KABANATA 40Atasha's POVI can feel the chill here at Namsan Tower; ang lamig dito sa gabi! Hindi ako handa, at hindi ako nagdala ng makapal na coat. My breath fogs in the air as I huddle against myself, gazing out at the beautiful city of Seoul.After a moment, naramdaman kong ipinatong ni Celsius ang coat niya sa balikat ko. "Here, mukhang hindi ka komportable sa lamig," he said, smiling as he settled beside me. "Kanina pa tayo naglilibot.""Yeah, you're right," sagot ko, sabay buntong-hininga. "Aren't you freezing? Ibibigay mo ‘to sakin?" I asked with concern.Kahit na suot niya ang thick sweater with a high neckline, alam kong hindi sapat iyon para labanan ang tindi ng lamig. Iba kasi ang chill dito sa Korea—parang mas tumatagos, unlike sa Italy na mas tolerable."Not really," he replied, giving me an assuring smile. "Pero next time, magdala ka ng coat para hindi ka lamigin," paalala niya, gentle but sincere."Yeah, I'll keep that in mind," sabi ko, grateful for his thoughtfulness
WAKASAtasha's POVIt’s been a month since bumalik kami ni Celsius sa Pilipinas! We flew back together, kahit na ilang beses ko na siyang sinabihan na mauna na siya, ayaw pa rin niya. Hinahanap na siya sa work, pero dahil siya ang boss, wala talagang choice ang secretary niya kundi hintayin kami. Nagtagal pa kami sa Seoul for over a week bago kami nag-decide umuwi.Ngayon, isang buwan na ang nakalipas at hindi pa rin siya umaalis sa tabi ko. Alam na niya lahat ng contacts ko, alam niya kung saan ako nakatira, at pati restaurant ko. Honestly, hindi ko alam paano niya nagagawa 'to—imagine, taga-Antipolo siya pero araw-araw siyang pumupunta sa Batangas para makita ako.Nasa restaurant ko siya palagi, nag-aabang hanggang matapos ang shift ko para ihatid ako pauwi. Halos di ko na nagagamit yung kotse ko kasi lagi na lang niyang kinukuha at hinahatid ako. Tapos, just yesterday, binilhan niya ng condo yung sarili niya, malapit lang sa akin! I was totally shocked.I mean, who would've thought
SIMULAWARNING: MATURE CONTENT!Habang abala ako sa pagtatapos ng memorandum sa aking laptop, biglang bumukas ang pinto ng aking opisina dito sa restaurant. Kailangan kong maghanda para sa isang mahalagang business meeting sa susunod na linggo, kaya naman puspusan ang aking pagtatrabaho upang maipadala ito sa pamamagitan ng email."Shang, hindi ka pa ba tapos?" tanong ni Elias, na pumasok na sa loob."May lakad ba tayo?" tanong ko, hindi pa rin tumitigil sa pagtipa sa keyboard. "Hindi ko maalala na inaya mo ako sa isang date," pabiro kong dagdag.Lumapit siya sa akin at niyakap ako mula sa likuran habang nakaupo ako sa swivel chair. Naramdaman ko ang kakaibang kilabot sa aking katawan nang amuyin ni Elias ang aking batok at banayad na hinalikan ito."Tara, magpunta tayo sa isang lugar," sabi niya, ang kanyang labi ay bahagyang dumampi pa sa aking leeg, na nagpahinto sa akin sa aking ginagawa."Saan?" tanong ko, puno ng kuryosidad ang aking boses."Basta, sumama ka na lang sa akin at ma
