22-ข้ออ้างของคนเจ้าเล่ห์

"นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของฉันนะคะ" น้ำส้มรีบท้กเมื่อทางหลักกลับบ้านของเธอไม่ใช่เส้นทางที่นักรบขับมา มันเป็นเส้นทางที่เธอไม่คุ้นตา จนนึกประหม่าและกังวล

"เอ้า! ลูกคุณเป็นหนี้ก็ต้องไปใช้หนี้สิครับ" นักรบพูดขึ้น และที่ตอบไปนั้นล้วนเป็นข้ออ้างทังเพ ที่จะทำให้เขาได้อยู่ใกล้เธอบ่อยขึ้น

"คุณมันขี้โกงอะ...ฉันต้องรีบกลับบ้านไปทำคลิปนะคุณ" น้ำส้มแย้งตำหนิ และกล่าวถึงหน้าที่งานต้องกระทำในถัดมา

"โกงตรงไหนไม่ทราบ ผมก็ทำตามหน้าที่เจ้าหนี้เท่านั้น...ใช่ไหมครับน้องมะนาว" ทว่านักรบกลับตีสองหน้าเข้าข้างตัวเอง ไม่ได้สนใจในสิ่งที่น้ำส้มให้เหตุผล แถมยังหันไปหาพรรคพวกให้เอนตาม 

"ใช่ค่ะ น้องเอาเงินคุณอานักรบมาก็ต้องไปทำงานใช้คืนถูกต้องแล้วค่ะ" และก็เป็นอย่างใจคิด เมื่อความไร้เดียงสาใสซื่อของน้องมะนาวแสดงออกมา แต่ว่าทำให้แม่ของเธอถึงกับหน่ายใจเมื่อได้ฟัง อย่างกับเด็กหญิงไม่ได้เป็นลูกของเธอเสียอย่างนั้น

"จะทำคลิปก็ทำที่บ้านผมก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย" นักรบบอก เขายินดีอยู่แล้วหากเธอจะทำงานที่บ้านของเขา พร้อมประเคนอุปกรณ์และสิ่งของให้ ขอเพียงได้อยู่ใกล้เธอให้มากที่สุดเพื่อทำคะแนน

"มีของที่ฉันต้องการหรือไง ทำเป็นพูดไม่ดูตาม้าตาเรือ" น้ำส้มเอือมระอาสุด ๆ คิดว่าชีวิตนี้คงต้องปากเปียกปากแฉะแค่กับลูก แต่ไหนเลยถึงต้องมาเปลืองน้ำลายกับผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนายจ้าง ที่ตามตื้อจีบเธออย่างยียวน บางครั้งก็ทำเธอหลงเสน่ห์ แต่บางทีก็สร้างความปั่นป่วนให้แก่เธอจนปวดหัว

"เรือบ้านคุณวิ่งบนถนนเหรอ" เขายียวนโดยไม่คิดเลยว่าน้ำส้มจะระอาแค่ไหน ขนาดเธอชักสีหน้าใส่เขาก็ไม่วายก่อกวน

"กวนประสาท" น้ำส้มต่อว่าเสียงแข็ง

"บอกมาสิต้องการอะไรบ้าง ผมจะจัดการให้" เขายิ้มเยาะอย่างชอบใจกับการที่เห็นเธอกลัดกลุ้ม เหมือนว่ามันคือเรื่องสนุกที่ได้ทำ แต่ไม่มองเลยว่าน้ำส้มอาจจะต้องพึ่งยาพาราระงับอาการปวดหัว

"โชว์รวย" เธอนึกหมั่นไส้จนต้องเอ่ยคำนี้

"ก็รวยจริง ๆ ไม่จำเป็นต้องโชว์" แต่นักรบก็ต่อกลอนเธอได้ไม่หยุดหย่อน เขาปั่นประสาทน้ำส้มได้พอ ๆ กับน้องมะนาว

"ฉันล่ะเหนื่อยใจกับพวกคุณสองคนจริง ๆ" น้ำส้มถึงกับนั่งกุมหัว ตอนนี้เส้นเลือดในสมองของเธอเต้นตุบ ๆ อย่างกับมันจะระเบิดเมื่อได้พูดคุยกับนักรบ

"เหนื่อยก็นั่งเฉย ๆ ครับเดี๋ยวผมขับรถให้...หรือว่าจะให้ผมขับตลอดชีวิตก็ยินดีนะ" เขาหยอดไปอีกหนึ่งหลุม แต่มุขนี้ไม่ทำให้น้ำส้มหัวใจสั่นไหว เพราะเธอเริ่มจะหน่ายใจกับนักรบเหลือเกิน เผชิญฝีปากกันตั้งแต่ก่อนเที่ยง จนตอนนี้มันทำให้เธอเบื่อหน่าย อยากจะหายตัวไปจากรถก็ว่าได้ แต่เธอไปไม่ได้ไงเพราะเขาเอาลูกสาวเธอมาเป็นตัวประกัน

"ฝันไปเถอะย่ะ"

"เดี๋ยวฝันของผมก็เป็นจริง"

"มั่นหน้า"

"ผมมีเกินร้อยอยู่แล้วครับ...ไม่เคยพลาดหรอกหากผมต้องการ"

"หน้า..."

