Them



Paupong napabangon ang isang binatilyo sa kanyang kama matapos magising mula sa isa na namang panaginip. Tagaktak ng pawis ang katawan, habol-habol ang malalim na hininga. Nihilamos niya ang kanyang mga kamay sa mukha at kinusot-kusot ang mata. Napahilod din siya sa magkabilang sentido at bumuntong ng mabigat, 'Na naman...' ani niya sa sarili.

Tagos ang tingin niya nang tumama sa kumot at naramdaman ang kabigatang nagtatago sa kanyang balikat. Dahil ba ito sa bangungot? Malamang. Hindi naman ito ang unang pagkakataon na managinip siya.

Pilit siyang nagsawalang bahala sa pananginip na iyon at piniling kumilos. Sa pag-angat ng kanyang mukha ay tila may naaninagan siyang puting usok. Hindi siya sigurado kung ano iyon dahil bigla itong naglaho na parang bula.

May pagkabalisang iginala ni Hanson ang kanyang paningin sa paligid. Palinga-linga. Iniisip na baka panaginip lamang ang kanyang paggising. False Awakening ika nga, isang paggising mula sa panaginip but in reality, the dreamer still continues to sleep.

"Hanson," tawag sa kanya ni VD na isang pet robot. Halos dalawang talampakan ang taas nito, bilogin ang hugis ng ulo na may 6 inch black screen na siyang nagsisilbing mukha. Bilogin ang katawan nito na pulos kulay puti. Patpating bakal ang mga kamay na may tatlong daliri at de gulong ang paa.



"Are you okay? Are you okay?" Sa pagtanong ng pet robot na ito ay unti-unting naparam ang kanyang pagkabalisa. Tila ba ito ang nagbigay sa kanya ng katiyakan na siya'y hindi nanaginip, "Ah... Yes I'm fine," tugon niya, "what time is it?"

"6 am, 6 am, 6 am. Two hours before the class starts, before the class starts." sagot ni VD.

"Two hours huh?" walang gana niyang sambit. Tila wala pa siya sa wisyo para kumilos pero pinilit na lamang niyang tumayo upang mag-ayos. Sayang lang kasi sa oras kung liliban siya ngayon ng dahil lang sa panaginip.

Matapos mag-ayos ay minasdan niya ang sarili sa malaking salamin na nasa cabinet, suot ang puting polo at itim na slacks. Simpleng kasuotan ngunit bagay naman sa kanya kahit hindi katangkaran, maliit na pangangatawan, moreno ang kutis, malakulay tsokolate ang mata, itim ang buhok at maamong mukha. "Ayos na," kontento niyang sabi.

His name is Hanson Guevarra, a 16 year old grade 10 student, and a member of Arnis team of Vicentian University.

"Hanson," dinig niyang tawag naman mula sa unang palapag, "bumaba ka na!"

"Opo, nariyan na!" sagot niya. Bumaba siya bitbit ang kanyang gamit, kasunod ni VD, parang aninong bumubuntot sa binatilyo. Nagtungo sila sa kusina at doon ay naabutan ang kanyang Auntie Catherine na nag-aayos ng hapag-kainan.

"Good morning tita," Bati niya dito. Nilingunan naman siya ng ginang at nginitian, "Magandang umaga rin sa iyo."

Dali-daling lumapit sa mesa si Hanson at naupo, "Aba," pasaglit siyang napapikit at nilanghap ang mga pagkain, "amoy pa lang masarap na." Dugtong niya nang muling imulat ang mata, natatakam sa inihaing pagkain na sinangag na kanin, crispy bacon, sunnyside up egg at ng mainit-init na gatas sa umaga.

"Naman, talagang espesyal at masarap akong mag-luto no.'" Pagmamalaki ni Catherine, "'O sya, sya kumain ka na habang mainit-init pa."

Matapos kumain ay tumindig siya at naglakad patungong devider. Minasdan ang larawan ng isang lalake, si Tristan Sidis, ang kinikilala niyang kapatid. "Papasok na po ako kuya Tristan," mahinang sambit niya, nakangiti subalit may bakas ng lumbay sa kanyang mukha.

