Chapter 3 : ANGEL

"WHAT'S your motivation in life?"

Napakunot ang noo ko. Napaka out-of-nowhere naman na tanong.

"Anong nakain mo? Ba't bigla bigla ganiyan ang tanong mo? May sakit ka ba?" tanong ko sa kadarating lang na si Marie na prente ng nakahiga sa sofa habang nagpi-pindot sa remote ng TV at naghahanap ng channel.

Kasalukuyan akong busy at nagsasagot ng mga assignment ko. Tapos na sana ito kagabi kung hindi lang ako medyo nahirapan. 'Di kagaya ng isa riyan, walang kahirap hirap lang na sinagutan ito kagabi.

Nakita kong napasimangot siya. "Hindi mo pa ba nababasa sa assignment? Isa kaya 'yan sa mga tanong na dapat nating sagutin."

Binasa ko naman lahat ng mga tanong. At oo nga, kasali nga siya sa aming assignment. Pang huling tanong. I assumed na hindi niya pa to nasasagot. Ganiyan kasi 'yan kapag may hindi masagot. Nagtatanong.

"Bakit? Gusto mo kopyahin ang sagot ko 'no?" Pang-aasar ko sa kaniya.

"Why would I do that? I know I will have the better answer," sagot niya ng nakatingin sa TV.

Tingnan mo 'to. Inenterrupt pa talaga ako sa pagsasagot eh nasagutan na pala niya. "So, nasagutan mo na? Bakit ka pa nagtatanong?"

"I just want to know what's yours. So, ano ba?" saad niya ng hindi man lang tumitingin sa 'kin. Pagtingin ko sa TV ay nagsisimula na ang telenobelang sinusubaybayan niya.

Napaisip ako. Ano nga bang motibasyon ko?

Ayon kay Aling Merriam Webster, “motivation is a driving force, a stimulus or influence.”

And motivation is an essential tool in pursuing goals and dreams.

Isa lang naman ang pangarap at layunin ko.

To finish my studies, so that I could be eligible.

Para kay inay. Na walang ibang ginawa kundi ang alagaan at ibigay ang lahat ng kailangan namin. Na kahit siya na lang mag-isa, ay ginagapang pa rin kami sa pag-aaral.

Para sa kaniya ang pagsisikap ko.

Siya ang motibasyon ko.

Naputol ang pag-iisip ko nang nagsalita na naman siya. "Naks, nag-isip talaga ng malalim ha," natatawang sabi niya na ngayo'y nakatabi na sa akin. Hindi ko man lang namalayan ang paglapit niya. "Sa akin, gusto mo bang malaman?"

"Uhm-hmn," 'yan na lang ang sinabi ko habang ipinagpatuloy ang pagsasagot dahil kung magpapadala na naman ako sa pangungulit niya ay hindi ko na naman matatapos 'to. Kailangan pa naman itong ipasa bukas. Buti kung tinutulungan niya ako eh panood-nood na lang siya ng TV.

"Ikaw."

Pero kusang napatigil ang kamay ko sa pagsusulat ng marinig ko ang sinabi niya.

"What does that mean?" Ngayon ay binitawan ko na ang ballpen na hawak ko at hinarap siya.

Ngayo'y nakangiti na siya. Alam ko ang nasa isip niya. Na nagtagumpay na siyang kunin ang atensyon ko.

"Sabi ko ikaw. You are my motivation," sagot niya ng nakatitig sa mata ko. Ang bilis niyang nakalapit sa akin mula sa pagkakaupo sa katapat na sofa.

"Ngayon pa lang pinag-aaralan ko ng paano maging mabuting asawa. Para kapag dumating ang panahon na pakakasalan mo na ako, magiging mabuting ina na rin ako sa mga anak natin."

Ako naman ang napaismid. Akala ko seryoso na.

Pero katulad pa rin ng mga gasgas niyang banat tungkol sa pagpapakasal 'kuno' namin. Simula nagdalaga ang babaeng 'to wala na itong ibang binabanggit kundi iyan.

Though alam ko namang half joke lang 'yan dahil bata pa kami at hindi pa nakakapagtapos ng pag-aaral.

Pero sa kaloob-looban ko, alam kong napangiti ang puso ko.

Oo nga, tama siya.

Bukod sa siya ang may mas magandang sagot sa aming dalawa, ay tama siya sa isa pang bagay.

Na pakakasalan ko at magiging asawa ko siya.

Pagdating ng tamang panahon.

Mula sa pagkalunod sa alaalang iyon ay tanaw ko ang mga nagagandahan at iba't ibang klase ng  mga bulaklak sa paligid ng napakalaking fountain.

Hindi ko na namalayan na nandito na pala kami ni Ma'am Angelica sa kanilang garden.

Napagdesisyunan kasi niyang dito namin ituloy ang pag-uusap at pakikipagkilala sa isa't isa.

Bukod sa presko ang hangin at tahimik dito ay sindaya niyang ilayo ako sa mga magulang niya para mabawasan ang tensyon.

"I'm sorry for asking that. I assume that must be personal for you." Napansin niya atang ang tagal kong natahimik at tila nag space out pa simula ng marinig ang tanong na iyon. Nahiya naman ako.

"Okay lang po, Ma'am. Hindi naman masyado. May naalala lang po. Pasensya na po," malumanay kong tugon dahil medyo naiilang pa rin ako sa kaniya. Siyempre amo ko siya kahit na hindi nalalayo ang mga edad namin.

"Don't Ma'am me. Hindi naman nalalayo ang edad nating dalawa. It will feel awkward lalo na't araw araw tayong magkakasama from now on. Nasabi na ba sa 'yo nila Dad na sa Colton University ka rin papasok?"

Oo nga pala. Naalala ko ang ibig sabihin ng 'madalas magkasama' na sinasabi nila. Bukod sa pagiging personal driver at paghatid sundo sa kaniya sa school ay napagdesisyunan din ng mag-asawang Esprerro na sa mismong paaralan kung saan pumapasok ang kanilang anak ako i-enroll. Para na rin daw ay may magbabantay sa kanilang unica hija. Halata namang napaka-protective nila sa anak na kumuha pa talaga sila ng personal driver at magbabantay kahit marami na silang driver.

At parte ng mga benepisyo ng aking pagtatrabaho ay ang scholarship na ibinigay nila Mrs. Vina at Mr. Leon. I will be a working student by that under them.

"Yes Ma'a- I mean-?" Angelica ba ang itatawag ko sa kaniya? Nahihiyang tumingin ako sa kaniya.

"Angel. Just call me Angel."

Napaka-angkop hindi lang sa mala-anghel niyang mukha kundi sa kaniyang kabaitan. Yes, the Esprerro are known for their kindness, but it still surprising to know that the only daughter, the only heir- Angelica is not strict and spoiled brat. Napakabait.

"Okay, Angel," this time I mustered the courage to face her. I gave her my genuine smile.

"Salamat, Theo. Please be comfortable with me." she replied also with a smiling face. When I got to look at her eyes, I saw that it seems to be smiling at me too.