"ทะเลาะกันอีกแล้ว อย่าทะเลาะกันค่ะโตกว่าน้องแล้วนะ ขนาดน้องยังไม่ทะเลาะกับเพื่อนเลยค่ะ...ครูเรย์บอกว่าต้องรักกันทะเลาะกันแล้วไม่มีความสุข คุณแม่ขากับคุณอาต้องรักกันนะคะ ไม่ทะเลาะกันน้องปวดหู"

น้องมะนาวที่นั่งอยู่เบาะหลัง เธอจ้องมองหน้าผู้ใหญ่สองคนสลับกันไปมา จนเกิดอาการรำคาญเสียงที่มันขัดเสียงการ์ตูนของเธอ จนต้องพูดแทรกขึ้น ทำให้นักรบและน้ำส้มต้องเงียบปาก

"น้องอะอยู่เฉย ๆ เลยค่ะ เพราะเรานั่นแหละที่หวังดีกับแม่" น้ำส้มหันหลังมาหาลูกสาวแล้วเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าบึ้งตึง

"ทำหน้ายักษ์ใส่น้องอีกละ" เด็กหญิงไม่ได้เกรงกลัว ขยับตัวไปนั่งนิ่งอยู่จุดเดิม แล้งพูดขึ้นตามประสา

"แม่ยังไม่ได้คิดบัญชีกับน้องเลยค่ะ เดี๋ยวกลับบ้านก่อนเถอะ" 

"คุณแม่อะ งอนน้องเหรอคะ ที่น้องทำก็แค่อยากให้คุณแม่ขาดีใจที่ได้เจอเซียวจ้านนี่นา" เด็กหญิงทำหน้าเศร้า ทำเอาผู้เป็นแม่ถึงกับถอนหายใจ เธอโกรธลูกสาวไม่ลงจริง ๆ แม้สิ่งที่น้องมะนาวทำมันจะไม่ถูกต้อง แต่นั่นก็ล้วนเกิดจากความหวังดีด้วยความเดียงสา

"เอาล่ะ ๆ ต่อไปน้องไม่ทำแบบนี้อีกนะคะ...ครั้งนี้แม่ไม่โกรธหนูก็ได้"

"คุณแม่ใจดีที่สุดเลยค่ะ น้องรักคุณแม่ขาเท่า...เท่าไหนดีล่ะ...เอ่อ เท่าดาวอังคารเลยค่ะ"

"ยัยตัวแสบ"

สองแม่ลูกพูดคุยกัน เสียงแหลมน่ารักของน้องมะนาว คำพูดที่น่าเอ็นดูทำเอาผู้เป็นแม่หุบยิ้มไม่ได้ จะโกรธก็โกรธไม่ลงเพราะเธอเดียงสาเกินไป พวกเธออยู่ในสายตาของนักรบและทำให้เขายิ้มตามเมื่อได้ฟังพวกเธอคุยกัน ไม่เสียใจเลยที่รุกเร็วแบบนี้เพราะหากเขารีรออาจจะโดนคนอื่นคว้าไปครอง เขาต้องเสียใจแน่ ๆ และมั่นใจเลยว่าการรุกจีบครั้งนี้เขามองไม่ผิด เชื่อให้สายตาที่เห็นและใช้หัวใจนำทาง...

"ถึงแล้วครับ" 

"โห~~ บ้านคุณอาหลังใหญ่เวอร์ ๆ มีที่ให้วิ่งเล่นด้วย"

"น้องมะนาวชอบไหม"

"ชอบสิคะ"

"น้องมาได้ตลอดเลยนะ อาต้อนรับหนูกับแม่เสมอ"

"จริงเหรอคะ"

"จริงครับ"

รถยนต์จอดสนิทในบ้านหลังใหญ่ นั่นจึงทำให้คนทั้งสามลงจากรถและนักรบนำทางเข้าบ้าน บ้านหลังนี้มีนักรบเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว เพราะเขาปลีกตัวออกมาจากครอบครัว ชอบความเป็นส่วนตัวจึงคิดซื้อบ้านเป็นของตัวเอง ไม่เคยมีผู้ใดได้ย่างกรายเข้ามา เว้นก็แต่ว่าคนในครอบครัวพ่อแม่และน้องสาว เพราะพื้นที่นี้เขาไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย แต่แล้ววันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อหัวใจของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลง ยินยอมให้คนอื่นเข้ามาด้วยความเต็มใจ บ้านหลังใหญ่ทำให้เด็กหญิงตื่นตา จนต้องร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น พื้นที่รอบบ้านที่สามารถวิ่งเล่นดึงดูดน้องมะนาวเป็นอย่างมาก มีสีหน้าดีใจเมื่อนักรบเอ่ยชวนให้มาอีกครั้ง