Luminga siya sa Tita Catherine niya nang may maaliwalas na mukha, "Tita, alis na po ako."

"Mag-iingat ka."

"Goodbye Hanson, Goodbye Hanson!" Segunda ni VD.

Dali-daling lumabas ng bahay si Hanson at sumakay sa bisekletang nakaparada sa tabi ng bungad ng pintuan. Binaybay niya ang eskinita kung saan ang labas nito'y kalsada na.

Sa pag-labas ni Hanson sa eskinitang iyon ay nakasalubong niya ang isa sa matatalik niyang kaibigan, si Michael Zellweger o kilala sa tawag na Mike, isang fil-am. Binati siya nito na ginantihan naman niya ng ngiti ngunit blangkong mukha.

Mike chuckled, "Well, well, well, you are gloomy and cold as usual, Hanson. Can you smile at least once in a while?"

"But I smiled."

"No you didn't, I saw it."

"Ok you win."

"Nightmares again?" Wika ni mike sa mapanglaw na pananalita.

"Well... yeah I have, but that's not a big deal to me. I'm used to it already since childhood." Hanson said with a straight face. Telling him the truth of having a dream last night, but getting 'use to it' is just an excuse.

Patuloy sila pagbibisekleta. Sa pagtungo sa paaralan ay kapansin-pansin ang mga nakasabit na bantiritas sa mga puno, gan'on din ang mga hologram galing sa ilang airship na palipad-lipad sa ibabaw ng Unihil. Napangisi na lamang si Hanson nang sumulyap dito, 'Happy 31th Wishing Tree Festival,' Basa niya, ‘Sa linggo na pala ang piyesta huh? For sure busy na naman ang mga tao sa Unihil,' magalak niyang ani, pero siya'y napa-isip, 'What am I going to do? Hangout with friends or stay at home and study?'

"It's seven o'clock in the morning but it feels like afternoon already!" angal ni Mike.

Napaangat ng tingin si Hanson sa kalangitan. Sa totoo lang ay kanina pa niya napapansin ang sobrang init. Pati ang pagdaloy ng pawis sa kanyang likuran ay ramdam niya rin, pero dedma lang iyon sa kanya, "Well, ganito talaga ang klima dito sa Unihil," sambit niya, "no wait, I mean the whole Philippines."

Nanuya naman si Mike, "It's easy for you to say that because you were born here."

Umiling si Hanson, "Sa bagay."

"I do not understand how and why you are able to endure the heat if there's a technology that can control the weather? I mean come on, it's already 2061."

Tumalima si Hanson sa puna nito, "I dunno, perhaps the mindset of some people here is different. You know, money first before everything. Nothing has changed in mankind even after the third great war where half of the world's population were reduced."

"You got a point there."

Nagmuni-muni si Hanson, '2061 huh... It has been centuries since modern technology began. Diseases that were once incurable are now curable. The ones who have been amputated are already using highly-advance bionic limbs, AI's, pet robot... but still no changed.'

"I hope they've learned their mistake." usal niya.

"Huh?"

"Nothing. I'm just talking to myself."

Nag-angat ng kilay si Mike,"Pardon me?"

Ilang minuto ang lumipas ay naaninagan nila ang mataas na pader ng paaralan na yari sa bakal.



Pitong metro ang taas nito. May kalumaan ang itsura nito at kapansin-pansin ang paglitaw ng kalawang mula sa nagtataping pintura na berde.

Sa kalagitnaan ng kahabaan ng pader na ito ay makikita ang nag-iisang gate patungo sa loob ng paaralan. Sa ibabaw nito ay mababasa ang katagang 'Vicentian University.'



Unang bubungad ang tila malawak na hardin sa magkabilang panig ng maliit na kalsada. Patag at mabeberdeng damo na may mga umbok ng makukulay na santan, gan'on din sa gilid ng lansangan. Maging ang mga puno ng narra ay nakahilera sa gilid ng daan.

