ็ดโมงเช้า...กลับก่อนนะครับ"

มันรู้สึกทนไม่ไหวจนต้องรีบปลีกตัวออกมา ไม่อย่างนั้นเขาได้เสียท่าทีลงตรงนั้นแน่ ๆ ดึงสติแล้วหยัดตัวลุกยืนเต็มความสูง บอกกล่าวลาด้วยน้ำเสียงเย็นชาสีหน้าเรียบตึง ก้าวขาเดินออกมาจากจุดนั้นพร้อมจังหวะการเต้นของหัวใจ ที่มันโครมครามดั่งกลองมโหรี ที่ถูกตีจนเต็มแรงมือ

"ค่ะ...แล้วไม่ทานข้าวก่อนเหรอคะ?" น้ำส้มตอบตกลงและเอ่ยทักท้วง เธออยากแก้ตัวในสิ่งที่ลูกสาวกระทำเป็นการตอบแทน ในเมื่อเขาขอมาทานข้าว แต่เขาบอกจะกลับเธอจึงอยากจะรั้งไว้ เผื่อเขาใจดีไม่โกรธเธอกับลูก

"ไม่ทานแล้วครับเละขนาดนี้ยังจะให้ผมอยู่ต่ออีกเหรอ"

"ขอโทษค่ะ...เดี๋ยวฉันไปส่งนะคะ"

"ไม่ต้องครับ ผมบอกให้รถที่บ้านมารับแล้ว"

"ฉันอยากไถ่โทษนี่คะ"

"ผมบอกไม่ก็ไม่ครับ"

"ก็ได้ค่ะ"

น้ำส้มพูดอาสาเพียงแค่การจะไปส่งเขายังปฏิเสธ งานนี้เป็นเหตุให้เธอตกงานแน่นอน หัวใจลุ่มดอนจนไม่รู้จะอ้อนวอนอย่างไรแล้ว เขาคงโกรธจัดจนตัดเธอออกจากงานชัวร์ นั่นคือสิ่งที่เธอคิดในหัวอย่างกลุ้มใจ ได้แต่ยืนนิ่งมือประสานกันแล้วก้มหน้ามองพื้นด้วยใบหน้าหม่นเศร้า เมื่อเห็นเขาเดินจากไปจนลับสายตา เธอจึงกลับเข้าไปในบ้านเพื่อเตรียมอาหารมื้อเย็นต่อไป...

"คุณอาคะคุณอาขา" น้องมะนาวที่แอบวิ่งออกมาจากบ้านโดยที่แม่ไม่รู้ เธอนึกบางอย่างที่เคยเอ่ยปากไว้ จึงได้ตามหลังนักรบมา ลากแขนของคุณอามาหลบสายตาของผู้เป็นแม่โดยใช้พุ่มไม้บดบัง

"อะไรอีกเปรี้ยวจี๊ด(ส์)ตัวแสบ" นักรบเอ่ยถาม

"น้องแค่จะบอกว่าที่น้องขอยืมเงิน คุณอายังไม่ให้น้องเลยนะคะ น้องจะทำงานหาเงินคืนได้ยังไงต้องได้เงินก่อนค่ะ" เธอทวงสัญญาที่เขาให้ไว้ 

"ยังจะกล้าอีกนะ" นักรบถึงกับส่ายหัวระอา ทว่ากับมีรอยยิ้มในคำพูดของเด็กน้อยที่ช่างเจรจา

"เอาเงินมาให้น้องยืมก่อนสิคะค่อยกลับ คริสมาสต์น้องไม่ได้ซื้อเซียวจ้านให้คุณแม่เลย เดี๋ยวน้องจะซื้อวันเด็กก็ได้ค่ะวันนี้เป็นวันเด็ก 2564"

"ระบุยันปี พ.ศ.....แล้วน้องมะนาวจะไปซื้อยังไงครับ" เขายอมคำพูดของเธอแล้วจริง ๆ ยิ่งทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้ จากนั้นจึงเอ่ยถามในสิ่งที่เธอคิดไว้ด้วยความตั้งใจ อยากรู้เหมือนกันว่าเด็กน้อยผู้เฉลียวฉลาดคนนี้จะมีไหวพริบตอบเขาได้หรือไม่

"เออ...นั่นสิคะน้องจะไปซื้อยังไงล่ะทีนี้ น้องก็ไม่กล้าไปคนเดียว" เหมือนเธอจะคิดตามและพยายามหาหนทางให้ตัวเอง ทั้งที่ก็คิดไม่ออกจะทำอย่างไร เพื่อหาของขวัญให้กับผู้เป็นแม่ได้

"เอางี้! ตามที่เราสัญญากันน้องมะนาวจะทำงานใช้หนี้คืนอาใช่ไหม?"

"ใช่ค่ะ...น้องจะทำงานหามาคืนให้ค่ะ"

"เซียวจ้านใช่ไหมที่คุณแม่ชอบ"

"ใช่อีกรอบค่ะ"

นักรบเสนอความคิด ถามย้ำในสิ่งที่แม่ของมะนาวชื่นชอบ เด็กหญิงพยักหน้าตอบรับและให้คำมั่นสัญญาในการชดใช้เงินยืม แต่ต้องมาขำอีกครั้งก็ในประโยคตอบรับสุดท้ายที่น้องมะนาวเอ่ยออกมา ดั่งกับว่าเธอหน่ายกับการทำอะไรซ้ำ ๆ ทำเอานักรบต้องแค่นเสียงขำในลำคอ ไม่ได้รำคาญแต่เขานั้นเอ็นดูสาวน้อยช่างพูดคนนี้

"เดี๋ยวอาจัดการให้โอเคไหม? แล้วเซียวจ้านจะถูกส่งมาให้ที่บ้านเลย น้องก็เอาไปให้คุณแม่น้ำส้ม"

"ว้าว ดีเวอร์ ๆ เลยค่ะคุณอาสุดหล่อขา"

"เข้าบ้านไปได้แล้วไป เดี๋ยวความลับน้องมะนาวจะแตกเอานะ"

"คุณอาสุดหล่อเวอร์ ๆ หายโกรธน้องแล้วใช่ไหมคะ"

"หายดีไหมนะ?"

"หายสิคะ นะ นะ"

"ก็ได้"

"ขอบคุณค่ะ...แล้วเจอกันนะคะ บ๊ายบาย"

"จ้า"

เมื่อตกลงกันได้อย่างลงตัว ทั้งสองคนก็แยกย้ายจากกัน นักรบโบกมือลาน้องมะนาวพร้อมรอยยิ้ม ทำให้เด็กหญิงรู้สึกใจชื่นขึ้นมาทันทีที่เขาดูหายโกรธเธอแล้ว มองตามหลังของเด็กหญิงก็พลางยิ้มได้อย่างมีความสุข ก่อนจะกลับบ้านของตัวเองด้วยความอิ่มเอมใจ