KABANATA 1Pauwi kami ni Elias ngayon dahil natapos na ang aming reunion. Dalawang oras din kaming nagdiwang doon, at ipinagdiwang namin ang engagement nina Wildrich at Kazimie. Hindi ko maiwasang mainggit kay Kaz habang kinakausap ko siya kanina, dahil kitang-kita ko ang kanyang kasiyahan sa sorpresang proposal ni Wildrich. Hindi niya ito inasahan dahil akala niya ay aasikasuhin muna ni Kaz ang kanyang kontrata sa fashion company bago sila magplano ng kasal.Habang nakikinig ako sa kanyang kwento, hindi ko maiwasang makaramdam ng inggit, dahil alam kong matutupad na ang kanilang matagal nang pangarap. Bigla akong napaisip at nagtanong sa aking sarili tungkol sa amin ni Elias. Kailan kaya niya planong mag-propose sa akin?Sa totoo lang, mas matagal na ang relasyon namin ni Elias kumpara kina Wildrich at Kazimie. Pitong taon sila, ngunit sila ay engaged na. Marami na rin, kabilang ang ilang lumang kaibigan, ang nagtatanong kung kailan kami ni Elias magtatake ng susunod na hakbang sa ami
KABANATA 2WARNING: MATURE CONTENT!"Elias, nasaan ka na ba?" Paulit-ulit ko siyang tinatawagan pero walang sumasagot, ring lang nang ring ang telepono niya. Marami na rin siyang missed calls mula sa akin pero ni isa wala siyang binalikan.Simula nang umalis siya kagabi, hindi na siya umuwi. Buong gabi siyang wala. Nagtanong-tanong ako kay Alphonsus para malaman kung nasaan si Elias, pero wala rin siyang alam dahil hindi naman sila magkasama kagabi. Kaya ngayon, hindi ako mapakali, hindi ko alam kung nasaan siya. Baka may nangyari nang masama sa kanya?Tinawagan ko ulit siya, dalawang ring lang ang narinig ko nang biglang may kumatok sa pintuan ng condo. Si Elias, dumating na rin sa wakas. Dumeretso siya sa sofa at doon naupo. Tumigil ako sa pagta-type sa laptop at lumapit sa kanya.Tumayo ako sa harap niya, kamay sa bewang at tumaas ang kilay. "Saan ka galing, Elias? Bakit hindi ka umuwi kagabi?" tanong ko sa kanya, halata ang pag-aalala.Dahan-dahan siyang dumilat at tumingin sa akin
KABANATA 3Nahuli ko ang aking sarili na malalim ang iniisip habang nakaupo sa swivel chair sa aking opisin. Ang inventory na pinagtutuunan ko ng pansin ay tila naglaho sa aking isipan dahil hindi ko maiwasang mag-isip tungkol sa artikulong nabasa ko sa social media. Nag-aalinlangan akong maniwala dito, dahil sa dami ng pekeng balita na kumakalat ngayon.Ngunit hindi ko ito maaaring balewalain nang hindi pa nasisiyasat nang husto. Mabilis akong nag-navigate sa website at hinanap ang pangalang Jocelle Sadejas. Nagulat ako na hindi ko pa siya naririnig dati, lalo na't marami akong kaibigan sa industriya ng pagmomodelo.Habang binubrowse ko ang iba't ibang larawan ni Jocelle, hindi ko mapigilang mapansin ang kanyang kagandahan at kayumangging kutis. Ang kanyang mukha ay banayad, may tuwid na ilong at buhay na buhay na mga mata na lalong pinatingkad ng mahahabang pilikmata. Ang kanyang tindig ay nagpapahiwatig na siya ay matangkad at may katamtamang pangangatawan, at isang larawan niya sa
KABANATA 4Naghintay ako sa pagdating ni Elias, at pagkalipas ng isang oras, narito na siya. Mukha siyang nagtataka, pinagmamasdan ang kapaligiran ng kusina, lalo na ang aking mga paghahanda. Tumayo ako at lumapit sa kanya."Anong nangyayari? May napalampas ba akong espesyal?" tanong niya bago ako hinalikan sa pisngi."Wala namang espesyal. Gusto ko lang gawing espesyal," sabi ko na may mapang-akit na ngiti. "Dinner date."Isang natatanging ngiti ang lumitaw sa kanyang mga labi habang sinisipat niya ako. "Well, nagustuhan ko," sabi niya, habang dumudulas ang kanyang kamay sa aking baywang at hinila niya ako palapit. Hinalikan niya ang aking balikat at saka inamoy ang likod ng aking leeg. "Damn it, Shang. You always make me fall in love with you," bulong niya.Isang ngiti ang sumilay sa aking mga labi, ngunit agad din itong nawala. Gusto kong maramdaman ang saya, ngunit ang mga iniisip ko tungkol sa article na nabasa ko tungkol sa kanya ay sumagi sa aking isipan. Damn! Sinabi ko sa sari