Sa dulo ng maliit na kalsada ay unang madadaanan ang Maceda, ang pambungad na gusali ng Vicentian University. Mayroon 'tong dalawang palapag at 'sing haba ng gusaling ito ang pader ng VU. Dirty-white ang kulay ng dingding na bagong lagay lang ng pintura. May kalakihan ang mga bintana nito na halos 'sing laki ng tao at bawat agwat ay may tig-kalahating metro ang pagitan. Sa itsura ng gusaling iyon ay hindi mapaghahalatang ito'y luma na at ni-renovate lamang.



Mayroong pasilyo sa gitna ng Maceda at sa kaliwang dingding nito ay may malaking bulletin board. Matapos nilang landasin ito ay itinabi na nila ang kanilang bisekleta at pumaroon sa itinakdang silid-aralan, ang 10 A. Ang Section A ang highest section sa lahat ng baitang, at sa taong ito ay magkaklase sina Hanson at Mike.

Sa kanilang pagpasok sa silid ay sinalubong agad sila ng isang pagbati, "Hi guys!" Pambungad ng isang babae; abot bewang ang buhok nito. Tisay at may katamtamang pangangatawan. Siya si Janine Alvarez. Nakaupo siya malapit sa bintana, kasama ang dalawang lalake at isa pang babae na katabi niya rin.

Masaya namang kumaway dito si Hanson.

"Aba-aba, ano't sobrang saya mo ngayon?" Pangiting tanong ni Janine sa kanya, tila may halo itong pagbibiro habang nakataas ang kaliwang kilay.

"Naman, ganyan talaga kapag umiibig, always bright and smiling face na parang nasilayan mo ang crush mo." Pabirong sabat ni Jacob Barbosa. Balingkinitan ang katawan. May suot na stretch na head band sa ulo at may nakasabit na head phone sa kanyang leeg. Mayroon din itong hawak na baraha na kanya namang binabalasa.

"Haha, hindi naman sa gan'on." Natatawang sambit ni Hanson.

"Agad-agad, kesyo nakangiti lang in-love agad. Hindi ba pwedeng may something lang, mga judgemental talaga kayo." Sabat naman ng isa pang lalakeng nakasalamin na si Jason Alvarez, ang kakambal ni Janine. Seryosong nakatuon sa librong hawak.

"Wow, mukhang lume-level up ka na ngayon Jason ah." Tudyo ni Jacob, "Ikaw ba 'yan Jason o sinasapian ka na naman."

Ibinaba ni Jason ang hawak nitong libro, nauuyam itong luminga kay Jacob, "You know what, nanahimik akong nagbabasa dito, nagrereview for the upcoming exams habang kayo naman ay maliligalig. Do you have any plans for your future? And by the way Jacob, wala akong balak na palitan ang trono mo. Thank you na lang sa compliment."

"Sandali matanong ko lang, anong hangin na naman ba ang nagdala sa inyo at napadpad kayo dito?" Tanong ni Hanson.

"Ano pa ba 'e 'di para magkita-kita tayo. Friendship never apart, in distance or in heart, 'di ba? So, sa ayaw at sa gusto mo pupunta at pupunta pa rin kami dito," Wika ni Janine.

"Eh?"

"I already asked them," segunda ni Jason.

"Pero nagkikita naman tayo tuwing break time. May birthday pa nga at christmas. May new year pa at reunions. Saka matatapos na rin ang school year natin, magbabakasyon na kaya." Puna ni Hanson.

"You know what, ang harsh mo. Moment na nga natin ito ganyan ka pa," ani ni Janine, nakabusangot ang mukha, "ayaw mo yata kaming makita, 'e."

"Ito naman, parang hindi ka na mabiro," anya ni mike, patawa-tawa. "You know how serious Hanson is when it comes to matters about life." dugtong ni Mike.

Ngiting pilit naman si Hanson, "Hindi naman sa ganun guys."

"Nakaka-tanda kaya ang sobrang seryoso," saad ni Jason at pahapyaw na sumulyap kay Hanson, "pero in fairness ha, hindi halatang tumatanda siya."