"แต่ฉันคงจะไม่มาอีก" น้ำส้มพูดดักคอเมื่อนักรบพูดเปิดทาง 

"อย่าเพิ่งแน่ใจตราบใดที่ลูกคุณยังทำงานใช้หนี้ผมไม่หมด" เมื่อเห็นว่าท่าทีของน้ำส้มจะเคือง เขาจึงรีบกดดันเธอด้วยข้ออ้างที่ไม่สามารถทำให้เธอขัดคำพูดเขาได้

"เจ้าเล่ห์แบบคุณเมื่อไหร่ลูกฉันจะใช้หมดห๊ะ! ฉันไม่ต้องมานั่งตำหมากเฝ้าลูกหรือไง" สิ่งที่ได้ฟังทำให้น้ำส้มอารมณ์ขึ้นอีกแล้ว วันนี้เธอควบคุมตัวเองไม่อยู่จริง ๆ กับสิ่งที่นักรบมัดมือชกทางอ้อม เธอแตกต่างจากวันที่ได้รู้จักเขา และเขาก็เปลี่ยนไปเช่นกันไม่ต่างจากเธอ ผู้ชายที่ดูอบอุ่นในสายตาแรกของเธอกลับกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์แสนกล จนทำให้เธออยากจะตะบันหน้าเขารอบแล้วรอบเล่าให้สลบคามือ...เธอไม่ใช่ผู้หญิงหยาบกระด้างเป็นนิสัย แต่เมื่อใดที่ทำให้เธอหงุดหงิดวุ่นวายในชีวิต พฤติกรรมของเธอจะเปลี่ยนไปตามรูปการ

"ดีออก ผมจะได้มีคุณจนแก่เฒ่า" เขาเย้าแหย่ไม่หยุดหย่อน 

"เฮ้อ ฉันปวดหัวกับคุณจริง ๆ " จนน้ำส้มต้องยอม เธอไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาต่อกลอนกับเขาได้แล้ว ทำเพียงถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยอ่อนและเพลียใจ เขาแทบไม่ต่างกับลูกสาวของเธอเลยแม้แต่น้อย ในเรื่องสร้างความปวดหัว

"เข้าบ้านไปนอนพักดิไม่เห็นยากเลย" เขาชวนทางอ้อม เพราะเดี๋ยวกลัวเสียฟอร์มที่วางไว้ให้น่าเกรงขาม

"ก็น้องบอกว่าอย่าทะเลาะกันยังไงละคะ ทำไมไม่ฟังน้องสักคน" เด็กหญิงพูดแทรกเมื่อมองอยู่นาน ผู้ใหญ่ทั้งสองก็ยังมีปากเสียงไม่หยุดหย่อน ต่อกลอนกันไปมาจนเด็กหญิงระอาถอนหายใจแรง 

"คุณนักรบฉันขอคุยด้วยหน่อยสิ" น้ำส้มพูดขึ้น เธอต้องทำอะไรสักอย่างให้ชัดเจน เพราะตอนนี้เธอสองแม่ลูกเสียเปรียบเขาอย่างไม่เป็นท่า

"ผมไม่มีอะไรจะคุย" เขาปฏิเสธและเดินจับมือพาน้องมะนาวเข้าไปด้านใน ทิ้งให้น้ำส้มยืนอยู่ด้านหลังอย่างไม่สนใจ เพราะเขารู้ว่ายังไงเธอก็ต้องตามเข้ามา เพราะเขามีลูกสาวเธอในกำมือ

"แต่ฉันมีนี่คะ" เธอวิ่งมาดักหน้าแล้วว่าขึ้น

"น้องมะนาวนั่งเล่นในบ้านก่อนนะ อาขอไปคุยกับคุณแม่หนูแป๊บเดียว..." และนักรบก็เป็นฝ่ายยอม เขาบอกกลับเด็กน้อยตัวกลมด้วยน้ำเสียงอบอุ่น 

"ได้ค่ะ น้องจะไม่ซนค่ะ" เด็กหญิงเห็นตามอย่างว่าง่าย และให้คำสัญญาที่ไม่รู้ว่าเชื่อถือได้หรือไม่

"เก่งมากครับ แล้วอย่าลืมทำงานใช้หนี้ด้วย นั่นขนม นมกล่อง แล้วหมอนอยู่นั่นหยิบได้ตามสบาย" แต่นักรบก็มีคำชมและย้ำในสิ่งที่เด็กหญิงต้องทำอย่างที่รับปากไว้ สำหรับการใช้หนี้คืนในแบบของนักรบ...ล้วนเป็นข้ออ้าง! ที่ฟังกี่รอบก็ฟังไม่ขึ้น

"ค่ะคุณอาสุดหล่อเวอร์ ๆ น้องจะตั้งใจทำงานนะคะ"

"ครับ" กร๊อก! นักรบเตาะลิ้นจนเสียงดังพลางขยิบตาให้เด็กหญิงมะนาว ด้วยท่าทางกะล่อน แต่นั่นกลับเป็นเสน่ห์ที่นักรบเรียกความสนใจของสาว ๆ ให้เข้าหา ไม่พ้นแม้กระทั่งสายตาของน้ำส้มที่ได้มอง เธออมยิ้มกับท่าทางของเขาเวลาพูดคุยและอยู่กับลูกสาวของเธอ