KABANATA 5Matapos ang aming pag-uusap ni Elias, umalis ako sa aming kuwarto at bumaba papunta sa isa pang kuwarto. Nagpapasalamat ako na sinabi niya sa akin ang totoo at hindi niya ito pinalawig pa ng ilang araw. Tama ako, hindi niya kayang maglihim sa akin ng matagal, dahil kilala niya ang ugali ko. Kapag may nalaman ako at nakita kong wala siyang balak sabihin ito, hindi ako magiging bukas sa kanya.Sa halip, hahanap ako ng paraan para siya mismo ang umamin sa akin, maliit man o malaking bagay. Tulad ng ginawa ko kanina, kung paano ko siya inilagay sa isang sitwasyon kung saan alam kong kakainin siya ng kanyang konsensya. Kaya wala siyang nagawa kundi sabihin sa akin ang totoo.At ngayon na alam ko na ang katotohanan tungkol sa sinabi sa article tungkol sa kanya at kay Jocelle, pakiramdam ko ay trinaydor niya ako. Oo, sinabi ko na maiintindihan ko anuman ang sabihin niya, ngunit hindi katanggap-tanggap ang kanyang dahilan sa pakikipaghalikan sa iba. Nakipaghalikan siya sa ibang baba
WAKASAtasha's POVIt’s been a month since bumalik kami ni Celsius sa Pilipinas! We flew back together, kahit na ilang beses ko na siyang sinabihan na mauna na siya, ayaw pa rin niya. Hinahanap na siya sa work, pero dahil siya ang boss, wala talagang choice ang secretary niya kundi hintayin kami. Nagtagal pa kami sa Seoul for over a week bago kami nag-decide umuwi.Ngayon, isang buwan na ang nakalipas at hindi pa rin siya umaalis sa tabi ko. Alam na niya lahat ng contacts ko, alam niya kung saan ako nakatira, at pati restaurant ko. Honestly, hindi ko alam paano niya nagagawa 'to—imagine, taga-Antipolo siya pero araw-araw siyang pumupunta sa Batangas para makita ako.Nasa restaurant ko siya palagi, nag-aabang hanggang matapos ang shift ko para ihatid ako pauwi. Halos di ko na nagagamit yung kotse ko kasi lagi na lang niyang kinukuha at hinahatid ako. Tapos, just yesterday, binilhan niya ng condo yung sarili niya, malapit lang sa akin! I was totally shocked.I mean, who would've thought
KABANATA 40Atasha's POVI can feel the chill here at Namsan Tower; ang lamig dito sa gabi! Hindi ako handa, at hindi ako nagdala ng makapal na coat. My breath fogs in the air as I huddle against myself, gazing out at the beautiful city of Seoul.After a moment, naramdaman kong ipinatong ni Celsius ang coat niya sa balikat ko. "Here, mukhang hindi ka komportable sa lamig," he said, smiling as he settled beside me. "Kanina pa tayo naglilibot.""Yeah, you're right," sagot ko, sabay buntong-hininga. "Aren't you freezing? Ibibigay mo ‘to sakin?" I asked with concern.Kahit na suot niya ang thick sweater with a high neckline, alam kong hindi sapat iyon para labanan ang tindi ng lamig. Iba kasi ang chill dito sa Korea—parang mas tumatagos, unlike sa Italy na mas tolerable."Not really," he replied, giving me an assuring smile. "Pero next time, magdala ka ng coat para hindi ka lamigin," paalala niya, gentle but sincere."Yeah, I'll keep that in mind," sabi ko, grateful for his thoughtfulness