"Tama ka," Segunda ni Liliane Serrano, ang bagong transferee na kararating lamang noong nakaraang linggo. Medyo kulot ang dulo ng buhok nito at nakapony ang tali, "parang ikaw, kanina ka pa dyan sa libro mo. Halos hindi ka na nga makausap kase ang super serious mo dyan."

"Boom sabog!" sabi ni Jacob.

Nanlaki ang mata ni Jason, "Hoy tigil-tigilan niyo nga ako ha. Isa ka pa Jacob."

"Hala siya, makulit ka rin naman noon ah."

"Noon 'yon, hindi ngayon. And don't compare the former with the present 'cause magkaiba iyon."

"Huwag mo ng paitin ang ulo n'yan Jacob kase may dalaw siya ngayon." anya ni Janine. Umerap naman ng tingin si Jason.

"Grabe, since kinder ko na kayo kilala pero until now parang wala pa rin kayong pinagbago," parinig ni Hanson.

"No' ka ba tol tumatanda lang kami, saka Hanson may sasabihin lang ako sa 'yo," untag sa kanya ni Jacob.

"What is it?"

"Ano kaya kung maupo ka muna baka bigla ka'ng tumangkad 'e,"

Biglang nagtawanan ang apat, kasama si Jason na hindi mapigilan ang pagngiti. Kanina pa kase nilang napapansin na kanina pa'ng nakatayo si Hanson habang ang kasabayan nitong si Mike ay pumuwesto na sa upuan.

"Hindi na, magpapatangkad na lang ako sayang e." sagot ni Hanson. Sa halip na mag-react sa harap nila ay tahimik siyang tumungo sa kanyang silya at naupo.

Ganito na ang sitwasyon ni Hanson mula nang makilala niya sila. Tuwing tatapak sa silid aralan ay sila na agad ang bubungad sa kanya. Minsan ay magugulat siyang nasa tapat ng kanilang bahay ang mga 'to at sasabay sa pagpasok o kung anuman ang maisip nilang gawin. Kung tutuusin ay pasimula ito ni Janine. Inulit-ulit hanggang sa mabilis itong nakahawa at naging nakasanayan na ng lahat.

Sa isip-isip ni Hanson, siguro kung hindi lang dahil sa kalagayan niya'y baka hindi lagi ganito ang nangyayari. Pakiramdam niya tuloy siya ang naging sentro ng samahan nila. Pero ok na rin iyon dahil nabibigyan sila ng inspirasyon at motibasyon para mapabago ang mga sarili nila. Hindi naman lahat pero sapat na iyon para kay Hanson, isa pa, sanay na siya sa kanila. Immune na siya sa mga kalokohan ng mga ito.

At si Liliane, na isang linggo pa lamang sa lugar ay tila napalapit na sa barkada kahit nitong huwebes lang sila nagkakilala. Nahawaan na rin ito ng kakabiang gawi kaya ayan, pati siya ay madalas na rin niyang makita.

Nagpatuloy lamang ang kanilang tawanan at asaran sa pangunguna ni Jacob, kasama ang numero uno nitong ka-tandem na si Jason na sa kabaligtaran ay pikunin at madaling mainis. Sa tuwing binibiro ito ni Jacob ay laging may balik na sagot itong si Jason na may kasamang siyentipikong eksplenasyon. Parang aso't pusa kung magtalak ang dalawa.

Syempre, sinasabayan naman ito ni Janine ng mga pabebe "words of wisdom." Dagdagan pa ni Mike na walang ibang masambit kundi 'tama na 'yan', 'baka' o di kaya 'umh siguro' habang si Liliane naman ay nakikinig lamang.

Naaaliw si Hanson habang pinagmamasdan ang mga ito. May mga pagkakataong napapahalakhak na lamang siya dahil sa sobrang kakwelahan nila. Pakiwari niya ay parang nanonood siya ng komedya sa telebisyon.

Subalit ang masasayang sandaling iyon ay parang bulang naparam sa labi ni Hanson. 'Sa sunday na ang festival huh?' Tila nanilim ang mukha ni Hanson at parang may paru-paro ang lumilipad sa kanyang tiyan.