Chapter 1 : MOVING ON

"CONGRATULATIONS in advance..." narinig kong sabi niya kapagkuwa'y naramdaman kong inihilig niya ang kaniyang ulo sa aking balikat kasunod ng pag-upo niya sa tabi ko.

Nakaupo kami sa isa sa mga upuang kahoy sa labas ng aming bahay. Hinawakan ko ang malambot niyang kamay.

"Ako dapat ang nagsasabi niyan sa 'yo..." Then I heard her giggle.

"You're silly. Of course, we both deserve it, we all deserve it. Finally! High school is over. Only four years left to college, and," she paused, then made me face her, "you know what that means?" she continued with raised eyebrows and a teasing smile.

“What's next?” I replied with a challenging look, wanting to force the words out of her mouth. May ideya na ako kung anong sasabihin niya pero mas gusto ko talaga siyang asarin at marinig ito mismo mula sa kaniya.

"Don't fool me! You promised me. You said that after you-" I cut what she was about to say by giving her a quick kiss to the lips. Afraid that she might say it a bit loud and mom would hear us. I would be f*cking  dead if ever. "Okay, after college, I will marry you." Hindi ko naman inaasahang mapupunta 'doon' ang usapan.

Then she giggled again. This time, I cupped her face with my hands. As I stared at her eyes, I could see the glint of the shining moon that's reflecting through it.

The pair of eyes I love the most. The girl I love the most. If only I knew that would be the last time I get to look at her eyes that deep, I should have savored that moment like there's no tomorrow.

MULA sa pagkakaupo ay tumayo ako at saka pinagpag ang suot na pantalon. Pagkatapos ay kinuha ang panyo sa aking bulsa at pinunasan ang pawis na tumatagaktak sa aking noo, papunta sa aking mukha at leeg.

Tirik na tirik ang sinag ng panghapong araw ngunit 'di ko alintana ang sakit na dulot ng init na dumadampi sa aking balat. Hindi man lang ito naka-kalahati sa sakit na nararamdaman ng aking puso. Na kahit na dalawang taon na ang nakalipas ay hindi pa rin nagbabago. Ang sugat ay tila ngayon lang, presko at dumudugo.

Nagpakawala ako ng malalim na buntong hininga. Napagtanto kong hindi ko na kailangang pang ipikit ang aking mga mata  at managinip upang maalala ang mga memoryang kaniyang iniwan sa akin.

Dahil kahit na gising at dilat na dilat ang aking mga mata ay kusang nilalamon ng mga alaala niya ang isip ko… na nagdudulot ng sakit at pighati sa aking kaloob-looban… na hindi man lang nabawasan kahit na dalawang taon na ang lumipas. I sighed again.

I silently watched the view from this hillside I was on. Dito sa burol kung saan kami madalas pumunta ng babaeng pinakamamahal ko. Ang lugar na siyang madalas saksi sa mga masasayang alaala namin ni Marie. Magiging masokista ako kung sasabihin kong ayaw kong matigil ito. Dahil sa paglipas ng dalawang taon ay pagod na ako. Pagod na ako mula sa sakit. Gusto ko na ulit maramdaman ang pakiramdam ng pagiging buhay.

Inihipan ko ang mga kandilang itinirik ko sa lupa kasabay ng mga pangako sa kaniya.

Mahal, alam mong hinding hindi kita makakalimutan. Mananatiling ikaw ang babaeng nagmamay-ari ng puso ko.

Pinunasan ko  ang mukha ko nang maramdamang may luhang tumulo dito gamit ang likod ng aking palad. Pagkatapos ay naglakad pababa ng burol.

Panahon na para tanggapin ang nakaraan at mabuhay sa kasalukuyan.

"Sure kang okay lang sa 'yo?" sabi ko nang nakatapat ang bibig sa kaniyang tenga. Hindi dahil mga bingi kami, kundi kailangan namin itong gawin kung gusto naming magkaintindihan dahil sa lakas ng musika na dumadagundong mula sa mga speakers na nakapuwesto sa bawat sulok ng yate.

"Of course! Go ahead, enjoy with your friends... We will also have some good time with the girls... I'm just here if you need me," she said as she also did the same by speaking near my ear. I gave her a peck on her cheek shortly after.

So, I went to the other side of the deck where all of my boy classmates were having fun. Most of them were already drunk, while singing at the top of their lungs by the karaoke, and some were eating. I went by the table where my friends Allen, Brandon, and Francis were. They were talking happily. Mabuti naman at nakita kong walang nakakalasing na inumin sa table nila. I didn’t want to drink though. I needed to be sober until I get back to my girl.

We spent the next couple of minutes talking, joking about the future, but most were about the video game we all loved to play.

But what happened next shook all of us.

And made me regret that I left her. If only I stayed by her side...

NAPAUPO ako ng maayos nang marinig ang pabiglang pagbukas ng pinto ng bus. Bilang isa sa mga pasaherong nakaupo malapit dito, ay hindi ko maiwasang hindi mapatingin sa tuwing bubukas ito at kapag sasara. Tahimik kong pinagmasdan ang mga bagong pasok na mga pasahero, nang makakita ng pinakamalapit na bakanteng upuan ay agad itong tinungo.

Hinawi ko ang kurtinang nakatabing sa bintana sa gilid ko. Nakita kong papalubog na ang haring araw. Sa tanto ko ay sa susunod na bus stop na ang baba ko.

Mabuti na rin ito. Ang lumisan muna ako sa aming lugar upang makalimutan ang mga masasakit na alaala.

Magpapakalayo-layo muna, para maiwasang bangungutin ng nakaraan.

Isa pang rason ay upang masimulan ko ng tuparin ang mga naudlot kong pangarap. Mga pangarap na magkasama naming binuo ni Marie. Na ako na lang ngayon ang mag-isang tutupad.

Sana maging masaya ka sa gagawin ko mahal. Hayaan mo, ipagdarasal ko, na sana sa kabilang buhay, ikaw at tayo pa rin ang sa isa't isa.

Hindi ko namalayang huminto na pala ang bus. Pagtingin ko sa labas, ay tanaw ko ang mga nakahilerang mga iba’t-ibang pampasaherong sasakyan. Maraming na ring mga tao ang lakad dito, lakad doon na may dala-dalang bag.

Binitbit ko na ang may kalakihang backpack na nakapatong sa aking kandungan kapagkuwa'y tumayo. Kasabay ng mga taong nagsitayuan rin, ay bumaba na kami ng bus.

Pagkababa ay agad kong hinanap ang huling sakayan na siyang maghahatid sa akin sa aking destinasyon. Sa lugar kung saan imbes na kalimutan ang nakaraan ay siya pa mismong maguudyok sa akin upang lalo itong balikan.