KABANATA 39Atasha's POVRamdam ko ang tension habang nagtitipon kami ng ibang contestants sa stage. Halo-halong emosyon—kaba, excitement, at saya. Sampu kaming nakatayo, ready na harapin ang challenge. Sa first round, kailangan naming magluto ng Bolognese, isang classic Italian pasta na favorite ng marami.Nasa harapan ako ng stove ko, at parang nasa isang eksena ng pelikula. Ang bango ng mga ingredients—matamis na kamatis, malambot na karne, at mga fragrant herbs—pumapalibot sa akin. Pero kahit gaano kasarap amuyin, hindi ko maalis yung kaba.Yung ibang contestants, mukhang seasoned pros. Kita mo sa mga gamit nila na sanay na sila sa ganitong competitions, at may ilan sa kanila, mukhang kilala na sa culinary world.Pero confident ako. Matagal ko nang sinasanay ang sarili ko sa kusina, at Bolognese, kahit hindi ko 'signature dish,' is something I know I can nail."Buongiorno, everyone! Welcome to the 'Pasta Passion' competition! We’ve got a fantastic group of chefs ready to wow us wi
KABANATA 38Atasha's POVIlang linggo na ang lumipas at sobrang dami nang nangyari, lalo na sa pagitan nina Shuen at Diovanni. Hindi ko maiwasan ang mag-isip sa mga naririnig kong balita tungkol sa kanila. Pinatuloy ko si Shuen sa condo ko after ng insidente, pero di nagtagal, nagdesisyon siyang maghanap ng sarili niyang apartment. Alam kong kailangan niyang magsimula ulit, pero sobra akong nag-aalala para sa kanya.Habang nasa opisina, hirap ako mag-concentrate. Paulit-ulit akong nagbubuntong-hininga, at masakit ang ulo ko sa kakaisip ng mga sinabi ni Shuen. Naalala ko ang mga luha niya at ang sakit na dulot ng mga kasinungalingan ni Diovanni.Gusto ko sanang sugurin si Diovanni, iparamdam sa kanya kung gaano kasakit ang mga ginawa niya. Parang sina Elias at Diovanni-pareho silang sinungaling at manloloko. Hindi ko maintindihan kung bakit parang nasa dugo na nila ang magpaiyak ng babae. Pero alam kong hindi lahat ng de Marcel ay ganito. Tulad ni Alphonsus, na mukhang mas matino at na
KABANATA 37Atasha's POVAfter two years...Dalawang taon na ang nakalipas simula nang mangyari ang lahat. Si Jocelle at Elias ay kasal na ngayon, and according to what I’ve heard, masaya sila kasama ang kanilang nag-iisang anak na babae. Pero honestly, wala na akong balita sa kanila at hindi ko na rin ito pinapansin.Nang ikinasal si Elias sa iba, I decided to cut all ties with the de Marcels. Tuwing may imbitasyon si Alphosus sa family gatherings or birthday parties nila, hindi na ako dumadalo. Wala na akong dahilan para pumunta, kasi tapos na ang lahat para sa akin at kay Elias.Mula noon, wala na silang narinig mula sa akin. I accepted na tapos na ang relasyon namin. Natutunan kong hindi na umasa at hindi na muling tumingin sa mga alaala ng nakaraan. Sa bawat luha na tumulo, nagdesisyon akong hindi na muling lumingon pabalik.Ipinilit kong maghilom sa sarili kong paraan. Umiiyak ako sa sakit, and each time, para bang unti-unti akong nalalambot at nawawalan ng pakialam. Tuwing naii
KABANATA 36Atasha's POVI did not expect Jocelle to slap me suddenly. The shock hit me hard, leaving only the sting of her hand on my cheek. I stared at her, confused, while instinctively holding my burning face. Ang init sa pisngi ko mula sa lakas ng sampal.“You have such a nerve to ruin my night! You sabotaged my engagement party!” she screamed at me, her finger jabbing accusingly. “Are you jealous kasi ikakasal na ako kay Elias?”As she shouted, I saw Elias stepping closer to her, quickly pulling Jocelle away from me. For a moment, we locked eyes, and I tried to make sense of everything. After shaking off the shock, I stood tall, determined na ipakita sa kanila na hindi ako naapektuhan ng mga paratang nila. I tuned out the murmurs around me.Kaeon rushed to my side, trying to calm me down. Pero ang galit ko ay umaabot na sa sukdulan.“Jealous? Ano bang meron sa’yo na ikakainggit ko?!” I retorted sarcastically, with a grin on my face.“Don’t pretend you’re not jealous! Ramdam ko a
KABANATA 35Elias' POVThe office was silent, the only sound my pen scratching against paper as I signed document after document. Suddenly, the door burst open, and my cousin Alphonsus stormed in, anger written all over his face. He held the invitation card I’d given him, his brow furrowed tightly.He slammed the card onto my desk, breaking the quiet with a loud noise. I raised an eyebrow, curious about his outburst."What is this, Elias?" he demanded, disbelief clear in his voice. "You’re engaged? To someone else? Not Atasha? Are you out of your mind? Who is Jocelle Sadejas?!" His words came out in a flood of anger, and I sighed, feeling the weight of his accusations."My fiancée," I replied flatly, trying to brush off his outrage."Fiancée?!" he shouted, his voice echoing in the room. "Is this some kind of arranged marriage? There’s no way Uncle Hector would allow you to marry anyone else! Who the hell is this Jocelle Sadejas?!"I shook my head, dead tired from this confrontation. "
KABANATA 34Atasha's POV"I'm invited!" I exclaimed, a playful smile forming on my lips. "Is that how you greet your guests?" I teased, my eyes sparkling with amusement as I saw the surprise on his face. "I guess you didn’t know I received the invitation from your fiancée," I emphasized the last word, enjoying the way his expression changed.Nakita kong parang hindi na niya alam ang sasabihin. Imbes na sumagot, umubo siya at umiwas ng tingin. Hindi ko napigilan ang ngiti ko. Mukhang hindi niya nagustuhan ang nangyari. Parang nakita ko sa mga mata niya ang pagtataka, baka may halong selos pa nga.Siguro nagulat siya sa itsura ko. O baka sa kasama ko. Hindi ko alam, pero masarap sa pakiramdam na makita siyang naguguluhan. Sa wakas, kahit papano, naranasan din niya ang sakit na naramdaman ko noong nakita ko siyang kasama si Jocelle."Let's go, Kaeon. Let's enjoy this night," sabi ko habang nakangiti nang pilyo, sabay kapit sa braso niya. Tumingin ako kay Kaz at binigyan siya ng mabilis n
KABANATA 33 Atasha's POV A week had passed and everything goes smoothly. Elias hasn't visited me at my restaurant after our conversation that day. I'm just thankful that I won't have a hard time avoiding him. I admit, even if I don't realize it myself, there's still some love left for him. Even though we've been apart for almost a month and a half, I still can't easily forget the long time we spent together. It really isn't easy because he's the only man I've ever loved. But I know I really need to forget everything because I know I've already lost. Ever since I found out that Jocelle is pregnant, I knew that I no longer have a fighting chance. As usual, my daily routine involves going to work and immersing myself in tasks to distract from the emotional turmoil within. Each passing day, the weight of reality grows heavier on my shoulders, reminding me of the irreversible changes in my life. Despite sticking to my routine, it no longer brings comfort, as thoughts of what co